บทที่ 9

Wanna be yours

ตอนที่ 4.2

ความลับของพี่ชาย

“มีใครมารึเปล่า?”

เสียงตั้งคำถาม พร้อมเสียงฝีเท้าที่เดินย้อนกลับมา ทำเอาฮาร์เปอร์รู้สึกเหงื่อตก เขาไม่ทันได้คิดถึงเรื่องหน้าสิ่วหน้าขวานประเภทนี้ แม้จะมีเหตุผลสามารถอธิบายการกระทำ แต่เขาไม่ต้องการให้เพื่อนสนิทจับได้ ทว่าเสียงของคนตัวเล็กที่ยืนหน้าซีดเผือดในความมืดก็ราวกับจะเป็นเสียงสวรรค์

“พะ… พี่คลื่นเปิดประตูเองรึเปล่า”

“พี่?”

“พี่คลื่นไปเที่ยวมาใช่ไหม? ตอนพี่กลับมาปิดประตูไม่สนิทรึเปล่า?”

“พี่เนี่ยนะปิดประตูไม่สนิท…”

“มะ… ไม่งั้นมันจะเปิดอยู่ได้ยังไง?”

“ไม่ใช่ว่าเราพาใครมา?”

“จะบ้าเหรอ ดาวจะพาใครมา?”

เสียงสนทนาระหว่างสองพี่น้องที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่องมีคนนอกร่วมรับฟังอยู่ด้วยจริงตามข้อสันนิษฐานของคนเป็นพี่

บัดนี้ฮาร์เปอร์เริ่มมองหาที่ซ่อนตัว เขารู้ว่านับดาวโกหกไม่เก่ง แถมเจ้าตัวยังเป็นน้องสาวของนับคลื่นอาจโดนต้อนให้จนมุมก็เป็นได้

ร่างสูงตัดสินใจเคลื่อนไหวในความมืดอย่างรวดเร็วพุ่งตัวไปที่ด้านข้างของเตียงนอนขนาดสามฟุตครึ่งซึ่งพอมีที่ว่างหลงเหลือในทันที ฮาร์เปอร์รู้นิสัยของเพื่อนสนิทดี อีกทั้งไม่ต้องการทำให้หญิงสาวมีปัญหาก็ด้วย

“พี่คลื่นจะเข้ามาทำไม…”

“พี่แค่จะดู หลบไป”

“พี่คลื่น…”

“หลบ”

แอ๊ด…

เสียงบานประตูถูกแง้มเปิด มาพร้อมกับแสงไฟที่ติดสว่างขึ้น…

นับดาวเม้มริมฝีปาก จำต้องยอมก้าวถอยหลังเพื่อเปิดทางให้พี่ชายได้เดินเข้ามา ใบหน้าขาวผ่องซีดเผือดหันมองที่ด้านในห้องขนาดเล็กซึ่งยังคงเป็นระเบียบเรียบร้อยดี มีแค่ผ้าห่มผืนหนาเท่านั้นที่ผืนผ้าส่วนหนึ่งร่วงหล่นอยู่ที่ซอกระหว่างเตียงและกำแพง

ในความเงียบราวกับเป็นช่วงเวลากลั้นลมหายใจ ไม่ใช่เพียงเฉพาะในความรู้สึกของหญิงสาว ทว่าบัดนี้ฮาร์เปอร์ก็ชะงักหยุดการเคลื่อนไหว ร่างโปร่งกำยำนิ่งสนิทไร้การกระโตกกระตากถึงการมีอยู่แม้แต่ขยับเดียว

ขณะเดียวกันนับคลื่นก็ก้าวเข้าสู่ห้องส่วนตัวของน้องสาวเพียงแค่หนึ่งก้าว ดวงตาคมเฉียบกวาดมองเพียงหนึ่งอึดใจก็หลุบตามองร่างผอมเพรียวในชุดนอนตัวบาง นับดาวเพิ่งได้สติจึงรีบใช้ข้ออ้างนี้ให้เกิดประโยชน์

