ตอนที่ 21 ไม่ชอบตัวเองเลย

เลโอยืนฟังบทสนทนาของทั้งสองอย่างอึดอัด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกไม่ชอบใจที่เห็นไทเกอร์คุยกับพิม

"รู้สึกหงุดหงิดล่ะสิ?" แอนเดินมาถามเบาๆ ขณะยื่นป๊อปคอร์นมาให้เลโอ

"หา? อะไรนะ?" เลโอเลิกคิ้ว ทำเป็นไม่เข้าใจ

"ไม่ต้องปากแข็งหรอก กูเห็นมึงมองไทเกอร์กับพิมแบบไม่พอใจ" แอนพูดยิ้มๆ

"กูไม่ได้..." เลโอเริ่มปฏิเสธ

"เฮ้ย พวกเรา ตั๋วได้แล้ว" มาร์คเดินมาขัดจังหวะพอดี เขาแจกตั๋วให้ทุกคน "เข้าไปกันเถอะ หนังกำลังจะเริ่มแล้ว"

ทุกคนเดินเข้าไปในโรงภาพยนตร์ ที่นั่งถูกจัดให้นั่งติดกันเป็นกลุ่ม เลโอนั่งอยู่ระหว่างไทเกอร์กับมาร์ค ส่วนพิมนั่งอีกด้านของไทเกอร์ ตามด้วยแอน จิม และหนุ่ม

ไฟในโรงภาพยนตร์ค่อยๆ หรี่ลง และหนังเริ่มฉาย เลโอพยายามตั้งใจดูหนัง แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะสังเกตว่าพิมพยายามชวนไทเกอร์คุยเป็นระยะๆ ประมาณครึ่งทางของหนัง มีฉากตื่นเต้น ไทเกอร์เอื้อมมือมาจับแขนเลโอโดยไม่รู้ตัว เลโอรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้สะบัดมือออก ปล่อยให้ไทเกอร์จับแขนเขาไว้สักพักหนึ่ง

"เฮ้ย ตกใจชิบหาย" ไทเกอร์กระซิบ ก่อนจะปล่อยมือออก

เลโอพยักหน้า แล้วกลับมาตั้งใจดูหนังต่อ แต่ไม่นานเขาก็รู้สึกได้ว่าพิมเอนตัวมาใกล้ไทเกอร์มากขึ้น แกล้งทำเป็นกลัวในฉากสยองขวัญ เลโอถอนหายใจเบาๆ และพยายามโฟกัสกับหนัง

เมื่อหนังจบ ทุกคนเดินออกมาจากโรงภาพยนตร์ พูดคุยกันถึงเนื้อเรื่องอย่างออกรสออกชาติ

"หนังเจ๋งมาก โดยเฉพาะฉากสุดท้ายที่..." มาร์คพูดอย่างตื่นเต้น

"เฮ้! ไม่ต้องสปอยล์ จิมกับพิมยังไม่ได้ดู" แอนห้าม

"ก็เพิ่งดูไปพร้อมกันไม่ใช่เหรอ?" หนุ่มถามงงๆ

"ไม่ใช่ๆ พิมเขาไม่ค่อยได้ดูหนัง เขาไม่ได้ตั้งใจดูหรอก" แอนส่ายหน้า

"แอน! พูดอะไรของเธอ" พิมทำหน้าเขินอาย

"ก็จริงนี่ มึงนั่งกระซิบกระซาบกับไทเกอร์ตลอดนะยัยพิม" แอนแกล้งแซว

เลโอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างติดอยู่ในลำคอ เขากระแอมเบาๆ

