ตอนที่ 12 มิตรภาพที่ไว้ใจ

ไทเกอร์มองหน้าเลโอด้วยความประหลาดใจ ไม่เคยมีใครชมว่าเขาฉลาดมาก่อน ส่วนใหญ่ผู้คนจะมองเขาเป็นแค่เด็กหนุ่มหน้าตาดีที่มีฐานะร่ำรวยเท่านั้น

"มึงหิวไหม ?ไปกินอะไรกันไหม?" ไทเกอร์ถามขึ้น

"ได้ มีร้านไหนดีๆ แนะนำไหม?" เลโอคิดสักครู่ แล้วพยักหน้า

"กูรู้จักร้านอาหารญี่ปุ่นร้านนึงใกล้ๆ นี่กูเลี้ยงดีกว่า ถือว่าเป็นการขอบคุณที่ช่วยกูวันนี้"  ไทเกอร์บอก

"โอเค" เลโอเก็บหนังสือใส่กระเป๋า

ทั้งสองเดินออกจากห้องสมุดด้วยกัน ไทเกอร์ยังคงต้องใช้ไม้เท้าช่วยพยุง แต่ดูเหมือนเขาจะเดินได้คล่องขึ้นแล้ว

"ขับรถมาไหม?" ไทเกอร์ถาม

"เปล่า นั่งรถเมล์มา" " เลโอตอบ

"งั้นนั่งรถกูไปกัน" ไทเกอร์เสนอ ชี้ไปที่รถสปอร์ตสีดำคันหรูที่จอดอยู่ไม่ไกล

"มึงขับแทนกูได้ไหม? ขากูยังไม่ค่อยดี" ไทเกอร์บอกเลโอ

"มึงแน่ใจเหรอ? รถมึงราคาแพงขนาดนั้น..."เลโอมองรถสปอร์ตราคาแพงด้วยความลังเลเพราะมันเป็นรถของคนอื่น หากเป็นรถของที่บ้านเขาจะไม่ถามออกไปแบบนั้นเลย

"ไว้ใจกูสิ กูรู้ว่ามึงขับรถดี" ไทเกอร์ยิ้ม ส่งกุญแจให้เลโอ

"รู้ได้ไง?" เลโอประหลาดใจ

"เคยเห็นมึงขับรถพี่มึงมาส่งที่มหาวิทยาลัยครั้งนึง มึงเป็นคนขับรถระมัดระวัง แค่ดูก็รู้"  ไทเกอร์ตอบ

เลโออึ้งไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าไทเกอร์จะสังเกตเขาถึงขนาดนั้น ในที่สุดเขาก็รับกุญแจมา

"ถ้ามึงแน่ใจจริงๆ แต่กูต้องบอกว่ากูไม่เคยขับรถหรูแบบนี้นะ" เลโอพูดออกไปเพราะรถที่บ้านไม่มีคันราคาเกินสิบล้าน ส่วนรถไทเกอร์คันนี้น่าจะยี่สิบล้าน

"มันก็แค่รถธรรมดา ยังไงมึงก็ติดกับดักทุนนิยมแล้ว"  ไทเกอร์ว่า

ทั้งสองหัวเราะเบาๆ ก่อนเดินไปที่รถด้วยกัน

เลโอช่วยไทเกอร์เข้าประตูฝั่งผู้โดยสาร ก่อนเดินอ้อมไปที่ฝั่งคนขับ เขานั่งลงบนเบาะหนังนุ่ม มองแผงหน้าปัดที่มีไฟส่องสว่างและดูซับซ้อน

"ปุ่มสตาร์ทอยู่ตรงนั้น กดเลย" ไทเกอร์ชี้

เลโอกดปุ่ม เสียงเครื่องยนต์ดังครืนแล้วเบาลงเป็นเสียงหึ่งๆ ที่แทบไม่ได้ยิน

"ทางไปร้านยังไง?" เลโอถาม

"เลี้ยวขวาออกจากมหาวิทยาลัย แล้วตรงไปประมาณสองกิโล เดี๋ยวกูบอกทาง

" ไทเกอร์อธิบาย

เลโอขับรถออกจากมหาวิทยาลัยอย่างระมัดระวัง รถแล่นอย่างนุ่มนวล คล่องตัว ให้ความรู้สึกผ่อนคลายอย่างที่เขาไม่คาดคิด

