เหยียดหยาม

ตอนที่6

รถสปอร์ตราคาหลายสิบล้านได้เลี้ยวเข้ามาจอดที่คอนโดหรูแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพมหานคร

พยัคฆ์ลูกน้องคนสนิทรีบก้าวขาลงจากรถก่อนจะเดินอ้อมมาอีกฝั่งของรถอย่างรีบร้อนเพื่อมาเปิดประตูรถให้ผู้เป็นเจ้านาย

“ให้ผมช่วยไหมครับนายน้อย” พยัคฆ์เอ่ยถามเจ้านายหนุ่มเมื่อเห็นเจไดอุ้มเด็กสาวลงมาจากรถเพื่อที่จะขึ้นไปยังห้องพักซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของคอนโดแห่งนี้

“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงแค่ไปกดลิฟต์ให้กูก็พอ!” เขาออกคำสั่งกับลูกน้องคนสนิทอีกครั้งก่อนพยัคฆ์จะรีบกุลีกุจอไปกดลิฟต์ให้เจ้านาย

ติ๊งงง!~~

ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อขึ้นมาถึงชั้นเป้าหมายชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่อุ้มร่างเด็กสาวที่ไร้สติเข้าไปในห้องนอนของตนเองทันที และค่อยๆวางเธอลงบนเตียงนอน ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าผืนเล็กพร้อมกับชามใบเล็กๆสำหรับเตรียมน้ำสะอาดเพื่อที่จะได้เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับเด็กสาวเผื่อเธอจะได้สดชื่นและรู้สึกตัว เจไดเช็ดหน้าให้กับเธออย่างเบามือ ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าอันซีดเซียวของเธอพลางนึกไปถึงบทจูบอันเร่าร้อนเมื่อก่อนหน้านี้ พลางแสยะยิ้มที่มุมปากเพียงเล็กน้อย

“หึ! จูบแค่นี้ก็ทำมาเป็นหมดสติ ถ้าเจออย่างอื่นเธอจะไม่ร้องขอชีวิตฉันเลยหรอ” เจไดบ่นพึมพำคนเดียวเบาๆ ก่อนจะลุกเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำชำระร่างกาย

สิบห้านาทีผ่านไป…

หลังจากอาบน้ำเสร็จเจ้าของร่างสูงก็เดินออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอว แต่ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของเด็กสาวก็ดังขึ้น เขาจึงต้องรีบเดินปรี่เข้าไปหาเจ้าของต้นเสียงน่ารำคาญนั้นและเอามือปิดปากเธอไว้แน่น

“กรี้ดดดด!!! อุ๊บ อื้อออ!!!”

“หุบปากของเธอเดี๋ยวนี้นะ ฉันแสบแก้วหูไปหมดแล้ว!!” เขาพูดกดเสียงต่ำออกคำสั่ง

“อุนอ้ออ๋อยอู๋อิ”(คุณก็ปล่อยหนูสิ)

เสียงอู้อี้ตอบกลับไปอย่างหวั่นๆว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ลูกหว้าได้แต่นึกคิดและเกิดคำถามอยู่เต็มหัวไปหมด เธอพยายามเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จำได้ว่าล่าสุดเธออยู่หน้าห้องน้ำที่ผับและผู้ชายใจร้ายคนนี้ก็เข้ามาพูดจาหาเรื่องและทำร้ายเธอ ที่สำคัญตอนนั้นเขาจูบเธอจนเธอแทบจะขาดใจตาย และหลังจากนั้นสติของเธอก็ดับวูบไปจนเธอมาโผล่ที่นี่และอยู่ในห้องกับผู้ชายคนนี้ ทั้งหมดนี้มันคืออะไรกันและมันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ลูกหว้าได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง

“ถ้าเธอกรี้ดขึ้นมาอีก ฉันจะไม่ใช่แค่เอามือปิดปากแน่ แต่ฉันจะเอาอย่างอื่นปิดปากเธอแทน!!!”

เขาขู่ขึ้นมาเสียงแข็ง ก่อนจะปล่อยมือที่ปิดปากเธอออก

“คุณพาหนูมาที่นี่ทำไมคะ??” เธอเอ่ยถามขึ้นมาเสียงสั่น และรอฟังคำตอบจากผู้ชายตรงหน้าที่ตอนนี้เธอรู้สึกรังเกียจและกลัวเขามาก ผิดกับก่อนหน้านี้ที่เธอคิดว่าเขาคือผู้ชายที่ใจดี สุภาพ มีน้ำใจต่อเด็กต่างจังหวัดที่ไม่รู้ประสีประสาแบบพวกเธอ แต่ตอนนี้เขาในตอนนั้นกับเขา ณ เวลานี้มันช่างแตกต่างกันไปราวกับเป็นคนละคน

“เธอคิดว่าฉันพาเธอมานอนตากแอร์เล่นในคอนโดหรูๆเฉยๆงั้นเหรอ?” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท ก่อนจะพูดประโยคถัดมาที่ทำให้ลูกหว้าถึงกับต้องอ้าปากค้าง