“พี่คลื่นออกไปเลย ดาวแต่งตัวไม่เรียบร้อย” แม้แผ่วเสียงจะมีความตะกุกตะกัก ทว่าดวงหน้าขาวผ่องก็พยายามปั้นหน้าขึงขังยกแขนขึ้นกอดอก

“…” นับคลื่นยอมละสายตาจากน้องก็จริง แต่ก็ยังจ้องสำรวจสภาพความเป็นไปที่ด้านใน

“ถ้าพี่ไม่ออกไปดาวจะโทรฟ้องแม่ และจะฟ้องพี่ทรายด้วย” นับดาวจำต้องงัดไม้ตายออกมาใช้ก็ตอนนี้ ในครอบครัวมีเพียงเธอเท่านั้นที่ทุกคนประคบประหงมดูแลเป็นอย่างดีตามประสาลูกสาวคนเล็ก “พี่คลื่น!”

“อืม” นับคลื่นยอมเลิกจับผิดในที่สุด ร่างสูงก้าวถอยหลังออกไป ทว่าสายตายังคงส่ายสำรวจกระทั่งวินาทีที่บานประตูปิดสนิทลง

จากนั้นคนด้านในก็ลนลานกดล็อกลูกบิดในทันที…

แกร๊ก!

“ฟู่ว!” ด้านคนซึ่งซ่อนตัวอยู่ก็ถึงกับระบายลมหายใจกะพริบตาระรัวเร็วกับสถานการณ์ที่เพิ่งผ่านเผชิญเช่นเดียวกัน

ฮาร์เปอร์อดจินตนาการไม่ได้ว่าหากไอ้คลื่นเพื่อนรักคิดว่าตัวเขาที่เป็นเพื่อนสนิทกัน แอบกิน กับน้องสาวมันจะเกิดอะไรขึ้น ก็นับว่ายังโชคดีที่ในห้องหับบัดนี้เหลือเพียงการเคลื่อนไหวแผ่วเบาของหญิงสาว ก่อนนาทีถัดมาผ้าห่มผืนหนาจะถูกรวบดึงพ้นร่างกายเขาที่ทอดกายนิ่งสนิทอยู่ที่ข้างเตียง

“ไง” เสียงแหบต่ำของฮาร์เปอร์ลอดผ่านลำคอ ริมฝีปากได้รูปเผยยิ้มขัน แม้เมื่อครู่มัดกล้ามทั่วทั้งร่างจะเขม็งเกลียวเครียดก็ตามที

“ไม่ตลกเลยนะพี่เปอร์” เสียงแผ่วกระซิบของคนซึ่งนั่งคุกเข่าอยู่บนเตียงสวนกลับ

นับดาวรู้สึกสองแก้มผ่าวร้อนอย่างหนักตอนที่คว้าเอาบราเซียร์สีดำของตัวเธอเองให้พ้นจากใบหน้าของพี่ชายนอกไส้ที่ไม่คิดจะกระดิกตัวเลยสักขยับ เธอถอดบรานอนเป็นปกติ ใครจะไปรู้ว่าจู่ ๆ จะมีผู้ชายตัวโตวิ่งเข้ามาในห้องส่วนตัวแบบนี้ และเพราะไม่อยากให้ใครโฟกัสผิดเรื่องเธอจึงเป็นฝ่ายวกกลับเข้าประเด็นที่ยังคาใจ

“สรุปว่าพี่มีเรื่องอะไร?”

“…” ฮาร์เปอร์ไม่ตอบ

ร่างสูงผละออกจากที่ซ่อน ก้าวขายาว ๆ ไปที่บานประตู พร้อมแนบหูฟังความเป็นไปจากด้านใน ใบหน้าหล่อเรียบเฉยนานกว่านาทีเพื่อใช้สมาธิจับฟังเสียง เมื่อมั่นใจว่านับคลื่นไปแล้ว ดวงตาคมก็หันมองที่คนตัวเล็กซึ่งยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง

“มีอะไร? เกิดอะไรขึ้น?” นับดาวตั้งคำถามอีกครั้ง

“ไม่รู้” ฮาร์เปอร์ยกมือขึ้นเสยผม ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน ทว่าคำตอบของเขาก็ทำเอาเจ้าของห้องถึงกับเบิกตาโต

“ไม่รู้? ไม่รู้คืออะไร? แล้วที่พี่ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ แบบนี้คือ?” ทั้งที่ให้เธอแอบเปิดประตูให้ ไหนจะแอบเข้าห้องเธอ ซ้ำยังได้เห็นของใช้ส่วนตัวเธอแบบนี้ก็ด้วย!

