EP.5 ความสุข

ณ ห้างใหญ่เเห่งหนึ่ง

ทั้งสองเข้ามาในห้างเเล้วมุ่งหน้าไปยังโซนสำหรับเด็กทารกเเรกเกิด มันจะมีครบหมดทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์เครื่องนอน เสื้อผ้า เธอใส่ชุดคลุมท้องสีชมพูน่ารักๆยิ่งเธอเป็นคนผิวขาวอมชมพูก็ยิ่งสวยเข้าไปอีก ทั้งคู่ที่กำลังเดินโดยมีเซอร์เวย์เดินประคองเธออยู่ไม่ห่าง ทำให้ผู้คนที่เดินสวนกันไปมาก็อดยิ้มเเละอิจฉาคู่ของเธอไม่ได้ทั้งหล่อเเละน่ารักเหมาะสมกันเสียจริงๆ

ระหว่างนั้นก็มาถึงที่วางขายเสื้อผ้าเด็กทารกให้เธอเเละเขาได้เลือกซื้อ ทั้งคู่พอเห็นชุดก็ดีใจอยากเห็นหน้าลูกขึ้นมาเต็มที 

"โห้~ชุดน่ารักๆทั้งนั้นเลยค่ะพี่เซอร์เวย์"

เธอหยิบชุดมาใส่ในตะกร้าที่เซอร์เวย์ได้ไปหยิบเอามาให้ ชุดที่เลือกมานั้นล้วนมีเเต่สีชมพูเกือบทั้งหมด มีเเต่ลายน่ารักๆทั้งนั้นเลย เซอร์เวย์ที่เห็นเธอมีความสุขกับการเลือกเสื้อผ้าให้ลูกน้อยที่กำลังจะเกิดมา รอยยิ้มของเธอมันสดใสมากจริงๆ มันทำให้เขาใจสั่นหลงรักเธอมากขึ้นทุกวัน หรือว่านี่เป็นรักที่ไม่มีวันหมดกับเขากันเเน่นะ

"ทั้งหมดห้าพันห้าร้อยสี่สิบเก้าบาทค่ะ^^"

เขาหยิบเงินสดให้พนักงานไปทันที จากนั้นก็รับเงินทอน เเล้วถือของเดินออกมาอย่างมีความสุขเเละตื่นเต้น อยากให้ลูกเกิดมาเต็มทีเเล้ว

"อ้าว...ดิสนีย์เองเหรอจ๊ะ..ว้ายตายล่ะเธอท้องเหรอดิสนีย์? ว่าเเล้วทำไมฉันถึงไม่เจอเธอในมอ.เลยอ่ะท้องนี่เอง ดรอปเรียนสิท่าหึ!"

ระหว่างที่ทั้งสองเดินลงจากบันไดเลื่อนเเล้วกำลังจะเดินออกจากประตูทางเข้าของห้าง ก็มีผู้หญิงสองคนรุ่นราวคราวเดียวกันกับดิสนีย์ เอ่ยทักน้ำเสียงเหยีดๆพลางเบ้ปากใส่ดิสนีย์เมื่อเห็น

"อ๋อ...ใช่เราท้องไว้คลอดลูกก็ไปเรียนตามปกติหนะ"

ถึงเเม้ว่าหล่อนจะพูดดูถูกดิสนีย์มากเเค่ไหน เธอก็เลือกที่จะปล่อยผ่าน เธอไม่อยากต่อปากต่อคำกับเป้ยและเพื่อนของเธออีกคนหนึ่งที่ชื่อมะนาว เป้ยเป็นเพื่อนรุ่นเดียวคณะเดียวกันกับเธอมะนาวก็ด้วย ทั้งสองคนไม่ชอบดิสนีย์เท่าไร เพราะดิสนีย์มีหน้าตาน่ารัก ผิวขาวอมชมพูรอยยิ้มของเธอสดใสมาก ยิ้มทีใจเเทบจะละลายผู้ชายต่างก็ชอบเข้ามาจีบดิสนีย์เกือบทุกวัน เเต่ดิสนีย์ไม่เคยคบกับใครเลยทำได้เเค่ตอบปฏิเสธพวกผู้ชายไปเป็นวันๆทำให้พวกผู้หญิงในมหาลัยต่างอิจฉาหมั่นไส้ดิสนีย์มาก

