5.คู่หมายของหลินเฟย (1)

“หากยังอยากมีชีวิตอยู่ เจ้าก็ต้องเชื่อใจข้า”

“ท่านขู่ข้า?”

หญิงสาวหันกลับมามองอีกฝ่าย แม้รู้สึกว่าใบหน้าของตนใกล้กับใบหน้าขาวคมมากเกินไป ทว่าในตอนนี้ชีวิตของนางอยู่ในช่วงความเป็นความตายที่ไม่รู้ว่าปราณเทพจะแผลงฤทธิ์ขึ้นมาเมื่อไร หากไม่อาจบำเพ็ญเพียรได้ นางก็ไม่อาจหาทางหลอมรวมปราณได้เช่นกัน

“ข้ามีเจตนาดีแต่แรก เพียงแต่เจ้าไม่เชื่อข้าเอง”

คราวนี้เทียนเหวินเอ่ยอย่างจริงจัง

“ในเมื่อช่วยเจ้ามาก่อนหน้านี้แล้วทำให้เจ้าต้องลำบาก ข้าก็กังวลใจไม่น้อยเลย จึงได้อยากช่วยเจ้าให้ถึงที่สุด”

เสี่ยวเหลียนเริ่มมีสีหน้าลังเล ชายหนุ่มจึงย้ำ

“ในทุกครั้งที่เจ้าพยายามใช้พลังปราณ ร่างกายของเจ้าจะยิ่งทรมานเพราะพลังที่มากเกินจะรับไหว ดวงจิตวิญญาณที่บาดเจ็บของเจ้าจะยิ่งบอบช้ำ เมื่อถึงที่สุด เจ้าก็จะแหลกสลาย”

แม้จะยังไม่ไว้ใจอีกฝ่าย หากนางก็ไม่มีทางเลือกใดอีกแล้ว

“ข้าต้องทำอย่างไร”

เทียนเหวินแทบจะลอบถอนหายใจเมื่อหญิงสาวเหมือนจะยินยอมให้ตนช่วยแล้ว

“นั่งนิ่งๆ หลับตา ข้าจัดการเอง”

คำพูดอีกฝ่ายดูมีเลศนัยทำให้คิ้วเรียวงามขมวดมุ่น สีหน้าแววตาสงสัยชัดเจน

“เถิดน่า หากไม่รีบ คนอื่นกลับมาระหว่างนี้แล้วมาพบเข้า ข้ากับเจ้าอาจบาดเจ็บหนักเพราะธาตุไฟเข้าแทรกทั้งคู่”

ชายหนุ่มเร่งด้วยเรื่องนี้ค่อนข้างอันตรายทีเดียว

“แล้วท่านกลับมาได้อย่างไร คนอื่นล่ะ”

“หึ เรื่องนี้สำคัญด้วยหรือ เจ้าสนใจเพียงชีวิตเจ้าก็พอแล้วไม่ใช่หรือ”

เทียนเหวินนึกขันคนอยากรู้อยากเห็น หากก็ยอมบอก

“พวกข้าแยกกันตามหาศิษย์พี่เฉิงเคอ แล้วบังเอิญกระดิ่งสวรรค์ที่ขุนพลห้าวอี้ให้ข้ามาดังขึ้น พอตามไปดูก็เห็นศิษย์พี่เจียอินกับหลินเฟย ข้าจึงรู้ว่าเวลานี้เจ้าอยู่ที่โรงเตี๊ยมลำพัง เพราะไม่มีทางที่หลินเฟยจะยอมให้เจ้าแยกเดินในตลาดคนเดียวแน่”

กระดิ่งสวรรค์สามารถรับรู้ได้ถึงปราณเซียนแม้ว่าคนผู้นั้นจะอำพรางไอเซียนเอาไว้ก็ตาม ผู้ที่มีกระดิ่งนี้คือระดับขุนพลขึ้นไปเท่านั้น

ฉะนั้นจึงไม่ยากนักที่เขาจะรู้ว่าเสี่ยวเหลียนพักอยู่ห้องไหน อีกอย่างเพียงก้าวมาใกล้ห้องนี้เขาก็ได้กลิ่นดอกบัวกรุ่นกำจายแล้ว

“เอ่อ...”

“สงสัยสิ่งใด ไว้ข้าช่วยเจ้าหลอมรวมปราณสำเร็จค่อยถามก็ได้ อย่าเสียเวลาอีกเลย”

ร่างสูงใหญ่ทรุดลงนั่งบนเตียงด้วยกัน เสี่ยวเหลียนรีบขยับมาอีกฝั่งด้วยความรู้สึกแปลกๆ แต่ชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นทันที ไม่ให้นางได้มีเวลาลังเลหรือคิดสิ่งใด

“นั่งสมาธิ เผชิญหน้ากับข้า หลับตาลง”

เจ้าของร่างบางทำตามที่อีกฝ่ายบอกโดยเร็ว เมื่อนั่งมองหน้ากันแล้วนางไม่กล้าสบดวงตาคู่เข้มดุจึงรีบหลับตา

“ต่อจากนี้เจ้าอาจต้องทรมานมาก แต่ควบคุมดวงจิตให้ตั้งมั่นเข้าไว้ ไม่ต้องกังวล”

หลังเอ่ยจบชายหนุ่มก็หลับตากำหนดจิต ยื่นมือข้างหนึ่งไปใกล้หน้าผากมน สองนิ้วจรดถ่ายทอดพลังเข้าไปเคลื่อนย้ายปราณของตนภายในร่างเซียนดอกบัวให้เข้าที่เข้าทาง

‘ปล่อยวางและเปิดใจรับข้าเสี่ยวเหลียน’

