ไม่เอาผู้ชายคนนี้มาเป็นบอดี้การ์ด 2

“พ่อจะให้เขาเป็นคนติดตาม และคอยดูแลความปลอดภัยของหนูไปตลอด เพราะจากที่พ่อได้เห็นเขาเก็บคนของไอ้ชลทิศได้ทั้งหมด นั่นก็ถือว่าเขาเป็นคนที่มีฝีมือดีใช้ได้เลยทีเดียว”

“คนแบบนี้หรือคะที่คุณพ่อไว้ใจ แล้วกล้าฝากฝังหนูเอาไว้กับเขาน่ะ อย่ามาตลกกับหนูดีกว่าค่ะ สู้ให้หนูไปไหนมาไหนตามลำพังอย่างเมื่อก่อนไม่ดีกว่าหรือคะคุณพ่อ? หรือไม่ก็ไปจ้างบอดี้การ์ดชุดเก่าให้มาดูแลหนูเหมือนเดิมก็ได้ หนูยอมให้ค่าตัวคนพวกนั้นมากกว่าผู้ชายคนนี้อีกสองเท่า”

“ไม่เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้สิลูก เรฟเขาจบมาจากสถาบัน ที่มีชื่อเสียงด้านการคุ้มกันผู้ว่าจ้างโดยเฉพาะ และที่สำคัญพ่อได้เซ็นสัญญากับเขาไปแล้วก่อนหน้าที่ลูกจะถูกทำร้ายมาซะอีก เพราะฉะนั้นอย่าเอาแต่ใจจนเกินไปนักเลย เมื่อก่อนเป็นเพราะความเอาแต่ใจของหนูนั่นแหละ ถึงทำให้ต้องกลับมาอยู่กับพ่อครั้งหนึ่งแล้วจำไม่ได้หรือไง?”

ทำไมจะจำไม่ได้ในเมื่อตัวต้นเหตุก็ยืนอยู่ข้างกาย แต่กลับไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นเขา หญิงสาวมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มด้วยนัยน์ตาขุ่นขวาง คล้ายกับมีบางอย่างซ่อนอยู่ในดวงตาคู่หวาน  แต่อีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้าน และที่สำคัญกว่านั้นนัยน์ตาของคิมหันต์มันดูเย็นชา และมองมาที่เธอราวกับว่า เป็นเธอเสียเองที่เป็นฝ่ายกระทำความผิด และไม่มีสิทธิ์อุทรณ์ “คุณหนูคงจะอยากพักผ่อน งั้นผมจะออกไปรอข้างนอกก่อนนะครับเจ้านาย มีอะไรคุณสามารถเรียกผมได้ตลอดเวลานะครับ”

สองประโยคแรกบอกกับผู้ว่าจ้าง ส่วนประโยคหลังเขาหันไปบอกลูกสาวเจ้านาย ที่นอนทำหน้าเหวี่ยงใส่ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกัน

“ฉันไม่มีอะไรจะเรียกนาย ออกไป! แล้วไม่ต้องเข้ามา!” ปลายฟ้าแหวใส่พร้อมกับออกปากไล่อย่างไม่มีเหตุผล

“ลูกกำลังบาดเจ็บขนาดนี้ ยังไงก็ต้องมีคนคอยคุ้มกัน อย่าดื้อได้ไหมเพราะตอนนี้พ่อไม่อยากจะไว้ใจใครทั้งนั้น อีกอย่างพ่อก็มั่นใจในฝีมือของเรฟว่าเขาสามารถดูแลลูกได้ นี่พ่อก็ต้องรีบกลับบ้านไปดูยายแป้งร่ำ เพราะแกกำลังร้องงอแงหาหนูอยู่ ส่วนแม่ก็ข้อความเข้ามาบอก ให้พ่อรีบกลับไปรับหลาน เพื่อพามาเยี่ยมหนูที่โรงพยาบาลนี่อีกที” คนเป็นพ่อก็พยายามอธิบาย ส่วนปลายฟ้าก็ได้แต่ย้อนถาม

“คุณพ่อจะปล่อยให้หนูอยู่ที่นี่ตามลำพังหรือคะ? ทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ!”

ปลายฟ้าโวยลั่นนี่คือนิสัยอันเป็นเอกลักษณ์

“ใครบอกลูกว่าจะต้องอยู่คนเดียวละ ก็พ่อบอกแล้วไง ว่ามีเรฟเป็นบอดี้การ์ดคอยยืนคุมอยู่หน้าห้อง ลูกไม่ต้องกังวลใจไปเพราะยังไงก็ต้องปลอดภัยแน่นอน พ่อไปก่อนแล้วจะรีบมานะ”

หญิงสาวอยากจะอ้าปากกรีดร้องแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเพียงแค่มองเลยไปบนใบหน้าหล่อเหลาของคิมหันต์ เธอรู้สึกได้ทันที

ดูจากสีหน้าท่าทางของคิมหันต์ ก็คล้ายกับมีเรื่องบางอย่าง ที่ต้องการจะพูดกับเธอด้วยเช่นเดียวกัน  

ปลายฟ้ารู้สึกแปลกใจ เมื่อเห็นสายตาคมที่มองมามันเหมือนกับตัดพ้อต่อว่า แล้วกลายเป็นเธอซะเองที่เป็นฝ่ายกระทำความผิดใหญ่หลวงต่อเขาเอาไว้

