เพื่อนบ้าน

แสงแดดยามเช้าที่สาดเข้ามาในห้องนอนฉันไม่เคยร้อนขนาดนี้มาก่อนเลย หรือเมื่อคืนฉันจะลืมปิดประตูระเบียง ลืมรูดม่าน แล้วก็ลืมเปิดแอร์ เดี๋ยวนะ... ฉันไม่ได้นอนหลับบนเตียงตามปกตินี่ 

...โอย นี่ฉันนั่งหลับคาประตูระเบียงเลยเหรอ แล้วเมื่อคืนฉันมาทำอะไรที่ระเบียงห้องกันล่ะ... วันนี้ระเบียงห้องเรากว้างจังแฮะ แถมตึกฝั่งตรงข้ามก็หายไปด้วย มีแต่ดาดฟ้ากับโซฟาเบดสีน้ำเงินของตึกข้างๆ ...

“บ้าไปแล้วฉัน ตึกหายเนี่ยนะ คิดได้ไง”

กว่าฉันจะรู้ตัวในความเพี้ยนของตัวเองก็ใช้เวลาหลายนาทีเลยค่ะ สมองคงกำลังเรียบเรียงความทรงจำอยู่ เพราะฉันยังไม่ชินกับการนอนที่ห้องบนดาดฟ้า แถมคืนแรกก็ยังทรุดลงหลับพิงประตูห้องซะอีก การนั่งหลับนี่มันแย่จริงๆ นะคะ ทำเอาฉันปวดไปทั้งตัว ตอนขยับตัวเปิดประตูห้องทั้งที่คิดว่าเป็นประตูระเบียงน่ะ

...กี่โมงแล้วนะ ถ้าไปโรงเรียนสายล่ะแย่เลย...

ฉันเดินเซๆ ออกจากห้องในอาการที่สายตายังปรับไม่เข้ากับแสงรอบตัว แต่ฉันก็ต้องฝืนหอบสังขารตัวเองลงจากดาดฟ้าเดี๋ยวนี้ แม้จะมีสภาพเหมือนผีดิบโดนแดดก็ตาม

“มอร์นิ่งค่ะ นักถ้ำมองคนสวย” เสียงทักทายจากใครบางคนทำให้ฉันชะงักฝีเท้าเพื่อมองหาเจ้าของน้ำเสียงที่เหมือนจะคุ้นหูแต่กลับไม่คุ้นพอจะนึกออกว่าเป็นเสียงของใคร

ฉันมองหาจนพบสาวร่างสูงสวมเสื้อสีเทายืนหันหลังพิงขอบปูนด้านหน้าตึกที่กำลังยกถ้วยกาแฟใสๆ ใบเล็กขึ้นจรดริมฝีปากสวย เธอค่อยๆ ละเลียดจิบกาแฟที่มีไอร้อนฟุ้งกรุ่นพลางมองมาที่ฉันไม่ละสายตา

 “โทษนะคะ คุณพูดกับฉันเหรอ” ฉันเปล่งเสียงแรกของวันออกไปอย่างยากเย็น เพราะยังไม่ได้ดื่มน้ำเลยสักหยดนั่นแหละ เสียงที่เอ่ยถามเธอจึงแหบแห้งพิลึก เธอพยักหน้ารับก่อนเดินมาใกล้รั้วปูน

“กาแฟหน่อยมั้ย” เธอถามพลางยื่นถ้วยกาแฟเข้ามาในเขตดาดฟ้าตึกฉัน กลิ่นกาแฟหอมๆ ที่โชยมากับสายลมบางๆ ทำให้ฉันสดชื่นขึ้นเล็กน้อย

“เมื่อกี๊ คุณเรียกฉันว่าอะไรนะ” พอฉันเอ่ยคำถามที่สองออกไป เธอก็ยิ้มทันทีและบอกฉันว่า

“นักถ้ำมอง คนสวย”

...นักถ้ำมองงั้นเหรอ...

“เรื่องอะไรมาเรียกคนอื่นว่านักถ้ำมองกันล่ะเนี่ย” ฉันเผลอบ่นพึมพำออกมาทันทีเพราะความสะลึมสะลือทำให้ฉันยังข้องใจในข้อกล่าวหา

“อ้าว... คนที่ตั้งอกตั้งใจแอบดูคนอื่นมีอะไรกันนี่ไม่เรียกว่า ถ้ำมองเหรอคะ” 

คำพูดของเธอทำให้สมองฉันเรียบเรียงเหตุการณ์ได้อย่างรวดเร็วเลยทีเดียว เพราะชั่วพริบตาต่อมาฉันก็นึกจำได้ว่า เธอคนนี้กับฉันบังเอิญสบตากันในจังหวะที่ไม่ควรเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้

...เธอคือเพื่อนบ้านของฉันนี่เอง มิน่าฉันถึงไม่คุ้นเสียงพูดของเธอเท่าไหร่ ก็ปกติได้ยินแต่เสียงครางนี่นะ...

