Chapter 13 จะรักก็ไม่รัก จะทิ้งก็ไม่ทิ้ง

Chapter13จะรักก็ไม่รัก จะทิ้งก็ไม่ทิ้ง

"ไอ้นรกที่มันยุ่งกับมึง ไปเลิกกับมันซะ ถ้าไม่ทำกูจะทำให้มันหายไปเอง" เขาพูดผ่านไรฟันด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม จ้องมองคนร่างเล็กอย่างไม่พอใจ เธอเป็นของเขาเขากินแล้วไม่มีวันที่เขาจะยอมให้ใครมาทับรอย

เหมียวแค่นหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะมองหน้าของเขา ตอนนี้หน้าวศินแดงก่ำแววตาลุกโชนไปด้วยไฟโทสะไฟโทสะ ถ้าหากว่าเขาเป็นไฟเธอเป็นใบไม้หรือกระดาษ เขาก็พร้อมที่จะแผดเผาเธอจนไหม้เถ้าธุรี

"เกิดอะไรขึ้นกับวศินผู้ตั้งกฏนี้ขึ้นมา ทุกสิ่งที่กระทำ การที่นายเป็นอยู่ตอนนี้ คือนายล้ำเส้นเหมียว" เหมียวแค่นหัวเราะออกมาเบาๆอีกครั้ง เธอไม่เข้าใจชายตรงหน้าจริงๆว่าตอนนี้เขาเป็นอะไร

"..."

"เหมียวเคยบอกแล้วใช่ไหม? ว่าเหมียวจะหายไปจากชีวิตวศินเอง ตอนนี้เหมียวทำแล้วจะเอาอะไรกับเหมียวอีก" พูดแล้วเปิดประตูให้เขาพร้อมกับผายมือ เธอจะไม่ยอมให้เขาก้าวก่ายชีวิตอีกต่อไป

"...."

"เชิญ" เธอเอ่ยเป็นเชิงบอกให้เขาออกไป แต่เขากลับเดินย่างสามขุมเข้ามาหาเธอ

"คิดหรือว่าก้าวมาในชีวิตกูแล้ว จะออกไปได้ง่ายๆ กูได้มึงแล้ว มึงเป็นของกู" เขาพูดเสียงเข้ม พร้อมกับจับบ่าเธอแล้วบีบแรงๆ

"ได้แล้วไง ตอนที่เหมียวยอมเสียตัวให้วศิน เหมียวคิดว่าวศินน่ทจะรักเหมียวบ้าง เหมียวถึงยอม แต่มันไม่ใช่แบบนั้น เพราะวศินรักเปลวต่างหาก"

"ใช่ กูรักเปลว" เขาพูดออกมา เธอเจ็บทุกครั้งที่ได้ยินมัน และเธอจะไม่ทนกับความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว

"เมื่อรู้ใจตัวเองแล้ว เธอควรเลิกยุ่งเกี่ยวกัน" เธอพูดกับเขาพร้อมกับจ้องหน้า แววตาที่วศินมองเธอ ไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิมเลย เย็นชา เย็นชา เย็นชา และเย็นชา​

"มึงเป็นของกู เพราะกูได้มึงแล้ว"

"ก็แค่เคยได้ ถือว่าทำทานให้หมามันกิน" เธอพูดออกไปทันที การที่จะรักษาบาดแผลในหัวใจได้ คือต้องตัดใจเท่านั้น เธอต้องตัดใจถึงมันจะเจ็บแต่มันก็เป็นการจบและรักษาแผลใจไปในตัว แต่การที่จะต้องทนอะไรแบบนี้ทุกวันทุกวันเธอไม่เอาเธอไม่ยอมเด็ดขาด

"งั้นทานให้กูอีกสักคืนสองคืนจะเป็นไรไป เพราะยังไงมึงก็ทานให้หมาแบบกูอยู่แล้วนี่"

"ว้ายยย!" เหมียวกรีดร้องทันที เมื่อเขาอุ้มเธอขึ้นจากนั้นก็ทุ่มลงเตียงแรงๆ ถึงเตียงมันจะนุ่ม แต่เขาทุ่มแรงแบบนี้ ยอมรับว่าเจ็บเธอใช้มือกุมท้องเพราะมันจุกมาก

ปึง~ปึง~

"เหมียวเป็นอะไรหรือเปล่า เห็นเสียงดังๆ" เสียงทุบประตูรัวๆพร้อมกับเสียงตะโกนอยู่หน้าห้อง วศินเดินหัวเสียไปที่ประตู แล้วเปิดออกไป

"คุณเป็นใคร เข้ามาในห้องเหมียวได้ยังไง?" เป็นเสียงกวินเหมียวจำได้ ถึงแม้จะไม่เห็นหน้าเพราะวศินยืนบังเอาไว้ แต่เธอก็จำเสียงของเขาได้ดี

"เรื่องผัวเมียอย่าเสือก" วศินตวาดเสียงดัง พร้อมกับปิดประตูใส่หน้ากวินแรงๆแต่กวินใช้มือดันประตูเอาไว้

