All Chapters of เศษรักสีกุหลาบ: Chapter 1 - Chapter 10

ร่างบางชะงักนิ่ง เอียงหน้าไปยังที่มาของต้นเสียงเล็กน้อย“พรุ่งนี้เช้าไปหย่ากันที่อำเภอ”สิ้นเสียงทุ้มห้วน น้ำตาก็พังทลายลงมา ร่างระหงก้าวออกจากห้องทำงานของเรวัตโดยไม่คิดจะหันกลับไปอีก สุดท้ายวันที่หล่อนกลัวก็มาถึงจนได้เรวัตไม่เคยมีเยื่อใย ที่ยอมอยู่ร่วมกันมาจนถึงวันนี้ได้เป็นเพราะคำขอร้องจากมารดา แต่หล่อนรู้ว่าเขาไม่เคยรัก ไม่เคยเอ็นดู ตรงกันข้ามนับวันยิ่งเย็นชา และยิ่งเกลียดเมื่อเห็นสัญญาฉบับนั้นสาวใช้ชะงักกึกเมื่อสวนทางกับโรสรินทร์และเห็นนัยน์ตาแดงก่ำขณะเดินแกมวิ่งขึ้นไปยังชั้นบนของตัวบ้าน จากนั้นก็พบกับเรวัตที่เดินออกมาจากห้องทำงานด้วยสีหน้าถมึงทึง ก่อนหยุดลงตรงหน้า“พรุ่งนี้ช่วยจัดห้องนอนของฉันใหม่ด้วย อะไรที่เป็นของเดิมเอาไปทิ้งให้หมด ผ้าปูที่นอน หมอน ผ้าห่ม ผ้าม่านเอาของใหม่เข้ามา แล้วให้คนขึ้นไปช่วยโรสรินทร์เก็บเสื้อผ้าข้าวของออกจากห้องของฉันด้วย ให้เสร็จก่อนเที่ยง”พูดจบชายหนุ่มก็ออกจากบ้าน ทิ้งสาวใช้คนเดิมยืนงงเหมือนคนถูกทุบศีรษะด้วยค้อนปอนด์อันเบ้อเริ่มเทิ่ม เป็นครู่ใหญ่จึงได้สติ รีบวิ่งแจ้นไปหาแม่บ้านที่อยู่ในครัวทันทีโรสรินทร์ยืนนิ่งที่ริมหน้าต่าง มองรถหรูค่ายดังจากยุโร

๒ไม่มีคำร่ำลาลมพัดมาวูบหนึ่ง ปลุกโรสรินทร์ตื่นจากภวังค์ หญิงสาวช้อนลูกน้อยขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน พร้อมกันนั้นก็ปลดกระดุมเสื้อของตนเองออกเพื่อให้นมลูกตามปกติ แววตาที่มองเขายามนั้นจึงทั้งรักและห่วงใยเป็นที่สุดเด็กชายรติกานต์ หรือน้องรัน คือลูกชายตัวน้อยที่อายุเพียงห้าเดือน ยิ้มเก่ง กินจุ ว่านอนสอนง่าย ยากมากที่พ่อหนูน้อยจะร้องไห้ หากเขาไม่เจ็บไข้ได้ป่วย ปวดท้องหรือไม่สบายตัวจริงๆ โรสรินทร์แทบจะไม่ได้ยินเสียงร้องของลูกชายเลยสักแอะ...“คนเก่งของแม่” หญิงสาวโน้มใบหน้าลงจูบแก้มยุ้ยๆ ของลูกชาย เขาเป็นทั้งหมดในชีวิตของหล่อน ชีวิตนี้จึงอุทิศแด่พ่อตัวน้อยนุ่มนิ่มเพียงคนเดียวให้นมเสร็จ พ่อหนูตัวน้อยๆ ก็หลับปุ๋ยอีกครั้ง หญิงสาวจึงลุกขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าตัวเล็กตัวน้อยที่ตากเอาไว้มานั่งพับใกล้กับเปลของลูกชาย เวลานั้นหญิงสาวไม่รู้เลยว่ามีใครบางคน มาด้อมๆ มองๆ อยู่นอกรั้วที่ ศศิกานต์ กรุปตื๊ดด ตื๊ดดด...เรวัตเงยหน้าจากเอกสาร เขาตวัดตามองไปยังโทรศัพท์มือถือส่วนตัว ข้อความดังติดกันหลายครั้งจึงเลื่อนมือไปหยิบมาดู คิ้วหนาเข้มขมวดเข้าหากันทันทีที่ข้อความถูกเปิด ภาพของคนในโทรศัพท์ทำให้เขานิ่งงัน แต่ภาพต่อๆ

