Novels by ญาสิตา

เมื่อเวลาผ่านไป กิจจาทรและทิชากรก็ยังคงใช้ชีวิตคู่ที่เต็มไปด้วยความรักและความผูกพัน พวกเขายังคงดูแลกันและกันอย่างดี และทุ่มเทให้กับการเลี้ยงดูลูกน้อยที่กำลังเติบโตขึ้นอย่างมีความสุข ตอนนี้พวกเขามีลูกสาวคนเล็กอีกคนชื่อน้องกิ่งทุกๆ วันเป็นการเริ่มต้นใหม่ของความรักที่ลึกซึ้งมากขึ้น ทั้งสองคนเรียนรู้ที่จะรักกันมากขึ้นในทุกๆ วัน แม้ว่าจะมีความท้าทายที่ต้องเผชิญ แต่พวกเขาก็สามารถผ่านมันไปได้ด้วยกันเสมอกิจจาทรยังคงทำงานอย่างขยันขันแข็งและกลับบ้านทุกเย็นพร้อมกับความรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้พบกับทิชากรและลูกน้อยทั้งสอง ทิชากรเองก็ยังคงทำหน้าที่ของเธอในการดูแลบ้านและลูกน้อยอย่างดีที่สุด ทั้งสองคนรู้ดีว่าพวกเขามีกันและกัน และนั่นคือสิ่งที่ทำให้พวกเขามีความสุขอย่างแท้จริง “คุณกิจรู้สึกขอบคุณทุกวันที่ได้มีที่รักและลูกในชีวิต ที่รักคือความสุขของคุณกิจนะครับ” กิจจาทรพูดขึ้นในขณะนั่งทานอาหารเย็นกับทิชากรและน้องกายอยู่ ส่วนน้องกิ่งหลับไปแล้วโดยมีพี่เลี้ยงคอยดูอยู่ข้างๆ“ที่รักก็รู้สึกแบบเดียวกันค่ะคุณกิจ เราโชคดีมากที่ได้มีชีวิตแบบนี้ด้วยกัน”ทิชากรยิ้มและตอบกลับด้วยความรักเช่นเดียวกันกิจจาทรมองทิชาก

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทิชากรและกิจจาทรได้ใช้ชีวิตคู่อย่างมีความสุขน้องกายลูกชายของพวกเขาเติบโตขึ้นมาอย่างแข็งแรงและฉลาดสมวัย ในขณะที่จรัญญาและกรกันต์เองก็สร้างครอบครัวที่มั่นคงจรัญญาคลอดลูกสาวน่ารักมาให้สามีอย่างกรกันต์หลงลูกมาก ทั้งคู่ยังคงรักกันอย่างแน่นแฟ้นหลังจากผ่านเรื่องราวต่างๆ มาด้วยกันวันนี้เป็นวันที่พิเศษ เพราะมันเป็นวันครบรอบวันแต่งงานของทิชากรและกิจจาทร ในเช้าวันนี้ กิจจาทรตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่พร้อมกับเตรียมเซอร์ไพรส์ภรรยาสุดที่รักของเขากิจจาทรยิ้มอ่อนโยน ขณะที่เขามองดูทิชากรที่ยังหลับอยู่ “อีกหนึ่งปีที่เราผ่านมาด้วยกันนะที่รัก คุณกิจโชคดีมากที่มีที่รักอยู่เคียงข้าง”ทิชากรขยับตัวเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงรบกวนข้างตัว พอลืมตาตื่นขึ้นมาเธอก็เห็นกิจจาทรกำลังนั่งอยู่ข้างเตียงพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้เธอ ทิชากรยิ้มตอบกลับด้วยความรักที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น“คุณกิจตื่นเช้าจัง มีอะไรรึเปล่าคะ”กิจจาทรไม่ตอบ เขากลับยื่นดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่เขาเตรียมไว้ตั้งแต่เช้าให้เธอ ทิชากรรู้สึกประทับใจและหัวเราะเบาๆ“คุณกิจยังโรแมนติกเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะคะ ขอบคุณนะคะ ที่รักรัก

