Novels by ญ.หญิง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เสียงสองสาวแย่งกันป้อนน้ำซุปให้คุณแม่ ทำให้คนเป็นพ่อถึงกับต้องกุมขมับอย่างปวดหัวแทน บางทีแค่เรื่องเล็กน้อยแต่ก็ไม่มีใครยอมกันเลยสักนิด "จะแย่งกันทำไมล่ะลูกเอ้ย ให้แม่เขาตักกินเองก็ได้ไหมนั่น" สองสาวหันมามองหน้าพ่อพร้อมเพรียงกันอีกครั้ง "ไม่ค่ะ ลิลลี่อยากป้อน" "ลินลินก็อยากป้อน" "แต่แย่งกันทำแบบนั้น แทนที่คุณแม่เขาจะทานอร่อย กลับต้องปวดหัวแทนล่ะสิไม่ว่า" "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ช่อชอบให้ลูกเอาใจแบบนี้มากกว่า น่ารักดีออกจริงไหมคะ" เธอลูบผมลูกสาวทั้งสองอย่างเอ็นดูนัก ความสุขของเธอในทุก ๆ วันก็มีแค่นี้ ป่วนหน่อยแต่ไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยสักครั้งเดียว น้องสาวผู้ก้อปปี้พี่สาวทุกอย่าง เหมือนมีไอดอลที่ต้องเลียนแบบให้ได้ทุกสิ่ง ทำให้บางทีก็เกิดศึกขึ้นจนต้องห้ามทัพอยู่นาน เพราะบางครั้งพี่สาวก็ไม่ชอบให้ทำตาม พูดมาแล้วก็ตลกดีไม่น้อย ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะต้องมีความสุขแทบสำลักเช่นนี้ได้ "แม่อิ่มแล้วค่ะ พอแค่นี้ก่อนนะคะลูก" "ก็ได้ค่ะ ลิลลี่ทำอร่อยไหมคะแม่ช่อ ช่วยยายจ๋าปรุงตั้งแต่เช้าโน่นแนะ" "อร่อยค่ะ พี่ลิลลี่เก่งที่สุดเลย ขอบคุณนะคะ" "เมื่อไหร่หลานชายฉันจะมาสักทีนะ อยากเห็นคนหล่อ

วันที่คุณพ่อลูกสามรอคอยก็มาถึง เป็นครั้งแรกที่เขาเคยเข้ามาในห้องคลอด ทำเอาหัวใจเต้นแรงตึกตัก! ตึกตัก! แทบไม่เป็นจังหวะ จะได้เห็นโมเมนต์ที่ลูกคลอดออกมาพร้อมกับหมอและพยาบาลที่ช่วยกันทำคลอดเลย โชคดีที่ไม่ใช่คนกลัวเลือดเลยเข้ามาอยู่เคียงข้างกับภรรยา คอยให้กำลังใจเธอไม่เคยห่างกายได้ ครั้งนี้ช่อฟ้าเลือกจะผ่าคลอด เพราะครั้งแรกตอนที่คลอดลลินเธอรู้สึกเหมือนตัวเองจะไม่มีชีวิตรอดได้อยู่เลี้ยงดูลูก เลยไม่อยากต้องคอยลุ้นว่าลูกจะคลอดได้วันไหนหรือตอนไหน และที่สำคัญไม่ต้องนอนปวดท้องรอคลอดนานหลายชั่วโมง เธอเลือกจะผ่าคลอดตามฤกษ์ที่ตัวเองคิดว่าดี เพราะเชื่อเสมอว่าสิ่งที่คนเป็นแม่และพ่อเลือกให้ลูกย่อมเป็นเวลาที่ดีที่สุด คุณแม่นอนอยู่บนเตียงรอผ่าคลอด ซึ่งคุณพ่อก็นั่งอยู่ข้างบนศีรษะ คอยจูบซับหน้าผากและพูดคุยเป็นเพื่อนอยู่ไม่ได้หยุดพักเลย "ตื่นเต้นไหมคะ?" "มากที่สุด อยากเห็นเจ้าชายของพ่อเต็มทนแล้ว" "อย่าเห่อลูกชายจนลืมสองปริ้นเซสที่บ้านนะคะ คงมีงอนแน่ ๆ" "เคยลืมที่ไหนล่ะที่รัก พี่สาวก็ยังเป็นคนโปรดกันทั้งนั้น แต่คนนี้เป็นลูกชายไง อยากได้มาตั้งนานแล้ว อุตส่าห์ตั้งใจทำ ปั้นมากับมือหวังว่าจะหล่อได้พ่อ" "ห

"เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว ช่อก็รู้ว่าพี่ไม่เคยมีประวัติแบบนั้นเลย พี่รักช่อจะตายอยู่แล้ว ผู้หญิงที่ไหนก็สวยและดีไม่เท่าเมียพี่หรอก" "แล้วทำไมถึงไม่อยากให้ช่อไปทำงานด้วยคะ?" "ก็เพราะว่าพี่กลัวเมียเหนื่อย อยากให้อยู่บ้านเลี้ยงลูกสบาย ๆ เพราะพี่มีแพลนเอาไว้ว่าอยากจะมีลูกเพิ่ม ถ้าลีโอคลอดออกมา พี่ก็จะทำเลโก้ ลาเต้ อีกสักคนสองคน" ทำเอาช่อฟ้าถึงกับต้องใช้มือหยิกเข้าไปที่เอวหนาของสามีอย่างนึกหมั่นไส้ไม่ได้ "โอ้ย ๆ ๆ เจ็บนะช่อ!" "คนนี้ก็ยังไม่คลอดเลยนะคะ นี่ตั้งชื่อไว้รออีกสองคนแล้วเหรอ" "ก็พี่อยากมีครอบครัวใหญ่ ๆ อยากให้ลูกมีเพื่อนเล่นหลาย ๆ คน งานที่บริษัทให้เป็นหน้าที่ของพี่เถอะ ถ้าช่อไปทำงานพี่คงต้องไล่บรรดาผู้ชายออกให้หมด ให้เหลือไว้เฉพาะผู้หญิง" "เอ้า! ทำไมเป็นแบบนั้น?" "ก็พี่ไม่อยากให้พวกผู้ชายมันมองเมียพี่ไง หวงจะตายอยู่แล้ว แค่ไปมหาวิทยาลัยพี่ก็ต้องนั่งทำใจอยู่ตั้งนาน" "ช่อก็ไม่ได้มองใครนะคะ ไม่มีสายตาไว้ไปมองคนอื่นหรอก สามีของช่อแสนดีซะขนาดนี้ น่ารักและแฮนด์ซัมขนาดนี้ ยอมตายอยู่กับคนนี้แค่คนเดียวนี่ล่ะค่ะ" นิ้วมือเรียวบีบแก้มสามีเล่นเบา ๆ นึกมันเขี้ยวเขานักล่ะ "ให้จริงอย่า

วันนี้เป็นวันรับปริญญาของช่อฟ้า แม้ว่าเธอจะแต่งงานมีสามี และตอนนี้กำลังท้องแก่ใกล้คลอด แต่เธอก็โชคดีกับชีวิตมาก ที่สามีอย่างรามิลคิดถึงอนาคต คิดถึงการศึกษา อยากให้เธอมีความรู้ และเป็นหน้าเป็นตาให้กับตัวเธอเอง ช่อฟ้าใช้เวลาเรียนปริญญาตรีสามปีกว่า จนวันนี้เธอสำเร็จการศึกษา ทำให้สามีถึงกับหอบช่อดอกไม้ที่ทำด้วยเงินแบงค์พันมากกว่าหนึ่งแสนบาทมาร่วมแสดงความยินดี พร้อมกับลูกสาวทั้งสองและแม่ยายด้วยอีกหนึ่งคน "ขอแสดงความยินดีกับคุณภรรยาคนเก่งของผมครับ" ของขวัญที่เขาถือมาด้วยไม่ใช่มีแค่ช่อดอกไม้เงินช่อโต แต่ยังมีเป็นชุดเครื่องเพชรที่เขาอยากมอบเป็นของรางวัลให้กับเธออีกด้วย ให้สมกับความขยันและความอดทน แม้ว่าเธอจะวุ่นวายอยู่กับลูก ต้องอุ้มท้องลูกชายเขาอีกคน หญิงสาวก็ยังคงทำหน้าที่ของตัวเองจนประสบความสำเร็จได้อย่างตอนนี้ เขาไม่ได้ต้องการอะไรมาก แค่ได้ซัพพอร์ต ได้ทำให้ช่อฟ้ามีชีวิตที่ดี มีความสุขร่วมกันในทุก ๆ วันก็มีความสุขมากที่สุดแล้ว "ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่มีคุณ ช่อก็จะไม่มีวันนี้เลย" สองสามีภรรยาโอบกอดกันอีกครั้ง ชายหนุ่มหอมแก้มภรรยาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เกือบสองนาทีกว่าที่คนทั้งคู่จะผละออกห่างจากกัน

