ตอนที่ 11 มิตรภาพติวเตอร์

เสียงฝีเท้าที่ลากขาข้างหนึ่งมาเบาๆ ทำให้นักศึกษาหลายคนในโถงทางเดินคณะวิศวกรรมศาสตร์หันไปมอง ไทเกอร์เดินช้าๆ โดยมีไม้เท้าช่วยพยุง ใบหน้าหล่อเหลายังคงความหยิ่งผยองเช่นเคย แต่แววตาแฝงความไม่มั่นใจเล็กน้อย

หนึ่งเดือนผ่านไปหลังจากอุบัติเหตุ ไทเกอร์หายดีพอที่จะกลับมาเรียนได้แล้ว แม้ร่างกายจะยังไม่แข็งแรงเต็มที่

"ไทเกอร์ กลับมาแล้วเหรอวะ!" มาร์ค เพื่อนสนิทของไทเกอร์ร้องทัก พร้อมรีบวิ่งเข้ามาหา

"เออ ก็พอเดินได้แล้ว แต่ยังต้องใช้ไม้เท้าไปอีกซักพัก" ไทเกอร์ยิ้มบางๆ

"เฮ้ย ไทเกอร์กลับมาแล้ว!" หนุ่ม เพื่อนอีกคนตะโกน ทำให้กลุ่มเพื่อนๆ ที่ยืนอยู่ไม่ไกลหันมามุงล้อมรอบไทเกอร์

"เป็นไงบ้างวะ?" "หายดีแล้วเหรอ?" "เจ็บมากไหม?" "มีแผลเป็นรึเปล่า?"

คำถามมากมายถาโถมเข้ามา ไทเกอร์ยิ้มรับอย่างภาคภูมิ ชินกับการเป็นจุดสนใจ แต่มาร์คสังเกตเห็นว่าเพื่อนของเขายืนได้ไม่นานนัก

"เฮ้ยๆ พอก่อน ไทเกอร์ยังไม่แข็งแรงเต็มที่ ไปนั่งคุยกันที่โต๊ะดีกว่า" มาร์คตะโกนกลบเสียงเพื่อนๆ

กลุ่มเพื่อนพากันเดินไปที่โต๊ะไม้ตัวยาวด้านนอกอาคาร มาร์คช่วยพยุงไทเกอร์อย่างระมัดระวัง

"หายดีจริงๆ เหรอวะ?" มาร์คถามเบาๆ ขณะที่เพื่อนคนอื่นเดินนำไปข้างหน้า

"ก็ยังเจ็บๆ อยู่ แต่ทนอยู่บ้านไม่ไหวแล้ว อีกอย่าง พลาดเรียนมาเยอะแล้ว"  ไทเกอร์ตอบเสียงเบา พยายามซ่อนความเจ็บปวด

"เรียนกี่วันก็ได้วะมึง สุขภาพสำคัญกว่าแต่เออ ดีที่มึงกลับมา เบื่อที่ไม่มีมึงว่ะ" มาร์คบอกไทเกอร์ในสิ่งที่คิด ไทเกอร์ยิ้ม รู้สึกอบอุ่นใจที่เพื่อนๆ ยังคงต้อนรับเขากลับมาอย่างดี

"เมื่อเช้ามีเรียนอะไรบ้างวะ?" ไทเกอร์ถาม เมื่อทุกคนนั่งลงที่โต๊ะแล้ว

"Mechanics of Materials (กลศาสตร์ของวัสดุ) อาจารย์ภพให้งานอีกแล้วด้วย ส่งศุกร์หน้า"  หนุ่มตอบพร้อมกับหยิบขนมออกมากิน

"เหี้ย กูพลาดไปเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?"  ไทเกอร์ถอนใจ

"อาจารย์บอกว่ามึงไม่ต้องกังวลนะ  ท่านเข้าใจสถานการณ์ แต่ถ้าอยากได้เกรดดีๆ ก็ต้องตามให้ทัน"" แอน เพื่อนสาวในกลุ่มบอกกับไทเกอร์

"มีใครจดโน้ตไว้บ้างไหม? กูต้องอ่านตามให้ทัน ปลายเทอมนี้มีสอบใหญ่ด้วย" ไทเกอร์ถาม สีหน้าเริ่มกังวล เพื่อนๆ มองหน้ากัน ก่อนที่มาร์คจะพูดขึ้น

