บทที่4

    หลังจากมื้อเช้าที่เต็มไปด้วยความกวนประสาทของศิวกร รันก็ได้กลับมาที่หอพักของตัวเองในที่สุด เขาทิ้งตัวลงบนเตียง ถอนหายใจยาวราวกับได้อิสรภาพกลับคืนมา"ให้ตายเถอะ เสี่ยบ้านั่นมันตัวอันตรายชัด ๆ"

      รันเอามือก่ายหน้าผาก คิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแล้วยิ่งรู้สึกปั่นป่วน ไม่ว่าจะเป็นจูบที่เผลอไปให้เสี่ย หรือคำพูดกวน ๆ ของอีกฝ่ายที่ทำให้เขาหัวเสีย"ช่างมันเถอะ ยังไงเราก็ไม่มีทางเจอกับเขาอีกแล้ว"

      รันปลอบใจตัวเอง ก่อนจะลุกไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวไปเรียนแต่รันคิดผิด

      เพราะแค่วันรุ่งขึ้น เขาก็ได้เจอเสี่ยศิวกรอีกครั้ง และครั้งนี้ไม่ใช่การพบกันโดยบังเอิญ แต่เป็นการ ถูกตามล่า โดยเสี่ยอย่างแท้จริง

      ที่คณะของรัน

      รันกำลังเดินอยู่กับเพื่อนสนิทของเขา ภูมินทร์ ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมคณะเดียวกัน สองคนกำลังคุยกันเรื่องงานกลุ่ม แต่ทันใดนั้นเอง เสียงฮือฮาของนักศึกษาหลายคนก็ดังขึ้น

      "ดูนั่นสิ ใครวะ โคตรหล่อเลย"

      "โห รถหรูขนาดนี้ ต้องเป็นมหาเศรษฐีเเน่ๆ"

      รันขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมอง และสิ่งที่เห็นก็ทำให้หัวใจของเขากระตุกวูบรถสปอร์ตสีดำสุดหรูจอดเทียบอยู่ที่หน้าคณะของเขา และศิวกรในชุดสูทสุดเนี๊ยบ กำลังก้าวลงมาจากรถอย่างสง่างาม

      "เวรแล้ว"รันรีบหันหลังเตรียมจะเดินหนี แต่ยังไม่ทันก้าวไปไหน เสียงเข้มของใครบางคนก็ดังขึ้น

      "รัน"

      รันหยุดก้าวขาไปเล็กน้อย ก่อนหยุดนิ่งกับที่ค่อย ๆ หันกลับไปมอง

      เสี่ยศิวกรยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาจับจ้องมาที่เขาโดยตรง

      รันกลืนน้ำลายลงคอ ใจหนึ่งก็อยากวิ่งหนี แต่อีกใจก็รู้ว่า ถ้าเสี่ยศิวกรมาเจอเขาถึงที่แบบนี้ แปลว่าคงไม่มีทางให้หนีไปง่ายๆ

      "เวรเอ๊ย... งานเข้าแล้วไง"

      รันยืนนิ่งเป็นรูปปั้น ดวงตากวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อหาทางหนี แต่เพื่อนร่วมคณะรวมถึงรุ่นพี่รุ่นน้องต่างก็หันมามองเขากับเสี่ยศิวกรเป็นตาเดียว

      " นี่มันอะไร ทำไมเสี่ยสุดหล่อเดินมาหามึงวะ" ภูมินทร์สะกิดถามเสียงดัง

      "กู... กูก็ไม่รู้โว้ย" รันตอบกลับไปแบบไม่เต็มเสียง พลางทำใจดีสู้เสือ

      ศิวกรก้าวเข้ามาใกล้ทุกที ใบหน้าหล่อเหลาเรียบนิ่ง แต่แววตาคมกริบจับจ้องรันไม่วาง"รัน ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย"

      "คุยอะไร ผมไม่รู้จักคุณสักหน่อย" รันรีบปฏิเสธ

      ศิวกรเลิกคิ้วมองท่าทีปากแข็งของรัน ก่อนจะหัวเราะในลำคอ"เมื่อคืนยังจูบฉันอยู่เลย มาวันนี้บอกว่าไม่รู้จัก"

      "พูดเบา ๆ ดิ๊" รันหน้าแดงเถือกเมื่อได้ยินประโยคนั้นรอบข้างเริ่มมีเสียงซุบซิบดังขึ้น

      "เมื่อคืนจูบกันเหรอ"

      "รัน มึงไปทำอะไรมาวะ"

      "เสี่ยนี่ใครกัน"

      รันอยากจะเอาหัวมุดดินหนีซะตอนนี้เลยแต่ยังไม่ทันได้หาทางเอาตัวรอด เสี่ยศิวกรก็คว้าข้อมือของเขาแล้วดึงไปที่รถ

      "อะไรเนี่ยปล่อย"

      "นายขัดคำสั่งฉันเองนะ" เสี่ยศิวกรดวงตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

      "ขัดคำสั่งอะไร ผมไปขัดตอนไหน" รันพยายามสะบัดมือออก แต่แรงต่างกันเกินไป

      "ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเผลอทำตัวน่ารักใส่อีก แต่วันนี้นายทำให้ฉันอยากล่าตัวนายขึ้นมาอีกแล้ว"

      รันแทบจะกรีดร้องออกมาให้รู้แล้วรู้รอด นี่มันอะไรกันเสี่ยบ้านั่นจะเอาอะไรจากเขากันแน่และก่อนที่รันจะได้ดิ้นหนี เขาก็ถูกผลักเข้าไปในรถของเสี่ยศิวกรเรียบร้อย

