แค่เด็กใจแตก

ตอนที่ 5

ระหว่างรอสาวน้อยตาสีนิลตื่นจากการเป็นลมหมดสติ ก่อนหน้านั้นเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว หลังจากเจไดอุ้มลูกหว้าเข้ามาทางประตูลับของผับเพื่อขึ้นไปยังที่พักของเพื่อนที่อยู่ด้านบน ซึ่งเป็นทั้งที่พักของเจ้าของผับแห่งนี้และเป็นห้องที่เจไดและเพื่อนๆใช้คุยเรื่องงานและสังสรรค์กันเฉพาะกลุ่มเพื่อนที่สนิทกันเท่านั้น…

ปึ่ก!!

พลั่กกก!!

เจไดใช้เท้าถีบประตูเข้าไปคีตภัทรและอาชาที่กำลังนั่งดื่มกันอยู่แทบสำลักออกมาด้วยความตกใจ

แค่ก แค่ก!!

“เฮ้ยไอ้เจ นี่มึงทำเหี้ยอะไรของมึงวะ??!!”

อาชาพูดขึ้นด้วยความตกใจ

“นั่นสิ แล้วนี่มึงทำไรอะไรเด็กคนนี้เขาถึงได้อยู่ในสภาพแบบนี้วะ กูยิ่งไม่ค่อยถูกกะคนมีสีนะโว้ยมึงอย่าหาเรื่องให้ตำรวจมาที่นี่ ไม่งั้นกูทุบมึงแน่ไอ้เพื่อนบ้า!!”

คราวนี้คีตภัทรเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาอย่างร้อนรน

“กูไม่ได้ทำอะไร” เจไดตอบสั้นๆแบบหัวเสียพร้อมกับพาร่างของเด็กสาวที่นอนหมดสติวางลงบนโซฟาเบาๆ

“นี่มึงจะบอกว่าไม่ได้ทำอะไรเด็กคนนี้ทั้งที่เขานอนหมดสติไม่รู้สึกตัวอยู่แบบนี้น่ะเหรอวะ?” อาชาพูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง

“ก็บอกว่าไม่ได้ทำอะไรไงวะ กูก็แค่จูบยัยเด็กบ้านี่แล้วแม่งก็สลบไปเลย กูยังไม่ได้เอาแม่งสักหน่อย!!”

เจไดตอบแบบหัวเสียที่เพื่อนถามเซ้าซี้น่ารำคาญ

“ห๊ะ!! แค่จูบนี่เหรอวะเป็นลมหมดสติ??!!”

คราวนี้คีตภัทรกับอาชาพูดขึ้นมาพร้อมกัน ก่อนชายหนุ่มหล่อทั้งสองจะหันไปมองหน้ากันอยู่สักพักแล้วหัวเราะร่วนออกมา

“ฮ่าๆๆๆๆ”

“พวกมึงประสาทรึไงวะ จะหัวเราะกันอีกนานไหมกูรำคาญ!!!” เจไดพูดขึ้นมาอย่างหัวเสียเมื่อคีตภัทรและอาชาเอาแต่หัวเราะอยู่ได้

“เอ้า ไม่หัวเราะแล้วก็ได้โว้ย ว่าแต่…มึงจะเอายังไงกับเด็กคนนี้ต่อ เสียงโทรศัพท์มือถือน้องเขาก็ดังไม่หยุดเลย มึงจะกดรับไหมหรือจะเอายังไง เพื่อนเขาคงเป็นห่วงและสงสัยกันแย่แล้วมั้งที่จู่ๆเพื่อนเขาก็ดันมาหายตัวไปทั้งคนแบบนี้” อาชาพูดขึ้นพร้อมกับจ้องหน้ารอคำตอบจากเพื่อน

“กูว่ามึงจะเอาไงก็เอา แต่ตอนนี้ถ้าไม่รับโทรศัพท์ มึงก็ต้องส่งข้อความบอกเพื่อนเขาว่าเด็กคนนี้อยู่ไหน พวกเขาจะได้ไม่สงสัย” พอพูดจบคีตภัทรจึงเดินเข้าไปล้วงเอาโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าแม่สาวน้อยร้อยเอ็ดออกมา ก่อนจะรีบกดเข้าไปที่แอพพลิเคชันไลน์และดูสายที่โทรเข้ามาเมื่อสักครู่นี้ซึ่งเป็นชื่อของกฐิน