“ฉันก็จะพาเธอมา ‘เอา’ น่ะสิ!” เขาตอบหน้าตาย แต่สายตาเขาบ่งบอกว่าจริงจังกับสิ่งที่พูดออกมาทุกประโยค

“อะ เอา เอาอะไรคะ!! คุณอย่ามาพูดจาอะไรบ้าบอแบบนี้นะ ถึงหนูจะเป็นแค่เด็กต่างหวัดแต่ไม่ได้แปลว่าหนูจะไม่รู้ความหมายในสิ่งที่คุณพูด!” เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงพร่าสั่น ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความกลัว

“ก็คงจะอย่างงั้น เพราะเด็กอย่างเธอมันก็คงไม่ต่างอะไรกับเด็กเหลือขอทั่วไปหรอก ทำท่าทางไร้เดียงสาอ่อนต่อโลก แต่เอาเข้าจริงๆผ่านผู้ชายมาไม่รู้กี่คนต่อกี่คนแล้วล่ะ!!” น้ำเสียงแข็งกร้าวเอ่ยขึ้นมาอย่างนึกโมโหเพียงแค่เขานึกไปถึงภาพที่เธออยู่กับผู้ชายคนนั้นที่กระหนุงกระหนิงพลอดรักกันกลางผับ

“คุณหยุดพูดจาดูถูกหนูสักที หนูไม่ได้เป็นแบบที่คุณพูด!!” เธอเอ่ยตอบเสียงสั่น ดวงตาร้อนผ่าวขึ้นมาเอาเสียดื้อๆเมื่อได้ยินคำพูดจาดูถูกดูแคลนและเหยียดหยามศักดิ์ศรีของเธอออกจากปากผู้ชายคนนี้

“ทำไมฉันต้องฟังเด็กใจแตกอย่างเธอ และฉันก็จะไม่หยุด ต่อหน้าฉันทำเป็นไร้เดียงสาแต่เวลาอยู่กับผู้ชายคนอื่นกลับดูกระหนุงกระหนิงดี๊ด๊าให้ผู้ชายแตะเนื้อต้องตัวไปทั่ว!!” เขาเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดเมื่อนึกถึงผู้ชายหน้าตี๋คนนั้น

“หนูไปทำแบบที่คุณว่ากับผู้ชายคนไหน!?” ลูกหว้าตั้งคำถามกลับไป เพราะเธอไม่รู้จริงๆว่าเขาหมายถึงใครกันแน่

“ก็ไอ้ผู้ชายที่เธอมากับมันไง ทำตัวสนิทสนมพลอดรักกันกลางผับ หน้าไม่อาย!!!”

“ถ้าคุณหมายถึงพี่บิ๊กแล้วละก็…เขาเป็นเจ้านายของหนู พี่บิ๊กเป็นเจ้าของร้านคาเฟ่ที่หนูไปสมัครงาน และพี่เขาแค่พาพวกหนูมาเลี้ยงฉลองต้อนรับพนักงานใหม่แค่นั้นเอง” ลูกหว้าพยายามอธิบายในสิ่งที่เขากำลังเข้าใจผิด แต่เหมือนยิ่งเธอพยายามอธิบายมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งหาเหตุผลมาต่อว่าและดูถูกเธอสารพัด

“หึ! เจ้านายที่หวังจะเอาลูกน้องทำเมียน่ะสิ!” เจไดพูดอย่างเหยียดๆ

“ถ้าอย่างนั้นคุณจะคิดยังไงมันก็เรื่องของคุณเถอะค่ะ แต่ตอนนี้หนูจะกลับหอพัก ป่านนี้เพื่อนของหนูคงเป็นห่วงหนูมากแล้ว” เธอรีบพูดตัดบทเพราะไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคนที่มีแต่อคติอย่างเขามากไปกว่านี้แล้ว และเขาจะคิดเกี่ยวกับเธอยังไงนั่นมันก็คงเป็นปัญหาของเขา ไม่ใช่ปัญหาของเธอ

“ใครอนุญาตให้เธอกลับไม่ทราบ..?? เพราะถ้าฉันยังไม่อนุญาตเธอก็ไปไหนไม่ได้!!!” น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือหนาเข้าไปกระชากแขนของเธอจนเซถลาไปปะทะแผงอกแกร่งของเขาในขณะที่ข้างบนไม่มีแม้แต่อาภรณ์ปกปิด มีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่พันเอวสอบอยู่หมิ่นเหม่ไว้เท่านั้น

“แต่หนูจะกลับค่ะ! ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ!!”

ลูกหว้าพยายามผลักไสและแกะมือของเขาออกจากการเกาะกุม ทั้งสองต่างยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่แบบนั้น ก่อนคนที่ตัวเล็กกว่าจะเสียหลักล้มลงไปบนเตียงนอนพร้อมๆกับคนร่างสูงล้มทาบทับลงมาด้วย…