LOGIN
ตลอดชีวิตของมณี เธอใช้เวลาหลายปีอยู่กับบุษบา เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย ทั้งสองคนผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ เพราะแบบนี้ พอเห็นนักศึกษาสองคนกำลังหัวเราะคิกคักกันอยู่ คนหนึ่งทำท่าอ้อน กอดแขนเพื่อนแน่น อีกคนก็พยายามปัดออกอย่างหงุดหงิดนิดๆ มันก็ทำให้มณีนึกย้อนไปถึงตัวเองกับบุษบาในอดีต 'ได้สติหน่อย มณี! เธอแค่คิดถึง "ช่วงเวลานั้น" เฉยๆ ต่างหาก!' มณีดุตัวเองในใจ เธอทำหน้ามุ่ย นั่งรอชัยที่นัดมารับช่วงบ่ายวันเสาร์อย่างใจเย็น ไม่กี่นาทีก่อน ชัยเพิ่งส่งข้อความมาบอกว่าใกล้จะถึงมหาวิทยาลัยแล้ว มณีเลยตัดสินใจมานั่งรอเขาที่ตึกคณะของตัวเอง ระหว่างรอ มณีก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ฆ่าเวลาไปพร้อมๆ กับความคิดถึงบุษบาที่ช่วงนี้ไม่ได้เจอกันเลย แล้วรู้ไหมว่าตอนนี้มณีกำลังดูอะไรเพื่อเปลี่ยนเรื่องในหัวตัวเอง? ด้วยความเบื่อ เธอเลยเปิดอ่านบทความเกี่ยวกับบริษัทที่ชัยเป็นประธานอยู่ รวมถึงบทความเกี่ยวกับตัวประธานบริษัทเอง … ชัย "เราว่าหน้าชัยในรูปนี้ หล่อเกินจริงไปหน่อยนะ" มณีส่ายหน้าเบาๆ เธอจ้องมองรูปหนึ่งที่ชัยใส่ทักซิโด้สีดำล้วน เซตผมเปิดหน้าผาก มณีทำหน้าจริงจัง สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าจอโ
ตลอดทางไปมหา'ลัย จรัลเงียบสนิทไม่เอ่ยอะไรออกมา ปกติเธอมักจะพูดเจื้อยแจ้ว จนรบกวนความสงบของเกียรติอยู่เสมอ 'นี่เกียรติจะไม่คิดชวนฉันคุยก่อนเลยเหรอเนี่ย?' จรัลคิดในใจ พลางมองแผ่นหลังของเกียรติด้วยรอยยิ้มหม่น ๆ ทางฝั่งเกียรติเองก็รู้ว่าจรัลทำตัวต่างไปจากเดิม คงเพราะเรื่องในครัวเมื่อกี้ เกียรติแอบรู้สึกผิดที่ตัวเองดันถูกมณีเห็นเข้าพอดี เขากลัวว่ามณีจะคิดไม่ดีกับตัวเอง พอถึงลานจอดรถ จรัลส่งหมวกกันน็อกให้ โดยไม่มีเสียงใส ๆ แบบทุกที ทั้งคู่เผลอสบตากันแวบหนึ่ง "งั้นตอนกลับเดี๋ยวให้แด๊ดดี๊มารับเราก็ได้" จรัลพูดขึ้นมาลอย ๆ ทั้งที่จริง ๆ แค่ลองเชิงเกียรติดูเท่านั้น แต่เกียรติก็ตอบรับอย่างง่าย ๆ "อืม ได้สิ" จรัลถึงกับหัวร้อน เธอกระทืบเท้ากับพื้นแล้วโวยว่า "นายไม่คิดจะรั้งฉันให้กลับกับนายหน่อยเหรอ เกียรติ?!" พอดีกับที่มีใครอีกคนเพิ่งขี่มอเตอร์ไซค์มาถึง เขาจอดรถข้างเวสป้าของเกียรติ แล้วสายตาก็จับจ้องไปที่จรัล "กลับกับกูก็ได้นะ ถ้าเกียรติไม่อยากไปส่งมึง รัน" อยู่ดี ๆ เขาก็พูดแทรกขึ้นมา ทำให้จรัลเม้มปากอย่างไม่พอใจ คิ้วขมวด "เงียบไปเลยนะ ฤทธิ์ ฉันไม่ได้คุยกับนายสักหน่อย"
