บทที่ 3 บุกถ้ำเสือเพื่อหาลูกแมว - 100%

มัลลิกาย้ายบ้านมาอยู่หมู่บ้านจัดสรรแห่งนี้ได้เดือนเศษแล้ว และเคยเจอกับสมาชิกเกือบทุกคนในบ้านของพราวนภา แม้กระทั่งภาคินบุตรชายคนเล็กของภคินีที่ปกติจะพักอยู่คอนโดมิเนียมใกล้มหาวิทยาลัย เธอก็ยังเคยคุยกับเขาหลายครั้ง มีเพียงภาวินเท่านั้นที่เธอได้แต่มองเขาจากบ้านของตัวเองแต่ไม่เคยคุยด้วยเพราะไม่มีโอกาสได้เจอหน้ากันจัง ๆ ทว่าพอได้เจอกัน เหตุการณ์ตอนนั้นก็ช่างน่าอายเหลือเกิน

"มีหนูพราว คุณพ่อ คุณปู่แล้วก็คุณย่าค่ะ วันนี้อาคินไม่มา" พราวนภาตอบเสียงใส ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อนึกอะไรขึ้นได้จึงรีบพูดอย่างตื่นเต้น

"พี่มะลิขา เราเข้าไปเล่นในห้องทำงานคุณพ่อกันดีไหมคะ"

มัลลิกาส่ายหน้าหวือทันที "ไม่ดีค่ะ พี่ว่าห้องทำงานเป็นที่ที่เราไม่ควรเข้าไปเล่นมากที่สุด เพราะในนั้นจะมีงานและเอกสารเยอะแยะ ถ้าเราทำหายหรือทำเลอะขึ้นมา คุณพ่อจะดุเอาได้นะคะ"

"เมื่อคืนหนูพราวเห็นคุณพ่อเอาลิปกับที่ทาตาทาแก้มมาวางบนโต๊ะเยอะแยะเลยค่ะ หนูพราวก็เลยอยากชวนพี่มะลิไปเล่นแต่งหน้ากัน"

พราวนภาเงยหน้ามองเพื่อนต่างวัยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง แต่มัลลิกายังคงยิ้มบาง ๆ ก่อนจะโน้มตัวลงไปแล้วพูดอย่างใจเย็น

"พี่มะลิสัญญาว่าจะเล่นแต่งหน้าเป็นเพื่อนหนูพราวแน่นอน แต่ต้องมีข้อแม้ว่าหนูพราวต้องขออนุญาตคุณพ่อก่อน เพราะลิปสติกกับเครื่องสำอางพวกนั้นคุณพ่ออาจจะเอามาทำงานก็ได้" พูดจบก็ยื่นนิ้วก้อยออกไป เด็กน้อยจึงเอานิ้วก้อยของตัวเองมาเกี่ยวเอาไว้แล้วยิ้ม

"ก็ได้ค่ะ"

มัลลิกายิ้มกว้างพลางลูบศีรษะของเด็กหญิงด้วยความเอ็นดู พราวนภาเป็นเด็กที่น่ารักและว่านอนสอนง่าย ต้องยกความดีความชอบให้กับผู้ที่เลี้ยงดูและอบรมสั่งสอนมา

เธอเคยเห็นมารดาของพราวนภาแล้วตอนที่อีกฝ่ายมารับบุตรสาวกลับบ้าน ผู้หญิงคนนั้นมักจะมาพร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่งเสมอ ที่น่าแปลกคือผู้ชายคนนั้นดูสนิทสนมคุ้นเคยกับคนในบ้านหลังนี้เป็นอย่างยิ่ง ทั้งที่หากมองตามหลักความเป็นจริงแล้วเขาคือพ่อเลี้ยงของพราวนภา และคนบ้านนี้ไม่น่าจะให้ความสนิทสนมและเป็นกันเองราวกับญาติสนิทคนหนึ่งแบบนั้นได้ ถึงแม้ว่าภาวินกับภรรยาเก่าจะจบกันไปด้วยดีก็ตาม

