ตอนที่ 2

นางจึงรีบดึงชายผ้าลงมาปิดเต้า ซ่อนโนมเนื้อเนียนขาวจากสายตากระหายของหวังหย่ง

“ข้าขอโทษที่ต้องขัดจังหวะให้นมลูก... ”

หวังหย่งรู้ว่าตัวเองเสียมารยาท…

มีจังหวะหนึ่งเขาเผลอตัวกลืนน้ำลายลงคอเสียงดังเอื๊อก เมื่อเห็นน้ำนมของแม่ลูกอ่อนซึมออกมาเป็นวงชื้นอยู่ใต้เสื้อ บอกตำแหน่งของจุกหัวนมทั้งสองข้างที่ดุนดันอยู่ใต้เสื้อบางๆ

“ไม่เป็นไร… ”

เหมยลี่กล่าว สังเกตเห็นว่าสายตาของหวังหย่งยังไม่ละจากทรวงอกอวบใหญ่ของนาง

เห็นเขาเผลอกลืนน้ำลายลงคอด้วยความลืมตัวอีกครั้ง ทำให้เหมยลี่รู้ว่าผู้ชายคนนี้น่าจะกำลังคิดอะไรกับนาง

“เต้านมเจ้าคัดมาก… ปวดไหมจ๊ะ”

หวังหย่งจ้องมองเนื้อหนั่นที่แลดูตุงแน่น เบียดกันอยู่ใต้ผ้าบางๆ อย่างน่าอึดอัด

“ก็มีปวดบ้างเวลาคัดมากๆ

 เหมยลี่ตอบทั้งอายๆ…

ก็นางเป็นสตรี เมื่อถูกถามในเรื่องแบบนี้ย่อมเคอะเขินเป็นธรรมดา เมื่อครู่หวังหย่งถามเรื่องงานที่เขาอยากช่วย แต่ไม่รู้ทำไมสายตาจึงวนเวียนชวนคุยอยู่กับเรื่องเต้านมที่กำลังคัดของนาง

“ที่ว่าอยากช่วย… ท่านหมายความว่ายังไง”

เหมยลี่รีบเปลี่ยนบทสนทนา…

พร้อมกับรีบดึงชายผ้าลงมาปิดบังเต้านมอีกครั้งเมื่อผ้าร่นขึ้นจนเห็นเนื้อขาวๆ ล้นอยู่บนใบหน้าของลูกน้อยที่พยายามซุกใบหน้าเข้ามาดูดนมอย่างไร้เดียงสา

“อ๋อ… ข้าจะจ้างเจ้าซักผ้าดีไหม”

หวังหย่งเข้าเรื่อง…

จากนั้นก็ตกลงเรื่องค่าจ้าง จะให้เหมยลี่ช่วยซักผ้า นางจะได้มีรายได้มาจุนเจือครอบครัว

“ได้… ข้าทำได้… ”

เหมยลี่ตอบ

“งั้นตกลงตามนี้… ”

หวังหย่งรีบสรุป รอยยิ้มผุดพราวขึ้นบนใบหน้าคมคร้ามหลังจากได้พูดคุยรายละเอียดจนเข้าใจตรงกันทั้งสองฝ่าย

“ข้าขอบคุณท่าน… ”

เหมยลี่กล่าว…

ความดีใจผุดวาบขึ้นในดวงตาของนางเช่นกัน ถ้าหากมีรายได้จากงานที่หวังหย่งหยิบยื่นให้ด้วยไมตรีจิตอันดีต่อกัน ก็จะมีรายได้มาจุนเจือครอบครัวที่กำลังตกอยู่ในภาวะลำบากยากเข็ญ

อีกสัปดาห์ต่อมา…

เหมยลี่เริ่มพูดคุยกับหวังหย่งบ่อยขึ้นเพราะต้องเจอกันทุกวันจนกลายเป็นความสนิทสนมไปโดยไม่รู้ตัว

หวังหย่งเหมือนผู้ใหญ่ใจดี…

เขามักจะให้คำปรึกษาและปลอบโยนเมื่อนางรู้สึกทุกข์ใจเรื่องสามีพิการ

เหมยลี่ยอมรับว่ารู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้พูดคุยกับหวังหย่ง ความใกล้ชิดและความรู้สึกอบอุ่นจากการสนทนากันทำให้เหมยลี่รู้สึกราวกับว่าเขาเป็นดั่งเทียนเล็กๆ ที่กำลังส่องสว่างขึ้นในชีวิตอันมืดมนของนาง