"อย่ากวนพี่มณีสิ จรัล"ทันใดนั้นเอง เกียรติก็โผล่มา ตั้งท่าจะเอื้อมมือไปหยิบกล่องนม แต่ก็ชะงัก เพราะมณีคว้าไปก่อนแล้ว "จรัลไม่ได้กวนพี่นะ" มณีบอก พลางจ้องเกียรติอย่างดุ ๆ เธอนึกถึงวิธีที่เกียรติปฏิบัติกับจรัลเมื่อกี้ มันหยาบคายเกินไปจริง ๆ ตอนนี้มณีหันไปมองจรัล ต่อให้เธอพยายามปัดภาพชัยออกจากตัวของจรัลมากแค่ไหน ก็ดูเหมือนจะทำไม่ได้อยู่ดี "ขอโทษแทนเกียรติด้วยนะ จรัล" มณีพูดขอโทษในนามของเกียรติ "ทำไมกลายเป็นพี่ที่–" "ใครใช้ให้นายพูดจากับจรัลแรงขนาดนั้นล่ะ เกียรติ? เขาเป็นผู้หญิงนะเกียรติ ความรู้สึกเขาเจ็บง่ายจะตาย" มณียังบ่นไม่หยุด "หรือว่านายก็พูดหยาบ ๆ แบบนี้กับแฟนตัวเองตลอดเลยเหรอ!?" ตรง ๆ เลย มณีย้ำกับตัวเองว่าเธอไม่ได้เข้าข้างจรัลเพราะจรัลเป็นลูกสาวของชัย แต่ที่เกียรติทำมันเกินไปจริง ๆ หนุ่มคนนั้นไม่ตอบ กลับมองมณีด้วยดวงตาสีดำเข้ม …เหมือนกำลังโกรธ? จรัลตบมือดีใจที่เห็นเกียรตินิ่งไป สาวเจ้ายังหัวเราะคิกคักด้วยอีกต่างหาก "เย้ ในที่สุดก็มีคนเข้าข้างฉันสักที ขอบคุณนะคะ คุณอาจารย์มณี~" สิ่งที่จรัลทำต่อจากนั้น ทำให้มณีถึงกับตัวแข็งทื่อ มือข้างหนึ่งของเด็กสาวคล้องแขนขวา
"อ๊ากกกกกกก!" มณีร้องลั่น พลางเอาหน้าซุกเข้ากับผ้าห่ม เธอรู้สึกจะบ้าตายทุกครั้งที่นึกถึงคำพูดของชัยเมื่อคืน'ตั้งแต่แรกแล้ว เราก็เข้ากันได้ดี…เรื่องบนเตียง'ยังไม่พอ แค่คิดถึงปฏิกิริยาของตัวเองที่เกินเบอร์ก็อยากมุดดินหนี ตอนนั้นไม่รู้ไปเอาความกล้ามาจากไหน มณีดันเป็นฝ่ายขยับหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของชัยเอง แถมยังจงใจเป่าลมหายใจแรง ๆ ใส่แถว ๆ ใบหูของชัยด้วยอีกต่างหาก"ฉันว่าเธอลืมอะไรไปอย่างนะ ชัย เธอเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่าฉันเป็นมือสมัครเล่น งั้นตรงไหนล่ะที่เรียกว่าพวกเราน่ะ 'เข้ากันได้' อย่างที่เธอว่า!?" มณีเถียงกลับอย่างหัวเสียพระเจ้า… มณีแทบไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่ากล้าเถียงชัยกลับไปแบบนั้นตอนนั้นท่าทางของทั้งคู่เหมือนชัยกำลังกอดมณีอยู่ เธอรู้สึกได้ถึงความเกร็งในทุกคำพูดของตัวเอง ชัยยิ้มที่มุมปาก"โกรธเหรอ?" ชัยหัวเราะหึ ๆ นิดหน่อย แต่ก็ยังไม่ยอมขยับตัวหนีไปไหน เสียงถอนหายใจของมณีเป่ารดลงมาบริเวณลำคอของชัยชัยเลยขยับหน้าออกมาเล็กน้อย เพื่อจะได้มองหน้าเธอให้ชัดขึ้น อยู่ ๆ โดนชัยขยับตัวเข้าหาแบบนั้น ทำตาของมณีเบิกกว้าง ก่อนที่จะค่อย ๆ หลบสายตา ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด"ไม่ต้อ
