ตอนที่ 4 ทำงานวันแรก

     วันนี้เป็นวันจันทร์แรกของการทำงานหลังจากที่เรียนจบจากรั้วมหาวิทยาลัย ทิชากรตื่นอานน้ำแต่งตัวแต่เช้า เมื่อคืนเธอนอนหลับๆ ตื่นๆ เพราะความตื่นเต้น จะว่าตื่นเต้นที่ได้ทำงานครั้งแรกก็ใช่ แต่ที่ตื่นเต้นยิ่งกว่านั้นคือเธอจะได้ไปทำงานกับชายหนุ่มที่เธอแอบชอบอย่างแด็ดดี้กิจของเพื่อนรักมากกว่า เช้านี้มาเธอไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่

ทิชากรแอบน้ำเย็นเพื่อที่จะได้สดชื่นก่อนที่จะมานั่งแต่งหน้าเบาๆ ในลุค สาวหวานสดใส วันนี้เธอเลือกสวมชุดเดรสสั้นสีดำ เหนือเข่าเล็กน้อยทำให้มองเห็นขาเรียวผิวเนียนใสอมชมพู ก่อนที่จะทับด้วยสูทสีดำเข้าชุดกัน ส่งเสริมให้เธอดูเป็นสาวมากขึ้น นอกจากจะดูดีแล้วยังดูเก๋ด้วยท่าทางทะมัดทะแมง พร้อมเริ่มต้นงานใหม่หลังจากเรียนจบ        

กริ่ง ๆ กริ่งๆ   

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้นทิชากรจึงรับพร้อมกับหยิบเอากระเป๋าสะพายและเตรียมตัวเดินลงข้างล่าง

       “Hi ฉันกำลังจะลงไปพอดี” ทิชากรบอกคนโทรมาพร้อมกดตัดปลายสาย  และอีกไม่ถึงห้านาทีก็ถึงห้องโถงใหญ่ ซึ่งจัดไว้เป็นห้องรับแขกของบ้าน ที่ตอนนี้มีทั้งคุณหญิงแม่ คุณพ่อ และแม่นมอิ่ม พร้อมด้วยจีน่าเพื่อนรักของเธอนั่งคุยกันอยู่     

       พอเห็นเพื่อนรักเดินลงมา จีน่าก็ลุกเดินเข้ามาหาเพื่อนรัก พร้อมกับเอ่ยปากชม

        “ที่รัก แกนี่สวย เก๋ สง่า เหมาะสมกับตำแหน่งเลขาส่วนตัวของท่านประธานมากๆ” จีน่าจับเพื่อนสาวหมุน เธออยากจะไปถึงบริษัทเร็วๆ แล้วอยากให้แด็ดดี้ได้เห็นเพื่อนรักของเธอในลุคที่สลัดกางเกงยีนส์เสื้อยืดออกจัง แด็ดดี้จะต้องอึ้งแน่ๆ 

“แกอย่าชมมาก ฉันจะลอยแล้ว”

        “กินอะไรรองท้องกันก่อนไหมลูก”คุณหญิงทิพวรรณผู้เป็นแม่บอกกับสาวๆ

       “ไม่เป็นไรคะคุณแม่ เดียวหนูสองคนไปกินกาแฟข้างหน้าหรือในบริษัทก็ได้คะ” ที่รักบอกก่อนที่จะเดินเข้าไปกอดคุณหญิงแม่พร้อมกับหอมแก้มตามมาด้วยแก้มของผู้เป็นพ่อและจบด้วยแม่นมอิ่ม

          “หนูไปทำงานก่อนนะคะ เย็นนี้เจอกันค่ะ” ทิชากรบอกกับทุกคน ก่อนที่จะพากันเดินออกจากห้องรับแขก     

