ใจร้าย

หลายวันแล้วหลังจากที่ฉันได้รู้จักพี่บอมส์บนดาดฟ้า ฉันก็ไม่มีเวลาจะมาเหม่อคิดเรื่อง One night stand อะไรนั่นอีกแล้ว เพราะเป็นช่วงวันหยุดยาวที่คนงานลากลับบ้านกันหลายคน ฉันเลยวุ่นๆ อยู่กับการช่วยงานร้านข้าวมันไก่จนเหนื่อยเกินกว่าจะมีแรงตะกายขึ้นไปนอนที่ห้องบนดาดฟ้า จะว่าไป ฉันก็ไม่ได้ขึ้นดาดฟ้าเลยตั้งแต่วันนั้นนั่นแหละ แต่วันนี้ดูเหมือนสถานการณ์ในบ้านจะเข้าสู่โหมดปกติ ฉันเลยเดินตรงขึ้นห้องนอนได้เลย ไม่ต้องไปนั่งล้างหม้อน้ำซุปหรือจานชามอะไรที่ในครัวอย่างสองสามวันที่ผ่านมา

ฉันรื้อการบ้านที่หมกทิ้งไว้เป็นกองๆ ตั้งแต่ช่วงกลางเทอมออกมาเรียบเรียงว่าควรจะทำวิชาไหนก่อนโดยลำดับตามวันที่คุณครูนัดส่งงาน และเริ่มทำรายงานวิชาประวัติศาสตร์ที่ต้องส่งวันมะรืนก่อนรายงานวิชาภาษาอังกฤษที่ต้องส่งถัดไปอีกสองวัน เมื่อเห็นว่ารายงานคืบหน้าไปเกินครึ่งฉันก็ตัดสินใจลุกจากโต๊ะหนังสือแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำทันที 

หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันก็เดินเพลียๆ ขึ้นไปนั่งเล่นที่เก้าอี้นวมตัวเดิมบนดาดฟ้า คืนนี้ดาวสวยกว่าทุกวันจริงๆ หรือ ฉันเบลอจนตาพร่ามองเห็นอะไรๆ ก็ดูฟุ้งๆ ไปหมดล่ะเนี่ย 

...ได้สูดหายใจลึกๆ แล้วมองท้องฟ้ากว้างๆ แบบนี้มันสุดยอดไปเลยแฮะ...

“ทำไมถึงโทรมาได้ล่ะ เอาเบอร์ฉันมาจากไหน ...นึกว่าเราคุยกันเคลียร์ตั้งแต่แรกแล้วนะ”

...นั่น เสียงพี่บอมส์นี่...

เฮ้อ... ฉันได้สูดหายใจผ่อนคลายอย่างสงบแค่นาทีเดียวเท่านั้น เสียงของเพื่อนบ้านคนเดิมก็ทลายทุกอย่างลงจนหมดสิ้นเหมือนทุกๆ ทีนั่นแหละนะ แล้ววันนี้เกิดอะไรขึ้นกับพี่บอมส์กันนะ

สัญชาตญาณบางอย่างพาให้ฉันหันมองไปทางดาดฟ้าของตึกข้างๆ ทันที และ ตั้งใจฟังทุกคำที่พี่บอมส์น่าจะกำลังพูดกรอกใส่โทรศัพท์มือถือ เพราะฉันไม่ได้ยินเสียงคู่สนทนาของพี่บอมส์เลย

“คุณน่าจะเข้าใจคำว่า One night stand ดีนี่ จะไม่มีครั้งที่สองระหว่างเรา... บ้าจริง คืนนั้นฉันน่าจะไปส่งคุณแทนที่จะพาคุณขึ้นเตียง... อย่าเซ้าซี้เลยค่ะขอร้อง... คุณคะ มันไม่มีอะไรพิเศษ... เราก็แค่สนุกกันคืนเดียวไง จบนะ ” 

...ใจร้ายชะมัดเลยพี่บอมส์...

ฉันเห็นพี่บอมส์กดวางสายแล้วโยนสมาร์ทโฟนลงบนโซฟาก่อนทิ้งตัวลงนอนโดยไม่แคร์เลยว่าจะทับสมาร์ทโฟนเข้า สายตาของพี่บอมส์เหม่อมองขึ้นท้องฟ้า ริมฝีปากสวยนั้นบ้างก็เม้มบ้างก็พ่นลมหายใจ เหมือนกำลังพยายามผ่อนความเครียด จังหวะหายใจนั้น ทำให้หน้าอกขยับเบาๆ แต่แรงพอจะชวนให้ชายเสื้อยืดสีเทาเข้มเลิกสูงขึ้นเรื่อยๆ เผยให้เห็นผิวขาวเนียน

“ ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยเหรอ หมวยเล็ก ” 

...เอ่อ นี่ฉันลุกจากเก้าอี้นวมมายืนเกาะรั้วปูนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...

ความที่ทำอะไรไม่ถูกและไม่รู้จะทักทายพี่บอมส์ยังไงดี หลังจากเผลอหื่นจนเกือบจะข่มขื่นพี่บอมส์ทางสายตาไปแบบนั้น ฉันเลยถอยกลับไปนั่งเก้าอี้นวมขณะที่พี่บอมส์ลุกจากโซฟาแล้วเดินมาที่รั้วปูน สายตาของพี่บอมส์ที่มองมาทำให้ฉันต้องหลบสายตาไปมองตึกฝั่งตรงข้ามให้ทันท่วงที เพราะฉันไม่อยากจะเขินให้เธอเห็นมากกว่านี้อีกแล้ว

“อะไรกัน ตะกี๊มองเหมือนจะกินพี่ แต่ตอนนี้เมินกันซะงั้น” พี่บอมส์ละสายตาจากฉันแล้วหันหลังยืนพิงรั้วปูน เธอทอดสายตามองตรงไปข้างหน้าซึ่งเป็นดาดฟ้าตึกถัดไปที่เรียงรายกันหลายตึก

“มองพี่อีกแล้วนะ”

...นั่นสิ ฉันเป็นโรคจิตไปแล้วรึไง ชอบแอบมองตอนคนอื่นไม่รู้ตัวอะไรอย่างนั้น...

