EP.7 ตามติด

ด้านเรวัต เมื่อรับรู้การเคลื่อนไหวของโรสรินทร์กับมารดา ชายหนุ่มก็สั่งให้แม่บ้านเตรียมเสื้อผ้าทันที ชายหนุ่มตั้งใจเอาไว้ว่าจะต้องรู้ความจริงให้ได้ แต่ก่อนที่เขาจะออกจากบริษัท จริยาก็เดินทางมาถึง

“คุณจะไปไหนคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อพบว่าชายหนุ่มเตรียมตัวออกไปข้างนอกทั้งที่เพิ่งจะเข้างาน

“ไปทำธุระน่ะ”

จริยาที่เดินไปนั่งตักกว้างและโอบกอดเขาเอาไว้สบตาอย่างสงสัย แต่ใบหน้าที่ถูกศัลยกรรมเพิ่มเติมยังคงแต้มรอยยิ้มงดงามและออดอ้อนยั่วยวนอยู่ในที ตั้งแต่กลับมาคบหากับเรวัตอีกครั้ง ความเป็นอยู่ของหล่อนก็ดีขึ้นชนิดหลังมือเป็นหน้ามือ และหล่อนจะไม่ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายหลุดมือไปได้อีก

“จ๋าไปด้วยได้ไหมคะ อยากตามไปดูแลคุณ อีกอย่างไปหลายวันจ๋าคิดถึง” ไม่พูดเปล่า แต่หญิงสาวยังจูบแก้มสากหนักๆ ไล้มือกับใบหน้าของเขาไปพลาง และทำท่าว่าจะจูบริมฝีปากได้รูปต่อถ้าไม่ถูกชายหนุ่มเอ่ยปฏิเสธ

“คุณไปด้วยไม่ได้หรอกจ๋า” ตอบพลางดึงมือที่ไล้ใบหน้าของเขาออก ดวงตาที่มองหล่อนไม่มีแววล้อเล่น จริยาทำเสียงหงุดหงิดแต่ก็ยอมลุกขึ้นจากตักกว้างโดยง่าย ปลีกตัวออกไปนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน เพราะรู้ดีว่าหากเรวัตทำท่าแบบนี้หมายถึงเขากำลังหงุดหงิด อย่าให้ถึงกับออกปากเลย นั่นหมายความว่าเขาโกรธจัดและคนเดือดร้อนคงไม่พ้นหล่อน

เรวัตเป็นสายเปย์ตัวจริงเสียงจริง หล่อนขออะไรเขาให้ได้ทุกอย่าง แต่ก็เป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองอย่างร้าย สิ่งไหนเขาไม่พอใจคือหล่อนต้องหยุด บอกว่าไม่ก็คือไม่ ไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่อง งี่เง่าเซ้าซี้ ต่อให้หล่อนเป็นคนที่เขารัก ก็ไม่มีข้อยกเว้น บางทีหล่อนอดคิดไม่ได้ว่าเขารักหล่อนจริงหรือเปล่า แต่ทั้งเงินทองและเครื่องประดับราคาแพงที่ได้รับจากเรวัตทำให้จริยาเลิกคิดเรื่องนั้น ความรักมันกินได้เสียที่ไหน เงินต่างหากที่ซื้อข้าวกินได้ ทั้งยังทำให้ชีวิตของหล่อนดีขึ้นราวฟ้ากับเหว

“จะไปกี่วันคะ จ๋าอยู่ทางนี้คนเดียวเหงานะ” สาวสวยทำเสียงกระเง้ากระงอด แต่พอหอมปากหอมคอ ให้ดูน่ารักน่าเอ็นดูกว่าจะน่ารำคาญ

เรวัตหัวเราะหึๆ ในลำคอ แววตามองนิ่งไปยังคนถามอย่างรู้ทัน ทำเอาหญิงสาวรู้สึกอึดอัดแต่ยังพยายามยิ้มหวานเอาใจ

“ผมว่าคุณไม่เหงามั้ง เพื่อนเยอะจะตายไป”

จริยายิ้มเจื่อน เขารู้ดีว่าหล่อนเป็นนักปาร์ตีตัวยง และทันทีที่เขารับกลับมาในฐานะคนรู้ใจอีกครั้ง สิ่งแรกที่หล่อนทำคือการจัดปาร์ตี แล้วบรรยากาศเก่าๆ ที่แสนคิดถึงก็ย้อนกลับมา แต่ที่คิดไม่ถึงคืออดีตคู่ขาของหล่อนก็เชิญตัวเองมาในงานด้วย ทั้งยังพยายามงอนง้อขอคืนดี แต่เมื่อหล่อนไม่เล่นด้วย มันก็ดื่มจนเมาและป่าวประกาศว่าเคยเป็นอะไรกัน ทุกอย่างควรจบลงแค่นั้น ถ้ามันจะไม่ใช่จังหวะนรก เรวัตก้าวเข้ามาในงานพอดิบพอดี!