'ผัวเมีย'อย่างนั้นเหรอ อยากจะหัวเราะให้ฟันหัก ไม่รู้เขาเกิดเฮี้ยนอะไร ถึงพูดคำๆนั้นออกมา

"คุณเป็นแฟนเหมียวเหรอ?" กวินถามเสียงเรียบๆ

"อืม มึงไปได้แล้ว"

"งั้นขอคุยกับเหมียวหน่อยได้ไหม? ถ้าเหมียวยืนยันว่าคุณเป็นแฟนผมจะออกไปทันที"

"ไม่ได้!มึงกลับไปเลย" เขาผลักที่อกกวินพร้อมกับปิดประตูใส่หน้าแรง ๆ เหมียวลุกขึ้น​เดินไปตรงที่วศิน​ยืนอยู่ แล้วเอื้อมมือไปบิดลูกปิดประตู

"ทำอะไร" เขาพูดเสียงเข้ม พร้อมจับมือเธอที่จับอยู่ลูกบิดประตู

"ในเมื่อนายไม่ไป เหมียวจะไปเอง"

"ใครให้ไป"

"ที่เป็นอยู่เหมียวยังเจ็บไม่พอใช่ไหม ฮึก! ออกไปจากชีวิตเหมียวสักที" เมื่อก่อนเธอเป็นฝ่ายวิ่งตาม เธอรู้แล้วว่ามันเหนื่อยมากแค่ไหน ยิ่งเขามอบสถานะให้เธอ เป็นแค่ของกินเล่น มันยิ่งเจ็บปวดมากกว่าเดิม เธอไม่ต้องการ ทำไมเขาถึงไม่รับรู้ว่าเธอไม่ต้องการเลย

"..."

"ได้โปรด!ไปหาเปลว เหมียวมันคนไม่มีตัวตนในสายตาวศิน ช่วยทำเหมือนตอนแรก วศินเกลียดเหมียวจงเกลียดเหมียวต่อไป"

"..."

"อย่าทำเหมือนเหมียวเป็นของตาย เหมียวไม่เคยต้องการสถานะนั้น ได้โปรดเลิกยุ่งกับเหมียวซะที" เธอมองหน้าเขาอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา ไม่อยากเจ็บแบบนี้อีกแล้ว

"เหมียว..." เขาพูดออกมาอย่างแผ่วเบา แววตาเขาไหววูบ

"ใช่สิ เหมียวไม่ใช่คนที่ที่วศินรัก แต่วศินไม่มีสิทธิ์ทำเหมือน ฮึก! เหมียวไม่ใช่คน" เธอพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลริน ใจของเธอมันบีบรัดจนแทบจะปริแตก เจ็บทุกที ทั้งที่ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น เขาก็มาซ้ำให้มันแย่ลงทุกที

เจ็บทุกทีแม้จะเริ่มเข้มแข็ง เขาก็นำพาความเจ็บปวดมาให้พบเจออยู่ร่ำไป ถ้าไม่รักทำไมถึงไม่ปล่อย ทำไมถึงยังมาวนเวียน แสดงความเป็นเจ้าของทั้งที่ไม่ได้รักเธอเลย

"การเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน คิดว่าเหมียวมีความสุขเหรอ ฮึก! อย่ามาใช้ความเห็นแก่ตัวรั้งเหมียว"

"..."

"จะรักก็ไม่รัก จะทิ้งก็ไม่ทิ้ง หรือแค่หวงของทั้งที่ไม่รักของสิ่งนั้นเลย" เธอมองหน้าเขาน้ำตาไหลรินราวกับเม็ดในโปรยปราย น้ำตาเอ่อล้นออกมาไม่ขาดสาย เธอมองหน้าเขาด้วยน้ำตาพร่ามัว และถูกบดบังไปด้วยม่านน้ำตา จนแทบจะมองไม่เห็นหน้าเขาด้วยซ้ำ

"เหมียว...."

"ออกไปจากชีวิตเหมียวสักที" เธอใช้มือปาดน้ำตาพร้อมกับหันหลัง เธอใช้มืออีกข้างขึ้นมาปิดปาก พร้อมกับสะอื้นตัวโยน ไม่อยากจะร้องแต่มันฝืนไม่ได้จริงๆ

"กูทำไม่ได้จริงๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร" วศินเอ่ยออกมาพร้อมกับความรู้สึกสับสนของตัวเอง

"เพราะความเห็นแก่ตัวมากกว่า" เธอพูดออกไปทันที เจ็บมากจะให้ทำใจยอมรับง่ายๆมันคงไม่ใช่ จะให้ลืมคนที่รักมาตลอดก็ทำไม่ได้อีกเช่นกัน

หมับ!!

ท่อนแขนแข็งแรงของเขาโอบกอดเธอจากด้านหลัง เธอไม่รู้เขาทำแบบนี้ทำไม จมูกของเขาถูต้นคอของเธอเบาๆ เธอพยายามแกะแขนของเขาออก แต่ก็ไม่เป็นผล

"ขออยู่แบบนี้ไปก่อนได้ไหม? กูเองก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรเหมือนกัน"

"..."