“มึงจะทำอะไรวะ!” เจไดเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม ดวงตาคมจ้องหน้าคีตภัทรนิ่ง

“กูก็จะส่งข้อความหาเพื่อนของเด็กคนนี้ยังไงล่ะ จะได้เลิกโทรมาสักสีกูหนวกหู!!” คีตภัทรตอบคำถามพร้อมกดโทรศัพท์พิมพ์ส่งข้อความไปหาเพื่อนสนิทของลูกหว้าเพื่อที่เพื่อนของเธอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงและสงสัยอะไรมากกว่านี้

“ทีนี้มึงจะเอาไงต่อ รอน้องเขาตื่นแล้วพาเขากลับไปส่งบ้านงี้เหรอ หรือว่ามึงจะ…..?” คีตภัทรพูดเว้นประโยคพลางจ้องมองหน้าเพื่อนสนิท

“กูก็จะส่งขึ้นสวรรค์น่ะสิ หึ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยตอบสั้นๆ ก่อนจะลากสายตาคมกริบหันไปมองเจ้าของร่างเล็กที่นอนหลับไม่ได้สติ แม้แต่ในยามที่เด็กคนนี้หลับเธอก็ยังดูน่ามองน่าทะนุถนอมชวนหลงใหล เมื่อพลันนึกไปถึงเหตุการณ์วาบหวามก่อนหน้านั้น ริมฝีปากบางนุ่มที่เขาได้สัมผัสมันก็ยิ่งชวนให้เค้าอยากสัมผัสและลิ้มลองมันอีกสักครั้งว่าจะหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้าหรือไม่

“นี่มึงถึงขั้นข่มขืนเด็กทางสายตาแล้วเหรอวะไอ้เจ กูถามจริงๆเถอะอะไรเข้าสิงมึงถึงได้เป็นเอามากขนาดนี้?”

อาชาเอ่ยขึ้นอย่างเหน็บแนม เขาแค่อยากจะรู้เพราะไม่เคยเห็นเพื่อนมีพฤติกรรมแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง ปกติแค่กระดิกนิ้วสาวๆก็วิ่งกรูกันเข้ามาให้ได้เชยชมแล้ว หรือจะซื้อกินเท่าไหร่ก็ได้แค่เงินถึง แม้แต่ดาราตัวท๊อปก็พร้อมอ้าขาให้กับเพื่อนของเขา แต่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้กลับทำให้ผู้ชายที่ไม่เคยแม้แต่จะสนใจผู้หญิงคนไหนอย่างเจไดคลั่งได้ เพื่อนคนที่ไม่เคยจู่โจมฉกฉวยโอกาสจากผู้หญิงคนไหน ไม่เคยใช้กำลังบังคับขืนใจผู้หญิงคนไหนเพราะมีแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าหาซะมากกว่า แต่กับเด็กผู้หญิงคนนี้เขาเห็นความหึงหวงที่แสดงออกมาผ่านทางแววตาเพื่อนของเขาในขณะที่เด็กผู้หญิงคนนี้พูดคุยหยอกล้อกันกับผู้ชายหน้าตี๋คนนั้นตอนที่อยู่ในผับ

“กูก็แม่งไม่รู้เหมือนกันว่ากูเป็นอะไร” เจไดตอบสั้นๆ และเขาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้ออกไปแบบไหนดีเพราะเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ถ้าจะบอกว่ารักก็คงจะเร็วไปเพราะเพิ่งเจอกันครั้งนี้เป็นครั้งที่สองเอง

“อย่างน้อยเด็กคนนี้ก็เปรียบเสมือนเป็นลูกศิษย์ในมหาลัยกูคนหนึ่ง กูว่า…ถ้ามึงคิดแค่จะเอาเพื่อความมันแล้วเขี่ยทิ้งมันจะเสียอนาคตเด็กนะโว้ย” อาชาพูดเตือนสติเพื่อนขึ้นมาอีกครั้ง เพราะรู้สึกสงสารเด็กผู้หญิงที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรที่ต้องมาเจอกับไอ้เสือร้ายอย่างเพื่อนของเขา อีกอย่างเด็กคนนี้คงไม่ประสีประสาอะไรสักเท่าไหร่นักหรอก ไม่เช่นนั้นการที่โดนเพื่อนเขาจู่โจมจูบแค่นี้คงไม่ถึงกับหมดสติไปนานขนาดนี้

