บทที่ 2 หนี

'ซวยแล้ว ซวยแล้ว ซวยแล้ว!' มณีสบถในใจพลางเอามือปิดหน้า เธอไม่คิดเลยว่าแผนจะลืมความอกหักของตัวเองจะกลายเป็นความวุ่นวายเละเทะแบบนี้

ตอนนี้มณีนั่งอยู่ในแท็กซี่แล้ว หลังจากรู้ว่าตัวเองจำคนผิด เธอก็หนีออกจากโรงแรมมาทันทีแบบไม่คิดอะไรเลย เธอไม่ได้กลับไปลา ชัย ด้วยซ้ำ เพราะอายจะตายอยู่แล้วกับความเข้าใจผิดทั้งหมดนี่

แน่นอนว่ามณีไม่ได้จากมาแบบมือเปล่า เธอวางธนบัตรไว้หลายใบบนโต๊ะหัวเตียงให้ชัย ถือว่าเป็นการขอโทษที่ดันไปคิดว่าผู้ชายคนนั้นเป็นกีโกโล่

แต่พอย้อนมาคิดดี ๆ แล้ว ให้เงินชัยไปทำไมกันนะ!? ก็ในเมื่อเธอยังไม่ได้ใช้ "บริการ" อะไรจากเขาเลยสักหน่อย!

'โง่จริง ๆ เลยมณี โง่สุด ๆ! ไม่รู้ตัวเหรอว่าเธอนั่นแหละที่ขาดทุนยับ เพราะต้องจ่ายค่ามามิเพิ่มอีก!' เธอบ่นด่าตัวเองในใจทั้งน้ำตาคลอ

ใช่ ถึงสุดท้ายเธอจะไม่ได้ใช้บริการลูกชายของมามิ แต่มณีก็ยังต้องจ่ายเต็มตามที่ตกลงกันไว้ แถมยังต้องจ่ายเพิ่มนิดหน่อยเพราะมามิบอกว่าลูกชายไม่สบายเพราะรอเธอนานเกิน

มณีเคยคิดจะต่อรองราคาอยู่เหมือนกัน แต่มามิกลับขู่จะเอาข้อมูลส่วนตัวของเธอไปแฉ สุดท้ายมณีเลยไม่มีทางเลือก นอกจากต้องจ่ายมามิหมดหน้าตัก จนเงินเก็บฉุกเฉินหายเกลี้ยง!

"คุณผู้หญิง ถึงแล้วครับ" เสียงคนขับแท็กซี่ดังขึ้น ดึงมณีออกจากภวังค์ที่มัวแต่นั่งสงสารชะตาชีวิตตัวเอง

"อ๋อ…ค่ะ ขอบคุณค่ะลุง"

พอลงจากแท็กซี่แล้วเดินเข้าบ้าน มณีก็กัดฟันกรอด เธอเอาแต่คิดถึงบัญชีธนาคารของตัวเองที่ตอนนี้โล่งจนลมพัดผ่านได้

"นี่มันความผิดของคุณชัยชัด ๆ! ทำไมตอนนั้นต้องยอมไปด้วยกันด้วยก็ไม่รู้ เห้อออ!" มณีพึมพำบ่น

"ใครคือคุณชัย?"

เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากความมืด ทำเอามณีกระโดดตัวลอย "อ๊ะ!"

มณีหันขวับไป เห็นชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งยืนตัวตรงอยู่ มือทั้งสองข้างล้วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อฮู้ด ดวงตาคมสีดำที่ดูนิ่งลึกจ้องมาที่เธอตรง ๆ

"เกียรติ?!" มณีอุทาน

เกียรติ ดิสาสตรา ชายหนุ่มหน้าตาหล่อคมที่ตอนนี้กำลังจ้องมณีด้วยสายตาจับผิด เกียรติเป็นทั้งเพื่อนเล่นสมัยเด็กของน้องสาวมณี และยังเป็นลูกชายเจ้าของห้องใต้หลังคาที่มณีเช่าอยู่ตอนนี้ด้วย

"พี่ไปไหนมา" เกียรติถามต่อด้วยสีหน้าขรึม ทำเอามณีรู้สึกเหมือนโดนกดดันเบา ๆ

"ไป…ไปจาก…" มณีรีบเปลี่ยนเรื่อง "เกียรติมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

เกียรติหรี่ตาลง "ผมถามพี่ ทำไมพี่มาถามผมกลับล่ะ" เขาพูดพลางเดินเข้ามาใกล้มณี "เมื่อกี้ผมเพิ่งไปงานหมั้นของซัมบารามา พี่เองดันหายตัวไปดื้อ ๆ ผมนึกว่าพี่ไม่สบาย ที่ไหนได้เพิ่งกลับตอนนี้นี่แหละ" เขาว่า "ตอนนี้ตอบมาเลย ไปไหนมา"

คำถามรัว ๆ ของเกียรติทำเอามณียิ้มแห้ง ๆ

ตามที่เกียรติพูด คืนนี้จริง ๆ คือคืนงานหมั้นของซัมบารา ลูกพี่ลูกน้องของเกียรติ และยังเป็นผู้ชายที่มณีแอบปลื้มมานานแล้ว แต่เพราะทนดูไม่ไหวเวลาซัมบารายืนบนเวทีคู่กับผู้หญิงคนอื่น มณีเลยหนีออกมาก่อนเวลา เพื่อไปเจอกีโกโล่ที่ตัวเองจองไว้

