Semua Bab แค้นรักลูกสาวมาเฟีย: Bab 1 - Bab 10

หญิงสาววัยยี่สิบห้าปี เจ้าของใบหน้าเรียวสวยได้รูป อยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำ เดินนวยนาดฝ่าฝูงชนที่กำลังเต้นโยกย้ายสะโพกไปตามเสียงเพลงที่เปิดในผับความสวยมีออร่าของเธอดึงดูดสายตาผู้ชายหลาย ๆ คนให้หันมองตามหลังแววตาเป็นมัน แต่เธอไม่ได้ให้ความสำคัญ หยุดฝีเท้าตรงพื้นที่ว่าง ดวงตากลมโตมองหาโต๊ะเพื่อนที่บอกว่าถึงแล้ว เมื่อเห็นมือเล็ก ๆ ของเพื่อนสาวตัวเล็ก กำลังโบกมือเป็นสัญญาณว่าอยู่ทางนี้ เธอจึงสับเท้าเดินเข้าไปร่วมโต๊ะอย่างไม่รีรอด้วยสีหน้าที่ดูนิ่ง ๆ“ขอโทษนะที่มาช้า” นิวารินหย่อนสะโพกนั่งบนเก้าอี้บาร์ทรงกลม โดยที่เพื่อนสาวอย่างนิสาก็กวักมือเรียกพนักงานเสิร์ฟ เพื่อสั่งเครื่องดื่มให้กับเพื่อนของเธอที่เพิ่งมาถึง“ไม่เป็นไรหรอกนิล พี่กับสาก็เพิ่งมาถึงก่อนหน้านิลแป๊บเดียวเอง” ธีระชายหนุ่มหนึ่งเดียวในโต๊ะ หน้าตาหล่อเหลา อายุมากกว่าสองสาวตอบรับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ซึ่งเป็นรุ่นพี่มหาวิทยาลัยที่สนิทสนม และ คอยให้ความช่วยเหลือน้องรหัสอย่างเนนิลตลอดระหว่างที่เรียนอยู่เนนิลก็ส่งยิ้มดูดีกลับไปบาง ๆ ก่อนที่นิสาจะถาม “แกจะสั่งอะไรเพิ่มไหมนิล”“ไม่เอาแล้ว”“อือ” นิสาตอบรับเพื่อนสาวพลางพยักหน้า แล้วหันไ

ท้ายไร่องุ่นในยามสาย แสงแดดเริ่มจ้า แต่เพราะมีต้นไม้ทั้งเล็กทั้งใหญ่รายล้อม สายลมจึงพัดโชยแทบตลอดทั้งวัน ขณะที่ชายหนุ่มหล่อ คิ้วเข้ม ร่างกำยำอยู่ในชุดธรรมดา เสื้อแขนยาวสีดำคุมทับเสื้อยืดสีขาวด้านใน ท่อนล่างสวมใส่กางเกงสีเดียวกับเสื้อแขนยาว ยืนนิ่งอยู่หน้าเจดีย์เก็บกระดูกของภรรยา โดยมีไม้ค้ำยืนช่วยพยุงตัว เนื่องจากขาที่หักยังไม่หายดี ดวงตาคมดิ่งเวลานี้เอ่อนองไปด้วยน้ำตาของความเจ็บปวดปนกับความรู้สึกผิดอยู่ในแววตาตั้งแต่เกิดเรื่องผู้หญิงคนนั้นยังไม่โผล่หน้ามาให้เห็น ส่งแต่ลูกน้องปลายแถวมาเจรจาชดใช้ค่าสินไหม หยามหน้าคนอย่างภูตะวันนัก ต่อให้เอาเงินมากองตรงหน้าเป็นหมื่นเป็นแสนล้าน เขาก็ไม่สน เงินพวกนั้นไม่เท่าชีวิตเมียที่ตายจากไปหรอกตึก! ตึก!เสียงฝีเท้าของใครบางคนใกล้เข้ามาทุกที ทำให้ภูตะวันรีบใช้หลังมือปาดน้ำตาลูกผู้ชายออกจากแก้มสากลวก ๆ สูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้น…“ไอ้ภู”ภูตะวันชำเลืองมองเพื่อนสนิทที่เดินเข้ามายืนข้างหลังทางหางตา ก่อนจะเลื่อนไปมองรูปภรรยาที่ติดตรงหน้าเจดีย์เก็บกระดูกนิ่ง ๆ โดยไม่ได้พูดอะไร เจ้าของประโยคอย่างองศา เจ้าของห้างชื่อดังหันมองหน้าปริญ

