บทที่3

   แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้องกว้าง รันขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะรู้สึกถึงความหนักที่โอบรัดร่างเขาไว้

      "อือ..."เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าตัวเองกำลังนอนซุกอยู่ในอ้อมกอดของศิวกร แถมใบหน้าของรันยังแนบชิดกับแผ่นอกอุ่น ๆ ของอีกฝ่าย

      "เหี้ย"รันรีบผลักอกเสี่ยศิวกรเต็มแรง ก่อนจะดีดตัวออกมา ทว่าคนที่เพิ่งตื่นกลับไม่ได้สะทกสะท้านสักนิด

      "เสียงดังแต่เช้าเลยนะ" ศิวกรพูดเสียงแหบพร่า พลิกตัวนอนตะแคงใช้ศอกเท้าหัวมองเด็กแสบที่หน้าแดงจัด

      "เมื่อคืนฉันไม่ได้ทำอะไรนายหรอก อย่าทำหน้าเหมือนเสียตัวไปแล้วแบบนั้นสิ"

      "ใครทำหน้าแบบนั้นวะ" รันกำหมอนฟาดใส่ศิวกรด้วยความหมั่นไส้

      ศิวกรดึงหมอนออกจากมือรัน "หิวไหม เดี๋ยวพาไปกินข้าว"

      "ไม่ต้อง ผมจะกลับหอ"

      "ใครบอกว่านายจะกลับได้ล่ะ"

      ห๊ะ รันขมวดคิ้ว "นี่คุณคิดจะกักขังผมไว้ตั้งเเต่เเรกอยู่เเล้วใช่ไหม"

      "ก็เปล่า แค่ยังไม่อยากให้นายไปไหน" ศิวกรยกยิ้มดวงตาเฉียบคม

      รัน รู้สึกได้เลยว่าศิวกรโคตรจะเผด็จการ"ผมไม่ใช่เด็กในสังกัดคุณที่ จะมากักตัวผมไว้แบบนี้"

      "ฉันก็ไม่ได้บอกว่านายเป็นเด็กในสังกัด" ศิวกรเอนตัวเข้ามาใกล้ กระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู "แต่ถ้านายอยากเป็น ฉันก็ไม่ขัดหรอกนะ"

      รันสะดุ้งเฮือก ก่อนจะถอยหลังหนีแทบไม่ทัน"อย่ามาพูดอะไรห่าม ๆ กับผม"

      " หรือว่านายอยากให้ฉันพูดหวาน ๆ"

      รันอยากจะเอาหมอนฟาดหน้าเสี่ยศิวกรอีกครั้งให้หายหมั่นไส้ แต่ก็รู้ว่าคงสู้แรงอีกฝ่ายไม่ไหวแน่ๆ

      "ผมจะไปอาบน้ำ"เขาหันหลังเดินเข้าห้องน้ำไปแต่ไม่วายได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มต่ำของศิวกรตามหลังมา

      หลังจากใช้เวลาทำใจอยู่นาน รันก็เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ของตัวเอง เขาตั้งใจจะรีบออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด แต่ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นศิวกรยังคงนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟสบายใจอยู่ที่โซฟา

      "เสี่ย ผมจะกลับแล้ว" รันประกาศกร้าว

      ศิวกรเหลือบตามองก่อนจะพยักหน้ารับช้า ๆ "อืม ตามใจ"

      รันขมวดคิ้วเล็กน้อย นึกสงสัยในใจว่าทำไมวันนี้เสี่ยศิวกรถึงว่าง่ายผิดปกติ แต่ก็ไม่อยากเสียเวลาไปคิดอะไรมาก เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเรียกแท็กซี่ทว่าทันทีที่เปิดแอปสัญญาณอินเทอร์เน็ตของเขากลับใช้ไม่ได้

      "อะไรวะ" รันลองปิดเปิดเครื่องใหม่ แต่ผลก็ยังเหมือนเดิม

      ศิวกรวางแก้วกาแฟลงแล้วเอ่ยขึ้น "ที่นี่ไม่มีสัญญาณมือถือหรอก"

      "หา" รันหันขวับไปมอง

      "คอนโดของฉันเป็นโซนพิเศษ สัญญาณอินเทอร์เน็ตต้องใช้ไวไฟเท่านั้น แล้วไวไฟก็ต้องใช้รหัสผ่าน"

      รันอ้าปากค้าง "เสี่ย นี่คุณจงใจที่จะไม่ปล่อยผมใช่ไหม"

      "เปล่านี่" ศิวกรยักไหล่ "ฉันบอกแล้วไง ว่าถ้านายอยากกลับ ก็กลับได้เลย"

      "แต่ไม่มีสัญญาณ แล้วผมจะออกไปได้ยังไง"

      "เดินลงไปเองสิ ห้องนี้อยู่แค่ชั้นยี่สิบหกเอง"