ในระหว่างที่ท้องของจรัญญาเริ่มใหญ่ขึ้น ทั้งจรัญญาและกรกันต์ก็ใช้เวลาว่างในการเตรียมความพร้อมสำหรับการต้อนรับสมาชิกใหม่ของครอบครัว ทั้งคู่เริ่มวางแผนจัดห้องนอนสำหรับลูกน้อย โดยมีกรกันต์เป็นผู้นำในการตกแต่งห้อง “จีน่าหนูว่า ห้องลูกเราควรจะใช้สีอะไรดี สีฟ้าหรือสีชมพู” “สีฟ้าหรือสีชมพูก็ดีค่ะ แต่จีน่าคิดว่าสีขาวน่าจะเหมาะกับทุกอย่าง มันดูสะอาดและสงบเหมาะกับลูกน้อยของเราจะนอนหลับได้ดี เท่าที่จีน่าอ่านจากหนังสือนะคะ” กรกันต์พยักหน้าเห็นด้วยและยิ้มอย่างอ่อนโยน “งั้นพี่ก็เห็นด้วยกับคุณแม่เลยครับ สีขาวน่าจะเหมาะที่สุด ลูกเราจะได้นอนหลับง่ายๆ งั้นเดี๋ยวเรามาแต่งห้องลูกกันเถอะ” ทั้งสองคนใช้เวลาหลายวันในการจัดเตรียมทุกอย่าง ทั้งการเลือกเฟอร์นิเจอร์ การตกแต่งห้องด้วยของเล่น และการเตรียมชุดสำหรับทารก ทุกสิ่งถูกจัดวางอย่างพิถีพิถันเพื่อให้ลูกน้อยของพวกเขาได้มีที่พักผ่อนที่ดีที่สุด จรัญญายิ้มอ่อนโยนให้กับร่างสูง “พี่กันต์คะจีน่าไม่เคยคิดเลยว่าการที่เราได้เตรียมห้องของลูกมันจะดีต่อใจเราและสนุกขนาดนี้” กรกันต์ยิ้มกว้าง “เพราะพวกเราทำมันด้วยความรักไงครับจีน่า ลูกของเราจะได้เติบโตในสภาพแวดล้อมที่

หลังจากแวะไปเยี่ยมน้องกายกับทิชากรที่บ้านกลับมา จรัญญารู้สึกว่าวันนี้มีอาการอ่อนเพลียและรู้สึกไม่ค่อยสบายสักเท่าไหร่ ซึ่งเธอไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อนไม่ได้หาหมอมาหลายปีแล้ว หลังจากที่อาบน้ำเสร็จเตรียมตัวนอนจรัญญาก็ไม่รู้สึกดีขึ้นเลยวันนี้พอกรกันต์กลับมาเธอเลยค่อนข้างอ้อมกรกันต์เป็นพิเศษ “พี่กันต์ วันนี้จีน่ารู้สึกเพลียจังเลย จีน่าอยากนอนเเต่หัวค่ำ ทานข้าวเสร็จแล้วพี่กันต์ต้องทำอะไรอีกไหมคะ” จรัญญาคุยกับกรกันต์หลังจากที่ทั้งคู่ทานข้าวเย็นเสร็จ แปลกที่พอเธอได้เห็นหน้าได้อยู่ใกล้กลับกรกันต์อาการต่างๆ ของเธอกลับดีขึ้นกว่าเดิมมาก“ไม่มีครับ งั้นเดี๋ยวเราขึ้นไปข้างบนแล้วก็รออาบน้ำนอนเลยแล้วกันนะครับ” กรกันต์บอกภรรยาอย่างชอบใจ เวลาที่จรัญญาทำตัวอ้อนเขาอย่างนี้มันน่ารักมากสำหรับเขา ตอนนี้เขาไม่รู้จะรักจะหลงภรรยายังไงแล้ว พอขึ้นไปพักผ่อนข้างบนหลังจากที่อาบน้ำด้วยกันเสร็จ ทั้งคู่ก็มานอนด้วยกันบนเตียง จรัญญานอนกอดสามี ลูบอกกรกันต์แล่น ยังไม่ทันได้พูดอะไรด้วยเผลอแป๊บเดียวร่างบางของจรัญญาก็หลับสนิท วันนี้เธอคงเพลียมากคงจะไม่สบายจริงๆ เพราะโทรหาเขาต้องแต่ตอนที่เขายังอยู่ที่บริษัทว่าให้รีบกลั