รามิลบอกกับรัชชานนท์ เขาทั้งคู่ไม่ได้มีปัญหากับการไปมาหาสู่กันแบบนี้ เพราะตอนนี้รัชชานนท์ก็ต่างมีครอบครัวใหม่ไปแล้วเช่นกัน การไปมาหาสู่เช่นนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่เล็กน้อย ไม่เคยได้เก็บเอามาคิดใส่ใจเลยสักครั้ง อยากให้ลลินรักทุกคนที่มีส่วนร่วมในการทำให้เขาได้เกิดมาเป็นที่รักของคนในบ้านแบบนี้ เขาจะบอกสอนลูกเสมอว่ารัชชานนท์ก็เป็นพ่ออีกคนหนึ่ง ส่วนเขาเป็นพ่อที่มาทีหลังแต่ก็รักลลินมากที่สุดเหมือนกัน ในขวบสองปีแรกของลลิน ช่อฟ้าไม่ได้อนุญาตให้รัชชานนท์ไปหาสู่ได้แบบนี้ เพราะเกรงใจสามีเป็นอย่างมากกลัวว่าเขาจะคิดมากคิดเยอะ แต่กลับกลายเป็นว่าสามีสอนให้เธอเปิดใจให้กว้าง อย่าอคติกับอดีตที่ผ่านมา ถ้าเขาจะคิดเล็กคิดน้อยกับการที่คนเคยแต่งงานกันยังวนเวียนพัวพันกันอยู่ เขาก็คงไม่เลือกลงเอยกับเธออย่างเช่นทุกวันนี้เป็นแน่ "อยู่ทานข้าวด้วยกันไหมครับคุณนนท์" "เกรงใจจังเลยครับ ผมว่าคุณแม่คงไม่อยากให้ผมอยู่ร่วมโต๊ะด้วยนักหรอก" เมื่อนึกถึงนางสมรศรีขึ้นมา รัชชานนท์ก็รู้สึกเกรงใจนางอยู่มาก เพราะไม่ว่ากี่ครั้งที่เขามาที่นี่นางจะไม่ชอบหน้าเขาเลย ถึงจะไม่ขับไล่ไสส่งให้ได้ยิน แต่นางก็ไม่ได้อยากมองหน้าหรือพูดคุยก

การแต่งงานครั้งใหม่ของช่อฟ้า เธอเหมือนซิลเดอเรลล่าที่ถูกเจ้าชายรามิลดูแลประคบประหงมดุจดั่งเจ้าหญิงก็ไม่ปาน จากวันนั้นถึงวันนี้สามปีกว่าแล้ว ที่เธอและเขาอยู่กินฉันสามีภรรยา แม้จะมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกันอยู่บ้าง แต่ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงมาให้กวนใจเลยสักครั้งเดียว รามิลพูดจริงและทำจริงอย่างที่เคยประกาศก้อง ถ้ามีช่อฟ้าเป็นเมียเขาก็จะหยุดเพียงที่เธอ ส่วนมากทะเลาะกันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยที่เกี่ยวกับลูก ๆ และอาหารการกินที่อยากให้เขาต้องใส่ใจกับสุขภาพตัวเองมากกว่าที่เป็นอยู่ ครอบครัวของเธอจากที่มีลูกสาวเพียงแค่สองคน แต่ทว่าตอนนี้กำลังจะถูกเพิ่มเติมมาอีกหนึ่งชีวิต เพราะช่อฟ้าตั้งครรภ์ลูกคนที่สองอายุครรภ์ได้สามสิบสามสัปดาห์เข้าไปแล้ว สมใจว่าที่คุณพ่อลูกสามนัก เพราะคนนี้ที่กำลังนอนดิ้นอยู่ในท้องคือลูกชาย พี่ ๆ ต่างตั้งหน้าตั้งตารอเวลาคลอดออกมาลืมตาดูโลกของเด็กชายกันทั้งนั้น ซึ่งพี่สาวคนโตที่อายุแปดขวบอย่างลิลลี่ก็เป็นคนจัดเตรียมชื่อนี้ไว้ให้กับน้องชายคนเล็กด้วยตัวเองเช่นเคย "ทำไมน้องต้องชื่อลีโอเหรอคะพี่ลิลลี่?" "เพราะคุณพ่อชอบดื่มเบียร์ลีโอ ฮ่า ๆ ๆ ๆ" เสียงหัวเราะของลูกสาวที่พูดคุยอย่างอารม

