ตอนที่ 25 | เสร็จไม่ทัน ก็ไม่ต้องพัก

ตลอดระยะทางที่หญิงสาวเดินตามชายหนุ่มผ่านไร่องุ่น คนงานที่ทำงานอยู่ในไร่ต่างกล่าวทักทายเจ้านายของตนด้วยรอยยิ้ม แต่พอเป็นเธอทุกสายตาต่างมองมาอย่างเกลียดชังราวกับว่าเธอเป็นตัวประหลาด ทำให้เธอต้องก้มหน้าเดินแทบไม่กล้าสู้สายตาใคร ไม่ใช่ว่าอายแต่เพราะรู้สึกผิด

เขาพาเธอเดินมาค่อนข้างไกลจนเธอเริ่มเหนื่อย อีกทั้งเขายังเดินเร็วจนเธอแทบก้าวขาตามไม่ทัน

“คุณจะพาฉันไปไหน” ใบหน้าเรียวสวยได้รูปแสดงความอิดโรยออกมาพลางใช้หลังมือปาดเหงื่อที่ผุดซึมตามกรอบหน้า

“เดี๋ยวก็รู้เอง”

“งั้นก็ช่วยเดินช้ากว่านี้หน่อยได้ไหม” จบประโยคคำถามคนตัวสูงหยุดเดินกะทันหัน ทำให้เธอต้องหยุดเดินเช่นกัน เขาหันหลังกลับมาจ้องแววตาดุดัน

“เธอไม่มีสิทธิ์ขอหรือเรียกร้องอะไรจากฉันทั้งนั้น เพราะฉะนั้นหุบปากแล้วตามมาเงียบ ๆ ก็พอ!”

นิวารินไม่ตอบโต้เธอถอนหายใจพลางเบนหน้ามองไปทางอื่นอย่างเบื่อหน่ายกับความเผด็จไร้เหตุผลของเขา ความเงียบของเธอทำให้ร่างสูงถอนหายใจเสียงดัง จากนั้นเขาก็ละสายตาจากเธอพร้อมทั้งก้าวขายาวเดินไปข้างหน้าต่อ เธอจึงต้องเดินตามเขาไปเช่นเดิมอย่างไม่มีทางเลือก

“นาย” ทั้งคู่เดินมาถึงโรงบ่มไวน์ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่