ผับ Nice20:30 น.บรรดาการ์ดชุดดำร่างใหญ่ต่างโค้งศีรษะทำความเคารพลูกสาวมาเฟียใหญ่เจ้าของผับ เธออยู่ในชุดสบาย ๆ เสื้อแขนยาวสีขาวและกางเกงยีนเอวสูง เดินบนรองเท้าผ้าใบเข้ามาทางหลังร้านพร้อมกับกระเป๋าสะพายข้างแบรนด์เนมคู่ใจ เธอส่งยิ้มหวานพลางพยักหน้ารับทุกคนที่ทำความเคารพอย่างใจดี ใบหน้าเรียวสวยไร้ที่ติของเธอ เป็นที่สะดุดตาผู้พบเห็น โดยเฉพาะผู้ชาย ไม่เว้นกระทั่งผู้หญิงด้วยกันเอง“คุณหนู” นิวารินเดินมาถึงโซนด้านในผับ ที่เต็มไปด้วยแสงสี และ เสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม แต่ต้องหยุดอยู่กับที่ เมื่อหญิงสาวชุดดำหน้าตาสะสวยบอดี้การ์ดส่วนตัว ซึ่งอายุมากกว่าสามปี โค้งศีรษะทำความเคารพทันทีที่เธอพยักหน้ารับ เจ้าของร่างเพรียวอยู่ในลุคเท่ ๆ ก็เดินนำไปยังชั้นสามของผับ เป็นพื้นที่ของเจ้าของผับ มีเพียงคนสนิท และ คนรู้จักเท่านั้นที่สามารถขึ้นไปได้“พี่เคทเลิกงานได้เลยนะคะ วันนี้เจจะไปส่งนิลที่บ้านค่ะ” กล่าวบอกเมื่อเดินมาถึงห้องทำงานเจ้าของผับ ซึ่งทั้งชั้นเต็มไปด้วยการ์ดร่างใหญ่ชุดดำ ยากที่คนนอกจะผ่านเข้ามาได้ง่าย ๆ“ขอบคุณค่ะ” เคทโค้งศีรษะน้อมรับคำสั่งด้วยท่าทีที่นิ่ง ๆ ตามบุคลิกและนิสัย ที่เป็นคนพูดน้อยอยู่แล

คอนโด นิวาริน20:20 น.นิวารินยืนหน้าคอนโดตัวเอง รอคนขับรถที่เจ้าของห้าง J.K ชื่อดังส่งมารับไปงานเลี้ยง เธอแต่งกายด้วยชุดเดรสสั้นสีขาว ชุดประดับด้วยกระดุมวงกลมเรียงแถวตรงกลาง ใบหน้าเรียวสวยไร้ที่ติแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางอ่อน ๆ โทนชมพูให้ความสวยหวานสไตล์คุณหนู ต่างจากลุคสาวทำงานเมื่อหลายชั่วโมงก่อน“ทำไมไม่มาสักทีนะ” ก้มมองนาฬิกาเพชรเรือนแพงบนข้อมือ พบว่าเลยเวลาที่นัดหมายเกินสิบห้านาที จึงชะโงกหน้ามองไปที่ถนนอีกครั้ง เวลานี้รถบนท้องถนนในเมืองหลวงยังวิ่งสวนกันไปมา มองจนตาลายไปหมด แต่ไม่มีวี่แววว่ารถคันไหนจะใช่เลยRrrrrrrrrrr ระหว่างนั้นเสียงริงโทนจากสายเรียกเข้าก็ดังขึ้น นิวารินละสายตาจากถนน ล้วงมือหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูในกระเป๋าถือราคาแพงขึ้นมา นิ้วเรียวกดรับสายทันทีเมื่อรายชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอสี่เหลี่ยมคือเลขาคนสนิท“จ้ะ”“ดากับพี่เคทถึงแล้วนะคะ พี่นิลใกล้ถึงยังคะ”ตกลงรับน้ำใจจากเจ้าของห้างชื่อดัง จึงให้เลขาคนสนิทไปพร้อมกับบอดี้การ์ดสาว แต่ดูเหมือนว่าเธอกำลังตัดสินใจผิดพลาด เนื่องจากคนที่เจ้าของห้างชื่อดังส่งมารับ เขาคนนั้นยังไม่โผล่หน้ามาให้เห็น“คนของคุณองศายังไม่มาเลยจ้ะ”“เ

แขวก!“กรี๊ด!” หญิงสาวส่งเสียงกรีดร้อง หัวใจพลันเต้นระส่ำด้วยความกลัว เมื่อแพตตี้ตัวจิ๋วถูกฉีกกระชากออกจากส่วนสงวนที่ไม่เคยมีใครเชยชมมาก่อน จนขาดเป็นสองท่อน เผยให้เห็นกลีบกุหลาบอวบนูนไร้ซึ่งไรขนที่ยังปิดสนิท ตรงกลางมีน้ำสีใสปริ่มล้นออกมาเล็กน้อย ความสวยงามตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มตกตะลึงไปชั่วขณะนิวารินที่เห็นคนตรงหน้าเอาแต่จ้องมอง เธอรีบหุบขาเข้าหากันทันที แก้มนุ่มทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อราวกับลูกตะลึงสุกงอม รีบกระเด้งตัวลุกขึ้นแต่…พรั่ก!“อ๊ะ!” ถูกผลักจนล้มหงายหลัง มือหนาจับเรียวขาทั้งสองข้างยกพาดบ่าแกร่ง ไม่ให้หนีไปไหนได้ ทำให้เธอต้องหลุบตามองอัตโนมัติ ม่านตาถึงกลับเบิกกว้าง เมื่อท่อนเอ็นใหญ่กว่าข้อมือเธอซะอีกกำลังชูชันชี้หน้า เส้นเอ็นปูดนูนพันรอบอย่างน่ากลัว “ยะ…อย่าทำอะ…”ปึก!“กรี๊ดด!” นิวารินพูดไม่ทันจบ กลับต้องกรีดร้องออกมาสุดเสียงพร้อมทั้งขย้ำผ้าปูเตียงแน่นด้วยความเจ็บปวด เหมือนร่างจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อกายสาวถูกล่วงล้ำเข้ามาอย่างป่าเถื่อน แต่ท่อนเอ็นใหญ่ที่แข็งราวกับท่อนไม้เข้ามาได้เพียงครึ่งลำ คล้ายกับติดอะไรบางอย่าง…ภูตะวันกัดฟันแน่นจนเห็นเป็นสันกราม เมื่อโพร่