"กูมีโน้ตนะ แต่อาจจะไม่ค่อยละเอียด..." เขาหยิบสมุดออกมา แสดงให้ไทเกอร์ดู

ไทเกอร์มองโน้ตของมาร์คที่มีแค่หัวข้อหลักๆ กับสูตรไม่กี่สูตร

"ของกูก็คล้ายๆ กัน กูไม่ค่อยได้จดรายละเอียดเท่าไหร่"  แอนบอก

"พี่ไทเกอร์! หายดีแล้วเหรอคะ?" เสียงเรียกจากอีกฟากของลานทำให้ทุกคนหันไปมอง น้ำตาล รุ่นน้องสาวที่ชื่นชอบไทเกอร์กำลังโบกมือและเดินตรงมา

"อืม ก็ดีขึ้นมากแล้ว" ไทเกอร์ตอบ

"หนูดีใจจัง พี่หายไปนาน โอ๊ย! นั่นพี่เลโอนี่คะ" น้ำตาลยิ้มหวานและชี้ไปยังร่างสูงที่เดินห่างออกไปไม่ไกล

ไทเกอร์หันไปมอง เลโอกำลังเดินถือสมุดหนาๆ มุ่งหน้าไปทางห้องสมุดคณะ

"ไปเรียกมาสิ ไทเกอร์อาจจะอยากขอบคุณที่ช่วยชีวิตเขา" มาร์คกระซิบบอกน้ำตาล

น้ำตาลพยักหน้าและวิ่งไปเรียกเลโอ เลโอชะงักเล็กน้อย แต่แล้วก็เดินตามน้ำตาลมา เขาสวมแว่นกรอบดำหนา ท่าทางเรียบๆ เหมือนทุกครั้ง

"สวัสดี" เลโอทักทายเรียบๆ เมื่อมาถึงโต๊ะ

"เฮ้ย วีรบุรุษมาแล้ว" หนุ่มร้องตะโกน

"ใช่ ไม่ใช่ทุกคนที่จะกล้าพอเข้าไปในรถที่จะระเบิด" มาร์คว่า

ไทเกอร์และเลโอสบตากันครู่หนึ่ง ก่อนที่ไทเกอร์จะพยักหน้าให้เล็กน้อย

"เป็นไงบ้าง? กลับมาเรียนแล้วเหรอ?"  เลโอถามไทเกอร์

"อือเพิ่งกลับมาวันนี้" " ไทเกอร์ตอบเลโอ

บรรยากาศเงียบไปชั่วขณะ เพื่อนๆ มองหน้ากันอย่างงุนงง รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงระหว่างทั้งคู่

"พี่ไทเกอร์กำลังหาโน้ตเรียนอยู่พอดีค่ะ พี่เลโอมีไหมคะ?"  น้ำตาลช่วยทำลายความเงียบ

เลโอมองไปที่สมุดในมือตัวเอง แล้วมองกลับไปที่ไทเกอร์

"มี" เขาตอบสั้นๆ

"โอ้โห ช่วยพี่ไทเกอร์หน่อยนะคะ พี่ไทเกอร์พลาดเรียนไปเยอะมาก ต้องตามให้ทัน"  น้ำตาลร้องอย่างตื่นเต้น

ไทเกอร์ดูอึดอัดเล็กน้อย เป็นคนที่ไม่ค่อยขอความช่วยเหลือจากใคร โดยเฉพาะคนที่เคยมีปัญหากัน

"กู..." ไทเกอร์เริ่มพูด แต่เลโอขัดขึ้นมาก่อน

"ได้ กูจดค่อนข้างละเอียด เอาไปถ่ายเอกสารก็ได้" เลโอพูด พร้อมยื่นสมุดในมือให้ไทเกอร์

ไทเกอร์มองสมุดของเลโอด้วยความประหลาดใจ มันเต็มไปด้วยโน้ตที่เขียนอย่างเป็นระเบียบ มีหัวข้อชัดเจน แผนภาพประกอบสวยงาม และสูตรต่างๆ ที่เขียนอย่างละเอียด

"แน่ใจเหรอ?" ไทเกอร์ถาม

"อืม รีบคืนกูภายในวันนี้ก็พอ"  เลโอพยักหน้า

"เยี่ยมไปเลย!  มึงรอดแล้วไทเกอร์!" มาร์คร้องอย่างตื่นเต้น

"ขอบใจนะ" ไทเกอร์พูดด้วยความจริงใจ ห่างไกลจากน้ำเสียงเย่อหยิ่งที่เคยใช้กับเลโอ

"มีอะไรไม่เข้าใจก็ถามได้" เลโอเพียงพยักหน้า

"มึงจะไปไหนต่อ?" ไทเกอร์ถาม

"ห้องสมุด มีงานต้องทำ"  เลโอตอบ

"งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่คลาสบ่ายสองล่ะกัน" ไทเกอร์บอกเลโอ