"ว่าแต่ พวกเราจะไปกินข้าวกันต่อมั้ย? มีร้านใหม่เปิดที่ชั้นบนห้าง" มาร์คถาม

"ไปสิ" ทุกคนตอบรับพร้อมกัน ยกเว้นเลโอ

"กู... คงไม่ไปแล้วล่ะ พอดีมีงานต้องทำ " เลโอพูดเบาๆ

"เฮ้ย อย่าหักหน้ากันดิวะ งานไว้ทำพรุ่งนี้ก็ได้"  มาร์คทัก

"กูมีเรียนพิเศษเช้าพรุ่งนี้ด้วย อาจารย์นัดติว"  เลโอแก้ตัว

"อ้าวเหรอ" ไทเกอร์ดูผิดหวัง

"งั้น... กูก็ไม่ไปละกัน" ไทเกอร์ย้ำ

"เฮ้ย ทำไมล่ะ?" มาร์คถาม

"กลับไปช่วยเลโอทำงานดีกว่า" ไทเกอร์ตอบ

"ไม่ต้องหรอก มึงไปกับพวกเขาเถอะ กูกลับเองได้"  เลโอรีบปฏิเสธ

"แน่ใจเหรอ?" ไทเกอร์ถาม สีหน้าเป็นห่วง

"แน่ใจ สนุกๆ กันนะ" เลโอพยักหน้า

"งั้นกูจะแท็กซี่กลับแล้วนะ บาย"  เลโอโบกมือลา

"เดี๋ยวสิ กูเดินไปส่งที่ป้ายแท็กซี่ก่อน พวกมึงขึ้นไปจองโต๊ะรอก่อนนะ"

"โอเค เจอกันที่ร้าน" มาร์คยักคิ้วหลิ่วตา แต่ก็พยักหน้า

ไทเกอร์เดินมาส่งเลโอที่ป้ายแท็กซี่หน้าห้าง ทั้งสองเงียบกันไปพักใหญ่

"มึงไม่จำเป็นต้องมาส่งก็ได้นะ" เลโอพูดทำลายความเงียบ

"กูอยากมาส่ง มึงแน่ใจนะว่าจะกลับคนเดียว?"  ไทเกอร์ตอบ

"อืม แน่ใจ มึงกลับไปสนุกกับเพื่อนๆ เถอะ โดยเฉพาะพิม ดูเหมือนเขาจะสนใจมึงนะ" "

"มึงคิดว่ากูสนใจพิมเหรอ?" ไทเกอร์มองหน้าเลโอด้วยสายตาประหลาดใจ

"ก็... ไม่รู้สิ เขาก็น่ารักดีนะ" เลโอตอบ พยายามทำเสียงเรียบเฉย

"กูไม่สนใจใครง่ายๆ หรอก โดยเฉพาะคนที่เพิ่งเจอครั้งแรก" ไทเกอร์หัวเราะเบาๆ

รถแท็กซี่คันหนึ่งจอดลงที่ป้าย เลโอยกมือเรียก

"งั้นกูไปละนะ เจอกันที่บ้าน" " เลโอบอก

"อืม" ไทเกอร์พยักหน้า

เลโอขึ้นรถแท็กซี่และมองไทเกอร์ผ่านกระจกหน้าต่าง เพื่อนร่วมห้องยกมือโบกลาเขาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้าง เลโอรู้สึกอึดอัดแปลกๆ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไม

"ไปไหนครับ?" คนขับแท็กซี่ถาม

เลโอบอกที่อยู่ แล้วเอนตัวพิงเบาะ ใจยังคิดถึงเรื่องของไทเกอร์กับแฟนเก่า และพิมคนใหม่ที่ดูสนใจไทเกอร์มาก

"แปลกจริง ทำไมกูถึงรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้ด้วย..."  เลโอพึมพำกับตัวเอง

เลโอกลับถึงเพนท์เฮาส์ เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องที่เงียบสงัด แน่นอนว่าไทเกอร์ยังไม่กลับ เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสบายๆ และเดินไปที่ห้องครัวหาอะไรกิน

เขาเปิดตู้เย็นและพบกล่องพิซซ่าที่เหลือจากเมื่อคืน จึงตัดสินใจอุ่นกินแก้หิว เมื่อกินเสร็จ เขาล้างจานและเดินมานั่งที่โซฟา เปิดทีวีดูรายการสารคดีธรรมชาติ

เวลาผ่านไปสักพัก เลโอเริ่มรู้สึกง่วง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู นาฬิกาบอกเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว แต่ไทเกอร์ยังไม่กลับ เขาคิดจะส่งข้อความถาม แต่ก็ลังเล ไม่อยากให้ดูเหมือนเขากำลังเป็นห่วงหรือคอยจับตาดูเพื่อนร่วมห้อง

"ช่างเถอะ เขาโตแล้ว ไปไหนก็ได้" เลโอบอกตัวเอง

เขาปิดทีวีและเดินเข้าห้องนอน ตั้งนาฬิกาปลุก แล้วล้มตัวลงนอน แต่กลับนอนไม่หลับ สายตาจ้องมองเพดานห้อง ความคิดวนเวียนถึงไทเกอร์ แฟนเก่าที่กลับมา และพิมสาวสวยที่ดูสนใจเพื่อนของเขา