         “เดี๋ยวก่อนๆ รอเอาแซนวิชไปกินกันก่อนลูก กว่าจะถึงมื้อเที่ยงหิวกันพอดี ส่วนนี่ขนมเอาไว้กินกับกาแฟนะคะ” คุณหญิงแม่ร้องเรียกให้สองสาวหยุด พร้อมกับไปหยิบกล่องขนมมาแล้วยื่นให้สาวๆ สองสาวยกมือไหว้ขอบคุณก่อนที่จะเดินเข้ารถ ไม่วายเสียงคุณหญิงแม่บอกด้วยความเป็นห่วงเป็นใย   

“พากันขับรถดีๆ นะลูก ตั้งใจทำงานนะคะ”

    จีน่าเลื่อนกระจกรถลง และสองสาวยกมือไหว้อีกรอบก่อนที่จะโบกมือให้ แล้วรถคันหรูก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่

         

   วันนี้ถึงรถจะติดเหมือนเดิม แต่ด้วยเสียงเพลงหวานๆ เบาๆในรถ ก็สามารถทำให้สาวๆ เพลิดเพลินไปได้เรื่อยๆ ไม่นานก็มาถึงจุดหมาย บริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ของเมืองไทย จีน่าเข้าจอดรถเรียบร้อยในที่จอดส่วนตัว พรางหันมาทางเพื่อนรัก 

         “ที่รัก แกเป็นไงบ้าง” จีน่า เอ่ยถามเพื่อนเพราะรู้สึกว่าอีกคนนั่งเงียบตัวเกร็งตั้งแต่ขับรถเข้ามาในบริษัทแล้ว

         “ตื่นเต้นว่ะแก ว่าแต่ฉันโอเคใช่ไหม" ทิชากรเอ่ยบอกกับเพื่อนอย่างไม่อาย ก่อนที่จะถามเพื่อนแบบไม่มั่นใจ

           “อืม แกดูดี ดูเทห์ สง่า เพอร์เฟคมาก” จีน่าพูดให้กำลังเพื่อนด้วยความจริงใจ 

           “ป่ะ พร้อมลุยงาน” จีน่าคว้าไปจับมือเพื่อนเพื่อให้กำลังใจ ก่อนที่จะพบว่าเพื่อนตื่นเต้นจริงๆ

“โห แกตื่นเต้นจนมือเย็นเฉียบเลยอ่ะ ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอกน่ามีฉันอยู่ทั้งคน อีกอย่างแด็ดดี้ฉันใจดีไม่กัดแกแน่นอน” แต่อาจจะอยากกินแกแทนนะเพื่อนรัก จีน่าต่อในใจ

“ก็บอกแล้วไงว่าตื่นเต้นมาก กลัวทำอะไรไม่ถูกใจแด็ดดี้แกโดนดุแน่ๆ”

“เหอะน่า มาเถอะไปทำงานกันสู้ๆ” 

จีน่าให้กำลังใจเพื่อนอีกครั้งก่อนที่ทั้งสองจะลงจากรถและสะพายกระเป๋าแบรนด์หรูเดินเข้ามาในส่วนของตัวอาคาร ระหว่างทางพนักงานมองสองสาวสวยตลอดทาง ก่อนที่จีน่าจะจูงที่รักมาหยุดอยู่ที่หน้าลิฟต์พร้อมกดให้ลิฟต์มารับ ระหว่างรอลิฟต์ก็มีพนักงานฝ่ายประชาสัมพันธ์และต้อนรับลูกค้าเดินออกมาหาสองสาวทันที

“เอ่อ น้องคะ ขอโทษทีค่ะน้องสองคนใช้ลิฟต์ตัวนี้ไม่ได้นะคะ ลิฟต์ตัวนี้เป็นลิฟต์เฉพาะของท่านประธานกับแขกของท่านเท่านั้นค่ะ พี่รบกวนน้องทั้งสองคนใช้ลิฟต์ของพนักงานฝั่งโน้นนะคะ” หญิงสาวรุ่นพี่เอ่ยบอก เธอไม่อยากโดนหัวหน้างานตำหนิและไม่อยากให้เด็กสาวสองคนโดนตำหนิด้วย น่าจะเป็นพนักงานใหม่เพราะไม่คุ้นหน้าเลย

