6 - ไม่เกรงกลัว

ไม่เกรงกลัว

ไร่อคิราห์

หญิงสาวตื่นขึ้นมา กลับพบร่างสูงของอคิราห์นั่งเอามือกอดอกจ้องมองมาที่เธออย่างคาดโทษอยู่ข้างที่นอน เหมือนเช่นเมื่อช่วงสายของวันอีกแล้ว

“ลุกขึ้นไปกินข้าว” เสียงทุ้มเอ่ยสั่งขึ้นมาทันที ที่เห็นหญิงสาวลืมตาขึ้นมา

“...” หญิงสาวไม่เอ่ยตอบอะไรออกมา แต่กลับจ้องมองไปที่ร่างสูงอย่างพิจารณา เพราะกำลังสับสนในตัวของเขา เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย แต่เธอก็ยอมลุกขึ้น เดินไปนั่งที่โต๊ะที่มีอาหารมากมายวางอยู่บนโต๊ะ

“กินเข้าไปจะได้มีแรง เธอยังตายตอนนี้ไม่ได้ และก็นี่ดูให้เต็ม ๆ ตา เผื่อจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองทำอะไรเอาไว้” เสียงเข้มพูดขึ้น เมื่อหญิงสาวกำลังตักอาหารเข้าปากตัวเอง แล้วยื่นรูปใบหนึ่งไปตรงหน้าของเธอที่กำลังรับประทานอาหารอยู่

“คุณพูดเรื่องอะไรของคุณ แล้วเอารูปใครมาให้ฉันดูทำไม” หญิงสาววางช้องลง แล้วมองหน้าร่างสูงถามออกไปทันที เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาสื่อ

“พอมีของตกถึงท้องเข้าหน่อย ก็มีแรงปากดีขึ้นมาเลยน่ะ” ร่างสูงเอ่ยจาประชดประชันต่อว่าเธอออกมาทันที

“ฉันไม่รู้น่ะว่าคุณแค้นฉันเรื่องอะไร แล้วคนในรูปนี้ฉันก็ไม่รู้จักไม่เห็นมาก่อนด้วย” หญิงสาวตรงหน้ายืนขึ้น ประจันหน้ากับร่างสูงทันที

เมื่อโดนกล่าวหา สิตาพัชร์ก็เอ่ยบอกไปตามตรง เพราะเธอไม่เคยรู้จักผู้ชายที่ดูอายุรุ่นราวคราวพ่อขนาดนี้เป็นการส่วนตัวด้วย เพราะขนาดพ่อที่ให้กำเนิดเธอยังไม่เคยรู้ลึกทุกเรื่องเลย เธอไม่ชอบผู้ชายที่มักมากในกามไม่เคารพครอบครัวแบบนั้น ถึงแม้เขาจะทำให้เธอเกิดมาก็ช่าง เธอยังคงมีความคิดที่จะมีผัวเดียวเมียเดียวอยู่

“แน่ใจหรือว่าไม่รู้จัก มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันจนถึงไส้ ถึงพุงขนาดนั้น” ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างเหยียดหยามเธอ พร้อมกับสายตาที่มองเธออย่างดูถูกในตัวของเธออีกด้วย

“มันจะดูถูกกันเกินไปแล้วนะ คุณรู้จักฉันดีมากนักหรือไง ถึงมากล่าวหากันมั่ว ๆ แบบนี้คุณเจ้าของไร่ไม่มีความคิด” หญิงสาวตอกกลับอย่างเดียดดานไม่เกรงกลัวเลยสักนิด เมื่อถูกร่างสูงตรงหน้าหยามเกียรติละศักดิ์ศรีมากขนาดนี้

“รู้พอ ๆ กับคนที่เธอผลาญเงินอยู่นั้นแหละ แต่เสียใจด้วยที่ตอนนี้เขาคนนั้น ไม่อยู่ให้เธอปอกลอกอีกแล้วพราวฟ้า แล้วฉันก็ชื่อคิน อคิราห์ เรียกให้ถูกด้วย” ร่างสูงหูตาร้อนขึ้นมาทันที เมื่อเจอวาจาตอกกลับของหญิงสาวที่ไม่เกรงกลัวเขาเลย ตัวเล็กกว่าเขาตั้งเยอะ จะบีบก็ตายตรงนี้แหละ แต่ไม่มีความเกรงกลัวเขาเลยแม้แต่น้อยช่างกล้าเสียเหลือเกิน

“ฉันไม่อยากรู้จักคนแบบคุณ แล้วฉันขอบอกเอาไว้ตรงนี้อีกครั้งนะ ว่าฉันชื่อ แพรวา สิตาพัชร์ เหมพิรัชต์ อายุ 19 ปี ระวังเถอะจับฉันมาแบบนี้ ฉันหนีรอดออกไปได้เมื่อไหร่ ฉันฟ้องคุณหมดตัวแน่” หญิงสาวหากได้สนใจ ในสิ่งที่ร่างสูงบอกไม่ พร้อมกับเอ่ยแนะนำตัวอีกครั้งกับร่างสูงอย่างเน้นถ้อยคำที่ชัดเจน แถมขู่ออกมาอีกด้วยหากเธอออกไปจากที่นี่ได้ จะฟ้องเขาอีก

“กล้าดียังไง”