"กูเป็นบ้าอะไรของกูวะ ทำไมต้องมานั่งคิดเรื่องพวกนี้ด้วย" เลโอพึมพำกับตัวเอง

เสียงกุญแจไขประตูดังขึ้น เลโอลุกขึ้นนั่งทันที ฟังเสียงอย่างตั้งใจ ได้ยินเสียงประตูเปิดและปิด ตามด้วยเสียงฝีเท้าของไทเกอร์ที่เดินเข้ามาในห้อง

เลโอลังเลว่าควรจะออกไปทักทายหรือไม่ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าไม่ควรทำตัวเหมือนกำลังรอเพื่อนร่วมห้อง เขาล้มตัวลงนอนอีกครั้ง พยายามข่มตาหลับ

เสียงน้ำไหลจากห้องน้ำดังขึ้น ไทเกอร์คงกำลังอาบน้ำ เลโอนอนฟังเสียงน้ำไหล และไม่นานความง่วงก็เริ่มเข้าครอบงำ เขาค่อยๆ หลับไป

รุ่งเช้าเลโอตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย เขาลุกขึ้นนั่งบนเตียงพลางนวดขมับ ก่อนจะมองนาฬิกาบนผนัง เวลา 8.30 น. แล้ว

เขาลุกจากเตียงและเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น พบว่าไทเกอร์นั่งอยู่ที่โซฟา กำลังจิบกาแฟและอ่านบางอย่างในแท็บเล็ต

"ตื่นแล้วเหรอ?" ไทเกอร์ทัก เงยหน้าขึ้นจากแท็บเล็ต

"อืม เมื่อคืนกลับดึกนี่นา"  เลโอตอบ

"ก็ไม่ดึกมาก ประมาณเที่ยงคืน มึงหลับไปแล้วใช่มั้ย?"  ไทเกอร์ตอบ

"อืม" เลโอพยักหน้า เดินไปที่ห้องครัวเพื่อชงกาแฟให้ตัวเอง

"เมื่อคืนสนุกมั้ย?" เลโอถามพลางชงกาแฟ

"ก็งั้นๆ แหละ พวกมันกินเหล้ากันเยอะ กูเลยกลับก่อน"  ไทเกอร์ตอบ

"อ้าวเหรอ? นึกว่ามึงจะร่วมวงด้วยซะอีก"  เลโอถามด้วยความประหลาดใจ

"ไม่อะ พรุ่งนี้กูมีนัดกับพลอย ต้องการสมองที่แจ่มใส"  ไทเกอร์ส่ายหน้า

"นัดกับพลอยเหรอ?" ประโยคนั้นทำให้เลโอชะงักไปเล็กน้อย

"อืม ที่ร้านกาแฟแถวมหาลัย" ไทเกอร์พยักหน้า

"มึง... จะกลับไปคบกับเธอเหรอ?" เลโอถามเสียงเบา

“ก็ไม่นะ”ไทเกอร์เงยหน้าขึ้นมองเลโอ มีแววตาประหลาดใจ

"แต่มึงยังนัดเจอเธออยู่ดี?" เลโอถาม พยายามทำเสียงเรียบเฉย

"กูแค่จะบอกให้ชัดเจนว่ากูไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธออีกแล้ว ไม่ต้องเสียเวลาก้กู" ไทเกอร์อธิบาย

"อืม... ดีแล้วล่ะ" เลโอพยักหน้า รู้สึกโล่งอกเล็กน้อย

"ทำไมเหรอ?  มึงไม่ชอบพลอยเหรอ?"  ไทเกอร์ถาม

"เฮ้ยจะไม่ชอบได้ไง ก็... กูยังไม่เคยเจอเธอเลย" เลโอตอบ

"มันมีเหตุผลที่เราเลิกกันไป ถึงเธอจะเปลี่ยนไป แต่กูก็เปลี่ยนไปแล้วเหมือนกัน"

เลโอเดินมานั่งที่โซฟาอีกตัวหนึ่ง ถือแก้วกาแฟร้อนๆ "มึงเปลี่ยนไปเยอะมากนะตั้งแต่ปีหนึ่ง"

"มึงก็เหมือนกัน" ไทเกอร์ยิ้ม "แต่ในทางที่ดีขึ้นนะ"