      "ยี่สิบหกบ้านคุณสิ นี่มันสูงจะตาย" รันแยกเขี้ยวใส่

      ศิวกร มองรันที่เริ่มแสดงอาการหงุดหงิดได้อย่างน่าเอ็นดู"ก็งั้นแหละ ทางเลือกมีสองอย่าง"

      "อีกแล้วเหรอ" รันแทบจะกรีดร้องออกมา

      ศิวกรยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินเข้ามาใกล้จนรันต้องถอยหลัง

      "หนึ่ง... นายอยู่กินข้าวกับฉันดี ๆ แล้วฉันจะให้คนไปส่ง"

      "แล้วสองล่ะ" รันถามเสียงกระด้าง

      ศิวกรสบตากับรัน ดวงตาคมมองลึกเข้ามาจนเขารู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์บางอย่างที่ไม่ค่อยดี

      "สอง... ฉันจะทำให้นายอยู่ต่อเอง"

      รันตัวแข็งทื่อไปทันที แก้มเริ่มขึ้นสีแดงเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่

      " คุณนี่มัน... มัน"

      "หืม มันอะไร" ศิวกรเลิกคิ้ว

      "มันเจ้าเล่ห์ จงใจแกล้งกันชัด ๆตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเห็นใครเป็นเเบบเสี่ยเลย"

      "ก็เห็นซะสิ"

      เขาเอื้อมมือไปจับข้อมือเล็กแล้วดึงเข้ามาใกล้กว่าเดิม"ฉันไม่ได้แกล้ง นายต่างหากที่ต้องตอบตัวเองให้ได้ ว่าที่นายเต้นยั่วฉันวันนั้น... นายแกล้งเล่น หรืออ่อยจริง"

      รันเงียบกริบหัวใจเต้นแรงขึ้นมา"ผม... ผมไม่ได้อ่อย"

      "ออ ยังงั้นเหรอ" ศิวกรโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนรันต้องรีบถอยหลังหนีแต่ยังไม่ทันได้ถอยพ้น วงแขนแกร่งก็รัดรอบเอวไว้แน่น

      "ถ้าไม่ได้อ่อยจริง ๆ ก็ลองพิสูจน์ดูสิ"

      "ปล่อยนะเว้ย ผมจะกลับเเล้วเสี่ย ผมจะกลับจริงๆ"

      "อืม ก็กลับสิ" ศิวกรพูดเสียงเรียบ แต่กลับไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย

      "แต่คุณกอดผมไว้แบบนี้ ผมจะไปได้ยังไง"

      ศิวกรกระซิบที่ข้างหู "ก็บอกแล้วไง ว่าฉันให้เลือก… ถ้าไม่อยากให้ฉันทำอะไร ก็อยู่กินข้าวกับฉัน"

      รันมองคนตรงหน้าด้วยความหงุดหงิดปนหมั่นไส้สุดขีด"ได้ นึกว่ากลัวที่ไหนได้ กลัวอดกินข้าวนี่เอง" รันแกล้งพูดประชด

      "ก็ใช่" ศิวกรตอบประชด

      รันเม้มแน่น แพ้ทางเสี่ยศิวกรทุกที!

      "ก็ได้ ๆ กินข้าวก็ได้ "

      ศิวกรยกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ ก่อนจะปล่อยมือจากรันช้าๆ

      ถึงจะพูดแบบนั้น แต่สุดท้ายเขาก็ต้องยอมเดินไปที่โต๊ะอาหารอยู่ดี ศิวกรสั่งแม่บ้านเตรียมอาหารเช้าหรูหราราวกับในโรงแรมรันมองอาหารตรงหน้าด้วยแววตาวาววับ ท้องเริ่มร้องเบา ๆ อย่างห้ามไม่ได้

       "หิวก็กิน อย่ามัวแต่มอง"

      "ผมไม่อยากติดหนี้บุญคุณคุณ"

      "ถ้าอย่างนั้น ฉันให้โอกาสนายจ่ายหนี้" ศิวกรยิ้มบางก่อนจะยกนิ้วชี้ไปที่ริมฝีปากของตัวเอง

      รันเบิกตากว้าง "เฮ้ย ไอ้เสี่ย"

     "หึ เมื่อคืนจูบฉันไปแล้ว จะอีกสักครั้งจะเป็นไรไป"

      รันหน้าแดง ก่อนจะคว้าช้อนมาตักข้าวคำโตแล้วยัดเข้าปากตัวเอง"ผมกินแล้ว ไม่ต้องพูดมาก"

      ศิวกรส่ายหน้ายิ้มขำให้กับรันที่ทำหน้าบึ้งตึงแต่กลับกินข้าวคำโตเหมือนคนหิวมาหลายวัน

      รันก้มหน้าหลบสายตาของศิวกร หัวใจเต้นแรงเขาก้มหน้าก้มตากินข้าว พยายามไม่สนใจคำพูดกวนประสาท แต่ไม่ว่าจะทำยังไง หัวใจก็เต้นแรง