ตอนที่ 5

"ชาตินี้วาสนาพวกข้าน้อยนัก พวกเจ้าจงใช้ชีวิตที่เหลือเผื่อพวกเราด้วย เข้าใจหรือไม่"

เสียงสั่งลาของเยว่ฉินจื่อไร้การสั่นเครือใด ๆ เขากล่าวต่อน้องสาวทั้งสองที่มีสติด้วยเสียงเรียบเฉยราวการก้าวออกจากประตูคุกไปแล้วจะไม่มีเรื่องร้ายใดเกิดขึ้น

"พี่ใหญ่ พี่รอง"

เยว่อันหนิงที่ค่อย ๆ ฟื้นขยับริมฝีปากเรียกพี่ชายทั้งสองที่นางมองเห็นเป็นอันดับแรก หากแต่น้องเล็กสุดที่เพิ่งลืมตาได้ยังไม่ทันหายใจหายคอทั่วท้องก็ถูกเยว่ฉินจื่อจับยาลูกกลอนยัดเข้าปากเพื่อให้นางสลบอีกหน

"พี่ใหญ่นั่นยาอันใดหรือเจ้าคะ"

เยว่อิงเถาตกใจที่จู่ ๆ น้องเล็กก็ถูกจับกรอกยาแล้วสลบไร้สติต่อ

"มิต้องห่วง นี่คือยาสงบใจ จะช่วยให้หนิงเอ๋อร์หลับสบายยาวขึ้นจนถึงรุ่งสาง"

พอได้ยินเช่นนี้สตรีทั้งสองนางก็โล่งอก

เป็นเช่นนี้ดีแล้วเพราะพวกนางก็ไม่รู้จะรับมือกับน้องเล็กผู้นี้เพียงลำพังสองคนได้เช่นไร

"ร่ำลากันพอหรือยังใกล้จะเลยฤกษ์แล้ว!"

เสียงดุดันของหัวหน้าทหารที่ด้านนอกประตูคุมขังดังขึ้น

แววตาพวกเขาไร้อารมณ์สงสารกับภาพครอบครัวที่ต้องลาจากกันชั่วชีวิตสักนิด

เยว่จินจินกับเยว่อิงเถานั่งลงกับพื้น สองมือประสานทับกันก้มศีรษะโขกพื้นเพื่อเป็นการร่ำลาพี่ชายทั้งสอง จากนั้นจึงทำเช่นเดิมเพื่อร่ำลาบิดาอย่างเยว่จิ้นกงที่ยืนรอบุตรชายทั้งสองอยู่หน้าห้องขังอีกฝั่ง

"ข้าน้อมส่งท่านพ่อ หากชาติหน้ามีจริง ขอได้ทดแทนบุญคุณท่านเจ้าค่ะ"

สองเสียงของคุณหนูเยว่ประสานกัน ก้อนสะอื้นปลายหางเสียงทำคนฟังเจ็บปวดหัวใจแต่กลับอดกลั้นทำเข้มแข็ง

"ท่านแม่ ลูกกราบลาท่านตรงนี้ ขอให้ท่านรักษาชีวิตรอดพ้นคนชั่ว"

เยว่ฉินจื่อและเยว่อินกวานคำนับลามารดาที่ยังนอนสลบอยู่ที่พื้น น้ำตาบุรุษจะหลั่งง่ายดายได้เช่นไร กลับกันในใจพวกเขาต่างหากที่ร่ำไห้ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

สายตาสองคู่มองน้องสามน้องสี่และจบลงที่น้องเล็กสุดด้วยความอาวรณ์

"ไปได้แล้ว!"

เสียงทหารด้านนอกดังขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงบ่งบอกว่าเขาเริ่มรำคาญและหงุดหงิดใจที่จะชมละครบทเศร้าตรงหน้าอีกต่อไป

"พี่ใหญ่ พี่รอง"

"ท่านพ่อ"

เสียงร้องไห้ของเยว่จินจินกับเยว่อิงเถาดังระงมก้องไปทั่วทั้งคุกใต้ดินปานคนจะขาดใจตาย

"พวกเจ้าเองก็รีบเก็บแรงไว้เถิด มือสังหารบั่นหัวพ่อกับพี่ชายเจ้าเสร็จก็เป็นเวลาเนรเทศของพวกเจ้าและบ่าวไพร่แล้ว"

