ตอนที่ 6 โดนจับแต่งตัว

      ด้วยที่เพื่อนรักทั้งสองมีรูปร่างที่ใกล้เคียงกัน พฤษา หรือเมย์ เป็นหญิงไทยปนเชื้อจีน รูปร่างที่สูงโปร่ง ที่ความสูง 169 เซนติเมตร ผิวขาวออกแดง หน้าตาน่ารัก ตาโต ใครเห็นต่างก็ชอบ ผมดำเป็นลอนตรงปลาย ยิ่งทำให้เธอสวยเป็นพิเศษ และที่สำคัญเธอเป็นดาวคณะ และเรียนดีเกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วย

      ส่วนลดาเป็นลูกเสี้ยว ญี่ปุ่น ไทย รัสเซีย สูงที่ 172 เซนติเมตร เพื่อนรักทั้งสองที่มีความสวยที่กินกันไม่ลง แต่ลดามีความออกโซนยุโรปหน่อยๆ จึงทำให้เธอคล้ายลูกครึ่ง และด้วยนิสัยของเธอก็เป็นคนที่โผงผาง พูดจากตรงไปตรงมา บุคลิกของคนที่มีหัวสมัยใหม่ เธอจึงเป็นเหมือนเด็กผู้หญิงแก่นๆ และเธอก็เป็นคู่ดาวคณะของเมย์ด้วย เธอเรียนดีไม่แพ้เพื่อนรักของเธอเช่นกัน

      เพื่อนรักทั้งสองต่างมีหนุ่มๆ หมายปองและตามแจกขนมจีบไม่เว้นแต่ละวัน แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ต้องการที่จะมีแฟน โดยเฉพาะ เมย์ ที่เธอจะตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ เพราะปัญหาที่บ้านก็มากพออยู่แล้ว เธอจึงไม่ต้องการที่จะเพิ่มปัญหาใหม่ๆ เข้ามาในชีวิตของเธออีก นั้นจึงทำให้ เมย์ ไม่ยอมคบใคร

      ลดารู้เรื่องของเพื่อนคนนี้ดี เพราะพวกเขาเป็นเพื่อนรักกัน มีเรื่องอะไร เมย์มักจะเล่าให้เธอฟังเสมอ เช่นเดียวกับลดาที่มักจะเล่าเรื่องราวของเธอให้เพื่อนคนนี้ฟัง รวมถึงเรื่องของน้าเล็กของเพื่อนคนนี้ ลดาก็มักจะเล่าให้เธอฟังอยู่เสมอ เพียงแค่ทั้งสองคนยังไม่เคยไปบ้านของกันและกัน

      บริเวณลานจอดรถของโรงแรม

      ท้ายรถสปอร์ตยุโรปหรูสีขาวคันงาม ลดาเปิดท้ายรถยนต์ด้วยรีโมตไฟฟ้า พร้อมกับก้าวเข้าไปหยิบถุงที่มีชุดเดรสอยู่ด้านใน

      “นี้ค่อยเหมาะกับเธอ เจ้าของงานวันเกิดสุดสวย ฉันซื้อมาให้เธอเพื่อเป็นของขวัญ เธอต้องใส่มันในคืนนี้” ลดายื่นถุงกระดาษใบใหญ่ที่มีชุดที่เธอซื้อมาให้กับเมย์

      เมย์ รับถุงมา จากนั้นเธอเปิดดูด้านใน พร้อมใช้มือจับดูเนื้อผ้า เธอรู้ได้ทันทีว่านี้เป็นผ้าเนื้อดี ราคาไม่ต่ำกว่าครึ่งหมื่นอย่างแน่นอน แต่เธอจะรับของราคาแพงอย่างนี้ได้ยังไงกัน

      “นี้มันแพงมากเลยนะ ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกดา”

      “ไม่ต้องพูดมากเลยเธอน่ะ เธอเป็นเพื่อนรักฉัน แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ให้เธอบ่อยๆ สักหน่อย” ลดาทำหน้าทำตา เป็นเชิงบอกว่าหากเธอไม่รับเธอตายๆๆๆ

