คิมหันต์!นั่นคือชื่อของเขา...

ปลายฟ้าล้มลงไปนอนกองอยู่พื้นถนน และดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ถูกยิง เพราะนี่คือครั้งแรกของหญิงสาวเลยก็ว่าได้ 

ถึงแม้มันจะแค่ถากๆ  แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับมันกลับแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่างกาย

 “ในเมื่อพวกแกอยากจะฆ่าฉันนัก ก็รีบๆ ฆ่าฉันให้ตายไปเลยสิวะ แล้วก็อย่าหวังว่าจะเอาตัวฉันไปข่มขู่คุณพ่อได้ เพราะฉันจะไม่มีวันยอมให้พวกแก เอาตัวของฉันไปต่อรองเพื่อหาผลประโยชน์จากคุณพ่อ จำไว้นะไอ้พวกสารเลว!”

“ถ้าอย่างนั้นพวกมึงก็อัดคลิปอีนี่เอาไว้ แล้วก็ส่งไปให้พ่อมันดู จากนั้นเราก็ค่อยไปตามเก็บพ่อของมันซะ จะได้จบงานไปเลยทีเดียว”

ชายร่างใหญ่ที่มีใบหน้าดุดันออกคำสั่งกับลูกน้องของมัน ด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมเข้ากับหน้าตา ในขณะที่หญิงสาวก็จ้องมองปลายกระบอกปืนที่กำลังเล็งตรงมาที่หน้าของตนเอง

ปัง! ปัง! ปัง!

แต่ในเสี้ยวนาทีนั้น ก็มีเสียงดังของกระสุนปืน ที่ถูกใครบางคนยิงสาดเข้ามาใส่ ในกลุ่มคนร้ายที่ไม่สามารถนับจำนวนลูกของมันได้ และในตอนนี้หัวใจของปลายฟ้าก็รู้สึกเหมือนถูกอะไรสักอย่างบีบอัดเข้ามาอย่างแรง

มันคือความตื่นเต้นตื่นตัวกลัวความตายที่มนุษย์ทุกคนพึ่งมีนั่นแหละ และความหวาดกลัวที่ว่านั่น มันกำลังทำให้หญิงสาวเกิดอาการตาพร่าหน้ามืดขึ้นมาทันทีอย่างที่เห็น แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด...

เพราะเธอยังมีชีวิตอยู่!

และรู้ด้วยว่าเสียงร้องที่เธอสัมผัสได้ มันกลับไม่ใช่เสียงของตัวเอง...

“โอ๊ย! มีคนมาช่วยมันโว้ยเฮ้ย พวกมึงรีบยิงไอ้เวรนั่นเสียก่อนที่มันจะไปตามคนของมันให้มาช่วย แล้วอาจจะมีตำรวจตามมันมาด้วย พวกมึงต้องฆ่ามันให้ตายให้ได้ซะตอนนี้เลย!”

ปลายฟ้าซึ่งอยู่ในอาการบาดเจ็บ อีกทั้งยังหวาดผวา และในเวลานี้ก็เริ่มจะมีอาการเย็นซ่านวิ่งพล่านไปทั่วทั้งร่างกาย รวมไปถึงสายตาที่มันกำลังพร่ามัว และรู้สึกเหมือนตัวเองใกล้จะหมดสติลงไปทุกที ในขณะที่ดวงตาคู่งามยังมองดูความโกลาหลตรงหน้า แล้วเห็นว่ามีใครบางคนกำลังวิ่งฝ่าวงล้อมของคนร้ายเหล่านั้นเข้ามาหา

และมันเป็นภาพที่เธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา เมื่อเห็นใบหน้าของผู้ชายคนนั้นได้ในระยะใกล้!