“คุณกิจ คะคุณกิจที่รักเจ็บท้องค่ะ” เสียงเรียกของคนที่นอนอยู่ข้างๆ พร้อมกับมืออวบเขย่าที่ต้นแขนแกร่งของเขาทำเอากิจจาทรถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก พลางรีบเปิดไฟหัวเตียงและหันไปมองภรรยาที่ท้องแก่ใกล้คลอด ที่ทำหน้าเหยเกเพราะความเจ็บปวด มันยังไม่ถึงวันที่คุณหมอนัดไปนอนคลอดนี่นาทำไมทิชากรถึงเจ็บครรภ์คลอดแล้ว พอเห็นภรรยาเจ็บกิจจาทรผู้รักภรรยายิ่งกว่าสิ่งใดถึงกับไปไม่เป็นทำอะไรไม่ถูก “ที่รัก ทะ ที่รักเจ็บท้องคลอดใช่ไหม อดทนหน่อยนะครับที่รัก เดี๋ยวคุณกิจพาไปหาหมอ” เสียงทุ้มของคนเป็นสามีพูดปลอบคนท้อง ก่อนที่ตัวเองจะวิ่งลงจากเตียงเพื่อไปแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าจะได้พาทิชากรไปที่โรงพยาบาล ใช้เวลาเพียงไม่นอนกิจจาทรก็วิ่งออกมาจากห้องแต่งตัว มาประครองร่างอวบของทิชากรออกจะห้อง แต่ยังไม่ทันได้ก้าวข้ามพ้นธรณีประตู “คุณกิจ คุณกิจคะ กระเป๋าค่ะ” ทิชากรกลั้นใจข่มความเจ็บปวดพูดเตือนสามีเสียงดังทำให้ขาที่กำลังจะก้าวพ้นประตูหยุดชะงัก “กระเป๋า กระเป๋าอะไรคะที่รัก ไม่มีกระเป๋า ป่ะไปกันเถอะ” กิจจาทรดันหลังของคนท้องให้เดินต่อเพราะกลัวว่าอยู่นานอีกคนจะเจ็บมากกว่านี้และจะไม่ปลอดภัยเดี๋ยวคลอดก่อนกำหนด อีกคนที

หลังจากได้พูดคุยกันและตกลงกันได้แล้ว จรัญญาและทิชากรก็ตกลงวางแผนที่จะหาวิธีจัดการกับคุณเลขาเบญจวรรณอย่างรอบคอบ จรัญญาเสนอว่าเธอจะเป็นคนจัดการเอง ให้ทิชากรเพื่อนรักท้องแก่ของเธออยู่บ้านรอคลอดอย่างเดียวเลย เดี๋ยวเธอจะเป็นคนออกโรงเอง เพราะถ้ารอกิจจาทรแด็ดดี้ของเธออาจจะต้องรอนานเพราะความเป็นสุภาพบุรุษของคนเป็นพ่อ จรัญญาคอยเฝ้าสังเกตพฤติกรรมของเบญจวรรณเพิ่มเติม และหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของเธอ เพื่อจะได้มีเหตุผลเพียงพอในการไล่เธอออกจากงาน หลังจากไม่กี่วันต่อมา จรัญญาก็สามารถรวบรวมหลักฐานทั้งหมดที่แสดงให้เห็นว่าเบญจวรรณใช้อำนาจหน้าที่ในทางที่ไม่เหมาะสม ทั้งการพยายามทำงานเกินความจำเป็นเพื่อเข้าหากิจจาทร และพยายามใกล้ชิดเขาในเวลาที่ไม่เกี่ยวข้องกับงาน ในช่วงบ่ายของวันหนึ่ง จรัญญาได้เข้ามาพบกิจจาทรในห้องทำงานของท่านประธาน เพื่อที่จะพูดคุยเรื่องนี้อย่างจริงจัง “แด็ดดี้คะแด็ดดี้ว่างหรือเปล่าคะ” “ว่างเสมอสำหรับลูกสาวคนสวยของแด็ดดี้” ถึงแม้จรัญญาจะแต่งงานกับกรกันต์ไปแล้วและตอนนี้เขาเลื่อนตำแหน่งให้เธอเป็นถึงท่านรองประธานบริษัทและมีกรกันต์เป็นที่ปรึกษา แต่ในสายตาของคนเ

หลายปีผ่านไปหลังจากวันที่ขวัญอุษาและปกรณ์ ตัดสินใจแต่งงานและสร้างครอบครัวร่วมกัน น้องกั้งลูกชายคนแรกของพวกเขาค่อย ๆ เติบโตขึ้นท่ามกลางความรักและการดูแลเอาใจใส่อย่างอบอุ่นจากทุกคนในครอบครัว ไม่ว่าจะเป็นปกรณ์ที่ทุ่มเทเป็นพ่อที่ดี ขวัญอุษาที่คอยดูแลลูกอย่างใกล้ชิด หรือแม้แต่คุณหญิงและพ่อสาธิต ที่ยังคงรักและเห่อหลานอย่างไม่ลดละ บ้านที่เคยเต็มไปด้วยความวุ่นวายและความขัดแย้งในอดีต ตอนนี้กลายเป็นบ้านที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ความรัก และความสงบสุขที่ทุกคนร่วมกันสร้างขึ้น วันหนึ่งในช่วงเย็น ขณะที่พระอาทิตย์ตกดิน ปกรณ์นั่งอยู่ในสวนหลังบ้านพร้อมกับลูกชายตัวน้อยที่ตอนนี้เริ่มโตและวิ่งเล่นไปมา ขวัญอุษาที่ท้องลูกคนที่สองนั่งอยู่ข้าง ๆ มองดูภาพครอบครัวที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น เธออดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นปกรณ์วิ่งตามลูกชายด้วยท่าทางสนุกสนาน “พี่กรณ์ รู้ตัวไหมว่าพี่เปลี่ยนไปมาก พี่เป็นพ่อและเป็นที่ดีที่รักเมียรักลูกมากๆ เลยนะคะพี่กรณ์” ขวัญอุษาพูดขึ้นเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ปกรณ์หันมายิ้มให้ภรรยา ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ เธอ “พี่ทำทุกอย่างก็เพื่อหนูและลูกไงครับ ทุกวันพี่รู้สึกว่าชีวิตของพี่มีความหมายมากขึ้

