บทที่ 6...จะต้านไหวเหรอ

“ฮึ่ม” วิชชาธรพยายามระงับจิตระงับใจไม่ให้ฟุ้งซ่านไปกับการอ่อยอย่างเปิดเผยของอดีตลูกศิษย์ตัวแสบ ปั้นหน้านิ่งดุขรึมและไว้ตัว เพื่อกลบเกลื่อนอาการตื่นเต้นจากภายใน “โชคดีนะที่ยังมีเหลืออยู่”

คนตัวสูงย่อตัวลงต่อหน้ากล่องลังใบใหญ่ เปิดฝาลังออกแล้วหยิบเสื้อแจ๊กเก็ตทีมฟุตบอลของโรงเรียนออกมาหนึ่งตัว ซึ่งเป็นไซส์ใหญ่สุด

“ตัวนี้น่าจะพอไหว”

ครูวิชชาธรยืนขึ้นพร้อมส่งเสื้อแจ๊กเก็ตสีฟ้าให้เธอ โดยไม่ยอมมองหน้าเธอตรง ๆ อย่างกับกลัวเธอจะเป่ามนต์ดำใส่อย่างนั้นแหละ

“ไม่เจอกันเกือบห้าปีแน่ะ แต่ครูยังเหมือนเดิมเลยนะคะ” เอ่ยเสียงกระเส่าเล็ก ๆ พลางจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของคนตัวสูงด้วยสายตาหวานฉ่ำ ยื่นมือรับเสื้อตัวใหญ่มากอดแนบอก

“เหมือนเดิมยังไง?” เขาถามด้วยเสียงนิ่ง เหมือนไม่เห็นด้วย แต่ในใจกลับสั่นรัวด้วยความตื่นเต้น แอบยอมรับในใจว่าเธอสวยและเซ็กซี่ขึ้นมาก มากจนเขาแทบไม่อยากอยู่ในฐานะครูกับลูกศิษย์เลยล่ะ

เธอจะรู้มั้ยนะดุจดารา ว่าทรวงอกอวบใหญ่เกินตัวของเธอนั้น มันเป็นอันตรายต่อสายตาและกำหนัดหื่นของพวกผู้ชายแค่ไหน เขาเชื่อว่าแม้แต่ผู้ทรงศีลก็อาจตบะแตกเพราะสองเต้ามโหฬารคู่นี้

“ก็...ยังหนุ่มแน่น” พลางกดสายตาลงมองเป้ากางเกงตุงโตของคนตัวสูง “และหล่อเหมือนเดิม”

“งั้นรึ” เขาแสร้งทำเป็นเสียงดุ เหมือนไม่หวั่นไหว ไม่คิดอะไรกับหญิงสาว “สวมเสื้อซะสิ”

เธอยิ้มขำ สงสัยหน้าอกเธอจะรบกวนสายตาเขา ก็เลยหันมองทางอื่นตลอด

“ดีใจด้วยนะคะครู กำลังจะมีลูกแล้ว”

“อืม ใกล้คลอดแล้วล่ะ เธอรีบไปสอนเถอะ อย่าไปสายตั้งแต่วันแรก มันจะไม่ดีเอา” เขาเตือนเพราะห่วงใยอดีตลูกศิษย์อย่างนั้นหรือ เปล่าซะหน่อย เขาก็แค่อยากตัดไฟแต่ต้นลม ก่อนจะเกิดเรื่องไม่งามขึ้นในห้องพละ หากเขาพ่ายแพ้ให้แก่ตัณหาราคะของตนเอง

“ไม่สายหรอกค่ะ ยังมีเวลาอีกตั้งชั่วโมงแน่ะ”

“ก็ต้องไปเตรียมตัวสอน”

“เตรียมมาตั้งแต่ที่บ้านพักแล้วค่ะ โชคดีที่เทอมนี้มีครูฝึกสอนแค่สามคน ก็เลยได้พักที่บ้านสองชั้นหลังโรงเรียนด้วยกัน ครูธรยังอยู่ที่บ้านพักโรงเรียนมั้ยคะ หรือว่าย้ายไปอยู่บ้านครูสาแล้ว”

วิชชาธรเริ่มเหงื่อตกที่ดุจดารายังไม่ยอมออกจากห้องพละไปซะที เขาแอบกลัวว่าเธอจะจับได้ว่าเขากำลังของขึ้นเพราะเธอน่ะสิ

“ย้ายไปตั้งแต่แต่งงานละ เธอไปเหอะดุจดารา ใครมาเห็นเข้าจะไม่ดี”