แผนการที่จะย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านหลังโตของเรวัตจึงเป็นหมัน เขาไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก หล่อนได้แต่เจ็บใจทว่าไม่อาจทำอะไรได้ ไม่กล้าทวงตำแหน่งคุณผู้หญิงของเรวัต ยังดีที่เขาไม่เลิกรากับหล่อน ยังคงเลี้ยงดูมาจนถึงวันนี้ ยังให้สิทธิ์เข้าถึงตัวจนผู้หญิงหลายคนอิจฉา เพราะตั้งแต่ตกพุ่มหม้ายชายหนุ่มก็เสน่ห์แรงเกินต้านทาน มีผู้หญิงหลายคนพยายามนำเสนอตัวเอง แต่หล่อนไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่

ทว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่หล่อนจะควบคุมเขาเหมือนเมื่อก่อน เรวัตไม่ใช่คนเดิมที่หล่อนจะชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ได้อีกต่อไป ทว่าคนตรงหน้าเป็นเรวัตคนใหม่ที่หล่อนไม่อาจคาดเดาใจได้ ว่ากำลังคิดอะไรอยู่!

โรสรินทร์มาถึงบ้านพักตากอากาศหลังคุณผกามาศเพียงสิบห้านาที หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างพอใจ พลางสูดกลิ่นอายแสนบริสุทธิ์เสียเต็มปอด

บ้านพักหลังนี้ตั้งอยู่กลางหุบเขา เช้าๆ จะเห็นหมอกหนาลอยกรุ่นตัดทิวเขาสีทะมึน ตัวบ้านเป็นไม้สองชั้นสีโอ๊ก แน่นหนาแข็งแรง ภายในบริเวณบ้านมีไม้ยืนต้นใหญ่ให้ความร่มรื่น ถัดไปไม่ไกลคือสิ่งปลูกสร้างด้วยปูนเลียนแบบธรรมชาติ บนหลังคาลาดชันติดแผงโซลาร์เซลล์ ด้านในคือเครื่องปั่นไฟ ปั๊มน้ำ แบตเตอรี่และอุปกรณ์ต่างๆ ที่จำเป็น รอบตัวบ้านคือทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ ถูกโอบล้อมด้วยภูเขาสูงต่ำลดหลั่น เงียบสงบ เหมาะแก่การหลบมาพักกายใจ มีเพียงเสียงนกร้อง เสียงน้ำไหลเพราะห่างไปอีกนิดมีลำธารเล็กๆ ตัดผ่าน

บ้านพักหลังนี้มีคนดูแลสองคนคือสองสามีภรรยาวัยสี่สิบปลาย หญิงสาวยิ้มให้คนทั้งสองทันทีเมื่อพวกเขาก้าวออกมาต้อนรับ

“สวัสดีค่ะป้านิด ลุงโต้ง”

ทั้งสองรับไหว้สาวสวยตรงหน้าด้วยความดีใจเช่นกัน ก่อนจะมองไปยังเด็กน้อยในอ้อมแขนของโรสรินทร์

“ลูกชายหรือครับคุณหนู” โต้งเอ่ยถาม เขารับรู้เรื่องราวของโรสรินทร์ผ่านคุณผกามาศเงียบๆ จึงรู้ได้ทันทีว่าเด็กในอ้อมแขนคนนี้เป็นลูกชายของหล่อน แววตาจึงฉายชัดว่าเอ็นดูและตื่นเต้นยามมองคนตัวเล็ก

“ใช่ค่ะ ตัวเล็กธุจ้าคุณตากับคุณยายก่อนครับ ผมชื่อเด็กชายรติกานต์ ชื่อเล่นน้องรันนะครับ” หญิงสาวแนะนำลูกชายตัวน้อยด้วยความภูมิใจรักใคร่ สองผัวเมียถึงกับยิ้มแป้น มองคนตัวเล็กด้วยสายตาเอ็นดู

ขณะที่กำลังคุยเล่นอยู่กับทั้งสอง คุณผกามาศก็เดินออกมาจากบ้าน ท่านยิ้มกว้างเมื่อเห็นหลานชายตัวอวบลืมตาแป๋ว

“หลานย่ามาถึงแล้ว”

โรสรินทร์หันไปยิ้มให้ท่าน ขณะที่โต้งและนิดหันไปตามเสียงแล้วยืนพินอบพิเทา ดวงหน้าของทั้งคู่ต่างแจ่มใส เพราะนานๆ ครั้งเจ้าของบ้านจะมาเยือน เมื่อมาเยือนก็หอบเอาความสุขมาด้วย โดยเฉพาะครั้งนี้ที่มีเด็กน้อยหน้าตาน่าชังมาให้พวกเขาได้ชื่นชม จากที่เอ็นดูรักใคร่โรสรินทร์มากอยู่แล้ว เมื่อหล่อนมีลูกน้อย พวกเขาก็ยิ่งเทความเอ็นดูไปให้กับคุณหนูทั้งใจ

“เข้าบ้านกันก่อนนะ แม่มีเรื่องจะคุยกับเรา” เมื่อคุณผกามาศกล่าวเช่นนั้น หญิงสาวจึงหันไปเอ่ยขอตัวกับสองผัวเมีย แล้วเดินตามเข้าไปด้านใน

โต้งก้าวออกไปก้าวหนึ่งแล้วหยุดนิ่ง ใบหน้าของเขาเจือยิ้มละไม แววตาที่เจิดจ้าค่อยๆ อ่อนแสง นิดขยับไปยืนข้างๆ สามีแล้วเงยหน้ามอง ดวงตาเรืองแสงเมื่อครู่อ่อนลงเมื่อเห็นใบหน้าอ่อนโยนของเขายามมองตามสองแม่ลูกเข้าไปด้านใน

“พี่โต้ง”

โต้งหลุบตามองเมีย เขาสูดลมหายใจแล้วพยักหน้ายิ้ม ก่อนจะพากันกลับไปทำหน้าที่ของตนตามเดิม