"ชัย""หืม?"มณีหันหน้าไป มองสบตาเข้ากับดวงตาคู่สีดำของเขา รถหรูของชัยแล่นออกจากเขตมหา'ลัยไปได้สักพักแล้ว แต่มณีก็ยังไม่เอ่ยปากพูดอะไรสักคำ "พูดมาเถอะ อยากพูดอะไรก็พูด" ชัยเร่งเสียงนิ่ง ๆ ยังรอให้มณีเอ่ยปากออกมา แต่มณีกลับลังเล 'ไว้ครั้งหน้าก็แล้วกัน' เธอเบือนหน้าออก "ไม่มีอะไรหรอก" เธอส่ายหน้า "มีอะไร มณี?" ชัยซักต่อ เขาเริ่มสงสัยจริงจัง "เรื่องเพื่อนปลอมของเธอนั่นเหรอ?" คิ้วมณีขมวดนิด ๆ 'เพื่อนปลอม? พูดแบบนี้ไม่แรงไปหน่อยเหรอ' "ฉันขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม ชัย?" มณีหันหน้ากลับมาอีกครั้ง ในดวงตาดูพร่ามัวเล็กน้อย สีหน้าหม่น ๆ ที่เธอแสดงให้เห็น ทำให้ชัยเองยังไม่อยากสบตาเธอตรง ๆ "ฉันบอกแล้วไง มีอะไรก็พูดมา" ชัยตอบห้วน ๆ "เรื่องบุษบา ให้เป็นเรื่องของฉันเองเถอะ" พูดอีกอย่างก็คือ มณีกำลังขอให้ชัยไม่เข้าไปยุ่งในเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของเธอ กลัวว่าชัยจะเข้าใจผิด มณีเลยรีบเสริมต่อทันที "ชัยก็รู้นี่…ฉันจะไม่ยอมให้ตัวเองต้องมาเจ็บอีกแล้ว" เธอได้ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ขอแค่อย่างเดียวคือ ขอให้หัวใจตัวเองไม่หวั่นไหวก็พอ ได้ฟังแบบนั้น มุมปากของชัยก็ยกขึ้น
มณีส่ายหน้าโดยไม่ลังเล เธอบ่นในใจว่า 'จะให้ฉันผิดหวังทำไมกันล่ะ?'เธอสูดหายใจเบา ๆ ก่อนตอบ "ฉันแค่…ตกใจนิดหน่อย ยังไงจรัลก็เป็นนักศึกษา ส่วนฉันก็เป็นอาจารย์ที่นี่" นั่นแหละคือสิ่งที่มณีกังวลเธอจ้องลึกลงไปในนัยน์ตาสีดำของชัย "จรัลรู้เรื่องหมั้นนี่หรือยัง?" เธอถามต่อคราวนี้เป็นชัยที่ส่ายหน้า แล้วคำพูดต่อจากปากเขาก็ทำให้หัวใจมณีเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง"เพราะมันเป็นการหมั้นสัญญา เธอไม่จำเป็นต้องไปพยายามเอาใจจรัลให้มากหรอก" ชัยเว้นจังหวะนิดหนึ่ง ก่อนพูดต่อ "ยกเว้นว่า…เธอคิดจะแต่งงานกับฉันจริง ๆ"ลิ้นของมณีเหมือนแข็งไปเฉย ๆ ตอบอะไรไม่ออก เธอไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าเกียรติเพิ่งเดินสวนเธอไปที่ลานจอดมอเตอร์ไซค์แต่สายตาของชัยไม่พลาด "ดูเหมือนเธอจะดังในหมู่ผู้ชายวัยรุ่นนะ" เขาพูดพลางละสายตาจากเกียรติที่กำลังก้าวห่างออกไป แล้วกลับมามองมณีอีกครั้ง "เด็กคนนั้นดูเหมือนจะชอบเธอ"พอเห็นว่าสายตาชัยเมื่อกี้มองไปทางไหน มณีก็หันไปตาม เห็นเกียรติกำลังจะขึ้นเวสป้าสีแดงคันโปรดของตัวเองมณีกลอกตาเบา ๆ ก่อนหันกลับมามองชัย "อย่าคิดอะไรแปลก ๆ เลย เขาเป็นเหมือนน้องชายของฉันมากกว่า ไม่ใช่แค่โตมาด้วยกันตั้งแต