“ขอโทษนะคะ ป่ะจีน่าเราไปรอขึ้นฝั่งโน้นกันเถอะ” ทิชากรชวนเพื่อนรักเพราะไม่อยากมีปัญหาตั้งแต่เริ่มงานวันแรก 

แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดินออกจากบริเวณนี้ ก็มีพนักงานฝ่ายต้อนรับลูกค้าที่เดินออกมาทีหลังพี่สาวคนเมื่อครู่พูดขึ้น 

“พวกเด็กใหม่ล่ะซิ ทำตัวสะเหล่อ ทีหน้าทีหลังเวลามาสมัครงานก็หัดถามคนรับคนสัมภาษณ์หรือฝ่ายบุคคลคนที่เค้ารับเข้ามาทำงานบ้าง ว่าอันไหนตัวเองใช้ได้ อันไหนใช้ไม่ได้ หน้าตาดีเสียเปล่าไม่มีสมอง ไม่รู้จักถาม” คนพูดส่งสายตาดูถูกออกมาพร้อมกับพูดเสียงดังจนพนักงานที่อยู่บริเวณนั้นต้องหยุดชะงักมองอย่างสนใจและต้องการอยากรู้ 

“เอ่อ คุณแพ็ตตี้คะ จ๋าขอโทษทีน้องสองคนด้วยค่ะน้องกำลังจะเปลี่ยนลิฟต์แล้วค่ะ” พนักงานสาวคนแรกระล่ำระลักบอกอีกคน

“ขอโทษนะคะป้า พอดีตอนที่จะมาทำงานก็ไม่ได้สัมภาษณ์ที่ไหน ไม่ได้ผ่านฝ่ายบุคคลด้วยซิคะถึงไม่รู้” จีน่าตอบกลับทันควัน ถ้าเข้ามาบอกดีๆ ด้วยท่าทีที่เป็นมิตรอย่างพี่สาวคนแรก จีน่าก็อาจจะยอมลองไปใช้ลิฟต์พนักงานดูก็ได้ แต่ยัยป้านนี่มาทั้งพูดจาไม่ดีทั้งสายตาดูถูก ไหนจะเสียงดังแปร๊ดเเสบแก้วหูที่ตะเบ็งออกมาดังเกินความจำเป็นนั่นอีกคงหวังจะให้เธอสองคนได้อายล่ะซิ อย่าคิดว่าคนอย่างจีน่าจะยอม 

“ต๊ายยย อีเด็กปากมอม แกเรียกใครป้า นี่แกจะบอกว่าแกเป็นเด็กเส้นล่ะซิ คอยดูนะฉันจะเอาแกออกให้ได้ นี่แกไม่รู้เหรอว่าพ่อฉันรู้จักกับท่านประธานเจ้าของที่นี่ เดี๋ยวฉันจะให้เค้าไล่แกออกให้ดู” ยัยป้าแพ็ตตี้หน้าดำหน้าแดงทันทีที่โดนเด็กเรียกป้า

“อ้าว นี่จะบอกว่าตัวเองเด็กเส้นหรอกเหรอเนี่ย ระวังจะเจอเส้นที่ใหญ่กว่าทับหน้าแตกยับนะป้า” จีน่าท้าทายเสียงดังเช่นกัน ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์แอบเสียวแทนเพราะคุณแพ็ตตี้เส้นใหญ่ไม่มีใครเคยกล้ามีเรื่องกับเธอเพราะกลัวโดนออกจากงาน สงสารเด็กสาวจริงๆไปท้ายทายผิดคน

“อีเด็กเปรต พ่อแม่ไม่สั่งสอนวันนี้เเหละฉันจะทำบุญตบสั่งสอนแกเอง เตรียมตัวหางานใหม่ไว้ด้วยเลยนะแก” พูดจบแพ็ตตี้ก็เงื้อมือขึ้นสูงเพื่อที่จะมีแรงตบไปที่หน้าสวยๆ ของยัยเด็กพ่อแม่ไม่สั่งสอน

“ทำอะไรกัน”