บทที่ 10

Wanna be yours

ตอนที่ 5.1

พี่ดูแลเอง

วันต่อมา

ผับ G

“จะดีเหรอแก?”

“โธ่แก แค่ออกมาเปิดหูเปิดตาไม่เห็นเป็นไร”

“แต่พี่คลื่น…”

“ไหนแกว่าพี่คลื่นไม่อยู่?”

“แต่ถ้าพี่รู้…”

“โธ่ดาว! ฉันไม่ได้ชวนแกออกมาฆ่าแกงสักหน่อย คนอื่นเขายังได้เที่ยวบ้างแต่แกไม่เคย ก็เป็นเด็กดีมาตลอดแค่ออกมาเข้าสังคมบ้างจะเป็นไรไป”

“…”

“ก็หรืออยากกลับ? ฉันจะวนรถไปส่ง” เจ้าเอยยอมแพ้กับท่าทางหวาดวิตกของคนข้าง ๆ เอยไม่ได้คิดไม่ดี แค่อยากให้คนบางคนได้ออกมาสังสรรค์บ้างก็เท่านั้น จะมีโอกาสไหนเหมาะเท่ากับตอนที่พี่ชายเจ้าตัวไม่อยู่ “เอาไงคะ?”

“ก็ได้ ฉันก็อยากอยู่กับทุกคนนอกเวลาเรียนบ้างเหมือนกันนั่นแหละ” นับดาวยอมรับว่าชีวิตเธอก็ขาดสีสันไปบ้างจริง ๆ

“งั้นก็ลงค่ะ”

“อือ” ร่างเพรียวบางสะพายกระเป๋าก้าวลงจากรถในที่สุดหลังจากละล้าละลังรีรอนานร่วมสิบนาที

เสียงอึกทึกของผู้คนด้านนอกร้านอาหารกึ่งผับตรงหน้า รวมถึงสภาพแวดล้อมของย่านซึ่งเต็มไปด้วยแสงสีเสียงยามราตรีทำเอาคนไม่เคยมาส่ายสายตาสำรวจสภาพความเป็นไปอย่างตื่นตาตื่นใจ นับคลื่นบอกว่าเธอไม่ควรมาที่นี่ แต่พี่กับกลุ่มเพื่อนเขามาเยือนแทบทุกคืนตามคำให้การของเจ้าเอยที่ก็เป็นสายปาร์ตีเหมือนกัน

“นี่บัตรจริงรึเปล่าน้อง?” การ์ดร่างบึกบึนหน้าเข้มในชุดรัดกุมสลับสายตามองระหว่างใบหน้าของนับดาวกับบัตรประจำตัวประชาชน ก่อนจะเรียกการ์ดอีกคนให้มาช่วยดู

“บัตรจริงสิพี่ เพื่อนหนูแค่หน้าเด็ก” เจ้าเอยเป็นฝ่ายให้ข้อมูล แม้ไม่อยากพูด แต่เอยก็ตั้งท่าป้องปากกระซิบอ้างถึงบุคคลที่สามทันที “ยายนี่เป็นน้องสาวพี่คลื่นเพื่อนสนิทของพี่เมฆ”

“คุณเมฆ?”

“ใช่ค่ะ”

“…” / “…” การ์ดทั้งสองยังมีท่าทีไม่มั่นใจ ทว่าเมื่อเจ้าเอยตั้งท่ารบเร้าอีกครั้ง รวมถึงอธิบายว่าเป็นบัตรจริงไม่ใช่ของเก๊ร้อยเปอร์เซ็นต์ ท้ายที่สุดสองสาวจึงผ่านด่านด้านหน้าเข้าไปได้ในที่สุด

“ใครคือพี่เมฆ?” นับดาวหันมองหน้าเพื่อนด้วยความสนใจ เธอไม่ยักรู้จักคนชื่อ เมฆ ด้วยซ้ำไป

“เพื่อนสนิทพี่แกไง” เจ้าเอยตอบอย่างไม่ใส่ใจ “เขาเป็นน้องชายเจ้าของที่นี่”

“อือ” นับดาวไม่ได้สนใจจะถามต่อเช่นกัน เพียงเดินตามเจ้าเอยซึ่งจูงมือนำเข้าไปพื้นที่ด้านในของสถานที่โดยไม่ได้พูดอะไรอีก

แม้จะรู้สึกแปลก ๆ กับสายตาคนแปลกหน้าที่จ้องมองมาในจังหวะเดินผ่าน แต่นับดาวก็ทำใจไว้แล้วว่าอาจจะต้องมี และแม้จะรู้สึกใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ กับประสบการณ์การหนีเที่ยวครั้งแรกในชีวิต ทว่าตัดสินใจแล้วลองแล้ว จะถอยกลับได้อย่างไร

