ตอนที่ 11

"เจ้ายังมิตอบข้า เมื่อครู่เจ้าขันข้าอันใด"

เมื่ออยู่กันลำพัง ซ่างฮ้วนก็มิจำเป็นต้องแสดงความเคารพคนตรงหน้า เขาเดินไปนั่งโต๊ะตัวเตี้ยที่อยู่ระดับต่ำกว่าเฉินเจียนหลางนั่งอยู่เพื่อรินน้ำชาดับกระหายและรอฟังคำตอบจากอีกคน

"เจ้าตาฝ้าฟางกระมัง"

หากแต่เฉินเจียนหลางกลับไม่ปิติที่จะตอบคำถามสหาย เขาทำเพียงวางท่าสง่าเอื้อมมือแกร่งที่ผิวพรรณขาวผ่องภายใต้อาภรณ์สีดำสีที่เขาชอบ จับกาน้ำชาขึ้นมารินจิบอุ่น ๆ พลางแสยะยิ้มยั่วโมโหอีกคนที่ทำท่าฟึดฟัดใส่อย่างไร้เหตุผล

"เจ้ายิ้ม เมื่อครู่เจ้ายิ้มขันข้า"

หากแต่ซ่างฮ้วนกลับมิยอม เมื่อครู่เขาจับได้คาหนังคาเขาว่าถูกหยามเกียรติต่อหน้าลูกศิษย์ตน

"เจ้าจะให้ข้ายอมรับให้ได้"

"เป็นบุรุษ ทำอันใดไว้ย่อมต้องยืดอกรับ"

"เช่นนั้นเจ้าห้ามเคืองข้า"

"ข้ามิใช่สตรีจะได้ทำเช่นนั้น"

"คำไหนคำนั้น"

"อย่ามากความ ตกลงเมื่อครู่เจ้าขันข้าเพราะเหตุใด"

สนทนากันเสียยาวยืดไม่ให้อีกคนหายใจหายคอใช้ความคิดตริตรอง ซ่างฮ้วนวางถ้วยน้ำชาลงพื้นเสียงดังตั้งหน้าตั้งตารอฟังเหตุผลที่ถูกสหายรักขำขันตนต่อหน้าผู้อื่น

"แม่นมข้า สาวใช้ในจวนเฉินที่เจ้าเห็นตั้งแต่เล็กจนโตกลับมิเคยจดจำชื่อได้ หากแต่พอข้าถามถึงบุตรีของจวนมู่เจ้ากลับไม่ขบคิดสักครึ่งเค่อ ตอบได้อย่างฉะฉานถึงนามของสตรีผู้นั้น เช่นนี้ยังต้องให้ข้าอธิบายเพิ่มหรือไม่"

ซ่างฮ้วนถึงกับหน้าชา นี่เขาพลาดไปแล้วหรือที่เค้นคอให้จ่าฝูงหมาป่าเลือดเย็นเจียนหลางผู้นี้จับจุดอ่อนเขาได้

"เจ้าพูดเกินไปกระมัง คนในจวนเฉินข้าจะมิรู้ชื่อพวกนางได้เช่นไร"

"แม่นมข้าชื่ออะไร" ไม่รอให้อีกคนหายใจเต็มปอด เฉินเจียนหลางรีบถามออกไปทันควัน ทำเอาคนที่อวดเก่งเมื่อครู่ถึงกับอ้ำอึ้ง

"แม่นมเจ้าชื่อ..."

ซ่างฮ้วนอ้าปากค้างอยู่เช่นนั้น

เหตุใดถึงมิเคยรู้ตัวเลยว่าเขาไม่ได้จดจำชื่อของข้ารับใช้ในจวนที่ตนอาศัยอยู่ตั้งแต่เด็กเช่นนี้

"หึ"

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังอย่างเยาะหยัน หากแต่ซ่างฮ้วนกลับโต้คืนอันใดไม่ได้ เขาพลาดไปแล้วจริง ๆ หมากกระดานนี้เขาพลาดท่าบอกใบ้ความลับที่แอบซุกซ่อนอยู่ให้หมาป่าเดียวดายผู้นี้รู้ไปแล้ว

"เรื่องแต่งงานเจ้าคิดว่าข้าควรตอบรับหรือไม่"

ซ่างฮ้วนมองหน้าเฉินเจียนหลางที่ถามคำถามนี้เงียบ ๆ พลางคิดในใจ

จริงอยู่ว่าเขาบังเอิญพบเจอมู่อานจิ่วและช่วยเหลือนางจากอันธพาลที่เคยถูกบิดานางตัดสินโทษอย่างอยุติธรรมจับตัวไปเอาไว้ ทำให้ทั้งสองรู้จักกันและใจของซ่างฮ้วนกลับไม่สงบตั้งแต่นั้นมา