อคิราห์ที่ตอนนี้เลือดกำลังร้อนในกายอยู่แล้ว เจอคำขู่ของหญิงสาวออกมา บีบกรามหญิงสาวอย่างแรงทันที อย่างโมโหที่ถูกเธอขู่อย่างท้าทาย

“โอ้ยยย ปล่อยน่ะ” หญิงสาวร้องออกมา และพยายามแกะมือของร่างสูงออก

“คิดจะฟ้องฉันเหรอ หาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อนเถอะ หึ ผู้หญิงส่ำสอน สกปรกโสโครกไม่เหลือชิ้นดี ข้างในคงจะเน่าเฟะน่าดูล่ะสิท่า” ร่างสูงพ่นคำจาที่ดูเหยียดหยามเธอออกไป พร้อมทกับสายตาที่วาวโรจน์โกรธอย่างอยากจะฆ่าเธอทิ้งตรงนี้ทิ้งสะเหลือเกิน

“ถ้ารู้ว่าตัวฉันสกปรกมากขนาดนั้น ก็ช่วยเอามือออกจากตัวของฉันด้วย และอย่ามาแตะต้องตัวของฉันเด็ดขาด ถ้าฉันส่ำสอนแบบนั้นก็อย่าหลงมายุ่งกับฉันล่ะ” หญิงสาวสวนกลับไปโดยที่น้ำตาเริ่มหน่วยคลอเบ้าตา เพราะความเจ็บที่ถูกร่างสูงบีบ และโกรธที่ถูกต่อว่าแบบนี้ด้วย

“หึ มีอะไรดีนักเหรอ ถึงมั่นใจในตัวเองขนาดนี้ คนอย่างฉันถึงจะชอบเรื่องอย่างว่า แต่จะไม่มีวันกินผู้หญิงอย่างเธอเป็นอันขาด ต่อให้เธอนอนอ้าขาต่อหน้าฉันก็เถอะ” ร่างสูงเค้นหัวเราะเยาะในคำพูดของเธอ พร้อมกับสลัดมือออกจากตัวเธอ แล้วไม่วายที่จะพ่นวาจาเหยียดหยามออกมา

ร่างสูงเดินออกไปจากห้องนอนนั้นทันที อย่างไม่สบอารมณ์ เพราะขืนอยู่ตรงนี้ต่อ เขาได้ฆ่าเธอทิ้งตอนนี้แน่ ๆ แล้วชับรถออกไปที่ท้ายไร่ ที่มีกระท่อมหลังเล็ก ๆ แต่ด้านในเรียบสุดหรูมาก หลังหนึ่งที่เขาสร้างไว้มาหลบพักผ่อนอยู่ลำพังตลอด หากมีเรื่องไม่สบายใจ

อีกด้านหนึ่งของโรงอาหารของไร่ คนงานกำลังรับประทานอาหารค่ำ และนั่งสุงสิงคุยกันดั่งเช่นทุกวัน เพราะเป็นที่รวมตัวของคนงาน ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปพักผ่อน

“ไอ้วัฒน์ นายมึงขับออกไปไหนว่ะ” เสียงคนงานชายคนหนึ่งถามธวัฒน์ลูกน้องคนสนิทอคิราห์ขึ้น เมื่อได้ยินเสียงรถเจ้านายหนุ่มขับออกไป

“ไปไหนมันของเรื่องของเขาไหมวะ เราเป็นแค่ลูกจ้างอย่าไปสนใจเรื่องของเจ้านายมาก เอาเวลาปทำมาหากินของเราดีกว่า” ธวัฒน์ตอกกลับทันที เพราะไม่อยากพูดอะไรออกไปมากกว่านี้

“แต่กูเหมือนเห็นผู้หญิงในบ้านของคุณคินน่ะ แฟนเหรอ” คนงานคนเดิมยังคงตั้งคำถามออกมาอีกครั้ง

“ถามมากอยู่ได้ กินได้แล้วข้าว เดี๋ยวคุณคินมาได้ยินงานจะเข้าเอา และอย่าเที่ยวไปพูดมั่ว เดี๋ยวเรื่องถึงหูคุณหญิงวุ่นวายอีก” ธวัฒน์รีบเตือนเพื่อนร่วมงานทันที และกลัวคนจะเอาไปแจ้งกับนายหญิงของไร่ ที่พักรักษาตัวที่บ้านหลังใหญ่อยู่ตอนนี้จะรู้เรื่องด้วย

กลับมาทางด้านเจ้าของไร่ที่ขับมาถึงกระท่อม ก็เข้าไปด้านในทันที แล้วเอาเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ออกมาดื่ม เพื่อดับความร้อนในใจที่พร้อมจะปะทุออกมาตอนนี้ ให้สงบลง

“จับมาผิดตัวเหรอ แต่ข้อมูลก็ตรงกับของพ่อที่บอกทุกอย่างนี้ แต่ทำไมอายุไม่ตรงกัน หรือเธอจะโกหกพ่อเรื่องอายุว่ะ โธ่เว้ย!” ร่างสูงยกเครื่องดื่มขึ้นกระดก พร้อมกับนั่งทบทวนคำพูดของหญิงสาว กับคำพูดของพ่อที่บอกเอาไว้ มาประติดประต่อกัน กับเรื่องราวที่เขากำลังทำอยู่ในตอนนี้