ตอนที่ 04 ชอบรุ่นพ่อ ไม่ใช่รุ่นพี่ (1)

ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอพี่ไมเนอร์อีกเลย แม้แต่ในคณะก็ไม่เคยเจอกัน อีกอย่างช่วงเทอมสองนี้เขาเองก็คงมีเรียนน้อยลงหรือแทบไม่มีเลยก็ว่าได้เพราะเคยได้ยินมาว่าพี่ไมเนอร์เก็บวิชาเรียนไปเกือบหมดแล้วช่วงที่เราคุยกันเหมือนเขาจะหายไปจากชีวิตแล้วโดยสมบูรณ์

เอาเข้าจริงๆ ฉันก็ไม่เคยลืมคนอย่างเขาได้เลย ถึงแม้จะไม่ได้เจอกันแต่ก็ยังอยากเจออย่างรู้ว่าเขาเป็นยังไง แต่ก็ไม่ได้อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว แค่อยากรู้ความเป็นไปก็เท่านั้น สิ่งที่ทำได้ก็แค่แอบส่องดูชีวิตเขาผ่านทางโซเชียลมีเดียเท่านั้น

“ไปดูเขาแข่งบอลกันไหม”

“ไม่ได้ไปด้วยนะ วันนี้ต้องทำงาน” ยัยน้ำค้างที่เพิ่งตื่นจากความง่วงงันเอ่ยเสียงแหบพร่า หลังจากที่พวกเราเลิกเรียนแล้วพามันมาแอบงีบอยู่ตรงสวนหย่อมใต้ต้นไม้ใหญ่หลังคณะ

ช่วงนี้มันเพิ่งเริ่มงานร้านเหล้าทำให้ต้องนอนดึกประจำ กลางวันก็เป็นอย่างที่เห็น มีเวลาว่างเมื่อไหร่คือต้องหาเวลางีบตลอด ใครไม่รู้คงคิดว่ามันขี้เกียจหรือเที่ยวดื่มจนดึก ทว่าเพื่อนฉันคนนี้มันกลับดื่มไม่เป็นเลยสักนิดเดียว

“ไปก็ได้ เบื่อๆ”

วันนี้หลังเลิกเรียนไม่มีกิจกรรมอะไร จะกลับบ้านไปก็คงเบื่อ ไปหาอะไรเจริญหูเจริญตาดูบ้างคงดี

“ไปดูผู้ชาย อิอิ” ยัยจินพูดจบก็หยิบเอาแป้งตลับของมันขึ้นมาแปะๆ หน้าอย่างมีจริต จนน้ำค้างส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา

“ยอมไม่ได้” ฉันแกล้งหยิบลิปสติกสีพีชออกมาแตะๆ ริมฝีปากบ้าง

“พวกแกนี่นะ บ้าผู้ชาย”

“แกยังไม่ชินอีกเหรอ” ยัยจินถามน้ำค้าง

ปกติเราก็แกล้งพูดเล่นกันตลอด ไม่ได้จริงจังอะไร ฉันเองก็พูดเอาสนุกเพราะมันทำให้มีสีสันขึ้น เพราะที่จริงแล้วไม่คิดจะมีแฟนเลย รู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อม มันเหมือนมีอะไรค้างคาใจไม่สามารถหาคำตอบได้

“วันก่อนยังไปดื่มเพราะอกหัก อกหักแบบไหนแม้แต่เพื่อนก็ไม่เคยเห็นหน้าคนคุยของแก” ยัยน้ำค้างหันมาต่อว่าพร้อมกับจับผิด

ฉันขยับลูกตาดำหนีมาอีกทางเมื่อถูกเพื่อนสนิทจ้องมา

วันก่อนแค่อยากดื่มเพราะหัวใจมันว้าวุ่นโดยไม่มีสาเหตุ แถมตอนเมายังไปบอกพวกมันอีกว่าอกหักจากรุ่นพี่คนหนึ่ง โชคดีเท่าไหร่ที่ตอนเมาไม่พูดชื่อใครออกไป ไม่อย่างนั้นเรื่องคงไม่จบง่ายๆ แน่

“วันก่อนก็คือวันก่อน ระดับเพื่อนเราไม่ควรรู้จักคำว่าอกหักด้วยซ้ำค่ะน้ำค้าง อย่าให้รู้นะว่าไอ้รุ่นพี่คนนั้นเป็นใคร ฉันจะด่าให้ว่า โง่!”

ฉันแทบกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่เพราะไม่มั่นใจว่าที่มันพูดนั้นชมกันจริงๆ หรือแค่อยากกวนประสาท เพราะหน้าตาเพื่อนสนิทไม่น่าไว้ใจเลยสักนิดเดียว

การแข่งขันฟุตบอลระหว่างมหาวิทยาลัยเริ่มขึ้นตอนเย็น จัดแข่งขันที่สนามกีฬากลางของมหาวิทยาลัยเราหรือที่ในภาษากีฬาเรียกกันว่าทีมเหย้า มีนักศึกษาและคนนอกเข้ามาชมกันเยอะมากพอสมควร

เวลานี้ก็ยังมีคนที่ยังวิ่งออกกำลังกายกันอยู่มากมาย กลางสนามก็เต็มไปด้วยนักฟุตบอลทั้งสองทีม แล้วสายตาของฉันก็เห็นใครบางคน เป็นจังหวะเดียวกับที่สมองเพิ่งจะดึงความจำหนึ่งขึ้นมาได้

เขาเป็นนักฟุตบอลมหาวิทยาลัย...

“ยัยระริน นั่นพี่คนนั้นหรือเปล่า พี่คณะเรา”

ฉันนั่งนิ่ง พอคำถามของยัยจินผ่านเข้ามาในโสตประสาทยิ่งคิดอะไรไม่ออก นานมากแล้วที่ไม่ได้เจอเขา ไม่รู้ว่าชีวิตของเขาเป็นยังไง ตอนนี้เห็นหน้าอีกครั้งถึงแม้จะไกลๆ หัวใจก็พานเต้นแรงเหมือนอย่างที่เคยเป็นเมื่อตอนเจอกันก่อนหน้านั้น

“แกเหม่ออะไร ดูผู้ชายสินะ!”

“เปล่า”

“นั่นน่ะ ใช่พี่คนที่หล่อๆ คณะเราหรือเปล่า โอ๊ย โคตรดี” ยัยจินทำหน้าตาปลื้มปริ่มมองไปยังกลางสนามที่มีนักกีฬากำลังยืนออกันอยู่

“น่าจะใช่แล้วมั้ง” ฉันตอบเหมือนไม่สนใจก่อนจะหยิบมือถือมาเล่นจนกระทั่งการแข่งฟุตบอลเริ่มต้นขึ้น

แต่ไม่รู้ทำไมสายตาของฉันมันถึงต้องมองตามคนคนนั้นอยู่ตลอด สนามฟุตบอลก็กว้างแต่เหมือนมันแคบนิดเดียว กลอกลูกตาดำไปทางไหนร่างสูงที่วิ่งไปมาอยู่กลางสนามก็เข้ามาอยู่ในจุดโฟกัสจนได้

“เอ้า!”

เสียงของคนรอบข้างอุทานออกมาพร้อมกัน แล้วเสียงวิจารณ์ก็ตามมาทั่วบริเวณ จังหวะที่ทุกคนตกใจหัวใจของฉันก็พลันหล่นวูบลงพื้นไปด้วย เพราะพี่ไมเนอร์ถูกอีกฝ่ายเตะเข้าที่หน้าแข่งจนล้มลงไปนั่งกับพื้น ถึงแม้จะอยู่ไกลแต่ก็ดูออกว่าเขาคงเจ็บน่าดู

ที่แปลกใจคือทำไมฉันถึงรู้สึกเป็นห่วงเขาจนหัวใจเต้นแรงอย่างนี้

“ฮือ ไหวไหมเนี่ย เตะแรงขนาดนั้นดูก็รู้ว่าตั้งใจ สมน้ำหน้าเจอใบแดงเลย!” ยัยจินพูดใส่อารมณ์ มันคงอินกับเกมการแข่งขันไม่ต่างจากคนอื่น บริเวณนี้เพราะมีแต่นักศึกษามหาวิทยาลัยเราทั้งนั้น

หลายคนลุ้นตามว่าพี่ไมเนอร์จะแข่งต่อได้หรือเปล่า จนสุดท้ายเขาก็สู้ต่อและเล่นจนจบเกมการแข่งขัน

มหาวิทยาลัยเราเอาชนะไปแบบขาดลอยเพราะผู้เล่นฝั่งนั้นก็เหลือเพียงแค่สิบคน หลังจากจบเกมทุกคนก็เริ่มทยอยกันกลับส่วนฉันกับยัยจินรอให้คนออกไปเกือบหมดถึงลุกออกจากที่นั่งเพราะไม่อยากเบียดคนอื่นตรงทางออกสนามกีฬาของฝั่งนี้ที่ค่อนข้างแคบ จะเดินไปอีกฝั่งก็ไกลเหลือเกิน

---------------------

พี่ไมเนอร์ที่มีชื่อรองว่าคุณบังเอิญ 

โผล่มาแบบบังเอิญทั้งเรื่องแน่นอนค่ะ 5555