บทที่ 5 ผีเสื้อราตรี - 100%

“พวกเธอไปเที่ยวที่คลับบ่อยหรือ”

ช่อมาลีแกล้งทำหน้าซื่อถามออกไป หนึ่งในนั้นทำหน้าเยาะราวกับว่าสิ่งที่เธอถามนั้นช่างโง่เง่าสิ้นดี แต่เธอก็ต้องทำเป็นไม่เห็น และไม่ใส่ใจกับคนพวกนี้

“พวกเราไปกันทุกอาทิตย์นั่นแหละ เธอคงยังไม่เคยไปสินะมาลี คลับซุสของคุณโอมน่ะมีแต่คนมีระดับ หรือพวกกระเป๋าหนัก เงินหนาเท่านั้นนะถึงจะเข้าไปได้”

เฉิ่มเชยอย่างช่อมาลีนี่น่ะหรือจะสะเออะเข้าไป ไม่รู้ว่าคุณโอมเมาหรือว่ามึนกันแน่ที่รับแม่นี่เข้ามาทำงานเป็นเลขาฯ ดูอย่างไรก็ไม่เหมาะสมสักนิด!

พลอยต่อประโยคหลังในใจ สายตามองเหยียดไปยังเลขาฯ คนใหม่ของประธานบริษัทอย่างไม่ปิดบังก่อนจะเสหลุบตาลงดูดน้ำในแก้ว

“ฉันไม่เคยไปเที่ยวหรอกที่แบบนั้น ฉันไม่ค่อยสันทัดเท่าไร”

ช่อมาลีตอบออกไป ก่อนจะทำทีเป็นมองไปที่หน้าร้านเพื่อดูว่าข้าวกล่องของตนได้หรือยังเพราะขี้เกียจจะเสวนากับสาว ๆ กลุ่มนี้เต็มทีแล้ว

“นี่มาลี ฉันถามอะไรหน่อยสิ คุณโอมเขาชอบผู้หญิงแบบไหนน่ะ เธอรู้บ้างรึเปล่า” เก๋ถามแทรกขึ้นมาด้วยแววตาเป็นประกาย ส่วนคนถูกถามก็ได้แต่ลอบยิ้มอยู่ในหน้า แล้วตอบออกไปด้วยความมั่นใจเต็มที่

“ท่านประธานน่าจะชอบผู้หญิงที่ใจกล้านะคะ แบบพวกกล้าได้กล้าเสียน่ะค่ะ ยิ่งผู้หญิงที่เข้าหาก่อนนี่ยิ่งชอบเข้าไปใหญ่ เพราะเท่าที่สังเกตดู ท่านประธานดูจะถูกใจสาว ๆ พวกนี้เป็นพิเศษ อ้อ...ดูเหมือนยิ่งเซ็กซี่ก็ยิ่งชอบค่ะ”

ช่อมาลีแกล้งทำท่ากระซิบกระซาบเบา ๆ ราวกับเรื่องที่กำลังพูดอยู่เป็นความลับสุดยอด ก่อนจะเสริมความหนักแน่นในคำพูดของตนเองเข้าไปอีก ด้วยการเน้นย้ำประโยคเด็ดลงไป

“รู้แล้วก็อย่าไปบอกใครนะคะ เดี๋ยวจะหาว่ามาลีเอาเจ้านายมานินทา แต่เท่าที่มาลีเห็นมาตลอดห้าวัน เวลาออกไปข้างนอกกับท่านประธานน่ะ ท่านจะชอบมองแต่สาวเซ็กซี่แต่งตัวเก่ง ๆ เป็นพิเศษเลยค่ะ”

ระหว่างนั้นเด็กในร้านเอาข้าวกล่องของช่อมาลีเดินมาให้ที่โต๊ะพอดี หญิงสาวเลยถือโอกาสนี้บอกลากับคนในโต๊ะแล้วเดินออกจากร้านด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม

ถ้าให้เดา สามสาวนั่นต้องแต่งตัวประชันกันสุดฤทธิ์ในวันจันทร์แน่นอน ไม่รู้เสียแล้วว่าท่านประธานพชรน่ะ เวลาทำงานก็คือทำงาน อีกทั้งอะไรที่เป็นหน้าเป็นตาของบริษัทนี่เขาจะเข้มงวดยิ่งกว่าอะไร

