Chapter 6 ความผูกพัน

แม้ว่าจะยังไม่มืดค่ำแต่ทางเดินไปท้ายไร่ก็เปลี่ยวอยู่มาก แต่ที่ฮันน่ายอมให้ลูกสาวเดินมาคนเดียว ก็เพราะว่ากันยาสัญจรไปมาเป็นประจำและที่สำคัญสิงโตกับตุลาก็อยู่ที่ท้ายไร่ คงไม่มีใครกล้าทำอะไรกันยาได้ ที่มีฐานะไม่ต่างอะไรกับลูกสาวเจ้าของไร่นี้                                                                       

เมื่อเดินมาได้สักพักกันยาสัมผัสได้ ถึงอะไรบางอย่างเธอมีลางสังหรณ์เหมือนกับว่ามีใครบางคนเดินตามมา แต่พอหันกลับไปมองก็ไม่เจอใคร หญิงสาวจึงเร่งฝีเท้ารีบเดินให้ไว เพราะกลัวว่าผู้ชายที่เจอเมื่อสักครู่จะตามมาทัน                                                                              

ในขณะที่กันยารีบเดินให้ไว ภายในใจของกันยากลับรู้สึกสั่นไหว เธอตัดสินใจหยุดเดิน เพื่อหมุนตัวกวาดมองไปรอบๆ ไร่ที่กว้างใหญ่ไพศาล ก่อนจะโฟกัสไปที่บ้านหลังเล็กท้ายไร่ ซึ่งเดินไปอีกไม่ไกลก็จะถึงมันเป็นบ้านไม้ที่สิงโตขอให้บิดาของเขาปลูกไว้ให้

 แต่แล้วเธอก็รู้สึกก้าวขาไม่ออก เมื่อนึกถึงคำพูดของมารดาที่สนทนากับแม่ขวัญข้าว หลังจากที่สอบเสร็จ เธอแม่และตุลาก็ต้องย้ายออกไปจากไร่นี้ และก็ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาอีกเมื่อไหร่ เมื่อย้ายไปอยู่ที่ใหม่ โดยเฉพาะเมืองกรุงเทพฯ ที่แสนจะวุ่นวาย กันยาไม่รู้ว่าเธอต้องปรับตัวยังไงถึงจะเข้ากับเมืองที่เต็มไปด้วยแสงศิวิไลซ์ได้                                                                                                              

“ทำไมมายืนใจลอยอยู่ตรงนี้"                                                                    

“ว้าย! ปล่อยนะ! " กันยาอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อข้อมือเรียวของเธอถูกผู้มาเยือนกุมเอาไว้ มิหนำซ้ำเขายังเดินเข้ามาใกล้ประชิดตัวเธอจากทางด้านหลัง คำพูดของเขาเมื่อสักครู่เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูของเธอทำให้กันยารู้สึกกลัวจนขนลุกซู่                                                                      

“โธ่! ...สิงโต ทำไมตัวมาไม่ให้สุ้มให้เสียงแบบนี้เค้าตกใจหมดเลย" เมื่อกันยาเห็นว่าเป็นสิงโต เด็กหญิงถึงกับเอามือขึ้นมาทาบอก พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งๆ เพราะเธอคิดว่าเป็นชายคนนั้นตามมาเสียอีก              

“ขวัญอ่อนจังเลยนะเราเนี่ย เอาปิ่นโตมาเดี๋ยวเค้าถือเอง" สิงโตคว้าปิ่นโตจากมือของกันยามาถือเอาไว้ ก่อนจะเดินนำหน้าเด็กหญิงตรงไปยังบ้านท้ายไร่                                                                                                

“สิงโต..." เสียงของกันยาดังขึ้นทำให้สิงโตหยุดเดินแล้วหันกลับมามองเธอด้วยความสงสัย เพราะฟังจากน้ำเสียงของกันยาแล้วเหมือนกับว่าเธอกำลังมีเรื่องไม่สบายใจ และแฝงไปด้วยความรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก                                                                                                                 

“มีอะไร... เอาของไปเก็บก่อนเค้าจะพาตัวไปดูน้ำตก รู้สึกว่าวันนี้น้ำจะเริ่มหลากแล้วไหลลงมา สวยงามกว่าหลายเดือนที่ผ่านมา" สิงโตไม่พูดเปล่าแต่เขายังเดินมาฉุดแขนเรียวของกันยาให้เดินตามไปติดๆ      

“พรุ่งนี้ค่อยไปดูก็ได้สิงโต อย่าลืมสิว่าวันนี้เค้ามาติวข้อสอบให้ตัวกับตุลานะ ถ้าสอบไม่ผ่านแล้วละก็...โดนพ่อเสือดุไม่รู้ด้วยนะ"