ทั้งสองนั่งจิบกาแฟเงียบๆ บรรยากาศสงบและอบอุ่น แตกต่างจากความอึดอัดเมื่อวาน

ทั้งสองคุยกันต่ออีกพักใหญ่ ก่อนที่เลโอจะลุกไปอาบน้ำและเริ่มทำงานที่ค้างไว้ ไทเกอร์ก็หันกลับไปสนใจแท็บเล็ตของเขา บรรยากาศในเพนท์เฮาส์กลับมาสงบและเป็นปกติอีกครั้ง

เช้าวันรุ่งขึ้น เลโอตื่นมาพบว่าไทเกอร์เตรียมตัวออกไปข้างนอกแล้ว เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงยีนส์สีเข้ม ดูดีกว่าปกติเล็กน้อย

"จะไปแล้วเหรอ?" เลโอถามขณะเดินออกมาจากห้องนอน

"อืม อีกสักชั่วโมงนึง" ไทเกอร์ตอบ ขณะมองตัวเองในกระจก

"แต่งตัวเต็มที่เลยนะ" เลโอสังเกต

"ก็ธรรมดา มึงก็เห็นกูแต่งแบบนี้บ่อยๆ" ไทเกอร์ยิ้ม

"แล้ว... นัดพลอยกี่โมง?"

"สิบโมง" ไทเกอร์ตอบ

"กูว่าจะอ่านหนังสือแถวนั้นเหมือนกัน ไปด้วยกันมั้ย?"

"มึงจะไปนั่งร้านกาแฟแถวมหาลัยเหรอ?" ไทเกอร์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนถามเลโอ

"อืม" เลโอตอบ

"มึงจะไปนั่งร้านเดียวกับที่กูนัดพลอยเหรอ?" ไทเกอร์ดูลังเลเล็กน้อย

"เปล่า กูไปร้านอื่น กูแค่คิดว่าเราจะไปด้วยกันได้ แต่ถ้ามึงอยากไปคนเดียวก็ไม่เป็นไร"

"ไม่ๆ ไปด้วยกันก็ได้ แต่กูไม่แน่ใจว่านัดกับพลอยจะคุยกันจบเมื่อไหร่" " ไทเกอร์ตัดสินใจชวนเลดอ

"ไม่เป็นไร กูนั่งได้ทั้งวันอยู่แล้ว" เลโอยิ้ม

เลโอเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัว เขาสวมเสื้อยืดสีเทาทับด้วยเสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีน้ำเงินที่ไทเกอร์ให้ และกางเกงยีนส์สีดำ เมื่อเดินออกมา ไทเกอร์มองเขาด้วยสายตาประหลาดใจ

"มึงใส่เสื้อที่กูให้เหรอ?" ไทเกอร์ถาม

"อืม ชอบตัวนี้ มีปัญหาเหรอ?" เลโอตอบ

"เปล่าๆ มึงใส่แล้วดูดีมาก"  ไทเกอร์ส่ายหน้า

"ไปกันเถอะ" เลโอยิ้มเขิน

ทั้งสองออกจากเพนท์เฮาส์และขึ้นรถของไทเกอร์ไปที่มหาวิทยาลัย บรรยากาศในรถเงียบๆ แต่ไม่อึดอัด เมื่อถึงที่หมาย ไทเกอร์จอดรถในลานจอดของมหาวิทยาลัย

"กูจะไปที่ร้านกาแฟตรงนั้น มึงจะไปไหน?" ไทเกอร์ชี้ไปที่ร้านกาแฟเล็กๆ แห่งหนึ่ง

"กูจะไปนั่งที่ร้านหน้าตึกคณะ มึงไปเจอพลอยเถอะ เสร็จธุระแล้วค่อยไลน์มาหากู"  เลโอตอบ

"โอเค เดี๋ยวเจอกัน " ไทเกอร์พยักหน้า ก่อนจะยื่นมือมาแตะไหล่เลโอเบาๆ

เลโอพยักหน้าและเดินแยกไปอีกทาง เขาหันไปมองไทเกอร์ที่เดินไปที่ร้านกาแฟ และเห็นผู้หญิงคนหนึ่งลุกขึ้นโบกมือ นั่นคงเป็นพลอยแฟนเก่าของไทเกอร์ เธอดูสวยมากในชุดเดรสสีขาว

เลโอถอนหายใจและเดินไปที่ร้านกาแฟอีกร้านหนึ่ง แต่เขาเลือกที่นั่งริมหน้าต่างที่พอจะมองเห็นร้านที่ไทเกอร์นั่งอยู่ได้ เขารู้ว่าไม่ควรทำแบบนี้ แต่ก็อดไม่ได้