เพราะเขาคือผู้ชายเพียงคนเดียวที่อยู่ในความทรงจำ และทำให้ปลายฟ้ารู้สึกเกลียดชังเขาอย่างสุดหัวใจ

และใบหน้าของเจ้าตัว ก็เพิ่งจะลอยเข้ามาอยู่ในสมองของเธอเมื่อสักครู่นี่เอง

มันไม่น่าเป็นไปได้แต่มันก็เป็นไปแล้ว เมื่อใบหน้าคมคายโน้มลงมาอยู่ในระยะที่ใกล้กันมาก จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน และมันก็ชัดเจนทุกอย่างแม้กระทั่งน้ำเสียงที่กำลังเปล่งออกมานั่นก็ด้วย

“ปลาย! ผมมาช่วยคุณแล้ว คุณอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ผมกลับมาหาคุณแล้วนะปลาย!”

คิมหันต์!

นั่นคือชื่อของเขา...

คำว่า ‘กลับมาแล้ว’ ของคนตรงหน้า ทำไมมันถึงเพิ่งจะหลุดออกมาจากปากของเจ้าตัวได้ในตอนนี้กันละ...

มันสายเกินไปแล้วนะ...ใช่มั้ย?

สติของหญิงสาวมันกำลังเลือนรางเต็มที ก่อนที่จะถามตัวเองในใจด้วยความรู้สึกอ่อนล้า

ดวงตาของเธอพร่าเลือนและเหมือนกับอัตราการเต้นของหัวใจก็เริ่มจะอ่อนลงไปทุกที

แล้วในที่สุดโลกทั้งใบของหญิงสาว ก็ก้าวเข้าสู่ความมืดมิดอีกครั้ง...

อย่างที่เห็น...

อิตาลี เมื่อ 6 ปีก่อน

ปึก!

“อ๊ะ! โอ๊ย!”

“ขอโทษด้วยนะครับคุณ!”

เสียงห้าวทุ้มของชายหนุ่มรีบพูดขึ้นมา ในขณะที่ร่างใหญ่ถอยหลังมาชน จนหญิงสาวกระเด็นลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นอิฐตัวหนอนพร้อมๆ กับแฟ้มเอกสาร ที่หล่นกระจายอยู่ในบริเวณเดียวกัน

เนื่องจากประตูลิฟท์ที่ถูกเปิดออกนั่นไง ที่ทำให้มีผู้คนมากมายรีบเดินเข้าไป จนทำให้คิมหันต์ถูกดันแล้วเซถอยหลังมาชนเข้ากับร่างบางโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจ

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับคุณ?”

เขาพูดพร้อมกับจ้องมองใบสวยหวาน ชนิดที่ว่าไม่กล้าจะละสายตาไปทางอื่นเลยแม้แต่นาทีเดียว

ใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่อยู่ภายใต้เรือนผมหยักศกสีน้ำตาล ที่ถูกปล่อยสยายให้เป็นไปตามธรรมชาติ

ผิวขาวเนียนละเอียดสะอาดตาเรียกได้ว่าขาวราวกับหิมะที่กำลังโปรยปรายอยู่ในขณะนี้

คิมหันต์จ้องมองความงดงามที่เรียกว่าธรรมชาติสรรค์สร้าง ได้อย่างไม่ละอายใจ จนอีกฝ่ายถึงกับต้องเอ่ยปากเตือนชายหนุ่มขึ้นมาว่า

 “คุณจะมองหน้าฉันอยู่แบบนั้นอีกนานหรือเปล่าคะ? ถ้าคุณคิดจะขอโทษฉันจริงๆ ก็ควรจะช่วยฉันเก็บเอกสารที่มันกระจัดกระจายอยู่บนพื้นน่าจะดีกว่านะคะคุณ”

น้ำเสียงดุเชิงตำหนิทำให้คิมหันต์ดึงสติของตนกลับมาอยู่กับคนหน้าสวย แล้วยิ้มกว้างด้วยความอาย ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่หญิงสาวต้องการฟังออกไปทันที

“ผมขอโทษด้วยนะครับ ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ”

“คุณไม่ต้องพูดขอโทษเยอะแยะขนาดนั้น แต่แค่รีบดึงฉันขึ้นไปเร็วๆ เข้าสิคะ ฉันกำลังรีบนะ”