“ไม่ดียังไงคะ” ถามพลางทำหน้าแบ๊ว “เราไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกันซะหน่อย”

เขาทำหน้ายุ่งยากใจ “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าเกิดคนมาเห็นแล้วเอาไปพูดเสียหาย มันจะเป็นเรื่องใหญ่ การฝึกสอนของเธออาจมีปัญหาก็ได้”

เธอยิ้มขำ จนเขางง เพราะดูเหมือนเธอจะไม่ได้กังวลเลยสักนิด “ครูไม่ได้ยินเสียงเพลงชาติหรือคะ ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่หน้าเสาธงหมดแล้ว”

เขากดกรามแผ่วเบา “อย่าดื้อน่า”

“จะตีก้นหรือคะ”

“ดุจดารา”

“ก็ได้ค่ะ ไปก็ได้ แต่ก่อนไป ขอเข้าห้องน้ำแป๊บนะคะครู ปวดฉี่จนเสียวไปหมดแล้ว”

“อะไรนะ”

เธอหัวเราะออกมา “เสียวค่ะ”

“ทะลึ่งนะเรา”

“หนูทะลึ่งมานานแล้ว ครูก็รู้นี่นา”

“ไปเหอะไป รีบไปฉี่แล้วออกไปเลย” เขาบอกแค่นั้นก่อนจะหันหลังให้เธอ แล้วแสร้งทำเป็นเดินเก็บลูกฟุตบอลเพื่อให้ตัวเองดูยุ่ง

ดุจดาราแอบยิ้มร้ายอย่างมีแผนการ เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วใช้เวลาเพียงครู่เดียวก็ออกมา โดยสวมเสื้อแจ๊กเก็ตเรียบร้อย

“ขอบคุณสำหรับแจ๊กเก็ตนะคะ”

เธอกล่าวขอบคุณครูวิชชาธรก่อนจะออกจากห้องพละไป โดยไม่ต้องให้เขาไล่ซ้ำ

“เฮ่อ...” วิชชาธรถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่เขาสามารถอดทนอดกลั้นจนผ่านห้วงเวลาอันตรายมาได้ แต่กระนั้นเอ็นอุ่นจอมซนของเขา ก็ยังดื้อรั้นจะปลดปล่อยกำหนัดเสียให้ได้

“โอววว ไม่ไหวแล้ว” เขาก้าวเข้าไปในห้องน้ำ หวังจะสำเร็จความใคร่ด้วยมือของตัวเอง แต่ยังไม่ทันจะปลอบประโลมลำเอ็น สายตาของเขากลับพบกับบางสิ่งเข้าเสียก่อน

“อะ...โอ้ว...อืม” มือใหญ่คว้าหยิบกางเกงในสีเนื้อตัวจิ๋วที่วางอยู่ในอ่างล้างหน้ามามองใกล้ ๆ ด้วยความแปลกใจ ก่อนจะอุทานออกมาลั่นห้องน้ำ

“ยัยตัวแสบ!!” เขาอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มขำกับความทะลึ่งของเธอ “รู้ใช่มั้ย ว่าครูของขึ้น เลยทิ้งเอาไว้ให้ ยัยแสบเอ๊ย สายตาเธอมันน่ากลัว”

สายตากลมโตสดใสที่เอาแต่จ้องมองเป้ากางเกงของเขาอย่างเปิดเผย สายตาที่ทำให้เขาเกือบจะทนไม่ไหวหลายต่อหลายครั้ง กลิ่นรัญจวญจากกางเกงในตัวน้อยที่กระตุ้นอารมณ์ของเขาได้อย่างน่ากลัว

“อ่า อ่าห์ อืมมม...” มือใหญ่ควักเอ็นอุ่นออกมาจากกางเกงวอร์มแล้วสาวรูดลำดุ้นขนาดยาวใหญ่อวบอ้วนอย่างสุขสม โดยจินตนาการถึงหญิงสาวเจ้าของกางเกงในตัวน้อยไปด้วย

“อืมมม โอวว อาส์ ดิวจ๋า ดิววว....” เขาครางกระสันโหยหวน เอ่ยเรียกชื่อเธอไม่ขาดปาก โดยหารู้ไม่ว่าเจ้าของชื่อกำลังแอบมองเขาอยู่ที่ประตูห้องน้ำอย่างพึงพอใจ ด้วยสายตาของผู้ชนะ

ครูพละสุดหล่อไม่อาจต้านทานอารมณ์ราคะที่แผดเผาเล่นงานเขาได้ เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่จนล่วงหล่นลงมาในบ่วงกามที่เธอวางไว้ เหมือนที่มันเคยเกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน