ตอนที่10 คำพูดที่ดูถูกชีวิต

จิณห์วราเดินออกจากห้องนอนเล็ก ๆ มาด้วยใบหน้าที่อ่อนล้า เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนเป็นชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว แต่แววตายังคงแดงก่ำจากการร้องไห้เสียใจมานาน กลิ่นอาหารหอม ๆ จากในครัวทำให้เธอใจชื้นขึ้นได้เล็กน้อย แต่ยังไม่ทันได้เดินไปถึงแคร่ที่มีอาหารวางตั้งอยู่ด้วยซ้ำ กลับมีเสียงแหลม ๆ ดังขึ้นมาจากประตูหน้าบ้านเสียก่อน

“ไม่มีที่ไปแล้วเหรอ ทำไมถึงได้ซมซานกลับมาที่นี่อีกละยัยคุณหนูเมืองกรุง”

จิณห์วราหยุดชะงัก หันหน้ากลับไปก็พบเข้ากับน้าลำไยน้องสาวของมารดาตัวเอง ใบหน้าของหญิงวัยกลางคนที่เต็มไปด้วยความเครียดและความไม่พอใจฉายชัดให้ได้เห็นแบบนี้เสมอ นางไม่เคยชอบหน้าเธอเลย ไม่เคยพูดจาดีด้วยมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว จิณห์วราไม่พูดอะไรตอบ เพียงแค่ยกมือขึ้นทักทายสวัสดีคนตรงหน้าแทน

“หายหัวไปตั้งหลายปี ได้ยินแม่บอกว่าท้องไม่มีพ่อกลับมาด้วยงั้นเหรอ แบบนี้ไม่ต้องถามเลยว่าไปเรียนหรือไปทำอะไรมา ลูกไม้ช่างหล่นไม่ไกลต้นจริง ๆ เลยนะ ฮ่า ๆ ๆ ฉันล่ะสมเพช!”

เสียงหัวเราะเยาะของน้าสาวมันคือความดูถูกชีวิตคนอื่นล้วน ๆ จิณห์วราถึงกับขบเม้มริมฝีปากแน่น ก้มหน้าลงไม่อยากเถียงกลับ ไม่อยากตอบโต้กลับให้กลายเป็นเรื่องราวที่มันให