ตอนที่ 13

ตอนนี้เป็นเวลายามจื่อแล้ว เยว่อันหนิงค่อย ๆ เปลี่ยนอาภรณ์เป็นชุดรัดกุมสีดำ โดยมีเสื้อตัวบางสีแดงซ่อนอยู่ด้านใน

ผมยาวสลวยถูกรวบตึงมัดตรงกลางศีรษะ ปล่อยให้ปลายผมลู่ลงคล้ายหางของม้า

ใบหน้าสวยถูกปกปิดด้วยผ้าบางสีดำเช่นเดียวกับสีชุด

ดวงตาคู่สวยคล้ายไข่มุกยามต้องแสงราตรีผินมองไปยังพระจันทร์เสี้ยวเหมาะแก่การลงมือลดประชากรคนชั่วให้แผ่นดินถังเฉียนสูงขึ้นอีกหนึ่ง

มือเรียวสวยหยิบเอาอาวุธคู่กายเป็นมีดสั้นสลักดอกจวี๋ฮวาที่ด้ามจับเสียบไว้ด้านหลังสามเล่ม ตรวจสอบความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนจะใช้วิชาตัวเบาไต่ไปตามหลังคาบ้านเรือนผู้คนโดยใช้ความมืดอำพรางซ่อนเร้นกายจนถึงจวนสกุลซุย

เป็นดั่งคาด ยามนี้ทหารยามของสกุลซุยเบาบางจนนางมิต้องลงมือสังหารผู้ใดให้เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น

แผนผังเรือนพักของซุยฉีเฉียนถูกนางจดจำไว้ในสมองอย่างแจ่มแจ้ง เรือนปีกซ้ายคือห้องนอนของเป้าหมายในครั้งนี้

เยว่อันหนิงในชุดสีดำค่อย ๆ ย่องด้วยวิชาตัวเบาเพื่อไปยังห้องพักของขุนนางชั่วที่ว่า หากแต่พอเลี้ยวตรงมุมด้านหน้าที่เป็นห้องรับรองของเรือนกลางกลับได้ยินเสียงคนสนทนากันในยามวิกาล

"วันนี้คุณหนูถูกคนลอบทำร้ายที่หออี้เฉิงหลัน ข้าน้อยให้คนของเราจับกุมตัวผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์มาขังไว้ที่ห้องใต้ดินแล้ว ทุกคนต่างไม่มีใครยอมรับว่าเป็นคนลอบทำร้ายคุณหนู ใต้เท้าจะลงไปสอบสวนเองอีกครั้งหรือไม่ขอรับ"

เสียงองครักษ์คู่กายของซุยฉีเฉียนดังรายงานเจ้านาย

"ชาวบ้านพวกนี้นับวันยิ่งเหิมเกริม สงสัยต้องส่งแพะสักคนไปที่ศาลเทียนอวี่เพื่อเชือดไก่ให้ลิงดูแล้วกระมัง"

เสียงเบ่งอำนาจบาทใหญ่ดังอย่างไม่สนว่าใครจะมาได้ยิน

ซุยฉีเฉียนมองเปลวเทียนที่ส่องสว่างตรงหน้าเหมือนเป็นหนึ่งในชาวบ้านที่เขาจับตัวมาก่อนจะสะบัดชายแขนเสื้อให้เทียนดวงนั้นดับลง บ่งบอกว่าเขาจะไม่ให้โอกาสคนที่โชคร้ายผู้นั้นได้รอดกลับมา

เยว่อันหนิงที่แอบฟังถึงกับแสยะยิ้มให้กับความโฉดชั่วของคนผู้นี้ นางเตรียมตัวลงมือสังหารเป้าหมายตามคำสั่งในสาส์นจากปรโลกแผ่นนั้น

มือบางเอื้อมไปกำด้ามมีดสั้นที่อยู่ด้านหลังไว้ให้มั่นทั้งสองมือ ก่อนจะบุกเข้าไปในห้องที่มีซุยฉีเฉียนและองครักษ์ฝีมือดีอยู่ในห้องด้วย

"มีคนร้า...ย"

เสียงตะโกนของซุยฉีเฉียนดับลงพร้อมเส้นหลอดลมที่ขาดสะบั้นเพียงหนึ่งกรีด จากนั้นก็เป็นลมหายใจขององครักษ์ข้างกายเขาที่ยังไม่ทันได้ชักกระบี่ก็ถูกเยว่อันหนิงปักมีดลงต้นคอจนสิ้นใจตามนายไป

มือบางหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดคราบเลือดที่น่าสะอิดสะเอียดของพวกคนชั่วเหล่านี้ก่อนจะทิ้งมันลงพื้นพร้อมกับดอกจวี๋ฮวาสีขาวที่นางพกติดตัวมาด้วยทุกครั้งยามทำภารกิจ

"ใต้เท้า! ด้านในเกิดอะไรขึ้นหรือไม่ขอรับ เมื่อครู่ข้าน้อยเหมือนได้ยินเสียงท่านตะโกนเรียก"

ทหารยามที่เดินตรวจตราอยู่แถวนี้บังเอิญได้ยินเสียงซุยฉีเฉียนก่อนสิ้นใจเข้าจึงรีบวิ่งมาดูความเรียบร้อย

เยว่อันหนิงไม่รอช้ารีบกระโดดออกหน้าต่างทางด้านหลังมุ่งหน้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่งทันที

คราแรกนางคิดว่าจะไปช่วยชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ที่เดือดร้อนแทนนางก่อนค่อยจากมา แต่ทหารยามกลับจมูกเร็วเกินไปทำให้นางไม่มีเวลามากนัก

ครั้งนี้จึงขอเสี่ยงมุ่งหน้าไปยังจวนสกุลเฉิน

จวนแม่ทัพใหญ่ที่ใคร ๆ ต่างยกย่องว่าเป็นขุนนางน้ำดีทุกคน

ฉึก!

ธนูหัวแหลมปักเข้ายังเสาหน้าจวนสกุลเฉินอย่างแม่นยำ

"มีคนร้าย!"

ทหารเฝ้าประตูรีบชักกระบี่เตรียมปกป้องภัยจากผู้มาเยือนที่มองไม่เห็นแม้เงา

"ธนูนี้มีจดหมายมาด้วย"

ทหารอีกนายเดินมาดูธนูปริศนาที่ไม่รู้มาจากทิศทางไหนและผู้ใดยิงมาก่อนจะเห็นว่ามีกระดาษม้วนเล็ก ๆ ถูกผูกติดอยู่

"ข้าจะไปรายงานแม่ทัพใหญ่ ส่วนเจ้าคุ้มกันที่นี่ หากมีอะไรผิดปกติให้ลั่นกลองทันที"

หน้าจวนสกุลเฉินจะมีกลองแขวนไว้สำหรับส่งสัญญาณยามมีคนร้ายหรือเหตุการณ์ฉุกระหุกจวนตัวเกิดขึ้น

เยว่อันหนิงที่ซ่อนอยู่บนระเบียงชั้นสองฝั่งตรงข้ามเห็นทหารของจวนเฉินนำจดหมายที่ตนเขียนข้อความบางอย่างส่งไปให้เข้าไปในจวนแล้วจึงวางใจไปส่วนหนึ่ง

"หวังว่าคนสกุลเฉินจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง"

กล่าวจบเยว่อันหนิงก็รีบถอยออกจากพื้นที่กึ่งอันตรายนี้ทันที

จวนสกุลซุย

"ท่านพี่! ใครกันช่างโหดร้าย กล้าบุกมาทำเรื่องโหดเหี้ยมถึงในจวนซุยเช่นนี้"

ซุยฮูหยินร้องไห้แทบจะเป็นลมเมื่อรู้ข่าวว่าสามีถูกสังหารอย่างเหี้ยมโหด

แม้นางจะไม่กล้าดูสภาพร่างไร้วิญญาณของซุยฉีเฉียน แต่มองจากเลือดที่ไหลนองพื้นพรมนี้แล้วสามีนางคงทรมานไม่ใช่น้อยก่อนจะสิ้นใจไป

"ท่านพ่อ เหตุใดท่านถึงจากพวกเราไปไวเช่นนี้ แล้วข้ากับท่านแม่จะอยู่อย่างไรเจ้าคะ"

ซุยผิงผิงบุตรีเพียงคนเดียวของเขาร้องไห้กอดมารดาอยู่ข้างศพบิดา

"ต้องเป็นนาง! ใครก็ได้ไปจับตัวเสวี่ยอีมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!"