บรรยากาศภายในห้องกลับมาน่าอึดอัดอีกครั้ง เมื่อทั้งสองคนต่างก็พากันเงียบเสียงของตัวเองลงไป แต่จะมีใครรู้ว่าภายในใจของปลายฟ้า มันกำลังกรีดร้องออกมาด้วยความโกรธที่ยังฝังแน่นอยู่ในใจ

 และเมื่อมองไปยังใบหน้าหล่อคมคายที่ยังดูเฉยเมยของคิมหันต์ ด้วยความรู้สึกที่กำลังพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ครุกรุ่น ที่มันยังฝังอยู่ภายใน

“โผล่มาอีกทีก็ตอนที่เกือบจะตายกันไปข้าง ถ้าโผล่มาอย่างนี้ บางทีไม่ต้องโผล่มาเลยก็ได้มั้ง”

ปลายฟ้าต้องการจะแซะคนตัวโตกว่าที่ยืนทำสีหน้ากวนบาทาได้อย่างน่าหมั่นไส้

คิมหันต์ไม่ยอมตอบกลับมา  แต่มองปลายฟ้าด้วยสายตาเย็นชา จนหญิงสาวอยากจะกรี๊ดใส่หน้าเขาซะให้ได้

“ทำไมถึงต้องมองฉันแบบนั้นฮะ!? มันควรเป็นฉันต่างหาก ที่จะต้องมองคุณกลับไปด้วยสายตาที่น่าขยะแขยง”

“อย่าคิดว่าเป็นคุณหนูแล้วจะมาแสดงกิริยาดูถูกคนที่ต่ำกว่า หรือพูดจาอะไรที่ทำให้ตัวเองดูดีอยู่คนเดียวสิ ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าผู้หญิงที่ดูใสซื่อ จะมีท่าทางดัดจริตทำผิดแล้วไม่คิดยอมรับแบบคุณ!”

คำพูดของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับตัวเองกลายเป็นคนผิดยังไงยังงั้น

ปลายฟ้าอยากจะลุกขึ้นไปกระชากคอเสื้อของคิมหันต์ แล้วตะบันหมัดใส่หน้าเขาเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป

“คุณคงจะแปลกใจมากสินะ ที่รู้ว่าผัวเก่าอย่างผมจะตามมาเจอคุณในสภาพใกล้ตาย  แล้วผมเองก็ไม่ได้คิดเหมือนกัน ว่านายจ้างคนต่อไปของผมจะเป็นคุณ ” คิมหันต์เหน็บแนมแกมประชด อย่างอดใจไม่ไหวเช่นเดียวกัน

“ก็ถ้าฉันรู้ว่าจะต้องเอาคนที่เคยคนทรยศหักหลัง มาเป็นคนคอยคุ้มกัน ยังไงฉันก็ไม่มีวันที่ยอมจ่ายเงินค่าจ้างก้อนโตให้อย่างแน่นอน”

ตอนนี้อารมณ์ของทั้งคู่ ก็ไม่รู้แล้วว่าใครเป็นใคร เพราะคนทั้งสองเพียงแต่ต้องการจะสาดคำพูดร้ายๆ ใส่กันแค่นั้นเอง

“น่าเสียดายจังนะ” คิมหันต์ละคำพูดไว้ เพราะต้องการให้อีกคนสนใจ

“คุณเสียดายเรื่องอะไร? ผู้ชายอย่างคุณรู้จักเสียดายเป็นด้วยหรือไง?”

“ผมเสียดายที่ไม่ได้เห็นหน้าตา ของไอ้คนที่มันทำให้คุณกล้าทิ้งผมไปยังไงละ”

“อย่ามากล่าวหากันพล่อยๆ นะ!”

ปลายฟ้าตวาดใส่หน้าคิมหันต์เสียงดังลั่นด้วยความโกรธ ที่ถูกอีกฝ่ายกล่าวโทษเอากับเธอได้หน้าด้านๆ

ใครกันแน่ที่ทอดทิ้งกันไปก่อน ในเมื่อตอนนั้นปลายฟ้าได้เห็นเต็มสองตา ว่าคิมหันต์เดินออกไปกับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเธอก็ได้เฝ้ารอเขาอยู่ในห้องแต่เพียงลำพัง จนกระทั่งตัวเองไม่สามารถจะอยู่กับความสิ้นหวังได้ เพราะคิมหันต์ไม่กลับมาอีกเลย

ท้ายที่สุดคนเป็นบิดาถึงได้บินไปรับตัวลูกสาวของตนที่อิตาลี ก่อนที่จะพาปลายฟ้าบินกลับมาประเทศไทยด้วยกัน 

ปลายฟ้าก้าวเท้าออกมาโดยทิ้งความหลังทุกอย่างเอาไว้ โดยที่ไม่ได้หันกลับไปมอง และไม่คิดว่าจะต้องได้พบกันอีกครั้ง

แล้วยังมากล่าวหากันอย่างหน้าไม่อาย

ผู้ชายหน้าด้าน!

ปลายฟ้าหันไปคว้าแจกันที่วางไว้ข้างหัวเตียงแล้วเหวี่ยงไปที่ร่างใหญ่ แต่คิมหันต์ก็สามารถพลิกตัวหลบมันได้ อย่างว่องไวซึ่งเป็นไปตามสัญชาตญาณ

เพล้ง!