คนแบบฉันไม่ใช่รึไงที่ให้เธอได้ทุกอย่าง?

ณ ห้องพยาบาลของสนามแข่งรถ

“คุณแอสตันเจ็บไหมคะ” พยาบาลสาวสวยคนเดิมเอ่ยถามแอสตันด้วยเสียงหวานขณะที่กำลังทำแผลให้เขาอยู่

“ไม่” แอสตันเอ่ยก่อนจะมองไปที่พยาบาลสาวสวยที่ตอนนี้เธอไม่ได้ติดกระดุมเม็ดบนหนึ่งเม็ดเผลอให้เห็นเนินอกคัพ C อย่างตั้งใจ

“แล้วถ้าแนนซี่อยากโดนอะไรเจ็บๆ ต้องทำยังไงหรอคะ” เธอพูดด้วยเสียงยั่วยวนก่อนที่จะเอานิ้วมือไล่ไปที่แผ่นกล้ามอกของแอสตัน

ฟุบ!

“โทษทีนะวันนี้ฉันไม่มีอารมณ์ ยัยนั้นแค่เป็นลมเดียวก็ฟื้นใช่ไหม” แอสตันลุกขึ้นยืนพร้อมกับเอ่ยถามเธอ

“ใช่ค่ะ” พยาบาลสาวคนเดิมตอบด้วยเสียงเหวี่ยง และชักสีหน้าอย่างเสียดายแอสตัน

ฟุป!

แอสตันเดินไปอุ้มร่างบางที่ตอนนี้หมดสติยังไม่ฟื้นขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินออกไปจากห้องพยาบาล

ณ ห้องพัก VIP ของสนามแข่งรถ

ปัง!!

แอสตันให้เท้าหนาถีบประตูห้องพัก VIP ที่ไม่ได้ล็อคเข้ามาในห้องที่ตอนนี้เพื่อนๆ ของเขาทุกคนได้ขึ้นมารออยู่ก่อนแล้วและสิ่งที่เขาทำ ทำให้เพื่อนๆ ของเขาหันมามองเขาเป็นตาเดียวกัน

“ไง ไอพวกเหี้ย” แอสตันเอ่ยทักเพื่อนๆ ของเขาพร้อมเดินเข้ามาด้านใน

“ไอเชี้ยนี้เข้ามาดีๆ ไม่ได้รึไงเดียวประตูก็พังหรอก” โรมเอ่ยว่าเพื่อนทันที

“ก็มือกูไม่ว่าง” แอสตันพูดพร้อมใช่สายตาคมมองไปยังร่างบางที่ยังสลบอยู่ในอ้อมแขน

ฟุบ~

แอสตันปล่อยร่างบางลงนอนยังโซฟาตัวยาวของห้องพักก่อนที่เขาจะถอดเสื้อคุมตัวใหญ่ของเขามาคุมตัวให้เธอเพราะตอนนี้เธออยู่ในชุดสายเดี่ยวสั้นสีดำทำให้เห็นหน้าอกอวบอิ่มและเรือนร่างเธอได้ชัดเจน

“คนนี้มึงดูหวงเป็นพิเศษนะไอเสือ” ดีเดย์เอ่ยแซวเพื่อนทันทีที่เห็นการกระทำของเพื่อนตัวเองเพราะปกติแล้วแอสตันมักไม่ค่อยจะสนใจใยดีใครนักหรอกนอกจากเพื่อนกับครอบครัว

“กูแค่กลัวว่ายัยนี้จะป่วยตายไม่คุ้มเงิน”

“ไม่ใช่หลงรักเหยื่อนะ”

“อย่างกูเนี้ยนะจะหลงรักยัยนี้ กูแค่ยัยไม่เบื่อของเล่นชิ้นนี้”

“พวกกูจะคอยดู หึ” ธามเอ่ยก่อนจะหัวเราะในลำคอ

“แล้วพวกมึงชนะพนันไหม ได้ลงให้กูด้วยป่าวกูอุสาไม่หลบให้มันชนรถกู” แอสตันหันไปเลิกคิ้วถามเพื่อนๆ ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ

“ส่วนของมึงอยู่ในถุงนี้ครับเพื่อนรัก” โรมเอ่ยขึ้นอย่างยิ้มร่าพร้อมเทถุงดำขนาดใหญ่ลงบนโต๊ะที่ข้างในถุงเต็มไปด้วยเงินสดมากมายและนาฬิการาคาแพง

“มึงนี้ทำกูในหายใจคว่ำนึกว่าจะเสียนาฬิกาสุดที่รักกูละตอนมึงโดนชน” ดีเดย์เอ่ยพร้อมกับลูบนาฬิกาเรือนหรูของเขาอย่างห่วงแหน

“แล้วนี้ไอคลาส์ไม่มาหรอ”

“มันบอกว่ามาไม่ไหววันนี้มีญาติคนไข้สั่ง KFC ขอบคุณพวกมันเวรพวกมันเลยเยินจนไม่มีเวลากินน้ำขอกลับไปหลับ” ธามเอ่ยขึ้นอย่างนึกขำเพื่อนตัวเองปนสงสาร