เลโอพยักหน้าแล้วเดินจากไป ทิ้งให้เพื่อนๆ ของไทเกอร์มองตามด้วยความงุนงง

"เฮ้ย นี่มึงสนิทกับไอ้เลโอตั้งแต่เมื่อไหร่? ก่อนหน้านี้มึงกับมันยังเหมือนจะฆ่ากันอยู่เลย"  หนุ่มถามอย่างสงสัย

"มันมาเยี่ยมกูที่โรงพยาบาล แล้วก็คุยกันรู้เรื่องขึ้น" ไทเกอร์ยักไหล่ตอบออกไป

"โอ้โห ถึงขั้นไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลเลยเหรอ?"  แอนถามพรางทำตาโต

"ก็แค่มาเยี่ยม" ไทเกอร์ทำเป็นไม่ใส่ใจ แต่มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย

"เอาล่ะ ใครอยากไปห้องพักนักศึกษาไหม? กูจะไปถ่ายเอกสารโน้ตนี่" ไทเกอร์ถามเพื่อนๆออกไป

สามวันต่อมา ในห้องเรียน

 อาจารย์ภพกำลังอธิบายเนื้อหาอย่างกระตือรือร้น มือข้างหนึ่งเขียนสูตรบนกระดาน อีกข้างจับชอล์กแตะเป็นจุดๆ บนแผนภาพที่วาดไว้แล้ว ไทเกอร์นั่งแถวกลางๆ ห้อง พยายามจดตามอาจารย์อย่างละเอียด ใบหน้าขมวดคิ้วด้วยความพยายามเข้าใจเนื้อหา

"...ดังนั้น ค่า maximum shear stress ในแกน circular จะเท่ากับ..." อาจารย์ภพหยุดพูดกลางคัน และหันไปมองนักศึกษา "คุณไทเกอร์ คุณจะช่วยบอกสูตรนี้ได้ไหม?"

ไทเกอร์ชะงัก อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มมองโน้ตของเลโอที่เขาถ่ายเอกสารมา

"ค่า maximum shear stress เท่ากับ..." ไทเกอร์เริ่มตอบช้าๆ พยายามอ่านจากโน้ต "T×r หารด้วย J ครับ โดย T คือ torque, r คือ radius และ J คือ polar moment of inertia"

"ถูกต้องครับ" อาจารย์ภพพยักหน้าด้วยความพอใจ "ดีใจที่เห็นคุณตามเนื้อหาทัน แม้จะหยุดพักไปนาน"

ไทเกอร์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาเหลือบมองไปทางเลโอที่นั่งอยู่อีกฝั่งของห้อง เลโอกำลังจดโน้ตอย่างตั้งใจ ไม่ได้สนใจว่าเพื่อนร่วมชั้นกำลังมองเขาอยู่

หลังเลิกคลาส ไทเกอร์พยายามเดินไปหาเลโอที่กำลังเก็บหนังสือใส่กระเป๋า

"เฮ้ ขอบคุณนะ โน้ตของมึงช่วยกูได้มากเลย" ไทเกอร์ทัก

"ไม่เป็นไร" เลโอตอบสั้นๆ

"กูยังไม่เข้าใจเรื่อง strain energy เท่าไหร่ มึงพอมีเวลาอธิบายให้กูฟังหน่อยไหม?" " ไทเกอร์ยอมรับตรงและอยากขอความช่วยเหลือจากเลโอ

"ได้  มึงว่างตอนไหน?  " เลโออึ้งไปครู่หนึ่ง ไม่คาดคิดว่าไทเกอร์จะขอความช่วยเหลือแบบนี้ และเลโอตอบหลังจากคิดสักพัก

"เย็นนี้มีเวลาไหม? กูอยากทำความเข้าใจก่อนที่จะมีคลาสต่อไป" ไทเกอร์ถาม

"ได้ หกโมงที่ห้องสมุดคณะก็แล้วกัน" เลโอพยักหน้า

"ตกลง เจอกันที่นั่น"  ไทเกอร์พยักหน้า

มาร์คที่ยืนคอยไทเกอร์อยู่ไม่ไกลเดินเข้ามาด้วยความสงสัย

"มึงขอให้เลโอสอนเหรอ?" มาร์คถาม เมื่อเลโอเดินห่างไปแล้ว

" อืม มันเก่งออกจะตาย ถ้าใครจะช่วยกูให้ตามทัน ก็คงเป็นมัน" ไทเกอร์ตอบเรียบๆ

"แต่ก่อนหน้านี้มึงยังพูดเหยียดๆ มันอยู่เลยนะ ว่ามันบ้านนอก ไม่ทันสมัย อะไรต่อมิอะไร"  มาร์คทำหน้างง

