ログイン“นี่คุณ!! ขับช้า ๆ หน่อยได้มั้ย” ฉันจ้องหน้าเขา คือกลัวเขาก็กลัว แต่ตอนนี้กลัวตายมากกว่า เล่นขับเร็วปาดหน้าปาดหลังแบบนี้ใครจะไปทนได้
“......” เขาเงียบ!!! ก่อนแววตาเย็นชาจะมองมาแวบหนึ่ง แล้วเขาก็เร่งความเร็วขึ้นอีก
เอี๊ยด!!!!!
“โอ๊ย!!! ทำบ้าอะไรเนี่ย!!” อยู่ ๆ เขาก็หยุดรถกะทันหัน หัวฉันเลยกระแทกกับคอนโซลหน้ารถเจ็บเป็นบ้า ด้วยความลืมตัวฉันเลยตวาดใส่เขาเสียงดัง
“........” เขาจ้องตาเขม็ง แววตามันเต็มไปด้วยความน่ากลัว
“ปล่อยนะ!! ข้าวจะกลับเอง” ฉันกำลังจะเปิดประตูแต่เขาจับมือไว้
“กลับเอง?” คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน สายตาเย็นยะเยือกจ้องอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“โอเค!! ลงไป!” เขายอมปล่อยมือและปลดล็อกประตู ฉันมองหน้าเขา บทจะง่ายก็ง่าย ฉันรีบเปิดประตูลงจากรถทันทีสิ จะรออะไร คนบ้าอะไรน่ากลัวดุกว่าหมาอีก
“โชคดีนะสาวน้อย!!” เขาลดกระจกก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากและขับรถออกไป
“ที่นี่ที่ไหน?” ฉันมองไปรอบ ๆ ตอนอยู่บนรถมัวแต่กลัวจนไม่ได้มองทาง เลยไม่รู้ว่าเขาพามาที่ไหน ตอนนี้ฉันยืนนิ่งเพราะตรงนี้มันมืดมาก สองข้างทางมีแต่ป่า
“ทอฝัน!!!” พอนึกขึ้นได้ว่าต้องโทรหาทอฝันให้มารับ เพราะทอฝันน่าจะเช็กพิกัดสัญญาณโทรศัพท์และรู้ว่าฉันอยู่ไหน
“หายไปไหน!!” ฉันค้นกระเป๋าเพื่อหาโทรศัพท์แต่ไม่เจอ
ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงต่อ ไอ้บ้านั่นก็ขับรถไปแล้วด้วย มันรู้สึกกลัวมาก ๆ มันทั้งมืดทั้งเปลี่ยว รถสักคันก็ไม่มีแล่นผ่านมา
ปี๊บ!!! ปี๊บ!!! ปี๊บ!!!
“น้องสาวจะไปไหน จะให้พี่ไปส่งมั้ย” เวรกรรมอะไรของฉัน ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
“ไม่เป็นไรค่ะ พอดีเพื่อนกำลังจะมารับ” ฉันตอบชายสองคน ท่าทางน่าจะเป็นพวกขี้ยาแถวนี้ที่ขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาหา
“แถวนี้มันเปลี่ยว ไปกับพี่ดีกว่าน้อง” ชายตัวอ้วนลงจากรถเดินเข้ามาหา
“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันรีบเดินหนี!
“สวย ๆ แบบนี้เดินคนเดียวมันอันตราย ให้พี่ไปส่งดีกว่า” ชายตัวผอมขับรถมาดักหน้า
“ไม่เป็นไรค่ะ!!” ฉันตอบและหันหลังจะเดินไปอีกทาง
“พูดง่าย ๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว ดีกว่านะคนสวย” ชายตัวอ้วนเดินมาขวางทางไว้ ฉันได้แต่ยืนนิ่ง มือสั่นไปหมด น้ำตาเริ่มไหล
“อย่าเข้ามานะ” ฉันเดินถอยหลังเมื่อชายตัวอ้วนเดินตรงเข้ามาใกล้
“ว้าย!!! ปล่อยนะ!!” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อถูกจับตัว
“จะหนีไปไหน ตัวหอม ๆ แบบนี้น่าเอาไปนอนกกสักคืน พี่ว่ามันน่าจะดีกว่ามั้ย” ชายตัวผอมพูดพร้อมสูดดมเส้นผมเหมือนคนโรคจิต
“ปล่อยนะ!!” ฉันดิ้นเพราะตอนนี้ชายตัวอ้วนกำลังเดินเข้ามาใกล้ ๆ
ตุ๊บ!!!!!