ดูอย่างพ่อเลี้ยงของเธอเป็นตัวอย่าง ตั้งแต่บิดาบังเกิดเกล้าของเธอเสียชีวิตไปแล้วมารดาแต่งงานใหม่ ครอบครัวทางฝั่งบิดาของเธอก็ไม่เคยญาติดีกับพ่อเลี้ยงเลยสักครั้ง บางทีเวลาได้เจอหน้ากัน ญาติทางฝั่งบิดาแท้ ๆ ของเธอยังมีท่าทางรังเกียจเดียดฉันท์พ่อเลี้ยง รวมไปถึงการพูดแขวะให้เธอได้ยินอยู่บ่อย ๆ และเพราะเหตุนี้เองพ่อเลี้ยงกับมารดาของเธอจึงแทบไม่โผล่หน้าไปที่บ้านคุณย่าของเธอเลยถ้าไม่จำเป็น

เสียงโทรศัพท์มือถือของมัลลิกาดังขึ้นขัดความคิดที่ติดอยู่ในหัว หญิงสาวหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อดูชื่อคนที่โทร. เข้ามา เมื่อเห็นว่าเป็นใครหัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยพลางกลอกตาไปมาอย่างครุ่นคิด ก่อนจะก้มลงบอกกับพราวนภา

"หนูพราวเข้าไปหยิบของเล่นในบ้านก่อนก็ได้นะคะ พี่มะลิจะรอที่ศาลา"

พราวนภาพยักหน้ารับแล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน เธอจึงกดรับสายแล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ว่าไงแพต"

"มะลิ แกได้ที่ฝึกงานรึยัง" เสียงหวานจากปลายสายทำให้มัลลิกาได้แต่ลอบถอนหายใจแผ่ว

"ได้แล้ว ไปทำที่บริษัทของคนรู้จักน่ะ" เธอตอบไปตามตรงเพราะอย่างไรเสียเรื่องนี้ก็ต้องรู้กันทุกคนอยู่แล้ว

"อ้าว แกไม่ได้ไปทำที่กงสุลกับพ่อแกหรือ แล้วบริษัทที่แกจะไปทำเขาทำธุรกิจเกี่ยวกับอะไร"

"เป็นบริษัทเครื่องสำอาง เผอิญว่าบริษัทที่ฉันจะไปทำน่ะ เจ้าของบริษัทเขาอยู่ข้างบ้านฉันนี่เอง คุยกันไปมาเขาก็เลยบอกให้ลองไปทำที่บริษัทของเขาดู"

หญิงสาวบอกยี่ห้อเครื่องสำอางให้เพื่อนรับทราบ ขณะที่อธิบาย มัลลิกาก็พอเดาได้ว่าอีกฝ่ายโทรศัพท์มาทำไม และสิ่งที่เธอคาดเดาไว้ก็ไม่ผิดไปจากที่คิดนัก

"ดีจัง ฉันยังหาไม่ได้เลย ฉันขอไปทำกับแกด้วยได้ไหม แกช่วยคุยกับคนข้างบ้านแกให้หน่อยสิ นะมะลินะ"

น้ำเสียงตื่นเต้นของคนปลายสายไม่ได้ทำให้มัลลิการู้สึกดีหรือตื่นเต้นไปด้วยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม หญิงสาวได้แต่กลอกตาไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ แต่กระนั้นก็ยังแบ่งรับแบ่งสู้

"คุยน่ะคุยได้ แต่เขาจะโอเคไหม ตรงนี้ฉันไม่รับปากนะแพต มันต้องแล้วแต่เขาน่ะ"

"ฉันรู้น่า เฮ้อ สบายใจสักที ขอบใจเธอมากนะมะลิ ฉันไม่รบกวนแล้วละ พรุ่งนี้เจอกันที่มหา'ลัยนะ"

"อืม พรุ่งนี้เจอกัน"

มัลลิกากดวางสายแล้วโทร. ออกไปหาเพื่อนอีกคนทันที สัญญาณดังไม่ทันครบหนึ่งครั้งปลายสายก็กดรับด้วยความรวดเร็ว

"เฮลโหลว...ว่าที่มิสทิฟฟานีพูดสายค่ะ"

น้ำเสียงที่จงใจดัดให้แหลมเล็กอย่างมีจริตจะก้านนั้น เรียกรอยยิ้มให้ปรากฏบนใบหน้าของมัลลิกาได้ทันที

"คุณอรุณวตีคะ ไม่ทราบว่าได้ที่ฝึกงานรึยัง"