“กลับบ้านกันเถอะเข็ม” “แต่เข็มยังอยากนั่งดื่มด่ำบรรยากาศอยู่นะคะ ลมกำลังเย็นสบายเชียว” “เอาไว้มาอีกวันหลังเถอะนะ กลับกันนะ นะครับ นะที่รัก” เมื่อเห็นสายตาออดอ้อนของสามี มีเหรอว่าเธอจะกล้าปฏิเสธ ธามธารายืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะจับจูงมือภรรยาให้เดินออกจากร้านเพื่อกลับบ้านด้วยกัน เพียงแค่กลับไปถึงห้องนอนยังไม่ทันจะปิดประตูลงกลอนเลยด้วยซ้ำ คนที่หิวกระหายในตัวภรรยาถึงกับกระโจนเข้าหา ลอกคราบชุดที่เธอสวมใส่ออกให้พ้นทาง ฟอนเฟ้นร่างขาวงามที่หุ่นยังคงดูเซ็กซี่น่าหลงใหล ถ้าไม่บอกว่าลูกสองเขาก็คงจะคิดว่ายังไม่มีลูกเลยด้วยซ้ำ ริมฝีปากที่อยู่ไม่นิ่งจูบซับไปทั่วทั้งร่างชวนให้ขนลุกสยิวไปทั้งตัว ก่อนที่สะโพกหนาจะสอดแทรกร่างกายผ่าน เติมเต็มความสัมพันธ์ทางกายที่ขาดหายมานานหลายเดือน เสียงครวญที่หวานหูเริ่มดังขึ้นตามจังหวะที่คนบนร่างกำลังถาโถมเข้าใส่ เสียงเนื้อที่ตกกระทบเริ่มดังขึ้นถี่ระรัว ยังคงเป็นแบบนั้นอยู่นานนับครึ่งชั่วโมง ก่อนจะได้ยินเสียงคำรามอย่างสุขสมพ่นออกจากปากของสามีสุดที่รัก แรงกระตุกในกายถูกฉีดพ่นออกจนรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งหน้าท้อง ใบหน้าหล่อฟุบลงบนอกนุ่ม เสียงหอบหายใจดังขึ้น ริมฝีปาก

หลายเดือนผ่านไป คุณพ่อมือใหม่ที่เหมือนจะไม่มือใหม่เลย แต่เป็นคุณพ่อที่เลี้ยงเด็กอ่อนได้ดีมากคนหนึ่ง เขมิกาแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากมีหน้าที่ปั๊มนมไว้รอและเอาลูกเข้าเต้าบ้างในบางครั้ง ตอนนี้พวกเขาผ่านครึ่งปีแรกของลูกมาแล้ว เป็นความสุขที่ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้จริง ๆ 3 เดือนแรกที่เขาว่าเป็น 3 เดือนแห่งความไม่ได้นอน ธามธาราเพิ่งจะรู้ซึ้งเพราะต้องตื่นทุก ๆ 3 ชั่วโมงเพื่อป้อนนมลูก แต่เขายังคงรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองได้ดีเยี่ยม ทั้งงานที่บริษัทต้องรับผิดชอบและงานพ่อบ้านที่ต้องทำหน้าที่เลี้ยงลูกแบ่งเบาภรรยา แม้จะเหนื่อยแต่ก็ทำให้มีความสุขมากมายเลย เขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้แม่ของลูกสุขสบายที่สุด นึกภาพไม่ออกเลยว่าตอนที่ลูกแก้วคลอดออกมา เขมิกาจะลำบากมากมายแค่ไหน ขนาดว่ามีเขาช่วยทุกอย่างยังรู้สึกว่าเธอยังเหนื่อยสบายไม่เพียงพอเลยด้วยซ้ำ หนูน้อยวันใหม่ที่จ้ำม่ำอวบอ้วนเพราะนมแม่ ทำให้ทุกคนในบ้านต้องหมุนเวียนจับเปลี่ยนฟัดร่างอวบด้วยความมันเขี้ยวกันทั้งนั้น ตอนนี้ธามธารากำลังอุ้มลูกสาวเดินวนเวียนรับลมใต้ร่มไม้ใหญ่อยู่รอบสวนหลังบ้าน “จะไม่ยอมวางลูกลงหน่อยเหรอคะพี่ธาม เห็นอุ้มเดินอยู่แบบ