แม้หวังหย่งจะเป็นเพียงช่างทำเครื่องปั้นดินเผาที่หลายคนมองว่าอาชีพต่ำต้อย แต่เหมยลี่กลับมองด้วยสายตาชื่นชมว่าเป็นงานสุจริตและต้องใช้ฝีมือในการทำงาน

หวังหย่งเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มากในสายตาของเหมยลี่ ด้วยมีรูปร่างสูงใหญ่กำยำล่ำสัน เพราะในอดีตเขาเคยทำงานเป็นกรรมกรแบกข้าวสารอยู่ที่ท่าเรือมาก่อน

ความใกล้ชิดนี้ทำให้หัวใจของเหมยลี่เต้นแรงทุกครั้งเมื่ออยู่ใกล้เขา เพราะรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหลงใหลในตัวหวังหย่งมากขึ้นทุกวัน

“เหมยลี่… ดึกป่านนี้แล้วเจ้ายังไม่นอนอีกหรือ”

หวังหย่งถาม…

หลังจากเลิกงานกลับเข้ามาถึงห้องพักตอนเที่ยงคืนกว่าๆ ซึ่งเป็นเวลาดึกสงัด

ปกติเขาไม่กลับค่ำขนาดนี้ แต่วันนี้เพื่อนที่ทำงานในโรงปั้นชวนนั่งดื่มสุราสังสรรค์เพราะเป็นวันเทศกาลโคมไฟที่จัดขึ้นในวันที่สิบห้าของเดือนแรกในปฏิทินจันทรคติ จากนั้นก็พากันไปกราบไหว้เทพเจ้าฟ้าดินและเดินชมการแสดงโคมไฟที่สวยงามจนค่ำ

“ข้านอนไม่หลับจ้ะ… ”

เหมยลี่ตอบคำถาม…

เมื่อครู่ก่อนหน้านางพยายามข่มตาหลับ แต่ก็พลิกไปพลิกมาอย่างกระสับกระส่ายโดยไม่รู้สาเหตุ ก่อนตัดสินใจเปิดประตูออกมานั่งรับลมอยู่ที่แคร่ไม้ไผ่หน้าห้องพัก กระทั่งได้เจอกับหวังหย่งกลับมาถึงพอดี

“ถ้ายังไม่นอนงั้นข้าวานอะไรหน่อยได้ไหม”

ความคิดบางอย่างผุดวาบเข้ามาในหัวของหวังหย่ง

“ได้… ท่านมีอะไรจะใช้ข้ารึ… ”

เหมยลี่เงยหน้าขึ้นมองสบตาคนถาม

“เมื่อวานข้าปูผ้าปูที่นอนแล้วมันไม่ตึง อยากให้เจ้าเข้ามาช่วยดึงชายผ้าอีกข้าง… ”

หวังหย่งบอก…

“ได้สิ… เรื่องแค่นี้เอง… ”

เหมยลี่ตอบแล้วเดินตามหลังร่างสูงใหญ่เข้ามาในห้องของหวังหย่ง

“เดี๋ยวข้าจัดการให้… ”

เหมยลี่กล่าวพร้อมกับเดินเข้ามาที่ปลายเตียง ดึงผ้าสีเทาออกแล้วจัดการปูให้ใหม่

โดยหารู้ไม่ว่าในระหว่างที่นางกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่นั้น หวังหย่งที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ถอดเสื้อ เหลือเพียงแค่กางเกงบางๆ ตัวเดียว

ดวงตาหวังหย่งเบิกกว้าง…

จ้องมองก้นของเหมยลี่ เห็นความกลมกลึงตึงแน่นเป็นกลีบเป็นง่ามอยู่ภายใต้ผ้าถุงบางแนบเนื้อ ทำเอาหวังหย่งมีอารมณ์ ตบะแตกทนไม่ไหว รีบขยับเข้ามาสวมกอดเหมยลี่จากทางด้านหลัง

“ว้าย… ”

เหมยลี่ร้องอุทานด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะกล้าจู่โจม

“เจ้ายอมเป็นเมียข้าเถอะนะ… ข้าไม่ไหวแล้ว อยากเอาเจ้าเหลือเกิน”

น้ำเสียงกระเส่าไปด้วยความปรารถนาการในตัวนาง หวังหย่งสืบเท้าเข้าจู่โจมโดยที่เหมยลี่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว

“ไม่นะ… อย่า… ”