"คนเราก็เปลี่ยนไปได้ว่ะ" ไทเกอร์นิ่งไปพักหนึ่งและเขาตอบเรียบๆ

มาร์คมองหน้าเพื่อนสนิทด้วยความประหลาดใจ แต่เลือกที่จะไม่ซักไซ้ต่อ

หกโมงตรง ไทเกอร์มาถึงห้องสมุดคณะ เขาเห็นเลโอนั่งรออยู่ที่โต๊ะมุมหนึ่งพร้อมกับหนังสือและโน้ตที่วางเรียงอย่างเป็นระเบียบ

"มาแล้ว" ไทเกอร์ทัก พลางนั่งลงฝั่งตรงข้าม

"เริ่มกันเลยไหม? เนื้อหาเยอะอยู่" เลโอถาม

"เริ่มเลย" ไทเกอร์พยักหน้า

เลโอเริ่มอธิบายเรื่อง strain energy อย่างใจเย็น วาดแผนภาพประกอบ และเขียนสูตรอย่างเป็นขั้นเป็นตอน ไทเกอร์ฟังอย่างตั้งใจ ถามคำถามเป็นระยะเมื่อไม่เข้าใจ เลโอตอบทุกคำถามอย่างละเอียดและใจเย็น ใช้วิธีอธิบายที่ทำให้เข้าใจง่าย

"อ๋อ...ถ้าอธิบายแบบนี้กูเข้าใจเลย" ไทเกอร์พยักหน้าเมื่อเริ่มเข้าใจ

"มึงเริ่มต้นดูสมการแล้วรู้สึกงงใช่ไหม? ต้องเริ่มจากภาพก่อน วิศวกรต้องเห็นภาพให้ออก"  เลโอถาม

"ใช่ อาจารย์สอนเร็วไป กูตามไม่ทัน"  ไทเกอร์พยักหน้า

"เพราะมึงเป็นคนชอบภาพมากกว่าสมการน่ะ กูเห็นมึงชอบวาดรูปตอนเรียนตลอด" "เลโอสังเกต

"มึงสังเกตกูด้วยเหรอ?" ไทเกอร์แปลกใจที่เลโอสังเกตเห็น

"ก็... นั่งใกล้ๆ กันมาตลอด " เลโออธิบาย หูเริ่มแดงเล็กน้อย

บรรยากาศเงียบลงชั่วครู่ ก่อนที่ไทเกอร์จะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“ทำไมเพิ่งมาลงปีนี้” เลดอแปลกใจที่เห็นไทเกอร์มาเรียนวิชาพร้อมกับปี 1

“ปีที่แล้วไปต่างประเทศ ขี้เกียจด้วย” ไทเกอร์บอกไปอย่างไม่ได้สนใจเพราะเขาดรอปไปเทอมนึงเพื่อไปอยู่ต่างประเทศจริงๆ

“ อืม เข้าใจแล้ว” เลโอพนักหน้าเข้าใจคำตอบของไทเกอร์

"ขอบคุณอีกครั้งนะ สำหรับโน้ตและการอธิบาย"  ไทเกอร์พูด

"ไม่เป็นไร ใครๆ ก็ช่วยเพื่อนได้"  เลโอตอบ

"เพื่อน ?  กูนึกว่ามึงบอกว่าเราไม่ได้เป็นเพื่อนกัน" ไทเกอร์ทวนคำพร้อมยกคิ้ว

"ก็... ตอนนี้ก็คงเรียกว่าเพื่อนได้แล้วมั้ง" เลโอตอบ ปกติเขาไม่ใช่คนพูดมาก แต่วันนี้เขารู้สึกสบายใจที่จะคุยกับไทเกอร์มากขึ้น

"เหรอ? งั้นเรามาทำความเข้าใจ strain energy ต่อดีกว่า เพื่อน" ไทเกอร์ยิ้มมุมปาก

เลโอพยักหน้าและเริ่มอธิบายต่อ สองชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสองคุยกันเรื่องเรียนตลอด แต่บรรยากาศเป็นกันเองมากขึ้นเรื่อยๆ

"พอแล้วสำหรับวันนี้  มึงเข้าใจมากขึ้นหรือยัง?"  เลโอปิดหนังสือเมื่อถึงแปดโมง

"อือ ถ้ากูไม่มีมึงช่วย กูคงสอบตกแน่ๆ" ไทเกอร์พยักหน้า

"ไม่หรอก มึงฉลาดอยู่แล้ว ถ้ามึงวางแผนอ่านดีๆ มึงทำได้" เลโอพูด น้ำเสียงเรียบแต่จริงใจ

ไทเกอร์มองหน้าเลโอด้วยความประหลาดใจ ไม่เคยมีใครชมว่าเขาฉลาดมาก่อน