ตอนที่ 12

หออี้เฉิงหลัน...

เยว่อันหนิงใช้เวลาเดินทางด้วยม้าเร็วเพียงสองชั่วยามก็มาถึงเมืองเทียนติ่ง

เก้าปีที่นางกลายเป็นนักฆ่าของหุบเขาไร้เงา นางเข้าออกบ้านเกิดมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน หากแต่เป็นการมาเพื่อทำภารกิจสาส์นจากปรโลก ทำให้ไม่เคยมีโอกาสได้แวะเวียนเฉียดเข้าใกล้จวนสกุลเยว่ของตนสักหน

หากแต่วันนี้ภารกิจคือจวนสกุลซุยที่ห่างจากจวนสกุลเยว่เพียงไม่กี่รั้วบ้าน ทำให้นางต้องปักหลักที่หออี้เฉิงหลัน หอชื่อดังแหล่งรวมความรื่นรมย์ของเหล่าขุนนางและผู้มีเงินหนาถึงจะเข้าพักกินดื่มชมการแสดงในนี้ได้

"เชิญแม่นาง"

เยว่อันหนิงเดินตามหลังสตรีนางหนึ่งที่เป็นคนดูแลหอแห่งนี้เพื่อเข้าสู่ห้องพักในชั้นสอง

"หากต้องการสิ่งใดเพิ่ม สั่นกระดิ่งทองนี้ได้ทุกเมื่อเจ้าค่ะ"

สตรีโฉมสะครวญนางนี้ภายนอกดูเหมือนเถ้าแก่เนี๊ยเจ้าของกิจการทั่วไป หากแต่เบื้องหลังนางเป็นหนึ่งในสายลับของหุบเขาไร้เงา ทำให้เยว่อันหนิงได้รับการต้อนรับค่อนข้างพิเศษกว่าผู้อื่น

"ส่วนนี่คือทั้งหมดที่ผู้น้อยจัดเตรียมเอื้อความสะดวกให้แก่แม่นาง"

สายลับนามว่าอี้หลันหยิบกล่องไม้ขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อยออกมาวางลงตรงหน้าโฉมงามอาภรณ์แดง

เยว่อันหนิงทำเพียงก้มหน้าเล็กน้อยแทนการกล่าวขอบคุณ จากนั้นห้องทั้งห้องก็เหลือเพียงนางคนเดียว

"รับสินบน ปล้นคนจน โกงกินบ้านเมือง"

เยว่อันหนิงอ่านคำร้องทุกข์จากรายงานในกล่องไม้ที่อี้หลันรวบรวมจากชาวบ้านที่เดือดร้อนเพราะสกุลซุยลับ ๆ เสร็จถึงกับกำมือแน่งน้อยแน่น ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความขุ่นเคือง

เหตุใดขุนนางโฉดชั่ว โกงบ้านกินเมืองเช่นนี้ถึงอยู่ดีผาสุข ผิดกับสกุลเยว่ของนางที่ภักดีแม้ลมหายใจเฮือกสุดท้ายกลับตกตายอนาถเพราะคนชั่วป้ายสีสาดโคลนใส่

ฟ้าดินไม่ยุติธรรมบีบให้นางเลือกทางเดินนักฆ่านี้เพื่อสานปณิธานความแค้นวงศ์ตระกูลให้ลุล่วง

"ซุยฉีเฉียน"

กระดาษเปื้อนหมึกแดงที่มีชื่อของเป้าหมายในครั้งนี้ถูกนำไปจ่อที่เปลวไฟบนแท่งเทียนตรงหน้า ปล่อยให้ไฟร้อนค่อย ๆ เผาไหม้สาส์นสั่งตายนี้ให้กลายเป็นผุยผงเพื่อทำลายหลักฐาน

ร่างบางเดินไปยังหน้าต่างที่ปิดสนิท ค่อย ๆ แง้มออกพอมองลอดช่องเห็นจวนหลังใหญ่ที่ห่างจากหอแห่งนี้ไม่ถึงลี้