หลังจากที่ขวัญอุษาและปกรณ์ใช้ชีวิตแต่งงานร่วมกันได้ไม่นาน วันสำคัญอีกวันที่ทั้งสองรอคอยก็มาถึง วันที่ขวัญอุษาคลอดลูกน้อยของพวกเขา ปกรณ์ซึ่งตื่นเต้นมาตลอดตั้งแต่รู้ว่ากำลังจะเป็นพ่อ รอคอยวันนี้อย่างใจจดใจจ่อ แม้ว่าเขาจะทำตัวเป็นพ่อที่ดูเหมือนพร้อมแล้ว แต่เมื่อวันที่ขวัญอุษาเจ็บท้องต้องเข้าห้องคลอดมาถึง เขากลับรู้สึกทั้งตื่นเต้นทั้งประหม่าเหมือนเป็นครั้งแรกที่เผชิญหน้ากับเรื่องใหญ่ในชีวิตเมื่อเช้าขวัญอุษารู้สึกถึงอาการเจ็บท้องคลอดเริ่มต้นขึ้น เธอบอกปกรณ์ด้วยน้ำเสียงเบา ๆ “พี่กรณ์ ขวัญคิดว่าถึงเวลาแล้ว”ทันทีที่ปกรณ์ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเขาตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด “อะไรนะถึงเวลาแล้วเหรอ ถึงเวลาแล้วลูกจะคลอดแล้ว ไปโรงพยาบาล กระเป๋าคลอด กระเป๋าอยู่ไหน ขวัญอย่าเพิ่งนะ พี่ไปเอากระเป๋าก่อน” เขารีบวิ่งไปหยิบของเตรียมเข้าห้องคลอด แม้จะเตรียมของไว้แล้วเป็นสัปดาห์ แต่เขากลับดูรีบร้อนอย่างน่าขำ“พี่กรณ์ ใจเย็น ๆ หน่อย ขวัญยังไม่คลอดตอนนี้ ขวัญแคเจ็บท้องเตือน” คนท้องบอกพลางยิ้มเอ็นดูสามี เธอพยายามที่จะตั้งสติ แต่ก็อดหัวเราะไม่ได้เมื่อเห็นปกรณ์ทำท่าทางกระวนกระวายเหมือนจะลืมของสำคัญไปเมื่อถึงโรงพ

หลังจากที่ขวัญอุษาและปกรณ์ ตัดสินใจที่จะสร้างครอบครัวร่วมกัน ความรักและความเข้าใจระหว่างทั้งคู่ก็เริ่มเบ่งบาน วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งถึงวันสำคัญที่สุดในชีวิตของพวกเขาคือวันแต่งงาน ปกรณ์ได้จัดงานแต่งงานอย่างยิ่งใหญ่เพื่อเฉลิมฉลองความรักและการเริ่มต้นชีวิตใหม่ร่วมกัน งานแต่งจัดขึ้นในโรงแรมหรูที่เต็มไปด้วยดอกไม้สวยงาม บรรยากาศอบอุ่นและเต็มไปด้วยความสุข แขกเหรื่อที่มาร่วมงานต่างเป็นทั้งครอบครัวและเพื่อนสนิทรวมถึงพนักงานในบริษัท เมื่อถึงเวลาสำคัญ ขวัญอุษาที่งดงามในชุดเจ้าสาวท้องโตเล็กน้อยและปกรณ์สูทสีขาวยืนเคียงข้างกัน ท่ามกลางเสียงเพลงและการแสดงความยินดีจากทุกคน ขณะที่งานดำเนินไปอย่างราบรื่น กลุ่มเพื่อนสนิทของปกรณ์ก็เริ่มเข้ามาแซวเจ้าบ่าวกันอย่างสนุกสนาน โดยเฉพาะความปากหนักของปกรณ์ที่บอกไม่เคยชอบขวัญอุษาและไม่ยอมรับความรู้สึกของตัวเองในตอนแรก คุณานนท์เพื่อนสนิทของปกรณ์ที่มาร่วมงาน เดินเข้ามาใกล้เจ้าบ่าวพร้อมยกแก้วขึ้น “เอ้า ไอ้กรณ์ มึงมันเก่งจริง ๆ นะ ในที่สุดก็สอยน้องขวัญของกูไปแต่งงานกับมึงจนได้ ใครจะไปคิดว่าคนปากหนักอย่างมึงจะมีวันนี้ ยินดีด้วยนะมึง” เสียงหัวเราะดังขึ