"มึงดูชิน" ไทเกอร์สังเกต "เหมือนเคยขับรถหรูมาก่อน"

"กูมีรถที่บ้าน แต่ไม่ได้นำมากรุงเทพฯ ที่นี่รถติดเกินไป กูเลยอยู่หอใน" เลโอตอบ

"บ้านมึงอยู่ที่ไหนนะ? กูจำได้ว่ามึงบอกว่ามาจากต่างจังหวัดใช่ไหม?" ไทเกอร์ถาม

"สุราษฎร์ธานี" เลโอตอบสั้นๆ

"อ๋อ ทางใต้ กูไม่ค่อยรู้จักทางนั้นเท่าไหร่ เคยไปแค่ภูเก็ตกับสมุย" ไทเกอร์พยักหน้าตอบออกไป

"ตรงนี้เลี้ยวซ้ายใช่ไหม?" เลโอถามเมื่อถึงสี่แยก

"ใช่ อีกประมาณ 500 เมตรก็ถึงแล้ว" ไทเกอร์พยักหน้า

เลโอเลี้ยวรถเข้าซอย ขับไปตามถนนเล็กๆ ที่มีร้านอาหารและร้านค้าเรียงรายสองข้างทาง

"ร้านนั้นตรงนั้น" ไทเกอร์ชี้ไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นขนาดกลางที่มีป้ายไฟนีออนสีแดงสว่างอยู่หน้าร้าน

เลโอจอดรถในลานจอดข้างร้าน ดับเครื่องยนต์ และส่งกุญแจคืนให้ไทเกอร์

"ขอบคุณ ตอนกลับกูก็คงต้องรบกวนมึงอีก"  ไทเกอร์รับกุญแจกลับมา

"ไม่เป็นไร" เลโอตอบ

เลโอลงจากรถและเดินอ้อมไปช่วยไทเกอร์ เมื่อทั้งสองเข้าไปในร้าน พนักงานก็ต้อนรับอย่างอบอุ่น

"คุณไทเกอร์! นานแล้วนะคะที่ไม่ได้เจอ ได้โต๊ะประจำเลยค่ะ"  พนักงานสาวร้องทัก

"ขอบคุณมากครับ วันนี้มากับเพื่อน"  ไทเกอร์ยิ้มให้

พนักงานยิ้มให้ทั้งสอง และนำทางไปยังโต๊ะมุมหนึ่งที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว ทั้งสองนั่งลงฝั่งตรงข้ามกัน

"มึงสั่งเลย ร้านนี้ซาชิมิดีมาก แล้วก็ซุปมิโซ" ไทเกอร์บอก

"มึงมาบ่อยเหรอ?" เลโอถามขณะเปิดเมนู

"พ่อกูชอบอาหารญี่ปุ่น ครอบครัวกูมาที่นี่ประจำ"  ไทเกอร์ตอบ

ทั้งสองสั่งอาหาร ไทเกอร์สั่งกิมจิและซาชิมิรวม ส่วนเลโอสั่งซูชิและราเมน พนักงานจดและเดินไปที่ครัว

"ช่วงนี้มึงตั้งใจเรียนเชียวนะ ตอนแรกกูนึกว่ามึงเป็นพวกเนิร์ดไร้สังคมซะอีก"  ไทเกอร์สังเกต

"ก็เป็นนะ แต่กูแค่อยากเรียนให้จบไวๆ เพื่อกลับไปช่วยงานที่บ้าน"  เลโอตอบพร้อมยิ้มบางๆ