เยว่อันหนิงวางแผนในการลงมือในหัวคร่าว ๆ คืนนี้ปลายยามจื่อ(23.00 - 24.59 น.) นับว่าเป็นเวลาเหมาะ ทหารลาดตระเวนกำลังบางเบา นางจะสำเร็จโทษคนโฉดชั่วแทนกฎหมายที่ไปไม่ถึงนี้เอง

หากว่าเมื่อวางแผนทุกอย่างไว้เสร็จสรรพแล้ว มือเรียวดั่งแท่งเทียนกำลังจะปิดหน้าต่างของชั้นสอง กับปรากฎกองทัพม้าขบวนหนึ่งควบผ่านไป

แม้จะเป็นเพียงเสี้ยวเวลาสั้น ๆ ที่เยว่อันหนิงมองเห็นใบหน้าของบุรุษผู้หนึ่งที่นั่งอยู่บนหลังม้า หากแต่นางกลับเหมือนตกอยู่ในห้วงของกาลเวลาที่หยุดนิ่ง

ใบหน้าด้านข้างที่คมคร้ามสะดุดตา ช่างเป็นบุรุษที่เห็นเพียงเสี้ยวหน้าก็ทำให้สตรีอย่างนางหวั่นไหวได้แม้จะเป็นความรู้สึกเพียงชั่ววูบ

เคร้ง!

หากแต่เสียงดังด้านนอกทำให้คนที่ตกในภวังค์ได้สติ เยว่อันหนิงรีบเดินออกมาจากห้องเมื่อเสียงเมื่อครู่ดังอยู่หน้าห้องพักของนาง

"บ่าวขออภัยเจ้าค่ะคุณหนู บ่าวไม่ได้ตั้งใจ"

สาวใช้นางหนึ่งกำลังนั่งกับพื้นโขกศีรษะจนหน้าผากแดง ตรงหน้าสาวใช้ผู้นั้นมีสตรีสูงศักดิ์สวมอาภรณ์เนื้อดีหรูหรา เต็มไปด้วยเครื่องประดับทั้งหยกและอัญมณีมากมายหากแต่ใบหน้าของนางกำลังเหมือนปีศาจร้ายจ้องฉีกร่างผู้ที่นั่งสำนึกผิดอยู่ที่ปลายเท้านาง

"ขอโทษรึ เจ้ารู้หรือไม่ข้าแพ้ถั่ว เมื่อครู่หากข้ากลืนขนมที่เจ้าสับเพร่าจัดวางให้ ป่านนี้คงได้นอนหายใจรวยรินทรมานไปแล้ว!"

เสียงเล็กแหลมดังกึกก้องไปทั้งหออี้เฉิงหลัน ทำเอาบรรดาแขกเหรื่อห้องอื่น ๆ ที่เข้ามาพักผ่อนเริงรมย์ต่างพากันออกมามุงดู

"บ่าวไม่ทราบจริง ๆ เจ้าค่ะว่าขนมถั่วนั่นมาได้เช่นไร คุณหนูเจ้าคะ บ่าวอยู่ข้างกายคุณหนูมาหลายปีเหตุใดบ่าวจะเลอะเลือนนำอาหารที่คุณหนูแพ้มาให้เจ้าคะ"

หากใช้ความเป็นกลางฟังสิ่งที่สาวใช้ผู้นี้กล่าวก็มีเหตุผล

หากนางรับใช้คุณหนูผู้นี้มานานขนาดนั้นจะสับเพร่าได้เช่นไร

"เจ้าหวังจะทำร้ายข้าเพราะท่านพ่อหักเบี้ยหวัดครอบครัวเจ้าใช่หรือไม่!"

หากแต่เสียงตวาดกลับฟังมีแรงจูงใจ สาวใช้ที่นั่งอยู่ที่พื้นเหมือนสำนึกผิดถึงกับสะดุ้งตัวสั่นเล็กน้อย

เยว่อันหนิงมองเห็นความผิดปกติของสาวใช้นางนั้น มือของนางกำแน่นภายใต้ชายแขนเสื้อราวกำลังข่มใจไม่ให้กระทำการบางอย่าง

"บ่าว... บ่าวจะกล้าทำร้ายคุณหนูของจวนซุยได้อย่างไรเจ้าคะ หากใต้เท้าซุยรู้เข้า บ่าวกับครอบครัวจะอยู่รอดได้เช่นไร คุณหนูโปรดเมตตา เห็นแก่ที่บ่าวรับใช้คุณหนูมานาน นำความดีหักล้างความผิดพลาดครั้งนี้ด้วยเถิดเจ้าค่ะ"

นางคือบุตรีสกุลซุยงั้นหรือ?