ใครจะคิดว่าทุกอย่างจะพังเพราะผู้ชายที่ชื่อชัย แล้วเรื่องน่าอายทั้งหมดนี่ เธอจะไปเล่าให้เกียรติฟังได้ยังไงกัน

คิดได้ดังนั้น มณีก็ทุบแขนเกียรติเบา ๆ "เป็นห่วงพี่ล่ะสิ เกียรติ?" เธอแกล้งแหย่เปลี่ยนเรื่อง

"เชอะ อะไรของพี่ ผมก็แค่ถามเฉย ๆ" เกียรติเมินหน้าไปทางอื่น "ถ้าคนในงานไม่พากันถามหาพี่ ผมจะสนใจด้วยเหรอ"

โอ๊ย น้องชายตัวดี ปากแข็งแต่ใจห่วงชัด ๆ

"จ้า ๆ เกียรติ พี่เชื่อก็ได้" มณีหัวเราะคิก มือเอื้อมไปลูบและขยี้ผมหน้าม้าเกียรติเล่น "ไว้พรุ่งนี้ค่อยเล่าแล้วกันนะ พี่อยากไปพักก่อน" มณีบอก

พอถูกยุ่งกับผม เกียรติก็ตบมือมณีออกทันที "ไม่เล่าก็ไม่ต้องเล่า มายุ่งกับผมทำไมอีก" เขาพูดจบก็หันหลังเดินเข้าห้อง "อย่าลืมล่ะ พรุ่งนี้วันแรกที่พี่ไปทำงานที่มหา'ลัย!"

ปึ้ง!

ประตูห้องถูกปิดดังลั่น ทำเอามณีขมวดคิ้ว "โว้ย ทำไมยิ่งโตยิ่งดุวะเนี่ย" เธอบ่นงึมงำ "ช่างเถอะ อย่างน้อยเรื่องคืนนี้ก็จบลงแล้ว…" เธอพึมพำอย่างหมดแรง

อย่างที่เกียรติบอก พรุ่งนี้เป็นวันที่สำคัญที่มณีห้ามพลาด เธอเลยตัดสินใจไม่คิดอะไรต่อแล้วรีบเข้านอน

แต่โดยที่มณีไม่รู้เลยว่า เรื่องมันไม่ได้จบง่าย ๆ แบบที่คิด เพราะการที่เธอหนีออกจากห้องพักโรงแรมโดยไม่บอกกล่าว ทำให้มีชายฉกรรจ์ในชุดดำกลุ่มหนึ่ง ถูกเจ้านายสั่งให้มารวมตัวกันหน้าห้องพัก

"ท่านซีอีโอครับ" ชายคนหนึ่งในเสื้อเชิ้ตสีขาวสวมแว่นกันแดดเอ่ยขึ้น ดูจากท่าทีก็รู้ว่าเขาเป็นทั้งเลขาส่วนตัวและตัวแทนของบอดี้การ์ดชุดดำที่ยืนรออยู่ด้านนอก

เมื่อถูกเรียกแบบนั้น ชายในชุดคลุมนอนที่เผยให้เห็นสัดส่วนร่างกายกำยำก็หันมา ปรากฏว่าเขาคือ ชัย นั่นเอง

มือซ้ายถือแก้วไวน์ ขาพาดไขว้ ชัยเอ่ยเรียกเลขาของตัวเอง "มนู"

"ครับท่าน" มนูโค้งศีรษะอย่างนอบน้อม

"ฉันรู้ว่านายคงได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว" ชัยพูด เขาอธิบายทุกอย่างไปทางโทรศัพท์ก่อนหน้านี้ เลยอยากเข้าเรื่องเลย

"ครับท่าน"

ชัยลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินไปยืนหน้ากระจกบานใหญ่ของห้อง เขามองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองบนกระจก รวมทั้งเตียงที่เมื่อครู่ยังเป็นที่ที่เขากับมณีพลอดรักกันอย่างดุเดือด

ภาพนั้นยิ่งทำให้สีหน้าของชัยเย็นชาขึ้นไปอีก "ไม่ว่ายังไงก็ต้องหาผู้หญิงที่อยู่กับฉันเมื่อกี้ให้เจอ" เขาบีบแก้วไวน์ในมือแน่น จ้องมนูด้วยสายตาคมกริบ "ฉันไม่ยอมรับความล้มเหลว"

แค่ได้ยินน้ำเสียงเย็นเฉียบปนคำขู่ของชัย มนูก็รู้แล้วว่าเจ้านายเอาจริงกับเรื่องนี้ เขารีบตอบทันที "ครับท่าน!"

จากนั้นชายคนนั้นก็รีบออกไปปฏิบัติตามคำสั่งของชัย สั่งให้บอดี้การ์ดทุกคนตามสืบทุกอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงที่กล้าลอยหน้าลอยตาทิ้งเจ้านายของเขาไว้กลางห้อง

ทางด้านชัย เหลือบมองธนบัตรไม่กี่ใบในมือ สิ่งที่มณีทิ้งไว้ให้เพราะรู้สึกผิด 'กล้าดูถูกฉันด้วยวิธีแบบนี้…อย่าหวังว่าจะหนีรอดเลยนะ มณี!'

**