หลังจากที่ขวัญอุษาตัดสินใจให้อภัยปกรณ์ และเริ่มเปิดใจให้เขาอีกครั้ง ชีวิตของทั้งสองก็ค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ ปกรณ์ดูแลขวัญอุษาอย่างใกล้ชิดทุกวัน ทั้งช่วยงานในสวนและเตรียมตัวสำหรับการเป็นพ่อที่ดี แม้จะมีอุปสรรคจากอดีต แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ที่จะสร้างอนาคตใหม่ให้กับขวัญอุษาและลูก ช่วงเย็นขณะที่ขวัญกำลังนั่งเล่นอยู่ในสวนที่เธอโปรดปราน ปกรณ์ก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น หญิงสาวเงยหน้ามองเขายิ้มตอบอย่างอ่อนโยน “ขวัญ พี่มีเรื่องสำคัญอยากจะถามหนู” ปกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ตาคมยังมองจ้องใบหน้าสวยอย่างรักใคร่ ขวัญอุษามองใบหน้าคมของปกรณ์ด้วยความสงสัย “เรื่องอะไรเหรอคะ” ปกรณ์สูดลมหายใจลึก ก่อนจะย่อตัวลงนั่งข้าง ๆ ร่างอวบ และหยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋าของเขา เปิดให้เห็นแหวนแต่งงานที่ซ่อนอยู่ภายใน ขวัญอุษาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อย “พี่กรณ์ นี่พี่” “ขวัญ พี่รู้ว่าพี่ทำผิดพลาดมามากมายในอดีต และทำให้ขวัญเจ็บปวด แต่ตอนนี้ พี่อยากขอโอกาสที่จะสร้างอนาคตใหม่กับขวัญ” ปกรณ์พูดอย่างช้าๆแสดงความจริงใจ

หลังจากที่ปกรณ์ยังคงพยายามพิสูจน์ตัวเองโดยช่วยงานในสวนผลไม้ทุกวันร่วมกับคุณสาธิต แม้ว่าเขาจะมีอาการแพ้ท้องแทนขวัญอุษาจนทานอาหารได้เพียงน้อยนิด เขาก็ไม่เคยหยุดหรือแสดงความอ่อนแอ เพราะเขาอยากแสดงให้ทุกคนเห็นว่าเขาพร้อมจะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวและพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อขวัญอุษาและลูกแต่ในที่สุด การทานได้น้อยและอ่อนแรงจากอาการแพ้ท้องก็เริ่มส่งผลต่อร่างกายของปกรณ์อย่างรุนแรง จนทำให้เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้นเมื่อปกรณ์กำลังช่วยพ่อตาตัดแต่งกิ่งไม้บนต้นผลไม้สูง ซึ่งเป็นงานที่เขาทำเป็นประจำแม้จะเริ่มรู้สึกอ่อนล้า แต่ในวันนี้อาการแพ้ท้องที่เขาเผชิญมาเป็นเวลาหลายสัปดาห์เริ่มสะสม ร่างกายของเขาเริ่มอ่อนแอเพราะทานอาหารได้น้อยขณะที่ปกรณ์อยู่บนต้นไม้และกำลังใช้มีดตัดกิ่งไม้ เขารู้สึกเวียนหัวและตาพร่ามัว เขาพยายามกะพริบตาหลายครั้งเพื่อให้การมองเห็นกลับมาเป็นปกติ แต่ความเหนื่อยล้าจากการทานได้น้อยทำให้เขารู้สึกเหมือนร่างกายจะไม่ตอบสนองทันใดนั้นอาการเวียนหัวก็ถาโถมเข้ามาอย่างรวดเร็ว ร่างกายของปกรณ์ไม่สามารถทรงตัวอยู่บนกิ่งไม้ได้อีกต่อไป เขารู้สึกเหมือนร่างกายจะล้มลงก่อนที่เขาจะคว้ากิ่งไม้ไว้ได้“โ

