ตอนที่ 23 ให้กูช่วยมึงนะ NC

ประตูเพนท์เฮาส์ปิดลงเบาๆ ทิ้งไว้เพียงความเงียบที่แทรกตัวอยู่ระหว่างสองร่างในความมืด ไทเกอร์ยังคงพยุงเลโอที่เดินโซเซ ร่างกายของเขาร้อนผ่าวจนไทเกอร์รู้สึกได้ผ่านเสื้อผ้า

"กูอยากไปโรงแรม ปล่อยกูไปสิ อะไรของมึงเนี่ย" เลโอพึมพำ พยายามขยับตัวออกจากไทเกอร์

ไทเกอร์เปิดไฟในห้องนั่งเล่น แสงสว่างนวลๆ ทำให้เขาได้เห็นใบหน้าของเลโอชัดเจน ผิวที่แดงก่ำ ดวงตาที่เริ่มมีหมอกคลุม และเหงื่อที่ผุดพรายบนหน้าผาก ไทเกอร์รู้สึกหวิวในอก เมื่อเห็นเลโอในสภาพนี้

"ใจเย็นๆ ก่อน" ไทเกอร์พูดเสียงนุ่ม พาเลโอไปนั่งที่โซฟา

"มึงถูกใส่ยา สติมึงไม่ได้อยู่กับตัวเต็มร้อย"

"กูรู้! แต่ร่างกายกูมันทนไม่ไหว มึงไม่เข้าใจหรอก มันเหมือน... เหมือนจะระเบิด ไอ้เหี้ยบอส มันต้องเป็นคนทำแน่ๆ" เลโอตอบเสียงดัง

ไทเกอร์นั่งลงข้างๆ เลโอ เขารู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ทุกคำพูดที่จะหลุดออกจากปากตอนนี้ มันอาจจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง แต่เขาก็ไม่อาจทนเห็นเลโอทรมานแบบนี้ได้

"กูเข้าใจ และกูจะช่วยมึงเอง" ไทเกอร์พูดเสียงแผ่ว มองตาเลโอโดยตรง

"มึงจะช่วยยังไง? เพ้อเจ้อน่า" เลโอหัวเราะแห้งๆ

“กูบอกว่าจะช่วยมึงเอง ให้กูช่วยมึงนะ”

ไทเกอร์ไม่ตอ