“แค่บังเอิญขึ้นมาเห็นหรอกนะ ไม่ได้แอบดูซะหน่อย”

...จริงๆ นะ...

“บังเอิญนั่งลงแอบอยู่ข้างรั้วนี่ด้วยสินะ” เธอว่าพลางหยิบแก้วกาแฟขึ้นจรดริมฝีปากอีกครั้ง 

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแสงแดดที่เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ รึเปล่านะที่ทำให้ฉันรู้สึกร้อนๆ ในตัวอย่างประหลาด แต่จะว่าไปตอนนี้ ฉันเหมือนจะละสายตาจากริมฝีปากที่กำลังละเลียดรสกาแฟนั้นไม่ได้ซะแล้ว

“นี่ คุณนักถ้ำมองคะ จะมองอย่างนั้นอีกนานมั้ย มันเขินนะ” เสียงพูดที่น่าฟังของเธอดึงสติฉันที่ลอยล่องให้กลับเข้าตัวอีกครั้ง และทำให้ฉันรู้สึกเขินซะเองที่เผลอไปมองเธอซะนาน

“อย่าเรียกนักถ้ำมองได้มั้ยคะ ก็บอกแล้วว่าไม่ได้ตั้งใจแอบดู แต่แค่บังเอิญขึ้นมาเห็นก็เลยรีบหลบเพราะตกใจเท่านั้นเอง” ฉันวิงวอนสาวเพื่อนบ้านเบาๆ เพราะเริ่มไม่สบายใจเท่าไหร่กับสถานะนักถ้ำมองที่โดนจับได้แบบนี้ เธอยิ้มขำๆ ก่อนจะถามชื่อฉัน 

“ชื่อหมวยเล็กเหรอคะ น่ารักดีนะ” เธอพูดออกมาแบบนั้นพลางยกถ้วยกาแฟขึ้นจรดริมฝีปากอีกครั้งเพื่อเทกาแฟจิบสุดท้ายผ่านริมฝีปากเข้าสู่ร่างกายสูงเพรียว หลังจากนั้นฉันถึงได้รู้ว่าเธอชื่อ บอมส์ และอายุมากกว่าฉันหลายปี คำเรียกว่า พี่ จึงถูกฉันนำมาใช้เมื่อเรียกเธอ

“แล้วแฟนพี่ล่ะคะ หายไปไหนแต่เช้า” 

“แฟนเหรอ...” พี่บอมส์ทวนคำพลางเลิกคิ้วใส่ฉันทันที

“ก็คนที่พี่พามาเมื่อคืนไง ไม่ใช่แฟนพี่เหรอ” 

“อ๋อ ไม่ใช่แฟนหรอก” พี่บอมส์บอกแบบนี้ฉันยิ่งงง

“ไม่ใช่แฟน แต่ก็ยัง...” ฉันนึกไม่ออกจริงๆ ว่าจะใช้คำไหนถามพี่บอมส์ให้มันดูไม่น่าเกลียด แต่ดูเหมือนพี่บอมส์จะเข้าใจว่าฉันสงสัยอะไร พี่บอมส์จึงพูดออกมาทันทีว่า

”One night stand อ่ะค่ะ” 

ฉันอึ้งเล็กน้อยกับสิ่งที่ได้รู้ ฉันไม่ได้นึกถึงคำนี้ เพราะไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำนี้จากปากใครตรงๆ ระหว่างที่ความเงียบเริ่มคืบคลานเข้ามา เสียงเพลงชาติไทยก็ดังแว่วมา เป็นเหตุให้ฉันต้องขอตัวรีบลงจากดาดฟ้าอย่างเร่งด่วน 

ตลอดทั้งวันที่โรงเรียน ฉันไม่มีสมาธิเรียนหนังสือเลย เพราะเรื่องของพี่บอมส์ตีกันยุ่งอยู่ในสมองทั้งเสียงพี่บอมส์พูดคำว่า One night stand ที่ยังติดหูและภาพของพี่บอมส์กับผู้หญิงหลายคนที่ยังติดตา แต่สิ่งที่กวนใจฉันที่สุดคงจะเป็นภาพของพี่บอมส์ที่แค่ยืนจิบกาแฟอยู่ตรงหน้าฉันก็พาให้ใจฉันเต้นไม่ปกติ

...ยิ่งคิด ยิ่งเตลิด ตั้งสติหน่อยหมวยเล็ก...