บทที่ 5 ปลาติดเบ็ด (2)

อากาศในตอนกลางคืนเย็นลงกว่าตอนกลางวัน อุณหภูมิลดต่ำลงถึงสิบห้าองศาเซลเซียส ชีวาพรพอคุ้นเคยกับมัน เพราะเธอเคยสัมผัสหน้าหนาวของจังหวัดเชียงรายมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ในตอนนั้นเธอกับนิสานอนกอดกันกลมอยู่ในหอพักตามประสานักศึกษาต่างถิ่นที่ไม่คุ้นกับอากาศหนาว แต่ตอนนี้มีคนตัวกลมหนึ่งคนที่สัมผัสหน้าหนาวเป็นครั้งแรก แต่เจ้าตัวกลับกระดี๊กระด๊าชอบใจเสียเหลือเกิน จนเวลาสามทุ่มแล้วก็ยังไม่ยอมเข้านอน

“น้องพร้อมมาให้แม่กอดหน่อยค่ะ แม่หนาวมาก แม่อยากกอดหนู”

น้องพร้อมฟังรู้ความแล้ว รู้ว่าแม่เรียกให้ไปหาเจ้าตัวน้อยจึงผละจากโต๊ะตัวเตี้ยที่ยืนเกาะเล่นอยู่ตั้งนาน แล้วคลานตุ้บตั้บไปหาแม่

ชีวาพรรั้งร่างเล็กกลมเข้าสู่อ้อมกอด ลูกน้อยเงยหน้าขึ้นไปมองแม่ แววตาของลูกเปี่ยมด้วยความรักและไว้วางใจ มันเป็นความรักที่บริสุทธิ์เหลือเกิน ชีวาพรไม่เคยรู้จักความรักแบบนี้ เพราะไม่เคยมีใครมองเธอด้วยสายตาเหมือนที่ลูกกำลังมอง...

“อุ่นจังเลย แม่กอดหนูแน่นๆ เลยนะคะ”

เมื่อแม่แกล้งกอดแน่นมากขึ้น แทนที่น้องพร้อมจะดิ้นหนี แต่เจ้าตัวกลมกลับหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจ ยกลำแขนเล็กอวบขึ้นไปกอดคอแม่ จนแม่ต้องหอมแก้มกลมๆ อย่างเต็มรัก

“ชื่นใจจัง แก้มน้องพร้อมหอมจังเลย”

รู้ว่าแม่ชม เจ้าหนูตัวกลมเลยตีปีกดีใจใหญ่เลย ชีวาพรหัวเราะขันลูกชาย เธอเรียกลูกให้มาหาด้วยหวังจะกอดลูกให้อยู่นิ่งๆ แล้วกล่อมให้เข้านอน แต่น้องพร้อมกลับคิดว่าแม่กำลังเล่นด้วย เจ้าตัวจึงทั้งกอดทั้งหอมแก้มของแม่จนน้ำลายเปื้อนหน้าของแม่ไปหมดแล้ว

“เอิ๊กๆๆ”

แววตาของทารกวัยสิบเดือนช่างรู้ความเหลือเกิน...น้องพร้อมชอบใจที่เห็นแม่เช็ดน้ำลายของตัวเองออกจากใบหน้า ชีวาพรคว้าร่างกลมมากอดรัดอย่างมันเขี้ยว ลูกก็ดิ้นหนีอย่างสนุกสนาน แต่พอเธอหยุดเพราะกลัวลูกจะเหนื่อย น้องพร้อมกลับขยี้ใบหน้ากับมือของเธอเป็นเชิงเรียกร้องให้แม่เล่นกับตนอีก

“ค่อยเล่นพรุ่งนี้นะคะ ตอนนี้ดึกแล้ว หนูต้องนอนแล้ว”

ได้ยินเพียงเท่านั้น เจ้าหมูน้อยจอมพลังก็คลานตุ้บตั้บหนี ชีวาพรจึงต้องลุกจากที่นอน แล้วยกร่างกลมกลับไปที่เดิม เมื่อลูกจะผละหนีอีกหน เธอจึงต้องใช้กลวิธีใหม่

“แม่ง่วงนอน น้องพร้อมมากล่อมแม่หน่อยค่ะ มาให้แม่กอดหนูอุ่นๆ เลยนะ”

ไม่รู้ว่าลูกฟังเธอพูดรู้เรื่องหรือเปล่า แต่ลูกขยับไปนอนซุกอกเธออย่างน่าเอ็นดู

“นอนนะคะ พรุ่งนี้เราจะตื่นนอนกันตั้งแต่เช้า แล้วไปทำงานที่ร้านของน้านิสากัน”