ห้องนอนเด็กเล็กที่เคยถูกจัดเตรียมเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้ได้ใช้สอยอย่างเต็มที่แล้ว เตียงนอนเด็กมีเด็กหญิงวันใหม่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่บนนั้น ตอนนี้อาจจะยังไม่มีอะไรมาป่วนให้วุ่นวายเท่าไหร่นัก เพราะนอกจากกินและนอนก็ยังไม่มีอะไรให้ได้ทำมากกว่านี้ แต่พยาบาลได้บอกแจ้งเอาไว้แล้วว่าอีกไม่เกิน 2 อาทิตย์อาจจะไม่ได้นอนเต็มอิ่มอย่างที่เคยผ่านมา แต่ถึงกระนั้นคุณพ่อมือใหม่ป้ายแดงก็พร้อมรับกับทุกสถานการณ์ ร่างสูงของธามธารายืนโอบกอดช้อนด้านหลังของภรรยาเอาไว้ จับจ้องมองหน้าลูกน้อยลูกสาวคนที่ 2 ที่เกิดมาเป็นโซ่ทองคล้องใจให้กับความรักครั้งใหม่ของชีวิตเธอและเขาที่จะพันผูกกันเอาไว้ตลอดกาล “ในที่สุดวันนี้ครอบครัวของเราก็มีสมาชิกมาเพิ่มอีก 1 คน ทำให้ทุกคนในบ้านต่างมีความสุขกันมากยิ่งขึ้น เข็มว่าเมื่อไหร่เราพร้อมจะมีคนที่ 3 อีกนะ?” เขมิกาหันหน้ากลับมองช้อนสายตาขึ้นจ้องหน้าของสามีในทันที “ลูกเพิ่งคลอดได้ 3 วันเองนะคะ คิดไปถึงคนที่ 3 แล้ว พี่ธามลองเลี้ยงเองก่อนเถอะ เลี้ยงเด็กเล็กมันไม่ได้ง่ายนะคะ ไม่เหมือนกับตอนที่พี่มาเจอกับลูกแก้วแล้วหรอกนะ” “พี่รู้ดีหรอกน่า! แต่เข็มไม่ต้องเป็นห่วงพี่บอกแล้วว่าพี

ภายในห้องคลอดของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง วันนี้ธามธาราได้มีโอกาสมานั่งจับมือภรรยาให้กำลังใจเธอ เพราะในอีกไม่นานลูกสาวคนที่ 2 ก็จะเกิดมาลืมตาดูโลกอีกคนแล้ว เป็นความรู้สึกที่เขาหายใจแทบไม่ออก เจ็บปวดแทนเธอที่ต้องนอนร้องโอดโอย เขารู้ซึ้งแล้วว่าการที่จะเป็นแม่คนต้องเสียสละแทบทั้งชีวิตเพื่อให้ลูกได้มีโอกาสได้เกิดมาก เขาทำได้เพียงคอยจูบซับใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าขาวนวล ไม่อาจจะรับรู้ถึงความเจ็บปวดนี้ได้ แต่เขารู้แค่ว่าหลังจากวันนี้และตลอดไปเขาจะรักเธอให้ได้มากเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักได้ จะไม่มีวันทำให้เธอต้องเสียใจหรือร้องไห้เพราะเขาอีกไปทั้งชีวิตที่เหลืออยู่นับจากนี้ เพียงไม่กี่นาทีต่อมาเสียงเด็กหญิงแรกคลอดก็ดังจ้าละหวั่นขึ้น ทำเอาทั้งพ่อและแม่ถึงกับร้องไห้อย่างอดไม่ไหวเลย “เข็มเก่งมาก เก่งที่สุดเลยที่รัก ขอบคุณมากนะ ขอบคุณจริง ๆ” ฝ่ามือเรียวยกขึ้นลูบไล้ใบหน้าที่กำลังเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา นึกขอบคุณเขาเช่นกันที่วันนี้เธอไม่ต้องรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนวันนั้นที่เคยคลอดลูกแก้วมา “ร้องไห้แข่งลูกแล้วพี่ธาม ไม่ไปดูหน้าลูกสาวหน่อยล่ะคะ สวยเหมือนพี่สาวคนโตหรือเปล่า” ใบห