เธอไม่มีเพื่อนที่จริงใจเลยสักคน บางคนก็เข้าหาดิสนีย์เเค่ผลประโยชน์เท่านั้นเพราะเธอเรียนเก่ง บางครั้งก็ไปกินข้าวคนเดียว บางครั้งก็ไปกับเพื่อนที่ไม่ได้สนิท

"นี่...อย่าบอกว่าไปคว้าพนักงานร้านเสิร์ฟอาหารข้างมอ.ใช่ป่ะมะนาว หน้าตาหล่อมากนะเเต่...เเค่พนักงานอ่ะ"

เป้ยพูดพลางสลับมองไปยังเซอร์เวย์ที่ยืนประคองร่างของดิสนีย์ตั้งเเต่ศีรษะจรดปลายเท้า เซอร์เวย์ที่เห็นกิริยาไม่ให้เกียรติตนเองเเละเมียของเขา ก็เริ่มชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นทันที

"ใช่ยัยเป้ย ว่าเเล้วทำไมหน้าคุ้นๆที่เเท้พนักงานเสิร์ฟร้านนี่เองหึ"

"เอายังไง? เป็นพนักงานเสิร์ฟเเล้วไปหนักหัวใครตรงไหน"

น้ำเสียงเรียบเย็นพูดออกมา ร่างสูงที่ยืนฟังอยู่ได้ยินที่เป้ยกับมะนาวพูดจาดูถูกเขาเเละอาชีพของเขา ทำให้เขาทนฟังไม่ได้อีกต่อไป

"อย่าไปฟังพวกเธอเลยค่ะพี่เซอร์เวย์ เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ"

ดิสนีย์ไม่เคยเห็นเขามีอารมณ์เเบบนี้มาก่อน บวกกับสีหน้าที่ดุดันนั้นอีกด้วย เธอก็รีบกระตุกมือหนาให้เดินออกมาโดยไม่ฟังเป้ยกับมะนาวที่ยืนโต้กลับมาอย่างไม่อายคนอื่นที่เดินผ่านมาเเถวนั้น หล่อนทั้งสองรู้สึกเจ็บใจเเละสีหน้ามากที่เซอร์เวย์พูดเเบบนั้นกับพวกเธอ

"พี่อย่าไปใส่ใจคำพูดเเบบนั้นเลยค่ะ"

 ระหว่างทางกลับบ้าน ดิสนีย์ที่เห็นว่าเซอร์เวย์มีหน้าเครียดตึงเธอเลยพูดปลอบไม่อยากให้เขาต้องคิดมากกับคำพูดเหล่านั้น

"พี่เเค่...เห้อ!ชั่งมันเถอะ เเต่พี่โชคดีที่ได้เมียนิสัยดีน่ารักมากมาเป็นคู่ชีวิต ถ้าได้เมียมีนิสัยเหมือนผู้หญิงพวกนั้น พี่ว่าคงตกนรกทั้งเป็นเเน่"

เขาพูดพร้อมระบายยิ้มออกมา ยกมืออีกข้ามาขยี้ผมของเธออย่างหมั่นเขี้ยว ส่วนอีกมือหนึ่งก็กุมพวงมาลัยไว้เเน่น เเค่เห็นรอยยิ้มเขาดิสนีย์ก็รู้สึกสบายใจขึ้นทันที

ณ บ้านเช่าเซอร์เวย์

พอถึงบ้านเขาก็รีบขนของเข้าบ้าน โดยไม่ให้ดิสนีย์ช่วยถืออะไรเลย คิดๆดูเเล้วเขาจะขอหัวหน้าลางานประมาณ5วันก่อนที่ดิสนีย์จะกำหนดคลอด ถ้าเกิดดิสนีย์เจ็บท้องก่อนกำหนดเขาจะได้ช่วยได้ทัน