“ก็ยังไม่รู้จริง ๆ” ฮาร์เปอร์ยกมือยอมแพ้กับสายตาคาดคั้นของคนตัวเล็ก เขาไม่ทันได้รู้เรื่องรู้ราวก็ต้องมาหลบซ่อนตัวแบบนี้ จะไปรู้ได้ยังไง…

“แล้วทำไมพี่ต้องแอบมาด้วย?”

“ก็แอบตามมาจับผิดมันนี่ไง”

“จับผิดเรื่องอะไร…”

“วันนี้ไอ้คลื่นมันโดนรุมกระทืบจากไหนมาไม่รู้”

“ฮะ!!” คนฟังถึงกับเบิกตาโต

นับดาวไม่เห็นรู้เรื่อง ซ้ำพี่ก็ยังทำตัวปกติดีทุกอย่าง ไม่เหมือนคนโดนกระทืบมาเลยสักนิด แต่เธอก็เพิ่งฉุกคิดขึ้นได้ถึงการสวมแมสก์ปิดบังใบหน้า รวมถึงวันนี้คนขี้ร้อนแบบพี่ใส่เสื้อแขนยาวมีฮู้ดก็ด้วย

“ถามแม่งก็ไม่บอก แถมยังบอกว่าห้ามบอกคนอื่นอีก” ก็คงมีฮาร์เปอร์คนเดียวที่ทันได้เห็นสภาพที่ว่า

“พี่คลื่นอาจจะมีเรื่องกับคนอื่นเฉย ๆ รึเปล่า?” น้องสาวตั้งข้อสันนิษฐาน แต่ฮาร์เปอร์ก็สั่นหัว

“ถ้าแค่นั้นทำไมมันถึงไม่บอก?” เพื่อนเขาชอบแดกตีนก็จริง แต่นับคลื่นไม่เคยขอให้ช่วยปิดบังคนอื่น ซ้ำเจ้าตัวยังทำมีท่าทางเร่งร้อนผิดปกติจนน่าสงสัย เขาถึงตามมาดูให้เห็นกับตาว่ามีเหตุการณ์ผิดปกติเกิดขึ้นหรือไม่ แต่ความวัวไม่ทันหาย ความควายก็เข้าแทรกแบบเมื่อครู่ที่ผ่านมา

“พี่คิดมากไปรึเปล่า อาจจะไม่มีอะไร” นับดาวพยายามมองโลกในแง่ดี เธอคิดว่าฮาร์เปอร์อาจคิดมากไป แต่สีหน้าของเขาเห็นต่างอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาคมหันจ้องสบตาอย่างคนมั่นใจในข้อสันนิษฐานของตัวเอง

“ถ้าไม่มีอะไร มันจะหายไปไหนตั้งสองวัน”

“…” นับดาวเห็นถึงข้อเท็จจริงวินาทีนี้

ปกติพี่ชายเธอไม่เคยทิ้งให้เธออยู่เพียงลำพังเกินกว่าหนึ่งคืน อีกทั้งการมาปลุกเรียกตอนดึกดื่นก็ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน พี่คลื่นราวกับกำลังเร่งรีบตามข้อสันนิษฐานที่ได้ฟังจริง ๆ

“ไม่มีอะไร” ทว่าเมื่อเห็นน้องสาวเพื่อนทำหน้าตื่นตกใจ ฮาร์เปอร์ก็เริ่มกลับลำในคำพูดตัวเอง “ไม่ต้องกังวล”