"ทำธุรกิจอะไรเหรอ?" ไทเกอร์ถาม

"โรงแรมกับรีสอร์ท ของครอบครัว"  เลโอตอบเรียบๆ

"เหรอ? กูนึกว่า..." ไทเกอร์แปลกใจ

"นึกว่ากูจน?" เลโอถาม น้ำเสียงเรียบ ไม่มีความรู้สึกโกรธหรือน้อยใจ

"ก็..มึงไม่เคยพูดถึงนี่"  ไทเกอร์ทำท่าเก้ๆ กังๆ

"มันไม่สำคัญ กูไม่อยากให้คนรู้จักกูเพราะพ่อแม่หรือเพราะเงินอยู่แล้ว"  เลโอยักไหล่

"ตรงกันข้ามกับกูเลยนะ กูชอบให้ทุกคนรู้ว่ากูมีฐานะ" ไทเกอร์นิ่งคิดและบอกไป ก่อนจะถอนหายใจ

"ทุกคนมีวิธีคิดต่างกัน" เลโอตอบ

พนักงานนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ น้ำชาร้อนสำหรับเลโอ และชาเขียวเย็นสำหรับไทเกอร์

"มึงรู้อะไรเกี่ยวกับกูบ้าง?" ไทเกอร์ถามกลางจังหวะ น้ำเสียงเรียบจริงจัง มองเลโอที่เหมือนกำลังคิด

"รู้แค่ว่ามึงเป็นลูกนักธุรกิจในกรุงเทพฯ เป็นคนชอบเที่ยว ชอบโชว์ ชอบเด่น เกรดพอใช้ได้แต่ไม่เก่งวิชาการ ความเก่งของมึงอยู่ที่เรื่องสังคม การเข้ากับคน" เลโอบอกตามความคิดของตัวเอง

"มึงสังเกตกูเยอะเหมือนกันนะ" ไทเกอร์ฟังอย่างตั้งใจ

"ก็เรียนห้องเดียวกันหลายวิชามาเกือบปี" เลโอยักไหล่

"แล้วมึงรู้ไหมว่าทำไมกูเป็นแบบนั้น?" ไทเกอร์ถาม

"ไม่รู้ และกูไม่ควรเดา" " เลโอส่ายหน้า

ไทเกอร์จิบชาเย็นอึกใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจ

"พ่อกูคาดหวังสูงมาก ถ้ากูไม่เด่น ไม่ดังในมหาวิทยาลัย เขาจะผิดหวัง" ไทเกอร์เริ่มพูด

"มึงเลยแสดงตัวเป็นเดือนคณะ เป็นคนดัง" เลโอต่อความให้

"ใช่" ไทเกอร์พยักหน้า

"พี่สาวกูเป็นอดีตดาวคณะบริหาร จบเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ตอนนี้ไปทำงานบริษัทใหญ่ที่สิงคโปร์ พ่อภูมิใจมาก"

"แล้วมึงเลือกตามรอยพี่สาว"

"จะว่าตามก็ได้ แต่กูรู้ตัวว่ากูไม่เก่งวิชาการเท่าเขา เลยต้องหาทางอื่นที่จะทำให้พ่อภูมิใจ แล้วอีกอย่างกูอย่างเอาชนะมึงอ่ะ"  ไทเกอร์ยอมรับในเหตุผลของตัวเอง

"เข้าใจแต่เกี่ยวไรกับกู" เลโอพยักหน้า

"ก็นั่นสิ มึงล่ะ? ครอบครัวมึงเป็นยังไง?" ไทเกอร์ถาม

"ก็ปกติ  พ่อแม่ให้อิสระกูมาก เพราะเขารู้ว่ากูรับผิดชอบตัวเองได้ กูมีพี่ชายพี่สาวฝาแฝด เรียนอยู่อเมริกา" เลโอตอบ

"ดีจังวะ ได้ทำในสิ่งที่อยากทำโดยไม่มีใครบังคับ"  ไทเกอร์ถอนหายใจ

อาหารถูกยกมาเสิร์ฟ จานซาชิมิสวยงามเรียงเป็นระเบียบ ซูชิหลากสีสัน และชามราเมนที่มีไอร้อนลอยฟุ้ง