ไม่ใช่แค่นับคลื่นที่เป็นหนุ่มปาร์ตีตัวยง แต่นับทรายพี่สาวเธอก็เที่ยวเป็นประจำตามประสาสาวก๋ากั่น ทั้งบ้านคงมีแค่นับดาวคนเดียวที่ประหนึ่งนกตัวน้อยซึ่งอยู่ในกรงทอง

VIP ZONE

หลายวันที่ผ่านมาฮาร์เปอร์แทบไม่ได้ออกมาท่องราตรีเพราะต้องจัดเตรียมไฟล์ภาพส่งให้ลูกค้าตามหมายกำหนดส่ง คืนวานเขาตั้งใจจะออกมาปลดปล่อยอารมณ์ก็ดันต้องออกตามติดเพื่อนสนิทที่ทำตัวผิดปกติจนไม่ทันได้ทำอะไร

ถึงวันนี้ที่ตั้งใจจะออกมาเมาอีกสักคืน ทว่าเพียงกระดกแอลกอฮอล์แก้วแรกเอาฤกษ์เอาชัย ของเหลวขมฝาดก็พุ่งผ่านเป็นสายกลับออกมาในอาการสำลักอย่างรุนแรง

พรวด!!!

“แค่ก! แค่ก! แค่ก!”

กึก!!!

แก้วในมือถูกกระแทกวางลงบนโต๊ะ ฮาร์เปอร์รู้สึกเหมือนตัวเขาเมาล่วงหน้าไปแล้วทั้งที่ยังไม่มีแอลกอฮอล์ผ่านเข้าสู่กระแสเลือดแม้แต่หนึ่งหยด ทว่าเสียงของคีนที่ดังขึ้นในจังหวะเดียวกันก็ราวกับจะเป็นการยืนยันว่าสิ่งที่ดวงตาคมมองเห็นในขณะนี้ไม่ใช่ว่าเขาหลอนไปเอง

“น้องสาวเพื่อนพวกมึงหนีเที่ยวว่ะ”

“ใคร?” สิบทิศหันมองด้วยความประหลาดใจ ในกลุ่มเพื่อนเห็นจะมีแค่คนเดียวที่มีน้องสาว

“นับดาว” คนให้คำตอบคือ ธารา แม้จะเป็นคนเดียวที่มีโอกาสได้เจอหญิงสาวน้อยสุดต่างจากคนอื่นเพราะนิสัยรักสันโดษชอบปลีกวิเวกหายตัวไปบ่อย ๆ แต่ธาราไม่ได้สมองเสื่อมถึงขั้นจำหน้าน้องสาวเพื่อนไม่ได้

“ไอ้คลื่นไม่อยู่แค่วันเดียว ดาวแม่งเอาใหญ่” คีนหัวเราะกับภาพที่ได้เห็น ก่อนหันตั้งคำถามกับคนข้าง ๆ “เพื่อนมึงกลับมาวันไหนไอ้เปอร์?”

“มะรืน” ฮาร์เปอร์ตอบเสียงเรียบ

แม้ช่วงหัวค่ำเขาเองเป็นตัวตั้งตัวตีในการชักชวนเพื่อนออกมาดื่ม ทว่าตอนนี้ใบหน้าหล่อกลับขมวดคิ้วอย่างหนัก ต่างจากคนอื่นที่เพียงหัวเราะกับการปรากฏตัวของหญิงสาวซึ่งยืนร่วมโต๊ะกับกลุ่มเพื่อนที่ชั้นถัดลงไป

“เหตุการณ์แบบนี้ต้องทำไง? ต้องโทรบอกไอ้คลื่นไหม?” สิบทิศตั้งคำถามอย่างไม่แน่ใจ แต่คีนก็ถึงกับร้องค้านเสียงดังปัดตกความเห็นที่ว่า

“เรื่องไรต้องไปบอกแม่ง น้องมันคงแค่อยากออกมาเที่ยวบ้างตามประสาวัยรุ่น พวกมึงอย่าทำตัวเป็นพวกช่างฟ้องนะไอ้สัด”

“กูก็ว่างั้น ปล่อยให้อยู่กับเพื่อนไป ไม่เห็นเป็นไร” ธาราพยักหน้าเห็นด้วย สิทธิและเสรีภาพในการดำเนินชีวิตเป็นของใครของมันจะไปยุ่งเรื่องคนอื่นเพื่ออะไร ท้ายที่สุดสิบทิศจึงพยักหน้าอย่างคล้อยตามด้วยอีกคน

“พวกมึงว่าไงกูก็ว่างั้น”

แต่ฮาร์เปอร์ไม่เห็นด้วย…

ดวงตาสีอ่อนทว่าคมกริบจับมองอยู่ที่ตำแหน่งเดิมนานกว่านาที ขณะที่สองหูก็จับฟังความคิดเห็นของผู้ปกครองจำเป็นอีกสามตัวที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แม้ต่างลงมติว่าจะจับตาช่วยเฝ้าดูแลหญิงสาวจากตรงนี้ แต่มันจะไปช่วยอะไร ไม่มีใครคิดเห็นเหมือนเขาหรือไง ว่านับดาวควรกลับห้องตั้งแต่วินาทีนี้ด้วยซ้ำไป

“สรุปว่าเมื่อวานไอ้คลื่นมันไปไหน?”