“ไม่ให้ดาวกังวลได้ไง? พี่พูดมาซะขนาดนี้ หรือว่าพี่คลื่นแอบค้ายา? ระ… หรือพี่แอบทำเรื่องไม่ดี…” ใบหน้าขาวโพลนเริ่มซีดเผือดขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งอดคิดไม่ได้ถึงกรณีอื่น ๆ พี่ชายเธอเป็นพวกมุทะลุอะไรก็เกิดขึ้นได้ นับดาวไม่แปลกใจที่ฮาร์เปอร์จะสงสัยถึงขึ้นตามจับพิรุธ

“เอาเป็นว่า พี่จะตามดูมันเอง เธอไม่ต้องกังวล” ร่างสูงหยัดกายขึ้นยืนเพื่อปิดประเด็น “เรื่องนี้เธอไม่ต้องยุ่ง มันคงไม่มีอะไร” มันมีแน่ ฮาร์เปอร์คิดอย่างนั้น แต่เขาไม่ต้องการให้คู่สนทนาต้องคิดมากตามไปด้วย

“เดี๋ยวสิพี่เปอร์” นับดาวลงจากเตียงเดินเข้าขวางทางร่างสูงซึ่งตั้งท่าจะผละจาก ตากลมโตเงยขึ้นมองอย่างคนช่างวิตก “ถ้าพี่รู้เรื่องอะไรมาบอกดาวด้วยได้ไหม? หรือให้ดาวช่วยสืบด้วยดีไหม? ถ้าพี่คลื่นมีเรื่องปกปิดจริง…”

“ไม่” ฮาร์เปอร์สั่นหัวไม่ต้องคิดให้เสียเวลา ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะช่วยอะไรเขาได้ “เธออยู่เฉย ๆ มันไม่มีอะไร”

“โกหก”

“เอาเป็นว่ามันไม่มี แค่ถ้าพี่ขอความร่วมมือแบบวันนี้ ช่วยหน่อยแล้วกัน”

“ถ้าพี่ไม่ยอมให้ดาวรู้เรื่อง ดาวจะไม่ช่วย และจะไปบอกพี่คลื่นด้วย”

“…” ฮาร์เปอร์หรี่สายตามองคนตัวเล็กที่มีสีหน้าเป็นต่อ เพียงนับดาวเห็นว่าเขาชะงักนิ่ง เจ้าตัวก็ยกสมาร์ตโฟนขึ้นชู ตะกุกตะกักเอ่ยท้าทาย

“หรือจะให้ดาวโทรหาพี่คลื่นตอนนี้เลย…”

พรึ่บ!

มือหนาคว้าของส่วนตัวของหญิงสาวโยนไปไว้บนเตียง ดวงตาคมกริบจ้องนิ่งที่ใบหน้าสวยนานกว่าอึดใจ

ฮาร์เปอร์รู้ดีว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเพื่อนสนิท ข้อมูลที่เขาให้นับดาวเป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น จึงไม่ต้องการให้เจ้าตัวเข้ามายุ่งเกี่ยว

และรู้ดีว่านับคลื่นจะไม่มีทางยอมให้รู้หากมีเรื่องที่ต้องการปกปิดจริง เขาแอบสืบเองทางสะดวกกว่าเป็นไหน ๆ แต่เห็นได้ชัดว่ามีคนบางคนดื้อรั้นไม่ยอมฟัง

“ไม่เห็นเป็นไรเลย…” นับดาวพยายามตีหน้าจริงจัง ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยท่าทางเป็นการเป็นงาน “ดาวก็แค่ขอมีส่วนร่วมบ้างเท่านั้นเอง”

ไม่ใช่ฮาร์เปอร์เท่านั้นที่รู้จักนับคลื่นดียิ่งกว่าใคร แต่น้องสาวก็รู้ดีว่าพี่ชายมีนิสัยอย่างไร หากตั้งคำถามโต้ง ๆ พี่คลื่นจะไม่มีวันยอมบอก ถ้าตามความน่าจะเป็น สองหัวย่อมดีกว่าหัวเดียวเสมอ

ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศอีกชั่วอึดใจ และจากที่นับดาวได้เห็นความลังเลซึ่งฉายผ่านดวงหน้าคมคาย ก็บ่งชัดว่าฮาร์เปอร์จะต้องตกปากรับคำเธออย่างแน่นอน