“ก็แค่เด็กใจแตกคนหนึ่งที่ทำตัวไร้เดียงสา เอาเข้าจริงๆผ่านผู้ชายมากี่คนแล้วก็ไม่รู้” เจไดพูดขึ้นอย่างเหยียดๆ

“เออน่า ยังไงเด็กก็คือเด็กไหมวะ นี่ก็เพิ่งจะจบม.6เอง อายุก็แค่18-19ปี แต่มึง35แล้วนะโว้ย อายุห่างจากเด็กคนนี้ 16-17ปี มึงจะมาทำตัวเอาแต่ใจเอาแต่อารมณ์แบบนี้ไม่ได้นะโว้ยไอ้เสือ”

“ถ้าวันไหนที่มึงเกิดชอบเด็กคนนี้จริงๆค่อยว่ากัน แต่ตอนนี้มึงยังไม่ได้ชอบ มึงก็ควรปล่อยเขาไป อย่าไปทำลายอนาคตเด็กมันเลย” คีตภัทรพูดแสดงความคิดเห็นบ้าง ซึ่งคีตภัทรและอาชาเองต่างมีความคิดเห็นที่ตรงกัน

“เอางี้ละกัน รอแค่ให้เขาฟื้นแล้วกูจะให้ลูกน้องกูไปส่งเขาเอง ลูกน้องกูไว้ใจได้กันทุกคน” คีตภัทรได้เสนอความคิดเห็นขึ้นมาอีกครั้ง

“ไม่ต้อง!! กูจะพาเธอไปส่งเอง” เจไดเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง

“เออ มึงจะเอาไงก็เอา รู้จักที่พักเขาแล้วนี่ ไปส่งเขาให้ถึงหอพักก็แล้วกัน!” อาชาพูดขึ้นเพราะรู้ดีว่าคนอย่างเจไดถ้าจะสืบประวัติใครหรือต้องการรู้ที่อยู่ของใครสามารถทำได้อยู่แล้ว

พอคุยตกลงกันเสร็จเจไดก็ช้อนร่างลูกหว้าขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ก่อนจะอุ้มร่างเธอลงไปที่ลานจอดรถ พอไปถึงก็มีพยัคฆ์ลูกน้องคนสนิทยืนรอเปิดประตูอยู่ก่อนแล้ว

“นายน้อยจะให้ผมพาเธอไปที่ไหนครับ”

พยัคฆ์เอ่ยถามผู้เป็นเจ้านายขึ้น

“ไปคอนโด!” เขาตอบสั้นๆเพียงแค่นั้น ก่อนพยัคฆ์จะขับรถมุ่งตรงไปยังคอนโดสุดหรูใจกลางเมืองของผู้เป็นเจ้านายทันที

ทางด้านคีตภัทรหลังจากเจไดได้อุ้มสาวน้อยร้อยเอ็ดคนนั้นออกไปจากผับแล้ว เขาก็ได้กดโทรศัพท์สั่งให้ลูกน้องของตัวเองตามเจไดไป แล้วให้โทรมารายงานว่าไอ้เสือร้ายเพื่อนรักของเขาพาแม่สาวน้อยคนนั้นไปที่ไหน

ครืด ครืด ครืด ~~~

คีย์ : (ว่าไง)

ลูกน้อง : (คุณเจไดพาผู้หญิงคนนั้นไปที่คอนโดครับนาย) ลูกน้องคนสนิทของคีตภัทรรายงาน

คีย์ : (อืม) คีตภัทรตอบสั้นๆและกดวางสายไปทันที

“กูว่าแล้วว่ะว่ามันต้องพาแม่สาวน้อยร้อยเอ็ดนั่นไปที่คอนโดมัน” คีตภัทรเอ่ยขึ้นพลางหันไปมองหน้าอาชา

“หวังว่ามันจะไม่ทำอะไรเด็กคนนั้นก็แล้วกัน เพราะถ้ามันทำอะไรบ้าๆขึ้นมาจริงๆหรอกนะ กูกลัวว่าเด็กนั่นคงจะรับมือกับคนป่าเถื่อนแบบมันไม่ไหวแน่ๆ”

อาชาได้แต่พูดพึมพำกับคีตภัทรเบาๆ

“กูก็ว่างั้น” สองคนได้แต่ส่ายหัวอย่างเอือมระอาให้กับไอ้เพื่อนจอมเอาแต่ใจของพวกเขา