เธอจำได้ว่าเขาเคยเปรย ๆ ให้ฟังอยู่เสมอว่าพนักงานขาย หรือเซลล์ของที่นี่ต้องแต่งตัวให้ภูมิฐาน ดูดีมีระดับให้สมกับราคา และความหรูหราของรถ ไม่ใช่แต่งนุ่งน้อยห่มน้อยเป็นโคโยตี้ตามผับตามบาร์

...สงสัยคืนนี้คงมีไก่วิ่งโร่เข้าไปให้สมภารจับกินถึงที่แน่นอน และที่สำคัญ งานนี้คงได้มีผีเสื้อราตรีถูกเด็ดปีกกันเป็นทิวแถว

ร่างระเหิดระหงในชุดกางเกงหนังเข้ารูปสีดำ ช่วงบนคลุมทับด้วยผ้าสีดำผืนใหญ่ ด้านในใส่เสื้อกล้ามรัดรูปสีขาว กำลังนั่งให้ช่างทำผมเจ้าประจำฉีดสีผมให้เป็นสีแดง

ช่อมาลีนั่งมองตนเองในกระจก ยามเธอแต่งหน้าครบเครื่องแบบนี้ ถอดแว่นสายตาออกไปแล้วใส่คอนแทกเลนส์สีดำแทน ผมก็ฉีดจนเป็นสีแดงและดัดเป็นลอนสวย สลัดคราบของเลขานุการแสนเฉิ่มเชยจนไม่เห็นฝุ่น เธอลงทุนขนาดนี้ ถ้าท่านประธานจะจำได้ก็ให้มันรู้ไป

“อ่ะ เสร็จเรียบร้อยแล้วจ้ะ”

ช่างทำผมสาวประเภทสองยืนมองช่อมาลีผ่านทางกระจกเงาบานใหญ่ด้วยความชื่นชมปนอิจฉา ปกติใบหน้ายามไม่แต่งก็จัดว่าสวยเข้าทีดีอยู่แล้ว แม้จะดูจืดไปหน่อยก็ตาม แต่พอได้แต่งขึ้นมาก็สวยเสียจนอดมองตาค้างไม่ได้ ไม่รู้ว่ารอดปากเหยี่ยวปากกามาได้อย่างไรจนป่านนี้ ทั้งที่ทำงานกลางคืนแท้ ๆ

“เฮ้ย! ไอ้ม็อท เสร็จรึยังเนี่ย ช้าแล้วนะเว้ย”

ว่านลงจากรถตู้มาตามเพื่อนสาวที่นั่งทำผมอยู่ในร้านใต้ตึกที่พักของช่อมาลี ร้านเสริมสวยร้านนี้ตามปกติจะปิดประมาณสองทุ่ม แต่ถ้าเป็นวันศุกร์เสาร์อาทิตย์จะเปิดแง้มไว้เล็กน้อยเพื่อให้ช่อมาลีมาใช้บริการได้อยู่คนเดียวเพราะสนิทสนมกันพอสมควร

“เสร็จแล้วค่ะพ่อรูปหล่อ” ช่างแต่งหน้าทำผมหันไปตอบเพื่อนในวงของช่อมาลีพร้อมกับทำสายตาวิบวับใส่

“แหม...พี่กระแตเนี่ยนอกจากจะสวยแล้วยังตาถึงอีกนะเนี่ย”

ว่านพูดหยอกเย้ากับสาวเจ้าของร้านอย่างเป็นกันเอง ซึ่งเขาไม่ได้พูดยอเฉย ๆ แต่เขารู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ เพราะสาวประเภทสองคนนี้ ถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครรู้เลยว่าหล่อนเคยเป็นผู้ชายมาก่อน เพราะความสวยที่โดดเด่น สรีระก็เหมือนผู้หญิงแท้ ความสูงก็ไล่เลี่ยกับม็อทเลยทีเดียว ไม่เหมือนกะเทยบางคนที่สูงโย่งเก้งก้าง แถมรูปร่างก็มีแต่มัดกล้ามตามประสาผู้ชาย

“ไป ๆ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวต้องไปเตรียมตัวอีก ไปก่อนนะพี่กระแต”

ช่อมาลีหยิบเงินในกระเป๋าส่งให้ช่างทำผม คว้ากระเป๋าสะพายใบโตขึ้นคาดไหล่ ดันหลังเพื่อนให้เดินออกจากร้านไปขึ้นรถตู้ที่จอดรอแล้วมุ่งหน้าไปยังคลับทันที