      “ไป เข้าไปข้างในกัน เดี๋ยวฉันพาเธอไปเปลี่ยนชุดเอง ขืนแต่งชุดนี้เข้างาน เขาก็ว่าฉันพาใครมาหรอก เธอดูชุดที่ฉันใส่สิ เธอจะไม่ใส่เป็นเพื่อนฉันอย่างนั้นเหรอ” ลดาพูดไป มองตาเพื่อนสาวปริบๆ ไป

      ก็ชุดที่เธอใส่มันเป็นชุดออกงานกลางคืนเลยก็ว่าได้ แต่ที่เพื่อนเธอใส่มาวันนี้ มันเหมือนชุดที่กำลังไปกินไอศกรีมในห้าง มันจะเข้ากันได้ยังไงก่อน!

      “ก็ได้ ก็ได้ แต่ต่อไปไม่ต้องซื้อของราคาแพงๆ อย่างนี้ให้ฉันอีกนะ ฉันไม่รู้ว่าจะใส่มันไปงานไหนได้อีก”

      “จ้า แม่คนประหยัด”

      จากนั้นทั้งคู่ก็เดินกลับเข้าไปในโรงแรม และตรงไปยังห้องน้ำ

      เมย์ รู้ว่าลดาเป็นลูกคุณหนูมีตังค์ ดูจากรถยนต์ที่เธอใช้ก็รู้ แต่ลดามักจะทำตัวเป็นคนปกติทั่วไป ไม่ได้อวดรวยอะไร แต่ด้วยของใช้ที่เธอมีก็พอจะดูออกว่าเธอนั้นต้องไม่ธรรมดา

      เมย์ไม่ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องทางบ้านของลดามากนัก เพราะลดาไม่ค่อยกลับบ้าน ถึงแม้พวกเธอทั้งคู่จะชอบคุยเรื่องส่วนตัวของกันและกันให้ฟังก็ตาม รวมถึงลดาชอบอยู่คอนโด ลดายังรับงานเขียนแบบ และออกแบบภายในอาคารเพื่อหาเงินค่าขนมใช้เองด้วย

      เธอมักจะหางานเหล่านี้มาให้เมย์ทำด้วย เมย์จึงพอมีรายได้จากการรับเขียนแบบและออกแบบภายในอาคาร ที่ลดาเพื่อนรักป้อนให้

      เมย์และลดา ทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้ากันในวันปฐมนิเทศ ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ ทั้งคู่ได้กลายเป็นเพื่อนสนิทกันและรักกันมาก จนลดาอยากที่ยกน้าเล็กของเธอให้กับเมย์เพื่อนรัก ติดที่ทั้งคู่ก็ไม่อยากมีแฟน ต่างกันตรงที่ หน้าเล็กของเธอยังคงมีสาวๆ เข้ามาพัวพันอยู่ตลอดเวลา แต่กับเมย์ที่ไม่มีชายได้ให้เธอสนใจได้เลย

      “เสร็จหรือยังแม่คุณคนสวย เพื่อนๆ ที่ห้องจัดเลี้ยงรอเรานานแล้วนะจ๊ะ” ลดาร้องเรียกเพื่อนสาวที่แต่งตัวภายในห้องน้ำ

      “เสร็จแล้วๆ” เมย์ เปิดประตูออกมา

      เธอยืนอยู่ตรงหน้าลดาเพื่อนรัก ด้วยชุดเดรสสีชมพูอ่อน เปิดไหล่กว้างชนิดที่เห็นเนินอกขาวๆ ของเธอ โชว์เนื้อหนังด้านหลังของเธอจนถึงเอวคอด โดยมีเส้นเชือกเส้นเล็กๆ เกี่ยวทับกันอยู่ด้านหลังและพาดที่หัวไหล่ของเธอเส้นละข้างเท่านั้น มันเป็นเส้นเชือกที่เป็นเพียงตัวช่วยพยุงไม่ให้เสื้อของเธอหลุดออกจากตัวเธอได้เป็นพอ

      จนลดาเองที่เป็นผู้หญิงด้วยกันยังอดที่จะมองไม่ได้ ไปยังสาวสวยที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้