“มองพี่ตรงๆ ก็ได้ พี่ไม่กัดหรอก” พี่บอมส์บอกแล้วหันกลับมามองฉันอีกครั้ง แต่ฉันก็รีบหลบตาทันที แม้ปากฉันจะยังฉีกยิ้มไปกับวลีที่ว่า ...พี่ไม่กัดหรอก.. อยู่ก็ตาม

แต่แหม จะให้มองหน้าพี่บอมส์ตรงๆ น่ะเหรอ ฉันว่าไม่ดีหรอกมั้ง นอกจากจะทำให้เขินเพราะเกิดนึกถึงครั้งแรกที่สบตากันขึ้นมาแล้ว ฉันเองก็อาจจะหลงเสน่ห์คนๆ นี้เข้าจริงๆ ก็ได้ ถ้าฉันหลงเสน่ห์เธอมากไปกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ละก็ ยุ่งแน่...

“ตกลงหมวยเล็กจะให้พี่พูดคนเดียวทั้งคืนเลยใช่มั้ยเนี่ย”

...เออนะ ฉันยังไม่ปริปากพูดกับพี่บอมส์เลยสักคำนี่นา...

“ก็... ไม่รู้จะพูดอะไรนี่คะ พี่พูดมาแต่ละอย่างไม่รู้จะพูดต่อยังไง” 

“พูดมาเหอะน่า พูดอะไรก็ได้ ที่ทำให้เรารู้จักกันมากขึ้น พี่บอกแล้วไง พี่ไม่กัด” 

ให้ตายสิ คำพูดแบบนี้ ใช่ว่าฉันจะไม่เคยได้ยินใครพูดกับฉันมาก่อน แต่พอคนที่พูดเป็นพี่บอมส์ ฉันก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยิ้มและก้มหน้าหลบสายตาพี่บอมส์ จนเธอเดินไปยืนที่ขอบปูนฝั่งหน้าตึกนั่นแหละ ระดับความเขินที่ลอยฟุ้งในอากาศรอบตัวฉันถึงเริ่มเบาบางลง 

“หมวยเล็ก” เสียงพี่บอมส์ที่เรียกชื่อฉันแม้จะยืนหันหลังให้ฉันอยู่นั้น แผ่วเบา แต่ก็ทำให้ฉันใจเต้นเมื่อรอฟังคำพูดประโยคต่อไป

“คิดยังไงกับคำว่า One night stand ”

...ให้ตายเหอะพี่บอมส์ ฉันอุตส่าห์ลืมคำๆ นี้ไปแล้วแท้ๆ เชียวนะ ขอบคุณค่ะที่พูดขึ้นมาอีก!!!

“ ก็ จะว่าไงดีล่ะ หนูไม่รู้ว่ามันดีหรือไม่ดียังไงนะพี่ แต่หนูไม่เคยมี แล้วก็ไม่เคยคิดเรื่องทำนองนี้เลย” ฉันพูดพลางลุกจากเก้าอี้นวมขึ้นมาเดินเพื่อยืดเส้นยืดสายไปด้วย

“อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย” อยู่ๆ พี่บอมส์ก็หันมาถามทันทีเลยค่ะ

“เกี่ยวอะไรกับอายุละคะ” คือฉันไม่อยากตอบอายุตัวเองออกไปทันทีเพราะไม่อยากโดนหาว่าเป็นเด็ก ถึงฉันจะเด็กจริงๆ ก็เหอะ แต่พอฉันถามออกไปอย่างนั้น พี่บอมส์ก็ยิ้มแล้วเดินกลับมาที่รั้วปูน ตรงที่ฉันยืนอยู่

“อยากรู้...” พี่บอมส์บอกพลางใช้สายตาแบบที่ฉันไม่อยากให้ใช้กับฉันบ่อยๆ มองมาที่ฉันอีกครั้ง ฉันก้มหน้าลงช้าๆ เพื่อหลบสายตาแบบเนียนๆ แต่หลังมือซ้ายของคนตรงหน้าก็เอื้อมมาแตะเบาๆ ที่แก้มซ้ายฉัน พอฉันหันมองมือนั้น ร่างสูงเจ้าของมือนั้นก็โน้มตัวข้ามรั้วปูนมาใกล้ฉัน ใกล้จนริมฝีปากสวยนั้นอ้อยอิ่งอยู่ไม่ไกลจากริมฝีปากฉัน มือสองข้างของฉันจับรั้วปูนแน่นขึ้นเพื่อทรงตัวจากอาการอึ้งช็อคเกินกว่าจะก้าวถอยหนีไปไหน 

ไม่กี่วินาทีต่อมา แม้สายตาของฉันกับพี่บอมส์จะไม่ละไปจากกันและกัน แต่โชคยังดีที่ฉันแค่เกือบจะเสียจูบแรกให้คนใจร้ายคนนี้เท่านั้น เพราะริมฝีปากสวยที่ฉันแสนจะหลงใหลนั้น ปล่อยให้ริมฝีปากฉันลอยนวลไปได้และจรดจูบลงบนแก้มขวาของฉันอย่างนุ่มนวลแทน