เขาสั่งกาแฟลาเต้และเค้กช็อกโกแลต แล้วเปิดหนังสือขึ้นมาอ่าน แต่สายตาก็อดไม่ได้ที่จะชำเลืองไปมองไทเกอร์และพลอยเป็นระยะๆ

พวกเขาดูเหมือนกำลังคุยกันอย่างจริงจัง บางครั้งพลอยเอื้อมมือไปจับมือไทเกอร์ แต่ไทเกอร์ดึงมือกลับ สีหน้าของพลอยดูผิดหวัง ส่วนไทเกอร์ดูเคร่งเครียด

เลโอพยายามกลับมาโฟกัสที่หนังสือ แต่ก็ทำไม่ได้ เขารู้สึกหงุดหงิดกับตัวเองที่สนใจเรื่องของไทเกอร์มากเกินไป

"เกิดอะไรขึ้นกับกูเนี่ย ทำไมต้องมาแอบดูเขาด้วย ไม่ชอบตัวเองเลย" เลโอบ่นกับตัวเอง

เขาตัดสินใจย้ายโต๊ะไปนั่งมุมอื่นที่มองไม่เห็นร้านของไทเกอร์ แล้วบังคับตัวเองให้อ่านหนังสือ ประมาณชั่วโมงครึ่งผ่านไป โทรศัพท์ของเลโอสั่น เขาหยิบขึ้นมาดูพบว่าเป็นข้อความจากไทเกอร์

[ไทเกอร์ 11:32]: เสร็จแล้ว มึงอยู่ไหน?

เลโอรีบตอบกลับ

[เลโอ 11:32]: ร้านกาแฟหน้าตึกคณะ โต๊ะมุมในสุด

ไม่นานไทเกอร์ก็เดินเข้ามาในร้าน สีหน้าเขาดูโล่งอกและผ่อนคลาย เขาเดินตรงมาที่โต๊ะของเลโอ

"เป็นไงบ้าง?" เลโอถาม ปิดหนังสือลง

"โล่งอก พลอยร้องไห้นิดหน่อย แต่ก็เข้าใจแล้วว่ากูไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธออีกแล้ว" "ไทเกอร์ตอบ นั่งลงตรงข้ามเลโอ

"ดีแล้วล่ะ เธอคงต้องใช้เวลาทำใจ" " เลโอพยักหน้า

"แต่ตอนนี้เราก็เป็นเพื่อนกันได้ จบกันดี"

"ดีแล้ว" เลโอยิ้ม

ไทเกอร์สั่งกาแฟและเค้กสำหรับตัวเอง แล้วทั้งสองก็นั่งคุยกันต่อ บรรยากาศผ่อนคลายและสบายๆ เหมือนเดิม

"ไม่นึกว่ามึงจะใส่เสื้อที่กูให้มาวันนี้" ไทเกอร์ทัก มองเสื้อเชิ้ตของเลโอ

"อ้อ ก็... มันสวยดี" เลโอตอบ "มึงเลือกได้ถูกใจกู"

"เออ มึงใส่แล้วดูดีมาก" ไทเกอร์ยิ้ม

"ขอบใจนะ" เลโอยิ้มตอบ

ทั้งสองจิบกาแฟและคุยกันต่อ ไม่มีความอึดอัดหรือความไม่สบายใจเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว เลโอรู้สึกโล่งอกที่ไทเกอร์จัดการเรื่องแฟนเก่าได้อย่างชัดเจน และเขาก็ขอบคุณตัวเองที่ไม่ได้ทำตัวแปลกๆ จนทำให้มิตรภาพระหว่างพวกเขาต้องสั่นคลอน

"กูว่าพวกเรากลับกันดีกว่า กลับไปดูหนังที่บ้านมั้ย?" " ไทเกอร์เสนอหลังจากนั่งคุยกันได้สักพัก

"ได้เลย หนังเรื่องอะไร?"  เลโอตอบ

"เรื่องที่มึงอยากดู" ไทเกอร์ยิ้ม

เลโอรู้สึกอบอุ่นใจ แม้จะไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองดีนัก แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาไม่อยากให้มีอะไรมาทำลายมิตรภาพระหว่างเขากับไทเกอร์ และเขาก็ดีใจที่ไทเกอร์ก็คงคิดเหมือนกัน