      ปัง~เสียงปิดประตูรถดังขึ้นพร้อมกับที่รันถูกดันเข้าไปนั่งเบาะข้างคนขับ เขารีบหันไปมองเสี่ยศิวกรตาโต

      " ออ นี่คือข้ออ้างของคุณสินะที่บอกว่าผมน่ารักคิดจะจีบผมคุณควรหาข้ออ้างให้ดีกว่านี้คุณศิวกร เเล้วจะพาผมไปไหน"

      ศิวกรไม่ตอบ แต่เดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับ ก่อนจะสตาร์ทรถและเคลื่อนตัวออกจากหน้าคณะรันรีบคว้ามือจับประตูรถ พยายามเปิดออกแต่กลับพบว่ามันล็อกจากระบบ

      " ผมยังไม่อนุญาตให้คุณพาผมไปไหนเลยนี่พูดอะไรบ้างสิหูตึงเหรอ"

      ศิวกรเหลือบมองเด็กดื้อที่กำลังโวยวาย ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก"นายไม่มีสิทธิ์เลือกหรอก รัน"

      รันหันขวับไปมองเสี่ยตาขวาง "นี่คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครคิดว่ารวยแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอ"

      "ใช่ ก็ประมาณนั้น"

      รันกัดริมฝีปากเเน่น "คนอะไรยอมรับหน้าตาเฉยขนาดนี้"

      "ผมจะฟ้องตำรวจ"

      "แล้วจะบอกตำรวจว่ายังไงบอกว่าผู้ชายที่นายเมาแล้วไปจูบเมื่อคืนมารับนายถึงหน้าคณะเหรอ"

      "คุณ" ถ้ารถเสี่ยศิวกรไม่ได้แพงขนาดนี้เขาคงถีบประตูรถหนีไปเเล้ว

      ศิวกรเฉียดยิ้มก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวรันเบา ๆ"อย่าดื้อนักเลยเด็กของฉัน"

      รันสะบัดหัวหนีมือหนาอย่างหัวเสีย "ใครเป็นเด็กของคุณกัน"

      ศิวกรไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเหยียบคันเร่งให้รถพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็ว

      รันเม้มปากแน่น ตอนนี้เขาตกอยู่ในเงื้อมมือเสี่ยบ้านี่เต็มตัวแล้ว"ผมบอกเลยนะ ถ้าคุณคิดจะทำอะไรบ้า ๆ กับผม ผมไม่ยอมหรอก"

      ศิวกรหัวเราะในลำคอ "ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย แต่นายเริ่มคิดไปเองแล้ว"

      รันหน้าแดง "ไอ้เสี่ยบ้านี่จริ๊งๆ เลย"

      แต่ก่อนที่เขาจะได้โวยวายอะไรอีก รถก็เลี้ยวเข้าสู่คอนโดหรูระดับห้าดาวกลางเมือง

      "มาที่นี่ทำไม" รันเริ่มใจคอไม่ดี

      "ก็พานายมาที่ห้องฉันไงจะได้คุยกันแบบเป็นส่วนตัว"

      รันกลืนน้ำลาย ใจหนึ่งก็อยากจะกระโดดหนีออกจากรถ แต่ก็รู้ดีว่าหนีไปตอนนี้คงไม่รอด

      ติ๊ง~เสียงลิฟต์ดังขึ้นเมื่อถึงชั้นบนสุดของคอนโด รันมองประตูลิฟต์เปิดออกด้วยความรู้สึกปั่นป่วนในใจ ศิวกรจับข้อมือของเขาแน่น พาเดินไปยังห้องพักที่ตกแต่งหรูหรา

      "ปล่อยได้แล้ว ผมไม่หนีหรอก" รันบ่นกระฟัดกระเฟียด แต่ก็ยอมเดินตามเข้ามาในห้องแต่โดยดีศิวกรคลายมือจากข้อมือรัน แต่กลับเดินไปดักหน้าแทน ดวงตาคมกริบสบเข้ากับดวงตากลมโตที่สั่นไหว

      "มีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ ผมไม่มีเวลาเล่นเกมกับคุณหรอกนะ" รันทำใจดีสู้เสือ พยายามไม่แสดงความกลัวออกมา

      ศิวกรเดินเข้ามาใกล้จนรันต้องถอยหลังชนกับผนังห้อง

      "บอกมาสิ... ทำไมนายต้องหนีฉันด้วย"

      "ผมไม่ได้หนี" รันเถียงกลับเสียงแข็ง "ก็แค่ไม่อยากเจอคนโรคจิตอย่างคุณเท่านั้นแหละ"

      ศิวกรยกมือขึ้นเท้าผนังข้างศีรษะของรัน โอบล้อมเขาไว้ในอ้อมแขน"โรคจิตฮึ งั้นเหรอ..." เสียงทุ้มต่ำลากยาว ทำเอารันขนลุกไปทั้งตัว

      "คุณ... อย่าคิดจะทำอะไรบ้า ๆ นะ" รันพูดเสียงสั่นศิวกรก้มลงมากระซิบข้างหูจนรันสะดุ้ง "ทำไมฉันจะทำไม่ได้ก็นายมันน่ารักใส่ฉัน ชอบอ่อยเเต่บอกว่าไม่ได้อ่อย"

      "ผะ...ผมไม่ได้อ่อย"

      "แน่ใจเหรอ"

      บ้าจริงจูบในวันนั้นทำให้เขาต้องเจอกับเสี่ย ศิวกรที่ตามตอเเหยเขาทุกวันรู้ยังงี้ไม่จูบตั้งเเต่เเรกก็จบ