ตอนที่3. จามิล

ธีราพยายามถามอู๋ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ แต่ชายชรายังคงนั่งเหม่อลอยไม่แสดงปฏิกิริยาใดใด

          หญิงสาวถามอยู่พักหนึ่งแล้วก็หันไปขอร้องจามิลว่า “คุณช่วยถามเป็นภาษาคีรีมันให้หน่อยสิคะ”

          “ได้ครับ” จามิลตอบ แล้วหันไปส่งภาษาท้องถิ่นกับชายชราผู้ยังคงนิ่งเฉยเหมือนคนไร้วิญญาณ

          เขาพูดภาษาคีรีมันอยู่พักหนึ่ง แต่อู๋ยังคงไม่มีปฏิกิริยาใด

          “พอทีเถอะ!” รินเซนพูดขัดขึ้น หันมาจ้องธีราเขม็งพลางเอ่ย “คุณกลับไปเถอะ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมาถามพ่อของฉัน คุณก็เห็นแล้วนี่ว่าพ่อตอบอะไรไม่ได้ทั้งนั้น”

          ธีราพยักหน้ารับรู้ก่อนถอนหายใจเบาๆ

          จามิลส่งภาษาคีรีมันกับรินเซน “ผมขอยืมจามรีหน่อยนะ”

          “คุณจะเอาไปให้ผู้หญิงไทยขี่ใช่ไหม?” รินเซนถามด้วยภาษาเดียวกัน

          “ใช่” จามิลตอบ

          “ถ้าอย่างนั้นฉันไม่ให้” รินเซนพูดด้วยทีท่าแง่งอน

          คังมองคนนั้นทีมองคนนี้ทีแล้วพูดแทรก “งั้นศิษย์พี่จามิลก็ต้องแบกผู้หญิงสวยๆ กลับที่พัก”

          “ทำไมต้องแบกด้วย?” รินเซนถามเสียงห้วน

          “ขาเธอเจ็บ” จามิลตอบ

          “ก็ให้เธอค่อยๆ เดินกลับไปเองสิ” รินเซนพูดอย่างไม่ยี่หระ

          “ไม่ได้หรอก เธอเป็นแขกของท่านอาจารย์” จามิลอ้าง

          คำอ้างได้ผล รินเซนมีทีท่าอ่อนลง อึ้งไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยปากอนุญาต “อย่างนี้ให้เอาจามรีไปขี่ก็ได้”

          ธีราเพิ่งขี่จามรีเป็นครั้งแรกในชีวิตก็เลยเกร็งๆ ไม่น้อย

          “ไม่ยากหรอกครับ ก็เหมือนกับขี่วัวขี่ควายในบ้านเมืองคุณ” จามิลพูดปลอบ

          หญิงสาวจึงสารภาพตามตรง “ฉันไม่เคยขี่วัวขี่ควาย หรือขี่อะไรมาก่อนเลย”

          “อ้อ” เขาพยักหน้าแล้วแนะนำ “คุณทำตัวให้สบาย อย่าขืนตัวนะครับ รับรองไม่ตกแน่”

          หญิงสาวได้แต่ยิ้ม พูดน่ะง่าย แต่ทำจริงไม่ได้ง่ายอย่างนั้น จามิลซึ่งจูงจามรีอยู่ด้านหน้าหันมาเห็นสีหน้าเจื่อนๆ ของหญิงสาว เลยหาเรื่องคุยเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

          “คุณเห็นสภาพของอู๋แล้ว จะเลิกล้มความคิดที่จะค้นหาดอกเตอร์ธีระไหม?”

          “ไม่” หญิงสาวยืนกรานเสียงหนักแน่น “แม้ว่าจะต้องตามไปถึงกันเดนก็ตาม”

          “แล้วคุณจะไปตามหากันเดนที่ไหน?” พระหนุ่มเอ่ยพลางจูงจามรีให้เดินไต่ไปตามเส้นทางที่ปูลาดด้วยก้อนหิน มีเณรน้อยคังเดินนำหน้าลิ่วๆ “เพราะไม่มีใครเคยพบหรือเคยไปถึงมาก่อน”

          “ฉันวานให้ล่ามช่วยหาพรานนำทางอยู่ เธอบอกฉันว่าพรานคนนี้เคยเห็นเมืองประหลาดที่ซ่อนตัวในหุบเขา เขาคิดว่านั่นคือกันเดน” หญิงสาวบอกตามตรง

          จามิลขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนถาม “เขาเรียกร้องค่าจ้างสูงมากใช่ไหม?”

          “ใช่” หญิงสาวตอบพลางขยายความ “เขาต้องการให้ฉันจ่ายล่วงหน้าทั้งหมด อ้างว่าหนทางอันตราย หากเขาเป็นอะไรไป คนทางบ้านจะได้ไม่ลำบาก เวลานี้ฉันต่อรองขอจ่ายเพียงครึ่งหนึ่งก่อน”

          “แม้แต่ครึ่งหนึ่งคุณก็ไม่สมควรจ่าย” จามิลพูดเสียงหนักแน่น

          “ทำไมคะ?” หญิงสาวถาม เลิกเรียวคิ้วงามขึ้นเล็กน้อย

          “เพราะมีคนหลอกลวงชาวต่างชาติว่าจะพาไปกันเดน พอรับเงินแล้วก็เชิดเงินหายตัวไป คนที่ว่าจ้างก็สูญเงินเปล่าๆ” จามิลอธิบาย

          “ตายจริง!” หญิงสาวอุทาน

          “อย่างแรกนี่คุณยังไม่ถึงกับตายหรอกครับ แต่ถ้าอย่างที่สองนี่สิคุณจะยิ่งลำบาก” พระหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ

          “หมายความว่าอย่างไร?” หญิงสาวถาม อดนึกถึงเงินที่จ่ายมัดจำล่วงหน้าไปแล้วครึ่งหนึ่งไม่ได้

          “อย่างแรกเขาแค่หลอกเงินคุณแล้วหนี” เขาพูดน้ำเสียงจริงจัง “แต่อย่างที่สองเขาจะทำทีพาคุณไปหากันเดนจริงๆ แต่แล้วก็จะปล่อยคณะของคุณทิ้งไว้ในหุบเขาแห่งใดแห่งหนึ่ง กว่าคุณจะหาทางกลับมาเองได้ก็สะบักสะบอมเอาเรื่อง”

          “คุณพูดเสียจนคนฟังท้อใจ” หญิงสาวพูดแล้วเหมือนนึกขึ้นได้ “หรือคุณพยายามพูดโน้มน้าวใจให้ฉันล้มเลิกที่จะไปค้นหากันเดน?”

          “นั่นก็ส่วนหนึ่ง” จามิลยอมรับตรงๆ “แต่อีกส่วนหนึ่งก็เพื่อความปลอดภัยของคุณเองด้วย”

          “ขอบคุณที่หวังดี แต่งานนี้ฉันถอยไม่ได้”

          สีหน้าและน้ำเสียงหญิงสาวหม่นเศร้าจนคนฟังอดสงสัยไม่ได้

          “คุณมีเหตุจำเป็นอะไรหรือครับ?”

          ธีรานิ่งอึ้ง มองพระหนุ่มที่เดินจูงจามรีอยู่แล้วมีความรู้สึกว่าไว้วางใจเขาได้

          “เวลานี้คุณแม่ของฉันป่วยอยู่ ท่านรอคอยคุณพ่อมานานนับสิบปี ฉันอยากพาคุณพ่อกลับไปพบคุณแม่” หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนพูดต่อเสียงแผ่ว “หรืออย่างน้อยก็นำข่าวคราวที่แท้จริงกลับไป”

          จามิลนิ่งเงียบ เขาเดินจูงจามรีไปเรื่อยๆ โดยไม่พูดจาอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเอ่ยปากเป็นภาษาไทยที่ฟังคล้ายกลอนไร้สัมผัส

          “กันเดน แดนอารยะ

แดนแห่งสุขสันต์อมตะ

ณ ขอบฟ้าที่สายรุ้งจรดเมฆา”

          ตกเย็นจามิลก็พาธีราเดินทางมาถึงที่พัก หญิงสาวมองเห็นวิษณุลูกพี่ลูกน้องหนุ่มที่มาจากเมืองไทยด้วยกัน ยืนโงนเงนรอเธอด้วยทีท่าหงุดหงิด พอเธอนั่งหลังจามรีเข้ามาใกล้

         วิษณุเอ่ยถามทันที “ทำไมไปนานนักล่ะธีรา?”

          “เดี๋ยวค่อยคุยกัน” หญิงสาวพูดตัดบท

          ทว่าวิษณุไม่ยอมฟัง ยังคงพูดอย่างหงุดหงิด “พระที่นี่เป็นอะไรไปกันหมด เดี๋ยวก็เรียกผู้หญิงไปพบ เดี๋ยวก็จูงตัวประหลาดให้ผู้หญิงนั่ง หรือพระที่นี่เห็นผู้หญิงเป็นไม่ได้”

          หญิงสาวโกรธจนหน้าแดงก่ำเค้นเสียงพูด “พี่ณุ ท่านฟังภาษาไทยรู้เรื่องนะ”

          “ก็ช่างหัวมัน” วิษณุพูดโพล่งพร้อมกับเอื้อมมือหมายผลักไหล่จามิล “ไปซะ จะไปไหนก็ไปไอ้หัวโล้น”

          จามิลเบี่ยงไหล่ทำให้มือวิษณุพลาดเป้าถลาลงไปทั้งตัว จึงกลิ้งคลุกฝุ่นอยู่กับพื้นถนนหน้าโรงแรมที่พัก

          โรงแรมแห่งนี้เป็นโรงแรมสองชั้นครึ่งตึกครึ่งไม้ขนาดไม่กว้างใหญ่นัก มีห้องพักเพียงสิบกว่าห้อง ผู้เข้าพักส่วนใหญ่จะเป็นพ่อค้าจากทิเบตและชาวคีรีมันเอง

          แม้จะเป็นโรงแรมเพียงแห่งเดียวในเมืองเจโล เมืองหลวงของคีรีมัน แต่ก็ไม่ได้หรูหราอะไร ทุกสิ่งดูเรียบง่ายราวกับโรงเตี๊ยมในภาพยนตร์จีนโบราณ

          คังวิ่งเข้าไปเรียกเจ้าของโรงแรมซึ่งเป็นสองสามีภรรยา ฝ่ายสามีวิ่งไปพยุงวิษณุให้ลุกขึ้น ส่วนภรรยาช่วยจามิลประคองธีราลงจากหลังจามรี

          “เขาคงเมา คุณอย่าถือสานะคะ” หญิงสาวบอกจามิลเบาๆ

          “ครับ” จามิลรับคำเสียงเรียบ

          พอวิษณุลุกขึ้นยืนได้ก็ชี้หน้าพระหนุ่ม “มึงกล้าผลักกูเหรอ?”

          เจ้าของโรงแรมฟังไม่รู้เรื่อง รู้แต่ว่าลูกค้าเมามายจึงเรียกพนักงานอีกคนมาช่วยกันทั้งฉุดทั้งดึงให้เขาเข้าไปข้างใน ธีรามองสภาพของวิษณุแล้วได้แต่ถอนหายใจ