ถึงแม้ว่าปกรณ์ยังตามง้อและช่วยพ่อสาธิตทำงานในสวน แต่ขวัญอุษายังคงใจแข็งและพยายามรักษาระยะห่างจากปกรณ์ เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องของคนรักของปกรณ์ที่เขาเคยพูดถึงก่อนหน้านี้ ในใจของขวัญอุษารู้สึกว่า ปกรณ์ทำทีมาง้อเธอที่นี่แต่อาจจะยังมีคนรักที่รออยู่ที่กรุงเทพ และสิ่งที่เขากำลังทำตอนนี้อาจเป็นเพียงแค่ความรู้สึกผิด หรือการพยายามชดใช้ความผิดพลาดของตัวเองเท่านั้นขณะที่ทั้งสองนั่งคุยกัน ขวัญอุษาตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับความรู้สึกของตัวเองและบอกให้ปกรณ์กลับไปหาคนรักของเขา เธอไม่อยากให้ปกรณ์ต้องเสียสละหรือทิ้งชีวิตในกรุงเทพฯ เพื่อรับผิดชอบลูกในท้องของเธอ อีกทั้งไม่อยากให้คนรักของปกรณ์ต้องเสียใจขวัญอุษาหันมามองจ้องหน้าหล่อของปกรณ์ด้วยสายตาจริงจัง ก่อนจะพูดขึ้นกับเขา “คุณปกรณ์ คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้นะคะ คุณมีชีวิตของคุณ มีคนรักที่คุณต้องกลับไปดูแล ขวัญว่าคุณกลับไปอยู่ที่กรุงเทพก็ได้ค่ะ วันไหนที่คุณอยากจะมาหาลูกคุณค่อยมาก็ได้”ปกรณ์ชะงักไปทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขามองขวัญด้วยความแปลกใจ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “ขวัญ คุณกำลังพูดถึงใครเหรอ ที่บอกว่าคนรักของผม”ขวัญอุษามองหน้าเขาอย่างไม่ชอบ

“คุณเอกณัฐคะ สวัสดีค่ะฉันอิงอรนะคะ พอดีอรเป็นคนงานใหม่ของที่นี่ค่ะ คืออรยังไม่ค่อยเข้าใจวิธีเก็บใบชาที่ถูกต้องสักเท่าไหร่ รบกวนคุณเอกณัฐช่วยสอนอรได้ไหมคะ” เสียงร้องเรียกชื่อของเอกณัฐด้วยน้ำเสียงหวานๆ ทำให้เอกณัฐที่กำลังเดินตรวจงานในไร่ ดูคนงานเก็บใบชาอยู่ถึงกับชะงัก ก่อนที่จะหันมาตามเสียงเรียกก็พบคนงานสาวที่น่าจะเพิ่งมาทำงานใหม่ เพราะเขาไม่ค่อยคุ้นหน้าสักเท่าไหร่ยืนส่งยิ้มให้เขาอยู่ เธอดูเป็นคนที่มีเสน่ห์ รูปร่างหน้าตาสวยน่าจะดึงดูดความสนใจจากผู้ชายได้เป็นอย่างดี“เอ่อ แล้วหัวหน้าคนงานไปไหนครับ ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้สอนคนงานก่อนที่จะมาลงเก็บใบชาจริงๆเหรอ” เอกณัฐถามอย่างสงสัย“ที่จริงหัวหน้าเขาสอนแล้วค่ะ แต่ว่าอรจำไม่ค่อยได้ไม่แน่ใจว่าทำถูกหรือเปล่า เลยอยากให้คุณเอกณัฐสอนอีกครั้ง” อิงอรส่งสายตาที่สื่อความหมายชัดเจนมาให้กับเอกณัฐแบบที่เธอเคยใช้กับคนอื่นได้ผลอิงอรเป็นคนงานใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานในไร่ชา เธอเป็นคนสวยเธอใช้ความสวยที่มีแลกกับสิ่งต่างๆที่เธออยากได้จากผู้ชาย ตั้งแต่วันแรกที่อิงอรเข้ามาทำงานที่ไร่ชา เธอรู้ดีว่าเอกณัฐเป็นเจ้าของไร่ชาและเป็นคนที่น่าเคารพ แทนที่เธอจะเคารพในฐานะนาย

วันหนึ่งในขณะที่ลูกหยีกำลังทำงานอยู่ในไร่ชา เธอพลาดลื่นล้มระหว่างที่เดินไปเก็บใบชา ทำให้เธอบาดเจ็บเล็กน้อยที่ข้อเท้า แม้จะไม่ใช่บาดเจ็บหนัก แต่เธอก็รู้สึกเจ็บแปล๊บที่ข้อเท้าและเดินไม่สะดวก เอกณัฐที่อยู่ใกล้ ๆ รีบเข้ามาช่วยเหลือทันทีโดยไม่พูดอะไรมาก เขาอุ้มลูกหยีไปนั่งที่ร่มไม้ใกล้ ๆ และตรวจดูอาการด้วยท่าทางจริงจัง ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้แสดงอาการตกใจ แต่สายตาที่แสดงถึงความห่วงใยนั้นกลับชัดเจนอย่างมาก “เธอต้องพักสักหน่อย อย่าเพิ่งฝืนลุกยืน นั่งพักก่อน” เอกณัฐพูดขณะก้มลงดูที่ข้อเท้าของเธอ อย่างน้องก็ไม่ได้หักหรือแพลงอย่างที่เขากังวล ถึงลูกหยีจะยังรู้สึกเจ็บเล็กน้อย แต่ก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นท่าทางของเขา เธอรู้สึกถึงความใส่ใจที่เขามอบให้ แม้จะไม่พูดอะไรมาก แต่การกระทำของเขาก็ทำให้เธอรู้สึกถึงความห่วงใยของเขา แค่นี้ก็ทำให้ดวงใจน้อยๆ ของเธอเต้นอีกแล้ว “ไม่เป็นไรค่ะ แค่นิดเดียวเอง หนูยังทำงานต่อไหว” ลูกหยีพูดอย่างพยายามให้ตัวเองดูเข้มแข็ง แต่เอกณัฐกลับมองเธออย่างนิ่ง ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “เธอไม่ต้องฝืน เดี๋ยวฉันจะช่วยดูทำงานที่เหลือเอง เธอนั่งพักก่อน อย่าดื้อ เข้าใจไหม เดี๋