หลายเดือนพัดผ่านไป อีกไม่ถึงสัปดาห์ก็จะถึงกำหนดคลอดลูกสาวคนที่สองแล้ว หน้าท้องที่ดูใหญ่กว่าท้องแรก ทำให้คุณแม่เริ่มเดินเหินลำบากขึ้น อาการปวดสะโพกที่ร้าวลงขาก็มีให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง ทำให้สามีที่น่ารักต้องช่วยอุ้มภรรยาท้องแก่จวนใกล้คลอดอยู่หลายครั้ง ในเวลานี้ธามธารากำลังยืนยิ้มกอดอกจ้องมองสองแม่ลูกที่กำลังพูดคุยกันอยู่บนเตียงก่อนเข้านอน พี่สาวที่ดูเห่อน้องในท้องก็ชอบเอาหน้าเอาหูไปแนบท้องสัมผัสกับท้องโต ๆ ของแม่ในทุกวันก่อนนอน เสียงหัวเราะเวลาน้องขยับตอบรับก็มีให้ได้ยินอยู่เป็นประจำแบบนี้ เวลามองหน้าหนูน้อยลูกแก้วและสภาพภรรยาท้องแก่ของตัวเอง ยิ่งมองเขาก็ต้องรีบปาดน้ำตาออกทุกครั้ง หลายอย่างยังคงเป็นเหมือนตราบาปในชีวิต ยิ่งเห็นความยากลำบากของภรรยาที่กว่าจะอุ้มท้องใกล้คลอดได้ ยิ่งทำให้ย้ำเตือนกับตัวเองว่าควรจะดูแลเอาใจใส่ให้กำลังแม่ของลูกมาก ๆ เธอผู้เสียสละอุทิศทั้งร่างกาย เพื่อให้เด็กคนหนึ่งได้เกิดมาไม่ง่ายเลยสักนิด วันนั้นเขากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แต่ทุก ๆ วันที่ผ่านมาเขาพยายามจะชดเชยให้กับทุกความผิดพลาดที่เขาเคยปล่อยปะละเลยเธอในอดีต แค่ได้เห็นแม่ของลูกยิ้มอย่างมีความสุข แบ่งเบาได้กับเ

“วันเวลาผ่านไปเร็วจังเลยเนอะ จะครบรอบหนึ่งปีที่เราจดทะเบียนสมรสด้วยกันแล้ว เข็มอยากได้อะไรเป็นของขวัญ?” “ไม่อยากได้อะไรแล้วค่ะ เพราะของขวัญที่มีค่ากับชีวิตเข็มก็คือพี่ธามและลูกอยู่พร้อมหน้าแบบนี้ในทุก ๆ วัน” หญิงสาวเดินเคียงข้างพร้อมกับซบใบหน้าออดอ้อนที่ท่อนแขนแข็งแกร่งอย่างรู้สึกขอบคุณ “เมียพี่นี่มักน้อยไปเสียทุกอย่าง ถ้าพี่ไม่ซื้ออะไรให้ไม่เห็นเข็มจะขออะไรจากพี่เลย” ฝ่ามือยกขึ้นลูบแก้มนุ่มสัมผัสไปมาเบา ๆ อีกครั้ง เดินเคียงข้างกันไป ได้พูดคุยกันทุกวันก็เป็นความสุขของชีวิตอย่างที่เขมิกาบอกจริง ๆ “ก็มีหมดแล้วนี่คะ จะอยากได้อะไรอีกล่ะ ขอแค่คุณสามีรักและดูแลอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตแค่นี้เข็มก็ใจดีที่สุดแล้ว” “อันนั้นมันก็แน่นอนอยู่แล้วครับ พี่จองจำเข็มไว้กับพี่ตลอดไปแล้วนะอย่าลืมสิ เข็มต้องดูแลชีวิตพี่กับลูกไปตลอดด้วย” “ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วนี่คะ รักจะตายอยู่แล้วพ่อของลูกที่ใจร้ายคนนี้” หญิงสาวแกล้งพูด แต่ฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินจำต้องหยุดชะงัก ก่อนจะหันหน้ามาเผชิญสบตากับภรรยาสุดที่รักอีกรอบ ดึงเอวบอบบางที่หน้าท้องกำลังนูนจนเห็นได้ชัดเข้ามาแนบชิด “แต่ตอนนี้ก็รัก