ชีวาพรหอมศีรษะเล็กทุย ลูบแผ่นหลังเล็กเพื่อให้ลูกผ่อนคลายและสบายตัว ซึ่งไม่ถึงนาที เด็กจอมพลังก็นอนนิ่งในอ้อมกอดของแม่อย่างอบอุ่น 

เจ็ดนาฬิกาของวันใหม่ คุณแม่ยังสาวเข็นรถเข็นเด็กมาถึงร้านกาแฟที่อยู่ตรงหัวมุมถนน ซึ่งเจ้าของร้านเปิดร้านพอดี เมื่อเธอหันมามองก็เห็นคนในรถเข็นกำลังนอนหลับปุ๋ย

“อ้าว! ทำไมถ่านหมดตั้งแต่เช้า หรือนอนขี้เซายังไม่ตื่น” 

“เมื่อคืนน้องพร้อมนอนดึก แถมยังตื่นมาชวนฉันเล่นตั้งแต่ตีห้า ไม่รู้ไปคึกอะไรมา แต่พอฟ้าสว่างก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ ฉันเปลี่ยนผ้าอ้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วจับใส่รถเข็นพามาที่ร้านเลย”

น้องพร้อมในวัยสิบเดือนที่มีน้ำหนักถึงสิบกิโลกรัมทำให้ชีวาพรรับน้ำหนักนานๆ ไม่ไหว เธอจึงเลือกใช้รถเข็นในการพาลูกไปไหนต่อไหนแทนการอุ้มในเป้เด็กเหมือนเมื่อก่อน 

“งั้นเธอพาบูบุ๊ยไปนอนในร้านก่อน อ้อ! ฉันหุงข้าวสำหรับออร์เดอร์ข้าวกล่องสามสิบกล่องที่จะส่งให้ลูกค้าตอนเที่ยงไว้แล้วนะ ที่เหลือเธอทำต่อเอง เดี๋ยวฉันจะไปจ่ายค่าไฟก่อน เมื่อกี้จ่ายผ่านแอปไม่ผ่าน มันเลยกำหนดจ่ายมาแล้ว”

“รีบไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง”

นิสาฉวยรถมอเตอร์ไซค์แล้วบึ่งออกไปอย่างคล่องตัว ชีวาพรมองตามหลังเพื่อน แล้วขมวดคิ้วสงสัย...ไม่รู้ว่าเจ้าตัวลืมจ่ายหรือไม่ได้จ่ายเพราะการเงินไม่คล่องกันแน่

ชีวาพรพาน้องพร้อมเข้าไปนอนในร้าน พื้นที่ด้านในติดกับเคาน์เตอร์เก็บเงินมีพื้นที่ว่างพอสำหรับวางคอกกั้นให้น้องพร้อม เธอจึงพาลูกมาเลี้ยงที่นี่ได้ โดยอาศัยจังหวะปลอดลูกค้าอุ้มเจ้าตัวกลมไปเล่นนอกร้านเป็นระยะเพื่อไม่ให้ลูกอุดอู้มากเกินไป

น้องพร้อมเป็นเด็กอารมณ์ดี สำหรับเธอแล้ว ลูกเป็นเด็กที่เลี้ยงง่าย แถมยังเป็นเด็กตัวโตและสมบูรณ์ น้ำหนักและส่วนสูงของน้องพร้อมอยู่ในเกณฑ์บนของเด็กวัยเดียวกัน ทั้งที่เธอมีรูปร่างกะทัดรัด มันจึงทำให้ใครต่อใครที่เห็นลูกชายต่างคาดเดาไปถึงคนเป็นพ่อ... 

หากคงมีแต่นิสาเท่านั้นที่เคยเห็นทั้งพ่อทั้งลูก ซึ่งเพื่อนของเธอคงรู้ว่าน้องพร้อมแทบจะย่อส่วนมาจากธีทัตก็ว่าได้ แต่ชีวาพรรู้ว่าให้ตายอย่างไรนิสาไม่มีทางพูดคำนี้ออกมาอย่างแน่นอน เพราะทุกวันนี้ถ้าหากใครตั้งข้อสังเกตว่าน้องพร้อมหน้าตาเหมือนใคร นิสาก็จะตัดบทพร้อมกับสายตาขุ่นเขียวว่า... 

‘เหมือนแม่เขาสิ!’