สุ้มเสียงทหารนายนี้ช่างเปี่ยมไปด้วยความสุขบนความโศกาของผู้อื่นยิ่งนัก

เยว่จินจินถลาเข้ากอดก่ายกับน้องสี่ของนางด้วยตัวสั่นเทา

"พี่สาม ข้ากลัว"

ไม่บอกนางก็รู้ว่าตอนนี้น้องสี่กำลังรู้สึกเช่นไร เพราะตัวนางเองก็กลัวไม่แพ้กัน แต่เมื่อครู่บิดาสั่งเสียไว้แล้วว่าต้องกล้าหาญเผชิญกับอุปสรรคที่กำลังจะเข้ามาให้ได้ ตอนนี้เหลือเพียงเยว่จินจินเป็นพี่ใหญ่สุดแล้ว นางจะแสดงความอ่อนแอให้น้อง ๆ เห็นได้เช่นไร

"ไม่ต้องกลัว ๆ เราต้องผ่านมันไปได้"

มือบางแสนสั่นเทาเอื้อมขึ้นลูบเส้นผมของเยว่อิงเถา ริมฝีปากบางสั่นทีไรนางจำเป็นต้องกัดเนื้ออ่อนด้านในปากให้ปริแตกเพื่อกลั้นก้อนสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมาสั่นขวัญคนที่อยู่ในอ้อมกอด

เวลาผ่านไปครึ่งก้านธูปทหารชุดใหม่ก็เข้ามา

"แยกเยว่ฮูหยินออกมาไปรวมกับกลุ่มอนุและพวกข้ารับใช้ฝั่งนู้นเตรียมตัวเนรเทศ"

เสียงสั่งการของหัวหน้าทหารดังก้องเหมือนมีดกรีดแทงใจคนฟัง

"ท่านแม่ข้ายังมิได้สติ รอให้ท่านฟื้นก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ"

เยว่จินจินเข้าไปขวางทหารที่เข้ามาเตรียมนำตัวมารดาออกไปตามคำสั่งผู้คุมใหญ่

"ต่อให้ตอนนี้เยว่ฮูหยินเหลือเพียงร่างกายก็ไม่ละเว้น"

"โอ้ย!"

ร่างเยว่จินจินกระเด็นออกมาชนเข้ากับท่อนไม้ใหญ่ที่ใช้แบ่งเขตของห้องคุมขังจนหัวไหล่บางเจ็บแปลบ หากแต่นางกลับไม่ห่วงตัวเอง รีบถลาเข้าไปรั้งมารดาที่ถูกลากออกไปราวเป็นสิ่งของเอาไว้

"ข้าขอร้อง... ช่วยใช้เปลหามท่านแม่ได้หรือไม่ อย่างน้อยท่านแม่ก็เคยเป็นถึงฮูหยินของแม่ทัพใหญ่ที่สร้างคุณงามความดีให้แก่บ้านเมืองมามากมาย"

ในเมื่อยื้อยุดร่างมารดากับทหารตัวใหญ่ไม่ไหว เยว่จินจินจึงได้แต่อ้อนวอนให้พวกเขาเห็นใจ อย่าได้ลากถูมารดานางราวกับเป็นผักปลาเช่นนี้เลย

"ทหาร หามเยว่ฮูหยินออกไปผูกกับรถม้า!"

คราแรกได้ยินรู้สึกใจชื้น แต่พอประโยคหลังจะผูกมารดากับรถม้าเยว่จินจินทรุดฮวบลงกับพื้นใจแทบแตกสลาย

คนพวกนี้มิใช่คน!

พวกเขาไม่สงสารมนุษย์ร่วมโลกด้วยกันมิพอ ยังกลั่นแกล้งคนที่ตกต่ำกว่าเพื่อความสนุกของตนเอง

"ส่วนพวกเจ้า รออีกหนึ่งถ้วยชาจะมีทหารอีกกองนำตัวไปยังแคว้นเสียนหย่ง"

สิ้นคำกล่าวนั้น เยว่ฮูหยินก็ถูกพาตัวออกไปรวมกลุ่มกับพวกอนุและข้ารับใช้ที่รออยู่ด้านนอก ทิ้งให้คุณหนูทั้งสองกอดน้องเล็กสุดเอาไว้แล้วปล่อยโฮออกมาจนน้ำตาแทบจะกลายเป็นสายเลือด