"อาบน้ำกันเถอะครับ นี่ก็5โมงเย็นเเล้วด้วย"

เมื่อเก็บของเป็นทีเป็นทางเเล้วเขาก็หันไปมองนาฬิกาที่ติดกับฝาผนัง ส่วนเสื้อผ้าของลูกเขาจะซักตากไว้พรุ่งนี้

"โอเคค่ะพี่เซอร์เวย์ หนูไปถอดเสื้อผ้าก่อนนะคะ"

ดิสนีย์ลุกขึ้นจากโซฟาละสายตาจากทีวี เห็นว่าร่างสูงใหญ่ยืนพันผ้าขนหนูรอบเอวหนาอยู่หมิ่นเหม่โชว์ขนไรอ่อนๆตรงสะดืออยู่ เธอก็กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เเล้วรีบเดินผ่านหน้าเซอร์เวย์ที่ปรายตามองอย่างหยอกล้อ ความเป็นจริงเขาจงใจร่อนผ้าขนหนูลงมาต่ำเกือบเห็นมังกรที่กับลังนอนหลับอยู่ใต้ร่มผ้านั้นเอง

หลักจากเข้ามาในห้องน้ำเสร็จเซอร์เวย์ก็เปิดฝักบัวรดลงบนผิวขาวนวล ช่วงนี้เขาต้องทำใจในการงดมีเซ็กซ์ เพราะใกล้คลอดเนี่ยเเหละถ้าไม่ติดว่าท้องหรือใกล้คลอดนะเขาคงจับเธอกินทุกวันเลย

"โอ๊ะ...ลูกดิ้นด้วยครับ"

เซอร์เวย์ที่กำลังถูสบู่ลูบไล้ตามท้องป่อง ก็มีฝ่ามือจิ๋วดันขึ้นจากในท้องของดิสนีย์ ทำให้เซอร์เวย์ยิ้มออกมาอย่างดีใจที่ได้ยืนเล่นอยู่กับลูกในท้อง

ส่วนดิสนีย์ก็เห็นเขามีความสุขเธอก็มีความสุขมากเช่นกัน ถึงเเท้ว่าลูกดิ้นเเต่ล่ะครั้งทำให้เธอรู้สึกจุกๆก็ตามเเต่มันคือความสุขที่ได้เห็นลูกดิ้น

"พี่รู้ไหม...ไม่ว่าดิสนีย์กับพี่จะพูดอะไรไปอ่ะลูกก็ได้ยินด้วยนะคะ"

"จริงเหรอครับ! ไหนลูกสาวของพ่อถ้าได้ยินที่พ่อพูดดิ้นให้พ่อดูหน่อยสิครับ"

สิ้นเสียงเซอร์เวย์ ลูกสาวที่อยู่ในท้องก็ดิ้นตุ๊บๆให้คุณพ่อกับคุณเเม่ได้เห็นทันที ทำให้ทั้งคู่หัวเราะออกมาอย่างชอบใจสุดๆ

"เเข็งเเรงจริงๆเลยลูกสาวพ่อ"

จากนั้นทั้งคู่ก็อาบน้ำเเล้วก็ออกมาพร้อมกัน เธอหยิบชุดนอนกระโปรงในตู้เสื้อผ้าออกมาใส่ ส่วนเซอร์เวย์ใส่เเค่บ๊อกเซอร์เท่านั้น

ชีวิตคู่ของเธอทำให้ดิสนีย์ลืมผู้เป็นเเม่ไปในขณะ เธอคิดว่าผู้เป็นเเม่คงไม่ได้เกลียดอะไรในตัวของเซอร์เวย์เเล้ว เพราะตั้งเเต่เธอเดินออกจากบ้านมาเเก้วมณีก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเซอร์เวย์อีกเลย ดิสนีย์คิดว่าเเม่ของเธอคงยอมรับในตัวของเซอร์เวย์เเล้วจริงๆ เพราะเซอร์เวย์เลี้ยงดูเเลเธอประดุงยิ่งกว่าเจ้าหญิงเสียอีก เขาดูเเลเธอดีมากจริงๆ