“…”

“ไอ้เปอร์?”

“ไร?”

“กูถาม… ว่าเมื่อวานเพื่อนมึงไปไหน? วันนี้แม่งก็ไม่โผล่ไปเรียน แถมหายหัวไปไหนก็ไม่บอก” คีนเป็นตัวแทนหมู่บ้านในการเปิดประเด็น หากจะหาใครสนิทกับนับคลื่นที่สุดคงไม่พ้นฮาร์เปอร์ซึ่งเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ยังไม่เข้ามหาวิทยาลัย

“ไหนว่าเมื่อคืนมึงออกไปตามมัน?” สิบทิศเลิกคิ้วอย่างให้ความสนใจอีกคน ทว่าการตอบกลับอย่างขอไปทีของฮาร์เปอร์ก็ทำเอาทุกคนงุนงง

“กูจะไปรู้มันได้ไง”

“ก็มึง…”

“กูไม่รู้ กูออกไปก็ไม่เจอใคร” เจ้าของคำตอบตีหน้านิ่ง แม้จะมีข้อสงสัยล้านแปดอยู่ในหัว แต่ในเมื่อคนซึ่งถูกอ้างถึงไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ ฮาร์เปอร์ก็จำต้องเก็บเป็นความลับ มิเช่นนั้นอาจเกิดเหตุการณ์แบบเดียวกันกับคืนที่ผ่านมาก็เป็นได้

“มึงจะไปเสือกอะไรเรื่องของมันนัก แม่งก็ขยันทำตัวลึกลับไปเรื่อย” ธาราเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบอย่างคนไม่คิดอะไร “ก็คงมีเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ มันถึงไม่บอก”

ฮาร์เปอร์นึกอยากจะคารวะเจ้าของข้อสันนิษฐานสักหนึ่งจอกจริง ๆ แต่ตอนนี้เขาไม่มีใจจะเสวนาเรื่องตัวเจ้าปัญหาอย่างนับคลื่นเพราะมีบางอย่างดึงความสนใจทั้งหมดไป จนกระทั่งมีคนกระแทกเข่าเข้าหาราวกับจะดึงสติในอีกอึดใจต่อมา

“ไอ้ตัวชวนมาเสือกไม่แดก” คีนส่ายหัวไปมาเมื่อเห็นตัวตั้งตัวตีเอาแต่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่คนเดียว “เป็นไรของมึง?”

“เปล่า”

“เป็นห่วงดาว?” คีนสังเกตเอาจากตำแหน่งการมองของสายตาเพื่อนจึงอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อตามประสา “กูรู้ว่าน้องมันสวย แต่คนนี้ของต้องห้ามเผื่อมึงลืม”

“อะไรของมึง?” คนซึ่งตกเป็นเป้าสายตาจากกลุ่มเพื่อนจำต้องละความสนใจกลับมากับประโยคที่ได้ฟัง “น้องไอ้คลื่นก็เหมือนน้องกู กูไม่ได้คิดอะไรด้วย ดาวเหมือนน้องสาวแท้ ๆ”

“เป็นเหี้ยไรทำไมต้องซีเรียส? กูแค่พูดเล่นหน่อยเดียว” คีนตีหน้าเหลอหลาหัวเราะด้วยเสียงฉุน ๆ “ทำหน้าจริงจังขนาดนี้ กูว่าพอจะเข้าเค้า”

“อย่าพูดงี้ให้ไอ้ห่าคลื่นได้ยินเชียว” สิบทิศเองก็ผุดยิ้มขบขัน แค่จินตนาการว่าใครคนใดคนหนึ่งในกลุ่มเพื่อนเกิดตกหลุมรักน้องสาวของนับคลื่น มีหวังความประสาทแดกคงบังเกิดขึ้นรายวัน

“กูไม่ได้คิด” ฮาร์เปอร์เองก็หัวเราะเสียงเครียด แม้ไม่สามารถบังคับสายตาไม่ให้มองกลับไปที่ตำแหน่งเดิม แต่ก็จำใจต้องเอ่ยตามน้ำเพื่อไม่ให้เป็นที่คลางแคลงใจของใครต่อใคร “ใครแม่งจะเอาน้องนุ่งทำเมีย”