บิดาโกงกิน รับสินบนว่าชั่วแล้ว บุตรีผู้นี้แววตาไร้เมตตา ใจคอเราะร้ายไร้การผ่อนปรน

สมแล้วที่มีผู้คนร้องเรียนถึงความชั่วสกุลซุยมากถึงเพียงนั้น

"โอ้ย! คุณหนูบ่าวไม่ได้ทำ บ่าวถูกใส่ร้ายเจ้าค่ะ"

เยว่อันหนิงละความสนใจเพียงแค่ชั่วครู่ ผู้ที่วิวาทกันด้านหน้าถึงกับลงไม้ลงมือกัน

สาวใช้นางนั้นกลิ้งลงนอนกับพื้นด้วยการถูกฝ่าเท้าเหยียบย่ำบนใบหน้าอย่างหยามเกียรติ

เยว่อันหนิงหยิบหมวกคลุมปิดหน้าสีขาวสะอาดตาขึ้นมาสวม ทำท่าทีเหมือนเดินออกจากห้องไปปกติ หากแต่ในมือกลับมีหินเล็ก ๆ ก้อนหนึ่งกำไว้ นางใช้แรงเพียงปลายนิ้วดีดหินก้อนนั้นใส่ขาอีกข้างที่เหยียบบนพื้นของคุณหนูซุย ทำเอาคนที่ไม่มีวรยุทธ์ถึงกับแผดเสียงร้องเสียหลักล้มก้นกระแทกพื้นเรียกเสียงขบขันให้กับผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์

"ใคร! ใครลอบทำร้ายข้า!"

เสียงแหลมเล็กของคุณหนูซุยดังก้องไปทั้งชั้นสองของหออี้เฉิงหลัน หากแต่กลับไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าใครคือคนดีที่ยื่นมือเข้ามาช่วยอย่างลับ ๆ ในครั้งนี้

ผิดกับสายตาเฉี่ยวคมของบุรุษผู้หนึ่งที่แวะเข้ามาชมความวุ่นวายยามผ่านทางที่มองเห็นการกระทำของสตรีลึกลับสวมหมวกสานปกปิดใบหน้าผู้นั้นที่ช่วยเหลือสาวใช้นางนั้นไว้จากการตั้งศาลเตี้ยพอดี

"เราควรยื่นมือไปช่วยหรือไม่"

ซ่างฮ้วนถามแม่ทัพน้อยของเขาเสียงหยอกล้อ

"ละครจบแล้ว อยากเป็นบุรุษขี่ม้าขาวช่วยสตรีก็เชิญ"

เขาก็แค่ชวนคุย เหตุใดต้องทำหน้าเย็นชาใส่เช่นนี้ด้วย

"เดี๋ยว! แม่ทัพน้อยรอข้าด้วย!"

เสียงตะโกนเรียกของซ่างฮ้วนสะดุดหูของเยว่อันหนิงที่เพิ่งเดินสวนออกจากหออี้เฉิงหลันพอดี

นางชะงักเท้าเล็กน้อยก่อนหันไปมองครู่หนึ่ง บุรุษสวมชุดสีดำสองนายพร้อมป้ายห้อยที่นางเคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่งยืนอยู่ห่างนางไม่ถึงผิง

สายตาของนางและแม่ทัพน้อยผู้นั้นประสานกันชั่วขณะ

แม้อีกคนจะมองเห็นแววตาภายใต้ผ้าขาวบางนั้นไม่ชัดเจน หากแต่เฉินเจียนหลางกลับตกอยู่ในภวังค์ครู่หนึ่งเช่นกัน

เยว่อันหนิงรับรู้ได้ถึงสายตาไม่ปลอดภัยของคนผู้นี้จริงรีบถอนตัวออกมา

'บุรุษผู้นี้หรือ แม่ทัพน้อยแห่งกองทัพเขี้ยวหมาป่า'