ซุยผิงผิงนึกขึ้นได้ว่าวันนี้นางมีเรื่องกับสาวใช้นามว่าเสวี่ยอีจึงคิดว่าการตายของบิดาคงเกี่ยวข้องกับคนผู้นี้

"เรียนฮูหยิน แม่ทัพน้อยสกุลเฉินมาขอรับ"

แต่ก่อนที่จะได้นำตัวสาวใช้นางนั้นมา ทหารยามนายหนึ่งเดินเข้ามารายงานด้วยความร้อนรนก่อน

"แม่ทัพน้อยสกุลเฉิน? เหตุใดถึงไม่ใช่คนของศาลเทียนอวี่"

ซุยฮูหยินที่กำลังเศร้าอยู่ใคร่สงสัย

เรื่องเช่นนี้ต้องเป็นหน้าที่ของศาลเทียนอวี่ส่งคนมาตรวจสอบถึงจะถูก เหตุใดถึงเป็นคนของจวนแม่ทัพยื่นมือเข้ามาเช่นนี้

"ข้าน้อยเฉินเจียนหลางคาราวะซุยฮูหยิน"

ยังไม่ทันได้สั่งการให้คนเชื้อเชิญแขกเข้าพบ เฉินเจียนหลางที่พาคนของกองทัพเขี้ยวหมาป่ามาด้วยห้านายก็ปรากฎตัวที่หน้าประตูห้องโถงนี้แล้ว

"แม่ทัพน้อยเฉิน เหตุใดท่านถึงรู้ข่าวเร็วเช่นนี้"

ซุยฮูหยินสลัดคราบสตรีโศกเศร้าเมื่อครู่ ทำตัวเข้มแข็งเพื่อเป็นผู้นำตระกูลในยามนี้แทนสามีที่ล่วงลับไปหมาด ๆ

"เจียนหลางเสียมารยาทที่ไม่รอซุยฮูหยินเอ่ยอนุญาต บุกเข้ามาในจวนสกุลซุย หากแต่ผู้น้อยได้รับการร้องเรียนจากบุคคลผู้หนึ่งให้มาตรวจสอบการลักพาตัวชาวบ้านมาขังไว้ในจวนแห่งนี้"

"บังอาจ! สามีข้ายังนอนเป็นศพอยู่ตรงนั้น เจ้ายังกล้าสามหาวใส่ร้ายสกุลซุยว่าแอบลักพาตัวชาวบ้านมาอีก หรือว่านี่คือฝีมือของสกุลเฉินกัน!"

ซุยฮูหยินหน้าคล้ำไปหลายส่วนด้วยความโมโหที่ได้ยินเฉินเจียนหลางกล่าวหาเช่นนั้น

เดิมทีทั้งสองสกุลแทบจะไม่เคยไปมาหาสู่กันแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว เพราะเวลาประชุมขุนนางภายในท้องพระโรงทีไร บิดาของเฉินเจียนหลางมักจะกระทบกระทั่งกับสามีตนบ่อยครั้ง

พอมาได้ยินเรื่องเช่นนั้นจึงคิดว่าสามีถูกคนใส่ร้ายและคนผู้นั้นคือแม่ทัพน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้านางไม่ผิดแน่

"ข้าใส่ร้ายหรือไม่ขอเพียงซุยฮูหยินอนุญาตให้คนของกองทัพเขี้ยวหมาป่าค้นจวนดูก็รู้แล้ว"

ใบหน้าเรียบนิ่ง แววตาเย็นชาไร้ความกลัวเกรงคนของจวนซุยที่ล้อมวงเขาไว้พร้อมเปิดศึกได้ทุกเมื่อหากเฉินเจียนหลางกระทำการล่วงเกินนายหญิงของพวกเขา

"ได้! หากแม่ทัพน้อยไม่เจอหลักฐานที่ว่า แม้ข้าจะเป็นเพียงสตรีไร้กำลังก็จะขอเอาเรื่องสกุลเฉินของพวกเจ้าให้ถึงที่สุด!"

"ท่านแม่! ระวังสุขภาพด้วยเจ้าค่ะ"

ซุยผิงผิงรีบประคองปลอบมารดาที่ในใจบอบช้ำกับการจากไปของสามีเป็นทุนเดิมแต่ต้องสวมหน้ากากเข้มแข็งเพื่อปกป้องสกุลซุยจนเกือบจะเป็นลมเป็นแล้งไปอีกคน

"กระจายกำลังค้นหาให้ทั่ว!"

เฉินเจียนหลางออกคำสั่งทหารห้านายที่พามา หากแต่ไม่มีผู้ใดรู้เลยว่าตอนนี้ซ่างฮ้วนที่ถูกสั่งให้ลอบเข้ามาก่อนหน้าพวกเขาได้ค้นเจอห้องลับในจดหมายปริศนานั่นแล้ว