กันยาทำหน้าทะเล้นออกมาเย้ยสิงโต เพราะเขาค่อนข้างที่จะเรียนวิชาภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ แถมสิงโตยังไม่ค่อยสนใจที่จะเรียนรู้จากการค้นคว้าอีกด้วย เขาเอาแต่มาหมกมุ่นอยู่ที่บ้านท้ายไร่ ทำเหมือนกับว่าชีวิตนี้ จะไม่เข้าไปอยู่ในเมืองจะอยู่แต่ในป่า จนบางครั้งบิดาของเขาก็อดคิดไม่ได้ ถ้าหากลูกชายจะต้องออกไปเผชิญโลกภายนอก เขาจะเอาตัวรอดได้หรือเปล่า แต่อัครเดชหารู้ไม่ว่าความจริงแล้วสิงโต ไม่ได้เขลาเบาปัญญาอย่างที่เขาคิด เพียงแค่สไตล์การชีวิตของเขานั้น แตกต่างจากหลายๆ คน                             

“ทำไมมาช้าจังรอตั้งนานไปทำอะไรอยู่ พรุ่งนี้สอบวันสุดท้ายปิดเทอมใหญ่เราไปเที่ยวกันไหม" ตุลากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ระเบียง เมื่อเห็นสองคนเดินเข้ามาเขาจึงเสนอไอเดีย เพราะไม่ได้ออกจากไร่นานแล้วจึงอยากไปเที่ยวบ้างตามประสาเด็กวัยรุ่น                                                            

“สอบเสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน มึงอ่านหนังสือรอไปก่อนนะตุลา เดี๋ยวกูจะพากันยาไปดูน้ำตกแป๊บหนึ่ง อ้าวนี่! ปิ่นโตข้าว" ตุลารับปิ่นโตจากสิงโตมาแบบงงๆ พร้อมกับมองใบหน้าสองคนสลับกันไปมา         

“กันยาวันนี้อะไรเข้าสิงตัวเหรอ ถึงอยากไปดูน้ำตกกับไอ้สิงโต มึงดูน้องกูดีๆ นะกันยาว่ายน้ำไม่เป็น" ผู้ชายสองคนมักจะพูดกันแบบนี้ มักเรียกกันกูมึง แต่เวลาพูดกับกันยานั้น ตุลากับสิงโตมักจะใช้คำว่าตัวกับเขาแทนตัวเองตลอด จนเพื่อนๆ ต่างก็อิจฉากันยาที่มีผู้ชายสองคน คอยดูแลและปกป้องเธอ ตั้งแต่เรียนเตรียมอนุบาลจนกระทั่งจะขึ้นมอปลายไม่เคยมีใครกล้ารังแกเธอเลยสักครั้ง                                                                        

“เค้าไปดูไม่นานหรอกเดี๋ยวก็กลับแล้วตัวจะไปด้วยกันไหมล่ะ" กันยาพยายามพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติที่สุด เพราะเธอรู้ดีว่าอีกไม่กี่วันก็จะไปจากที่นี่และคงไม่ได้เห็นวิวทิวทัศน์ที่สวยงามแบบนี้อีกแล้ว

“เค้าไม่ไปหรอก ตัวไปกับสิงโตเหอะรีบไปรีบกลับมันจะค่ำมืดแล้ว ไอ้สิงโตมึงดูแลน้องกูดีๆ นะ" น้ำเสียงที่อ่อนโยนนุ่มนวล เมื่อสนทนากับกันยาเปลี่ยนไปในพริบตา เมื่อตุลาหันกลับมาสั่งสิงโต เขากำชับให้ดูแลกันยาดีๆ เพราะตุลาห่วงใยมารดาและน้องสาวมาก เมื่อชีวิตที่เกิดมาไม่มีบิดาคอยดูแล                   

“เออน่า... มึงมักจะพูดกรอกหูกูแบบนี้ทุกครั้ง จนจำขึ้นใจแล้วเนี่ย กันยาเป็นดั่งเจ้าหญิงที่กูจะคอยทะนุถนอมดูแลให้เป็นอย่างดี จบไหม ไปเหอะกันยา" แม้ว่าสิงโตจะพูดจาประชดประชันออกมาแบบนั้น แต่ตุลาก็รู้ดีว่าเขาไม่มีวันที่จะทอดทิ้งให้กันยาตกอยู่ในอันตราย ตุลาจึงไว้ใจที่จะปล่อยให้ไปกันสองคน               

เมื่อเดินมาถึงธารน้ำไหล ที่เบื้องหน้าเป็นน้ำตกไหลลงมากระทบที่ชั้นหินด้านล่างอย่างสวยงาม จนกันยาอดที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดชัตเตอร์รัวๆ ไม่ได้                                                                 

“ตัวว่ามันสวยกว่าทุกปีไหม ทำไมเวลาที่เค้ามายืนมองน้ำตกที่นี่ทีไร ก็นึกถึงแต่กันยาทุกทีเลย" สิงโตจะรู้หรือเปล่าว่าคำพูดของเขา กำลังจะทำให้กัญญาไม่สามารถที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ เด็กหญิงพยายามกะพริบตาถี่ๆ แต่แล้วมันก็ไม่เป็นผลเมื่อน้ำใสๆ ไหลหยดลงมาจากดวงตาคู่สวยของเธอจนได้