เทียนเหวินบอกอีกฝ่ายด้วยดวงจิต

หญิงสาวได้ยินคำพูดชายหนุ่ม นางพยายามกำหนดดวงจิตวิญญาณของตน ขณะเดียวกันราวมีไอร้อนวิ่งวนอยู่ในร่างกายของนาง รวดร้าวจนผิวเนื้อแทบปริแตกออกเป็นเสี่ยง อยากกรีดร้องหากเสี่ยวเหลียนกลั้นไว้เต็มกำลัง ใช้เวลาอึดใจใหญ่ในการข่มอารมณ์แตกตื่นให้นิ่ง บอกตนเองว่าให้ผ่อนคลาย จมจ่อมอยู่ในห้วงสมาธิแท้จริง กระทั่งภายในมโนสำนึกว่างเปล่าเหมือนลอยคว้างอยู่กลางอากาศ

‘สำเร็จแล้ว’

เทียนเหวินลืมตาในทันใดเมื่อตนเองช่วยหญิงสาวได้ และก็เห็นร่างบอบบางเอียงตัวล้มหมดสติเขาจึงรีบประคองไว้

ผลัวะ...

ในตอนนั้นเองประตูห้องก็เปิดขึ้นพร้อมเสียงหลินเฟย

“เสี่ยวเหลียน ซาลาเปาโลกมนุษย์อร่อยมาก ข้าซื้อมาฝากเจ้า...”

เจ้าตัวหยุดนิ่งหน้าประตู มองร่างบอบบางของสหายซึ่งอยู่ในอ้อมกอดของเทียนเหวินขณะอยู่บนเตียงด้วยความอึ้งงัน

“ทำไม...ท่านมาอยู่ที่นี่”

นางเอ่ยถามแผ่วเบา อยู่ๆ หัวใจก็ราวถูกบีบด้วยมือที่มองไม่เห็น

“ข้ามาช่วยสหายเจ้า”

เทียนเหวินตอบโดยสีหน้ายังเรียบเฉยเช่นเดิม หากก็ค่อยผ่อนร่างของเสี่ยวเหลียนให้นอนลงอย่างเบามือแล้วลงจากเตียง

หลินเฟยสูดหายใจเข้าลึกพร้อมก้าวเข้ามาในห้อง ไม่ได้รีบร้อนซักไซ้ รอให้เทียนเหวินบอกเล่าด้วยตนเอง

“ก่อนหน้านี้ข้ามอบปราณของข้าให้เสี่ยวเหลียนเพื่อช่วยชีวิตนาง แต่ดวงจิตวิญญาณของนางอ่อนแอเกินกว่าจะควบคุมปราณเทพได้ ข้าจึงต้องช่วยนางหลอมรวมปราณเข้าด้วยกัน”

“อย่างนั้นหรือ”

หญิงสาวเพียงตอบรับขณะก้าวเข้าไปยืนชิดเตียง ใบหน้าขาวซีดของสหายยังมีเหงื่อซึม หากสีหน้าดูปกติดี

“ตอนนี้สำเร็จแล้ว ปล่อยให้นางพักให้เต็มอิ่ม อาจต้องใช้เวลาสักหน่อยกว่าดวงจิตวิญญาณจะค่อยๆ ปรับตัวได้และฟื้นคืนพลังได้ดีขึ้น แต่นางจะไม่ทรมานในยามบำเพ็ญเพียรอีกแล้ว”

เทียนเหวินเอ่ยจบก็ตั้งใจจะออกไปจากห้อง ทว่าหลินเฟยกลับถามขึ้น

“ไยท่านจึงช่วยนาง”

ร่างสูงใหญ่ที่เพิ่งเดินผ่านหญิงสาวหยุดแล้วหันกลับมาตอบน้ำเสียงเรียบ

“เห็นผู้อื่นจะตายอยู่ตรงหน้า ใครบ้างจะไม่ช่วย”

จากนั้นก็หันกลับก้าวเดินต่อ ขณะได้ยินเสียงแผ่วเบาตามหลังมา

“ขอบคุณท่านมาก”

ชายหนุ่มไม่ได้หันไปมองอีก เขาเพียงเดินออกจากห้องและปิดประตูลง

หลินเฟยมองประตูด้วยแววตาหม่นหมอง ก่อนจะถอนสายตากลับมามองสหายของตนพร้อมถอนหายใจยาวราวหนักใจ

‘ท่านให้ความใกล้ชิดกับผู้อื่นมากถึงเพียงนี้ แต่กับข้าที่เป็นคู่หมาย ท่านกลับไม่เคยแม้แต่จะชายตาเหลียวแล’

นางเคยพบเทียนเหวินตอนวัยเยาว์ ในตอนที่จักรพรรดิสวรรค์ขึ้นปกครองสวรรค์ แล้วทุกเผ่าไปร่วมยินดี วันนั้นมีข่าวดีอีกหนึ่งเรื่องคือสวรรค์ยังคงผูกสัมพันธ์กับเผ่าวิหคต่อเนื่องเช่นที่ผ่านมา ให้ทายาทสองเผ่าเป็นคู่หมายกัน

มาอยู่สำนักซ่างเซียนไม่นาน มีโอกาสได้เห็นเทียนเหวินในยามที่สองสำนักประลองกันแต่ไม่เคยพูดคุย มาครั้งนี้พบเจอต่อหน้าทว่าชายหนุ่มกับคุยตนเพียงเพราะจำเป็นเท่านั้น ไม่แสดงออกใดที่แตกต่างจากผู้อื่น ทว่าที่นางรับรู้ได้คือ เทียนเหวินดูใส่ใจเสี่ยวเหลียนเป็นพิเศษ

=====

อ้าว เทียนเหวินกับหลินเฟยเป็นคู่หมายกันหรือ? ^^"