แต่หากถามหัวใจดี ๆ เขามิรู้ด้วยซ้ำว่ามู่อานจิ่วคิดกับเขาเช่นไรและช่วงเวลาที่ผ่านมาซ่างฮ้วนก็มิถึงขั้นคนึงหาสตรีนางนี้แล้วขาดมิได้ หากเจียนหลางจะเลือกมู่อานจิ่วเขาก็มิขัดขวาง

"ตอบรับหรือไม่ ข้ากับเจ้าก็ยังเป็นเหมือนเดิม"

ตอบแบบนี้ดีที่สุดแล้ว

"เหตุใดเจ้าถึงตอบเช่นนั้น"

น้ำเสียงราบเรียบ ขัดกับสีหน้าเจ้าเล่ห์ที่ผุดขึ้นมา

"ก็เจ้ารู้เรื่องที่ข้ามีใจ... เดี๋ยวก่อน หรือว่าเจ้าไม่รู้เรื่องข้ากับนาง?"

ซวยแล้วซ่างฮ้วน ถูกหมาป่าเจ้าเล่ห์ผู้นี้ขุดกับดักให้ตกหลุมพลางเขาเสียแล้ว

"อ้อ แท้จริงแล้วที่เจ้าจดจำชื่อแซ่สตรีนางนี้ได้เป็นเพราะเจ้าเสน่หานางอยู่นี่เอง ข้านึกว่าเจ้าจำชื่อนางได้เพราะเป็นคนรวบรวมข้อมูลตระกูลมู่ให้ข้าเสียอีก"

เฉินเจียนหลางมีความสุขยามได้กลั่นแกล้งสหายผู้นี้

"เจียนหลาง! เจ้ามันหมาป่าเจ้าเล่ห์ เจ้าหลอกให้ข้าเผยความลับนี้ให้ขายหน้า"

ซ่างฮ้วนเดือดเป็นไฟ หากแต่กลับทำได้เพียงแค้นใจตนเองที่ตกหลุมพลางสหายจอมเจ้าเล่ห์ผู้นี้

"ข้าหลอกเจ้าหรือเจ้าร้อนตัวกันแน่"

ครั้งนี้ซ่างฮ้วนทำเพียงเจ็บแค้นในใจ ดวงตาเขากำลังบอกเฉินเจียนหลางว่าฝากไว้ก่อน อย่าพลาดมีนางในดวงใจให้เขาล่วงรู้ เขาจะรอวันเอาคืนให้หายแค้นใจ

"เอาละ ๆ เลิกล้อเล่นกันได้แล้ว มาเข้าเรื่องสำคัญกันดีกว่า"

น้ำเสียงแม่ทัพน้อยเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมา แววตาเขาดุดันราวหมาป่ากำลังดักรอเหยื่อ

"การแต่งงานในครั้งนี้จวนมู่ถึงขั้นเป็นฝ่ายเอ่ยปาก เจ้าว่าไม่แปลกหรือ"

ผู้นำตระกูลมู่ในเวลานี้คือมู่ตงหยวน เสนาบดีกรมตุลาการผู้คุมอำนาจศาลเทียนอวี่แห่งเมืองเทียนติ่ง

ทั้งสองจวนแทบไม่เคยไปมาหาสู่กัน ผู้นำทั้งสองจวนพบเจอกันเพียงแค่ในท้องพระโรงตอนประชุมเหล่าขุนนางว่าราชการ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเหล่าบุตรชายและบุตรีของทั้งสองพวกเขาเรียกได้ว่าไม่เคยพูดคุยหรือพบเจอกันแม้เฉียดผ่าน

การที่จื่อเชว่รายงานเรื่องมงคลของสองตระกูลนี้มาแทบจะแปลกทุกส่วน

"หรือว่าใต้เท้ามู่จะรู้เรื่องที่เราตามสืบเขาอยู่"

ซ่างฮ้วนแสดงความคิดเห็น และเป็นสิ่งเดียวกับที่เฉินเจียนหลางกำลังวิเคราะห์ความเป็นไปได้

"หากอยากรู้คงมีทางเดียว"

"เจ้าจะตอบรับการทาบทามนี้?"

คนถูกตั้งคำถามเงียบครู่หนึ่งพลางครุ่นคิดถึงผลลัพธ์ในใจ เมื่อคิดดีแล้วจึงขยับปากหยักลึกเอื้อนเอ่ย

"มีทางเลือกไหนดีกว่านี้อีก"

"แล้วคำทำนายนั่น..."

ซ่างฮ้วนหนักใจแทนสหายรัก

'คำทำนาย' ที่เขาหลุดปากคือคำทำนายจากหมอดูชะตาเร่ร่อนผู้หนึ่งที่เคยตรวจดวงชะตาให้เฉินเจียนหลางตั้งแต่เขาเกิด

หมอดูชะตาผู้นั้นเคยบอกไว้ว่า หากเมื่อใดที่เฉินเจียนหลางมีความคิดเรื่องมงคลตบแต่งฮูหยินเข้าเรือน วันนั้นจะเป็นวันที่อาบไปด้วยสีแดงชาดของโลหิต

คราแรกบิดากับมารดาเขาก็ไม่มีใครใคร่เชื่อ จวบจนเมื่อบุตรชายอายุได้สิบสี่ขวบ เฉินเจียนหลางบังเอิญพบเจอสตรีนางหนึ่งจนคิดคนึงหาพิสวาสตั้งแต่แรกเจอ ในใจเขาขบคิดว่าหากพบนางอีกไม่ว่าจะบังเอิญหรือตั้งใจเขาจะต้องตบแต่งนางเข้าจวนสกุลเฉินให้จงได้

หากแต่ความคิดเขาต้องดับลงเมื่อข่าวที่ได้รับช่างโหดร้าย คำทำนายของหมอดูชะตาผู้นั้นเป็นจริงอย่างน่าเหลือเชื่อ

นับตั้งแต่นั้นมา เฉินเจียนหลางก็ไม่เคยคิดเรื่องงานมงคลตบแต่งสตรีเข้าเรือนสกุลเฉินอีกเลย

"หากเป็นจริงดั่งคำทำนาย กองทัพเขี้ยวหมาป่าคงให้เจ้าเป็นคนดูแลต่อแล้ว"

"ถุย ๆ วาจาเจ้านี่ช่างเหม็นเน่าไม่เป็นมงคลนัก"

ซ่างฮ้วนรีบถ่มน้ำลายไล่คำอัปมงคลที่สหายรักเพิ่งพ่นออกมา ก่อนจะส่งสายตาตำหนิคนที่เล่นไม่รู้เลิก

"จื่อเชว่บอกว่าอีกไม่กี่วัน เช่นนั้นคืนนี้เราเดินทางกลับเมืองเทียนติ่งกัน"

"อยากเห็นหน้าว่าที่เจ้าสาวขนาดนั้นเชียว"

ซ่างฮ้วนพูดจาประชดอีกคน หากแต่ทำไมเขากลับดูร้อนรนเสียเอง

"ข้าหมายถึงกลับเมืองเทียนติ่งเพื่อเข้าเฝ้าองค์รัชทายาท เหตุใดสมองเจ้าถึงมีแต่เรื่องสตรีอยู่เช่นนั้น"

เป็นอีกครั้งที่ซ่างฮ้วนยื่นเนื้อตนให้สุนัขป่าอย่างเฉินเจียนหลางกินอย่างสบายอุรา ส่วนตนกลับได้แต่เจ็บส่วนที่เฉือนให้เขาเองกับมือเงียบ ๆ

"ข้าจะทูลฟ้ององค์รัชทายาทว่าเจ้ารังแกข้า"

"เป็นบุรุษ คับข้องใจก็เอาคืนเอง"

ใครจะกล้าเล่นกับหมาป่าชั่วร้ายอย่างเขากัน ยามที่มีองค์รัชทายาทอยู่ด้วยไม่เห็นจะเย็นชากับพระองค์เช่นที่ทำกับตนตอนนี้เลย

"เจ้าออกไปเตรียมการเถิด ข้าอยากอยู่คนเดียว"

ไม่ต้องไล่ซ่างฮ้วนก็คิดจะจากออกไปอยู่แล้ว

"เชิญเจ้าสำราญใจรอวันร่วมหอล่วงหน้า"

ไม่ใช่คำพูดประชดให้ตนเองเจ็บ แต่เป็นการตอกย้ำผู้ฟังให้นึกถึงคำทำนายที่อาจจะเป็นจริงหรือไม่เกิดให้แตกฉาน

จากนั้นบุรุษอกผายไหล่ผึ่งก็เดินออกจากกระโจมแห่งนี้ไป ปล่อยให้เฉินเจียนหลางนั่งจมอยู่กับอดีตที่ยากจะลืม

"มงคล สีชาด หลั่งโลหิต สมหวัง"

เขาทบทวนสิ่งที่บิดาเคยบอกไว้ เป็นคำทำนายจากหมอดูผู้นั้นตอนที่เขาเกิด

"หากหลั่งโลหิตแล้วจะสมหวังได้เช่นไร"

เฉินเจียนหลางขบขันออกมาเบา ๆ อย่างเหยียดเยาะ ก่อนจะร่ำสุราดีรอเวลาหวนกลับเทียนติ่งในค่ำคืนนี้