เธอเรียกชื่อใหม่ของเพื่อนที่เพิ่งได้รับอนุญาตจากมารดาให้เปลี่ยนจากชื่อเดิมคือสายัณห์เมื่อตอนปิดเทอมที่ผ่านมา พลางนึกหน้าผู้เป็นเจ้าของชื่อไปด้วย ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอีกฝ่ายคงกำลังยิ้มร่าจนหน้าบานเป็นแน่

"ฉันยังไม่ได้หาเลยแก ช่วงนี้กำลังยุ่งวุ่นวายเรื่องร้านเสื้อของพี่มดน่ะ แกหาได้แล้วหรือ"

"ได้แล้ว เป็นบริษัทเครื่องสำอางยี่ห้อเอเอ็นเอสไง เจ้าของบริษัทเขาอยู่ข้างบ้านฉัน แกมาสมัครกับฉันไหมล่ะ เมื่อกี้ยายแพตก็เพิ่งโทร. มา นางจะไปสมัครที่เดียวกับฉันเหมือนกัน นี่ฉันว่าจะโทร. ไปถามยายเพลงด้วยว่าหาได้รึยัง เผื่อพวกเราสี่คนจะได้ทำงานด้วยกันไง เนอะ"

"ว้าย! ฉันเป็นสาวกยี่ห้อนี้ อุ๊ยตายแล้ว ตื่นเต้น ฉันทำด้วย"

ปลายสายยังคงกรี๊ดกร๊าดไม่หยุดจนมัลลิกาต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูเล็กน้อยก่อนส่ายหน้าช้า ๆ อย่างจนใจ เพราะรู้ดีว่าเพื่อนชายแต่ใจเป็นหญิงคนนี้ชื่นชอบของสวย ๆ งาม ๆ เป็นที่สุดโดยเฉพาะเครื่องสำอาง

"โอเค ถ้าอย่างนั้นแกก็เตรียมเอกสารไว้นะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่มหา'ลัย"

มัลลิกาคุยกับอรุณวตีอีกไม่กี่ประโยคก็วางสาย จากนั้นหญิงสาวก็กดโทร. ออกไปหาเพลงพิณ เพื่อนอีกคนในกลุ่มทันที แต่โทร. ไม่ติดเธอจึงเลือกส่งข้อความไปทางไลน์แทน

มัลลิกาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องชวนเพื่อนในกลุ่มไปฝึกงานที่บริษัทของภาวินด้วยกัน ถ้าไม่เพราะปรีชญาเป็นฝ่ายโทรศัพท์มาขอร้อง ซึ่งหญิงสาวค่อนข้างมั่นใจว่าภาวินจะต้องอนุญาตให้เพื่อนของเธอไปฝึกงานด้วยกันแน่นอน ฉะนั้นเธอจึงถือโอกาสชวนเพื่อนคนอื่นไปทำด้วยกันเสียเลย

หากเป็นเพื่อนคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นอรุณวตีหรือเพลงพิณ มัลลิกาย่อมไม่มีปัญหาถ้าต้องทำงานร่วมกับอีกฝ่าย แต่เพราะเป็นปรีชญา ผู้ที่คำพูดและการแสดงออกสวนทางกับความคิดในใจอย่างสิ้นเชิง มัลลิกาจึงไม่ค่อยสะดวกใจนักถ้าต้องเสแสร้งทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรตลอดเวลา ทั้งที่ภายในใจของอีกฝ่ายนั้นทั้งดูถูกและต่อว่าตนอย่างไม่มีชิ้นดี

"พี่มะลิขา คุณย่าชวนมากินน้ำแข็งใสค่ะ พี่มะลิเอาน้ำหวานสีอะไรคะ"

เสียงเรียกของพราวนภาทำให้มัลลิกาต้องเปลี่ยนทิศทางการเดินจากศาลากลางสวนเป็นหน้าบ้านทันที

"พี่เอาน้ำแดงค่ะ ราดนมข้นหวานด้วยนะ เยอะ ๆ เลย" เธอตะโกนตอบกลับไปพลางค่อย ๆ เดินไปทางหน้าบ้านอย่างไม่รีบร้อน