ฉันถีบท้องชายตัวอ้วนจนมันเซและล้ม
“วอนเจ็บตัวแล้วอีนี่” ชายตัวอ้วนลุกขึ้นจ้องหน้าตาเขม็ง “ฤทธิ์เยอะนักนะมึง”
ตุ๊บ!!!
“โอ๊ย!!!” ฉันร้องเสียงเบาเพราะถูกต่อยที่ท้องอย่างแรง มันเจ็บและจุกจนแทบจะไม่มีแรงเดิน
“ปล่อยนะ!! ออกไป!!” เสียงพูดแผ่วเบาเมื่อชายร่างอ้วนเดินเข้ามาจะลวนลาม
ตุ๊บ!!!
“มึง!! อี!! โอ๊ย” ฉันใช้แรงที่เหลืออยู่น้อยนิดเตะเข้าเป้ามัน ถึงจะไม่แรงมากแต่ก็คงจะเจ็บเอาการ มันถึงนั่งนิ่งมือกุมเป้าไม่ขยับตัว
“เก่งนักนะมึง!!”
เพียะ!!!
ชายตัวผอมปล่อยมือก่อนจะตบอย่างแรงจนฉันล้มลงกับพื้น
“พูดดี ๆ ไม่ชอบ ชอบความรุนแรง!!”
“กรี๊ดดดดด” “ช่วยด้วย!! ช่วยด้วย!!!” ฉันกรีดร้องเสียงดังลั่นเพราะมันพยายามจะถอดเสื้อ
“ออกไปนะ!!” ฉันใช้เท้าถีบจนมันหงายหลัง
“จับมันไว้สิวะ มึงจะนั่งทำซากอะไร!!” ชายตัวผอมลุกขึ้นสั่งชายตัวอ้วนให้จับตัวฉันไว้ ฉันจึงรีบลุกขึ้นวิ่งหนีทันที
“จะไปไหนคนสวย! ว่าง่าย ๆ ดีกว่า หน้าสวย ๆ จะได้ไม่ต้องเสียโฉม” ชายตัวผอมวิ่งไปดักหน้าพร้อมควักมีดออกมา
“อย่าทำอะไรฉันเลย ถ้าพวกนายอยากได้เงินนี่เอาไปเลย ฉันให้หมดนี่เลย บัตรเครดิตด้วยเอาไปเลย” ฉันยื่นเงินและบัตรให้มัน
“ลูกคุณหนูซะด้วย!!” มันหยิบเงินจากฉันขึ้นมาจูบก่อนจะยัดใส่กระเป๋ากางเกง
“แต่ยังไงคืนนี้พี่ก็อยากได้น้องคนสวยเป็นเมีย” มันกระตุกยิ้มร้ายเดินตรงเข้ามาหา
“อย่าทำอะไรข้าวเลย” ฉันยกมือไหว้เดินถอยหลัง
“หนียังไงก็ไม่รอดหรอกคนสวย” ชายตัวอ้วนเดินมาจับตัวไว้แน่น ฉันดิ้นพราด ๆ แต่มันก็ไม่ยอมปล่อย
“อย่าเข้ามานะ” ฉันดิ้นเมื่อชายตัวผอมเดินเข้ามาและพยายามจะลวนลาม
“ออกไปนะ อย่าเข้ามา!! ช่วยด้วย!!” ฉันร้องให้คนช่วยถึงแม้จะรู้ว่าคงไม่มีใครมาช่วยเพราะไม่มีรถวิ่งผ่านมาสักคัน
เพียะ!!!