“เออๆ ” แอสตันเอ่ยก่อนจะยกเบียร์กระป๋องขึ้นมากระดกลวดเดียวหมด

“ใจเย็นๆ ไอสัสเดียวหมด” ดีเดย์รีบห้ามเพื่อนให้ค่อยๆ กิน

“หมดก็ค่อยไปซื้อใหม่ดิวะ”

“เอ้า ชน” แอสตันพูดก่อนจะชูกระป๋องเบียร์ขึ้นมากลางวนชนกับเพื่อนรักของเขาอย่างครึกครื้น

สำหรับสิ่งสำคัญในชีวิตของแอสตันนั้นนับได้เลยว่าถ้าไม่นับครอบครัวคือเพื่อนกลุ่มนี้ที่เขารักมากๆ เพราะพวกเขารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเนืองด้วยพวกเพื่อนๆ ของพ่อแม่พวกเขารู้จักกันเพราะอยู่สังคมเดียวกันเลยมักจะได้เจอกันบ่อยจนสนิทกันและแต่ละคนก็รับนิสัยของกันและะกันได้

SAYNAM PART

“มึงเห็นหน้าไอเรย์ตอนแพ้มึงไหมขำชิปหาย ฮ่า ฮ่าๆ ” ดีเดย์เอ่ยขึ้นพร้อมหัวเราะลั่น

“มึงก็ไม่ลงให้หนักกว่านี้วะ”

“ก็กูเห็นมึงโดนชนเลยไม่กล้าใส่เพิ่ม ใครจะไปคิดว่ามึงจะบ้าบิ่นขนาดให้มันชน”

“นี้กูใคร แอสตันนะเว้ย”

“อื้ม~” เสียงครางแผ่วเบาของร่างบางที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกตัวตื่น

ฉันค่อยๆ รู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยเสียงของแอสตันและเพื่อนๆ ของเขา ฉันมองไปยังห้องที่ไม่คุ้นเคยก่อนจะหันไปเห็นแอสตันและเพื่อนของเขานั่งกินเบียร์กันอย่างสนุกสนานและบนโต๊ะมีกองเงินและของมีค่าเป็นตั้งๆ ซึ้งน่าจะได้มาจากที่เขาพนันไว้

ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าทำให้ฉันน้ำตาคลอเบ้ากับการกระทำสารเลวของแอสตันที่ดูเขาไม่รู้สึกอะไรเลยกับสิ่งที่เขาทำกับฉัน เขาเหมือนกับฉันไม่ใช่คนเป็นแค่สิ่งของที่ถูกเขาซื้อมาและเห็นชีวิตฉันเป็นแค่เกมส์การพนันของเขาเท่านั้น

“อ้าว สายน้ำตื่นแล้วหรอ” พี่ธามลุกขึ้นจะไปเข้าห้องน้ำเป็นคนเอ่ยถามฉันที่เห็นฉันลืมตาตื่นแล้วแต่ไม่พูดอะไร

“ตื่นแล้วก็ลุกมานั่งกับฉันนี้” แอสตันพูดพลางตบที่ขาตัวเอง แต่ฉันแสร้งทำเป็นไม่สนใจแล้วนอนหันหลังไปอีกด้านแทน

“นี้ฉันเรียกเธออยู่ไม่ได้ยินรึไง!”

“เอาหน่า สายน้ำน่าจะตกใจอยู่” โรมเอ่ยขึ้นเพื่อห้ามให้แอสตันใจเย็น

“แต่กูเป็นเจ้านายยัยนี้ ยัยนี้ก็ต้องทำตามที่กูพูด!” ทันทีที่แอสตันพูดจบประโยคฉันเลยค่อยๆ ลุกขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งตักเขาโดยที่ไม่พูดและไม่คิดจะมองหน้าเขา

“สายน้ำเอาน้ำอะไรไหม” พี่ธามเอ่ยถามฉัน

“ไม่เอาค่ะ” ฉันยิ้มแล้วเอ่ยตอบพี่ธามไปโดยมีสายตาคมกริบของแอสตันมองอยู่อย่างไม่พอใจ

“หึ ทีกับคนอื่นพูดดีทีกับผัวทำหน้าเหมือนจะตาย” แอสตันเค้นหัวเราะในลำคอก่อนจะเอ่ยพูดกับฉันอย่างหงุดหงิด

“คนอย่างนายมันน่าพูดดีด้วยรึไง”

“คนแบบฉันมันทำไม คนแบบฉันไม่ใช่รึไงที่ให้เงินเธอได้มากที่ต้องการ”

“คนแบบนายมันเห็นแก่ตัวไม่เคยนึกถึงคนอื่นเห็นชีวิตคนอื่นเป็นแค่สิ่งของเท่านั้น!”

“แล้วฉันแพ้มันรึไงวะเธอจะโกรธอะไรหนักหนา!”

“เห้ยๆๆ ใจเย็นๆ กันก่อน” พี่ธามเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นฉันกับแอสตันเริ่มจะขึ้นเสียงใส่กัน

“เออใช่ อย่าทะเลาะกันเบียร์กูจืดหมด” ดีเดย์เอ่ยห้ามเสริมเหมือนเห็นว่าทั้งคู่เริ่มทะเลาะกันแรงขึ้น

“กูกลับก่อนนะ หมดอารมณ์จะกิน” แอสตันลุกขึ้นพร้อมลากฉันให้เดินตามเขาออกไปด้วยอย่างหัวเสีย