ขณะเดียวกัน ในห้องทำงานของนฤเบศร์ หนุ่มใหญ่เจ้าของห้องกำลังนั่งเผชิญหน้ากับหนุ่มรุ่นน้องที่มีรั้วบ้านติดกัน แม้บรรยากาศไม่ดูเคร่งเครียดจนเกินไปนัก แต่ก็ยังห่างไกลจากคำว่าเป็นกันเองอยู่ไม่น้อย

"คุณอาไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมรับรองว่าจะดูแลหนูมะลิอย่างดี เรื่องการเดินทางก็ไม่ต้องกังวล เพราะอย่างที่ผมบอกไปนั่นแหละว่าให้น้องเขากลับกับผม แต่ถ้าวันไหนที่ผมติดธุระ หรือต้องไปต่างประเทศ ผมจะบอกมะลิเขาล่วงหน้า แล้วให้มะลิเขากลับกับคุณพ่อคุณแม่ผม เพราะถ้าผมไม่อยู่ที่บริษัท พวกท่านคนใดคนหนึ่งก็จะเข้าบริษัทแทนครับ"

นฤเบศร์พยักหน้ารับรู้ช้า ๆ ก่อนถอนหายใจแผ่ว

"ผมอาจจะเรื่องเยอะไปหน่อย ยังไงก็ต้องขอโทษด้วย แต่ผมก็ไม่กล้าปล่อยให้ยายหนูนั่งรถกลับบ้านเองอยู่ดี"

"ผมเข้าใจคุณอาครับเพราะผมเองก็มีลูกสาว ถ้าหนูพราวเจอเหตุการณ์แบบนั้นผมก็คงจำฝังใจเหมือนกัน" ภาวินยิ้มอ่อน เริ่มเข้าใจพฤติกรรมแปลก ๆ หลายอย่างของคนตรงหน้ามากขึ้น

หากคนคิดอกุศล คงคิดว่าพ่อเลี้ยงคนนี้คิดไม่ซื่อกับลูกเลี้ยง แต่พอเขาได้มาพูดคุยเปิดอกกับอีกฝ่าย เขาก็สัมผัสได้ว่านฤเบศร์รักและเป็นห่วงมัลลิกาจากใจจริงไม่ต่างจากพ่อแท้ ๆ คนหนึ่ง

"แต่ดีที่ยายหนูเป็นคนมองโลกในแง่ดีและปรับตัวเก่ง แกจำเรื่องคราวนั้นไว้เป็นบทเรียนแต่ก็ไม่หวาดกลัวจนฝังใจ จะว่าไปแล้วความคิดความอ่านของยายหนูยังเด็กมาก ผมกลัวว่าตอนไปฝึกงานแกจะถูกคนอื่นมาหลอกเอาได้ เพราะฉะนั้นผมเลยอยากรบกวนให้คุณวินช่วยดูแกหน่อย ถ้ามีหนุ่ม ๆ มาวอแวคุณก็ช่วยตักเตือนแทนผมได้ไหม คิดเสียว่ายายหนูเป็นลูกหลานของคุณคนหนึ่งก็ได้" นฤเบศร์ยิ้มบาง ๆ พลางมองหน้าคนฟัง ซึ่งขณะนี้รอยยิ้มแข็งค้างไปแล้ว

"ได้ครับ ไม่มีปัญหา" ภาวินแทบจะกัดฟันพูดเพราะเข้าใจเจตนาของอีกฝ่ายดีว่า การที่พูดมาแบบนี้ ไม่ใช่หมายถึงต้องการตักเตือนเขาทางอ้อมว่าอย่าได้คิดเกินเลยในเชิงชู้สาวกับมัลลิกาหรอกหรือ

"ขอบคุณคุณวินมากครับที่เข้าใจ อย่างว่าแหละครับ ต่อให้ลูกโตแค่ไหนแต่ในสายตาของคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ยังเห็นลูกเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ อยู่วันยังค่ำ และผมก็เชื่อว่าในวันที่หนูพราวโตขึ้นทุกวัน ๆ คุณวินจะเข้าใจเรื่องนี้ดีเลยละ"

สายตาของนฤเบศร์อ่อนโยนลงจนคนมองอดคิดตามไปด้วยไม่ได้ หากวันหนึ่งพราวนภาโตเป็นสาวแล้วมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มาตามเทียวไล้เทียวขื่อ ถึงเวลานั้นเขาจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ

แน่นอนว่าคงปวดใจและใจหายไม่น้อยเลย