หลังจากที่ลูกหยีตัดสินใจรับผิดชอบงานในไร่ชาอย่างจริงจัง เธอก็เริ่มฝึกฝนทักษะการทำอาหารควบคู่ไปด้วย แม้ว่าเธอจะไม่ใช่คนที่มีทักษะการทำอาหารมาก่อน แต่เธอก็ตั้งใจอยากทำอาหารให้เอกณัฐได้ชิม โดยเฉพาะหลังจากที่เธอรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากำลังพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น วันนี้ลูกหยีตัดสินใจทำอาหารเย็นด้วยตัวเอง เธอต้องการทำเมนูง่าย ๆ แต่ต้องการให้เป็นมื้อพิเศษที่เอกณัฐสามารถชิมแล้วรู้สึกถึงความใส่ใจของเธอ เธอแอบศึกษาในยูทูปมาหลายเมนูดูแล้วดูอีก จนในที่สุดเธอก็ตัดสินใจทำเมนูที่คิดว่าเธอทำได้ ลูกหยีเริ่มต้นด้วยเมนูที่ง่ายที่สุดสำหรับมือใหม่อย่างเธอ นั่นก็คือไข่เจียวหมูสับ แม้ว่าเมนูนี้จะดูธรรมดา แต่เธอก็จะพยายามทำให้มันดีที่สุด เธอเตรียมหมูสับ ผสมกับเครื่องปรุงเล็กน้อย จากนั้นก็ตอกไข่ลงในชาม แล้วตีส่วนผสมทั้งหมดเข้าด้วยกันอย่างตั้งใจ ขณะที่ทอดไข่ในกระทะ เธอก็พยายามจับจังหวะการพลิกไข่ให้ดูสวยงามและไม่ไหม้เกินไป เธอรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะทำอาหารให้เอกณัฐได้ชิม“ขออย่าให้ไหม้เลยนะ ไม่งั้นเสียหน้าเเย่เลย” ลูกหยีบ่นพึมพำกับตัวเอง ขณะที่พลิ

หลังจากนั่งพักอยู่ข้างน้ำตกสักพักเอกณัฐก็นั่งลงข้างลูกหยีที่นั่งแช่เท้าอยู่ ทั้งสองคนนั่งมองน้ำตกที่ไหลลงมาอย่างเงียบ ๆ ความเงียบสงบและบรรยากาศร่มรื่นทำให้ทั้งคู่ไม่รู้สึกถึงความเร่งรีบหรือความกดดันใด ๆลูกหยีหันไปมองเอกณัฐเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูผ่อนคลายมากกว่าที่เธอเคยเห็น เขาไม่ใช่คนที่แสดงออกถึงความรู้สึกง่าย ๆ แต่การที่เขาพาเธอมาที่นี่ ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาใส่ใจเธอมากกว่าที่เขาแสดงออก“ลุงชอบที่นี่มากสินะคะ” ลูกหยีเอ่ยถามอย่างเบา ๆเอกณัฐ หันมามองเธอแล้วพยักหน้า “ที่นี่ทำให้ฉันสงบ เวลาที่ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างมันหนักไป ฉันจะมาที่นี่ แล้วทุกอย่างก็ดีขึ้น”ลูกหยีฟังแล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอเริ่มเข้าใจว่าเอกณัฐก็มีด้านที่เหนื่อยล้าและต้องการความสงบเหมือนกัน แม้เขาจะเป็นคนที่ดูเข้มแข็งและควบคุมทุกอย่างได้ตลอดเวลา“หนูเองก็รู้สึกว่าที่นี่ทำให้หนูสบายใจเหมือนกันค่ะ” ลูกหยีตอบด้วยรอยยิ้มเอกณัฐหันมามองเธออีกครั้ง ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ“เมื่อไหร่ที่เธอเหนื่อย ก็แค่มาที่นี่ มันจะช่วยให้เธอดีขึ้น”ลูกหยีมองเขาอย่างซาบซึ้งในคำพูดนั้น หัวใจของเธอเต้นช้า ๆ ด้วยความรู้สึกที่อธิบายยาก เธอรู้