"กินให้อร่อยนะ" ไทเกอร์ยิ้ม

"ขอบคุณที่เลี้ยง" เลโอพูด

ทั้งสองเริ่มกินอาหารพร้อมคุยเรื่องเรียนและเรื่องทั่วไป บรรยากาศผ่อนคลายและเป็นกันเองมากขึ้นเรื่อยๆ

"เฮ้ย อร่อยว่ะ" เลโอชมเมื่อลองซาชิมิที่ไทเกอร์แบ่งให้

"บอกแล้วไง ถูกปากมึงใช่ไหมล่ะ?"  ไทเกอร์ยิ้ม

"อือ" เลโอพยักหน้า

 "ต่อไปกูจะพามึงไปกินอาหารใต้บ้าง ต้มยำกุ้งน้ำข้นที่บ้านกูเด็ดมาก" เลโอขออวดของเด็ดบ้านเกิดตัวเอง

"ได้เลย" ไทเกอร์ตอบรับทันที

"ว่าแต่ กูขอปรึกษาเรื่องรายงานวิชา Mechanics ได้ไหม? อาจารย์ให้ส่งสัปดาห์หน้าแล้ว" ไทเกอร์ขอให้เลโอช่วยเรื่องเรียนต่อ

"ได้ พรุ่งนี้ก็ได้ ว่างตอนไหน?" เลโอพยักหน้า

"พรุ่งนี้กูมีคลาสถึงบ่ายสาม หลังจากนั้นว่าง"  ไทเกอร์ตอบ

"ตกลง เจอกันที่ห้องสมุดอีก" เลโอพยักหน้า

มื้ออาหารผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสองคุยกันถูกคอกว่าที่คาดไว้ ไทเกอร์จ่ายเงิน และทั้งคู่เดินออกจากร้าน

"กูขับละกัน มึงดูเหนื่อยแล้ว" เลโอเสนอตัวขับรถ

"ขอบใจ กลับหอมึงเลยใช่ไหม?" ไทเกอร์ส่งกุญแจให้

"อืม" เลโอพยักหน้า

ระหว่างทางกลับ ไทเกอร์เอนหลังพิงเบาะและหลับตา เขาดูเหนื่อยจากการกลับมาเรียนวันแรก เลโอขับรถอย่างระมัดระวัง ส่ายหน้าเล็กน้อยกับตัวเอง

ใครจะคิดว่าเขากับไทเกอร์จะกลายเป็นเพื่อนกันได้ หลังจากที่เคยเกลียดกันมาก่อน ชีวิตบางทีก็เหนือความคาดหมายจริงๆ

"ถึงแล้ว " เลโอเอ่ยเมื่อจอดรถหน้าหอพัก ไทเกอร์ค่อยๆลืมตา

"พรุ่งนี้เจอกันที่ห้องสมุดนะ" เขาพยักหน้า

"อือ ขอบคุณนะ " เลโอพยักหน้า แล้วลงจากรถ

"เดี๋ยว!" ไทเกอร์ร้องเรียก ก่อนที่เลโอจะเดินเข้าหอ

"มีอะไร?" เลโอหันกลับมาถาม

"ขอบคุณอีกครั้งสำหรับวันนี้ สำหรับทุกอย่าง" ไทเกอร์พูด

"ไม่เป็นไร ระวังตัวกลับบ้านล่ะ" เลโอยิ้มบางๆ

ไทเกอร์พยักหน้า สตาร์ทรถ และขับออกไป เลโอมองตามรถสปอร์ตคันหรูที่ค่อยๆ หายลับไปในความมืด ก่อนจะหันหลังเดินเข้าหอพัก ความรู้สึกแปลกใหม่แล่นผ่านอกของเขา

ความรู้สึกที่ไทเกอร์ไม่คุ้นเคย แต่แปลกดีที่ไม่รู้สึกแย่เลย