เมื่อมาถึงคลับ ช่อมาลีเข้าไปเก็บกระเป๋าในล็อกเกอร์สำหรับพนักงาน ก่อนจะเดินออกไปสมทบกับเพื่อนในวงที่ด้านหลังเวทีสำหรับเตรียมความพร้อม ร่างระหงเดินผ่านทางเดินสลัวด้วยไฟสีน้ำเงินเหมือนเดิม ครั้นเมื่อผ่านจุดเกิดเหตุที่เคยมีร่างไร้วิญญาณของใครคนหนึ่งในนั้นก็อดหันไปมองไม่ได้ ถึงแม้ตอนนี้จะมีแสงไฟสีส้มสลัว ๆ เพื่อมองเห็นภายในได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น แต่สำหรับเธอแล้วมันก็ยังดูวังเวงน่ากลัวอยู่ดี

และเพราะไม่ทันระวังกับพื้นต่างระดับตรงนี้ จึงส่งผลให้หญิงสาวต้องก้าวสะดุดเข้าจนได้ ช่อมาลีใจหายวาบเมื่อรู้ว่าร่างของตนเองกำลังจะล้มหัวเข่ากระแทกพื้น ถ้าไม่เพราะมีอ้อมแขนแข็งแรงของใครบางคนเข้ามาโอบรัดไว้ที่รอบเอวเสียก่อน

ครั้นเมื่อเธอตั้งหลักได้จึงพยายามจะขืนกายออกจากวงแขนนั่น ทว่ามันกลับรัดแน่นขึ้นกว่าเดิมพร้อมกับเสียงทุ้มคุ้นเคยที่กระซิบเอื้อนเอ่ยแผ่วเบาอยู่ข้างหู เสียงนั้นใกล้เสียจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของเขาที่เป่ารินรดเข้ามาพาให้ขนอ่อนลุกวูบวาบไปทั้งร่าง

“ระวังหน่อยนะครับ พื้นตรงนี้มันไม่เสมอกัน”

พูดจบ ชายหนุ่มก็แอบสูดดมความหอมที่รวยรินออกมาจากคนในอ้อมแขน อดแปลกใจไม่ได้ที่เธอไม่ใช้น้ำหอมเหมือนผู้หญิงทำงานกลางคืนทั่วไป และนั่นเป็นสิ่งที่เขาชอบเสียเหลือเกิน เพราะมันหมายถึงว่ากลิ่นหอมที่เขารับรู้ได้ในขณะนี้คือความหอมจากกายหญิงสาวล้วน ๆ จนพานให้จินตนาการต่อว่าผิวเนื้อแท้ ๆ ของเธอจะหอมแบบเดียวกันนี้ทุกตารางนิ้วหรือเปล่า

ช่อมาลีพยายามระงับความตื่นเต้นที่ทำให้หัวใจเต้นแรง ค่อย ๆ หันไปหาคนที่ดูเหมือนหวังดี แต่กลับกอดเอวของเธอเสียแน่นจนแผ่นหลังแนบสนิทไปกับแผงอกของเขา

“ขอบคุณมากค่ะบอส”

หญิงสาวหันไปมองสบตาแพรวพราวของเขาแล้วก็ใจสั่นขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยใบหน้าของเขาตอนนี้ห่างจากใบหน้าของเธอไม่ถึงคืบ...ใกล้เกินไปแล้ว!

“โอมครับ เรียกผมว่าโอมดีกว่า อย่าเรียกบอสเลย มันฟังดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้ ผมไม่ค่อยชอบเท่าไร”

พชรจงใจพูดใกล้ ๆ ริมหูของหญิงสาว ลมหายใจของเขากำลังแผ่กระจายไปทั่วผิวเนื้อของเธอในบริเวณนั้นราวกับเขากำลังสัมผัสมันด้วยมือ

“เหมือนที่ผมเรียกคุณว่าม็อทเฉย ๆ นั่นแหละ หวังว่าคุณคงไม่ว่าอะไร ถ้าผมจะเรียกชื่อเล่นคุณเฉย ๆ ผมอยากรู้จักคุณให้มากกว่านี้จัง ถ้าไม่รังเกียจ เลิกงานแล้วให้ผมไปส่งได้ไหมครับม็อท”

ประกายตาของเขาวาววามล้อแสงไฟ เขารู้ว่าผู้หญิงตรงหน้านั้นรู้ดีว่าเขากำลังหมายถึงอะไร ทีนี้ก็รอแค่คำตอบจากเธอเท่านั้น และเขาค่อนข้างมั่นใจด้วยว่าเขาจะต้องได้รับคำตอบที่น่าพึงพอใจกลับมาแน่นอน