ช่วงเย็นของวัน หลังจากที่ทำงานในไร่ชามาทั้งวัน เอกณัฐเห็นว่าลูกหยีทำงานหนักมากในระยะหลังเพราะเธอตั้งใจที่จะเรียนรู้งานในไร่ชาทุกอย่าง ทำให้เขาอยากให้เธอได้พักผ่อนบ้าง เขาจึงว่าจะพาเธอไปผ่อนคลายโดยการพาไปเที่ยวน้ำตกเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมท้ายไร่ชา น้ำตกนี้เป็นสถานที่เงียบสงบที่เขาชอบมาเพื่อพักใจและผ่อนคลายจากความเหนื่อยล้าที่บางวันสะสมมาทั้งวัน “ลูกหยี เป็นยังไงบ้างวันนี้เหนื่อยไหม” เอกณัฐถามขึ้นขณะเดินมาหาลูกหยีที่กำลังนั่งทำบัญชีของไร่อยู่ที่โต๊ะ “ไม่เท่าไหร่ค่ะ แค่ปวดตากับตัวเลข ลุงมีอะไรหรือเปล่าคะ” ลูกหยีเงยหน้าขึ้นมาใบหน้าหล่อด้วยความสงสัย “ฉันเคยบอกเธอหรือยังว่าที่ท้ายไร่มีน้ำตกด้วย เธอสนใจจะไปดูน้ำตกของไร่นี้ไหม” คำพูดของเอกณัฐทำเอาลูกหยีเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแปลกใจ “ยังไม่เคยค่ะ ที่นี่มีน้ำตกด้วยเหรอ” เธอถามด้วยความตื่นเต้น เอกณัฐเห็นท่าทางความเป็นเด็กที่เธอแสดงออกมาเลยอดไม่ได้ที่จะยิ้มเล็ก ๆ ให้ก่อนจะพยักหน้า “ใช่ เป็นที่ที่ฉันชอบไปเวลาที่อยากพักผ่อน ถ้าเธอสนใจ เดี๋ยวฉันจะพาไป” ลูกหยีที่ยังไม่เคยเห็นมุมนั้นของไร่มาก่อนจึงตกลงทันทีด้วยความตื่นเต้น “หนูอยากไปค่ะ

ช่วงสายของวันหนึ่ง หลังจากที่ลูกหยีทำงานในไร่ชามาอย่างเหน็ดเหนื่อย เธอก็เดินเล่นไปรอบ ๆ ไร่ชาเพื่อผ่อนคลายตัวเอง ขณะที่เดินไปถึงคอกม้าที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านพักของเอกณัฐ เธอก็เห็นม้าตัวหนึ่งกำลังเดินอยู่ในคอก สัตว์ใหญ่ที่สง่างามทำให้เธอรู้สึกทึ่ง และความปรารถนาที่จะลองขี่ม้าก็พุ่งขึ้นมาทันที ลูกหยีหันไปหาเอกณัฐที่เดินตามมาอยู่ไม่ไกลนัก เธอรีบเดินไปหาเอกณัฐพร้อมกับจับที่แขนเขาเขย่าแบบอ้อนๆ “ลุงคะ หนูอยากลองขี่ม้าจังเลยค่ะ หนูไม่เคยขี่มาก่อนเลย ลุงช่วยสอนหนูได้หรือเปล่าคะ” ลูกหยีเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเล็ก ๆ ดวงตาของเธอเป็นประกาย เอกณัฐมองมาทางลูกหยีด้วยความสงสัยเล็กน้อย เพราะรู้ว่าการขี่ม้าไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนที่ไม่เคยมีประสบการณ์ แต่เขาก็เห็นความอยากรู้อยากลองและความกระตือรือร้นในดวงตาของเธอ “เธอไม่เคยขี่ม้ามาก่อนเลยใช่ไหม” เขาถามเสียงเรียบทำท่าคิดหนัก “ใช่ค่ะ แต่หนูอยากลองดู ลุงช่วยสอนหนูได้ไหมคะ น๊าาา นะคะ” ลูกหยีพยักหน้าตอบ อ่อนที่จะอ้อนหนักกว่าเดิม คนแพ้ลูกอ้อนอย่างเอกณัฐ พยักหน้าเบา ๆ แม้จะมีความกังวลว่าจะต้องสอนเธอควบคุมม้า แต่เขาก็ไม่อยากปฏิเสธความตั้งใจของเธอได้ “ได้