๓ตามติดคุณผกามาศยิ้มด้วยความพึงพอใจ เมื่อนายชาติกระซิบกระซาบก่อนถอยออกไปอย่างเงียบเชียบ ดวงตามากประสบการณ์ของท่านวาวโรจน์ดั่งแสงไฟที่สว่างวาบก่อนหรี่ลง ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามที่ท่านวางแผนเอาไว้ อาจดูเลือดเย็นไปบ้าง แต่สุดท้ายมันจะอุ่นอย่างที่ท่านปรารถนาให้เป็น หรือไม่ก็ถูกเผาไหม้ให้เป็นจุณ!เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้คนที่กำลังเตรียมตัวเดินทางกดรับทันที“ค่ะคุณแม่” โรสรินทร์เอ่ยทักทายคนในสาย ใบหน้างามหันไปมองลูกน้อยที่หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมแขนของพี่เลี้ยงเด็ก“โรสเตรียมตัวเสร็จหรือยังลูก” น้ำเสียงของคุณผกามาศอ่อนโยนต่อโรสรินทร์เสมอ ไม่เคยเปลี่ยนไป ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนแปลงก็ตาม“เรียบร้อยแล้วค่ะ”คนต้นสายพยักหน้ายิ้ม“ดี ชาติออกไปสักพักใหญ่แล้ว อีกไม่นานคงไปถึง”ไม่ทันขาดคำท่าน คนขับรถที่คุณผกามาศส่งมาคอยดูแลหล่อนก็ขับรถเข้ามา“มาถึงพอดีค่ะ”“อืม เจอกันที่โน่นนะจ๊ะ”“ค่ะคุณแม่”หญิงสาววางสายจากคุณผกามาศ ดวงตาคู่งามอ่อนแสง แม้จะเลิกรากับลูกชายของท่านมานานนับปี แต่หล่อนยังคงเรียกและนับถือท่านประดุจมารดาเช่นเดิม ท่านเองก็ขอให้หล่อนเรียกว่าแม่เช่นนี้มาช้านาน และยังอยากให้เรียกเช่นนี้ต่อไป โดยไ

ภายในห้องนั่งเล่น หน้าต่างบานใหญ่ถูกเปิดกว้างรับลมธรรมชาติ มองเห็นทิวทัศน์สวยงามแปลกตา คุณผกามาศอุ้มหลานชายเอาไว้ในอ้อมแขน พลางหอมแก้มนุ่มนิ่มเสียหลายฟอด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มกับโรสรินทร์“โรสจำคุณเมรินได้ไหม ภรรยาคุณประภาสที่เคยมาที่บ้านเราเมื่อสักสองสามปีก่อน”หญิงสาวหวนคิดถึงสองสามีภรรยาคู่นั้น ก่อนจะยิ้มหวานออกมาเมื่อจำได้“จำได้สิคะ ท่านทั้งสองใจดีมาก ยังชวนโรสไปทำงานกับท่านเลย ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ”“หลังจากจัดการเรื่องวุ่นๆ เรียบร้อยแล้วก็สบายดีทั้งคู่จ้ะ”คำตอบของท่านทำให้หัวคิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น“ท่านมีปัญหากันหรือคะ”คุณผกามาศยิ้ม พลางหันไปมองสาวใช้ที่ติดตามมาดูแลตน“พวกเธอเข้าครัวเตรียมอาหารเย็นนี้ได้เลย ส่วนรายการก็ตามที่บอกไปนั่นแหละนะ”“ค่ะคุณผู้หญิง”สิ้นเสียงของสาวใช้ คุณผกามาศก็หันมาตอบโรสรินทร์“เรื่องลูกๆ ของท่านนั่นแหละจ้ะ แม่ก็เลยชวนท่านมาพักผ่อนกับเรา หนูไม่ว่านะที่แม่ไม่ได้บอกก่อน”โรสรินทร์ส่ายหน้ายิ้มทันที“ไม่หรอกค่ะ ดีเสียอีก มีกันหลายคน ครึกครื้นดีค่ะ”คนฟังยิ้มกว้างอย่างพอใจ พลางก้มลงจูบแก้มยุ้ยของหลานชายแล้วส่งคืนมารดาของเขา เมื่อลับร่างของโรสรินทร์ คุณผ

“บ้าฉิบ!”แต่กว่าเขาจะคว้าร่างของอดีตภรรยา หล่อนก็พลิ้วกายวิ่งหนีขึ้นชั้นบนของบ้านพักไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีเข้มวาวโรจน์ ขยับเท้าตาม แต่อาการปวดหัวที่ค่อนข้างรุนแรงอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนก็แล่นปราดเข้ามาอีกครั้ง ทำให้คนที่คิดจะตามไปจัดการกับหญิงสาวมีอันต้องชะงักงัน ยืนนิ่งพยายามตั้งสติ ยกมือคลึงศีรษะ เมื่ออาการปวดบรรเทาลงจึงกลับไปทิ้งตัวลงบนโซฟาที่เขาจับจอง“เป็นอะไรวะ” คิ้วสีเข้มขมวดมุ่น ก่อนจะเอนตัวนอนราบ โซฟานี่ก็สั้นเกินไปสำหรับเขา นอนก็ไม่สบาย แต่คนที่จู่ๆ ก็ปวดหัวได้แต่นอนกัดฟันกรอด เขาเป็นบ้าอะไร อยู่ดีๆ ก็ปวดหัว มีภาพมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัว ไหนจะต้องมาเมื่อยตัวกับโซฟาไม้สักที่แม้จะบุนวมอย่างดีก็ยังแคบเกินไปสำหรับคนตัวสูงใหญ่แบบเขา ยิ่งไปกว่านั้นภาพบ้าๆ ในหัวทำให้เรวัตรู้สึกสับสน...โดยเฉพาะภาพที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาทำให้เขางุนงง ภายในหัวของเขาในยามนี้เต็มไปด้วยภาพของโรสรินทร์ จริยา มารดา ตัวเขา เพื่อนๆ คนแปลกหน้า งานเลี้ยง เครื่องดื่ม สุดท้ายคือภาพทะเลาะกันอย่างรุนแรง ก่อนเขาจะอาละวาดและขับรถไปที่ไหนสักแห่งด้วยความเร็วสูง แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลงไป... โรสรินทร์กลับเข้าห้องด้วย