“สนุกไหม?”เสียงทุ้มเอ่ยถามทำลายความเงียบในรถระหว่างทางกลับคอนโด“สนุกค่ะ ขอบคุณนะคะ” ฉันหันไปยิ้มให้พี่เจเคปากก็บอกว่าสนุกไปอย่างนั้นแหละ เอาเข้าจริงหนังเรื่องนี้ 60% มีแต่ฉากผีโผล่มาตุ้งแช่ ฉันแทบจะไม่ได้ดูรู้เรื่องอะไรเลยนอกจากมุดหน้าหนี“หึ...” เขาส่ายหัวแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างรู้ทัน ก่อนจะตั้งใจขับรถต่อจนถึงคอนโดทันทีที่ถึงห้อง ฉันก็อดถามไม่ได้ “พี่ไม่คิดจะกลับบ้านพี่บ้างหรือไง”“อืม” เขาตอบรับในลำคอ วางของในมือลงแล้วเดินตรงไปที่ประตูห้อง“พี่จะไปไหน?” ฉันรีบถามทันทีที่เห็นมือหนาจับลูกบิดประตู“กลับห้องฉันไง” เขาหันมาตอบหน้าตาย“คือ...”ฉันรีบเดินเข้าไปคว้ามือเขาไว้แล้วส่งสายตาอ้อนวอน คือตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว แถมฉันก็เพิ่งดูหนังผีมาหมาดๆ จะให้อยู่คนเดียวตอนนี้คงไม่ไหว“กลัว?” เขายื่นหน้าเข้ามาถามยิ้มๆ“.......” ฉันพยักหน้าหงึกหงักยอมรับความจริง“ก็เธอไล่ฉันเอง” สีหน้าและน้ำเสียงเขาดูเหมือนกำลังงอนเป็นเด็กๆ“ข้าวไม่ได้ไล่... ข้าวแค่ถาม ก็เผื่อมีใครรอพี่กลับบ้าน”“ใคร?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง“......ก็ลูกเมียพี่ไง” ฉันก้มหน้าตอบเสียงอ้อมแอ้ม อายุขนาดนี้แล้วมันก็ต้องมีบ้างแหละ ไม่เชื่
ใบข้าว…“เป็นอะไร?”หลังจากทานข้าวเสร็จ พี่เจเคก็พาฉันเดินซื้อของ แต่บอกเลยว่าร้านที่เขาพาเข้าแต่ละร้านเนี่ย... แพงหูฉี่! มีแต่แบรนด์เนมทั้งนั้น!“นี่พี่คงไม่ได้เอาเงินพ่อข้าวมาซื้อของพวกนี้นะ!!” ฉันกอดอกหยุดเดิน จ้องหน้าพี่เจเคอย่างจับผิดเพียะ!“ปัญญาอ่อน!!”เขาดีดหน้าผากฉันดังเปาะ ก่อนจะเดินดุ่มๆ ไปต่อโดยไม่รอฉันเลย“ก็ข้าวสงสัยนี่ ดูพี่ซื้อของสิ แต่ละอย่างแพงๆ ทั้งนั้น” ฉันรีบวิ่งไปขวางหน้าเขาไว้“แต่นี่มันของเธอ?” เขาเลิกคิ้วมองหน้ากวนๆ ก่อนจะเบี่ยงตัวเดินต่อก็เขาบอกให้ฉันเลือกเองนี่นา... อีกอย่างเขาก็ ได้ จากฉันไปตั้งเยอะ เอาคืนแค่นี้ไม่เห็นจะเป็นไร!! ชิ!“รอด้วย!!”ฉันต้องรีบซอยเท้าวิ่งตามแทบไม่ทัน คนบ้าอะไรขายาวชะมัด เดินเร็วเป็นบ้า“......” เขาหยุดเดินกะทันหันจนฉันแทบชนหลัง หันกลับมาจ้องหน้าตาเขม็ง“อะไร?” พี่เจเคยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ทำหน้าดุใส่ สายตาของเขาแม้จะไม่เย็นชาเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ยังชอบดุฉันอยู่เรื่อย“คือ... ข้าวอยากดูหนัง” ฉันฉีกยิ้มหวาน ส่งสายตาปิ๊งๆ กระพริบตาปริบๆ อ้อนเขาคือฉันอยากดูหนังเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ก็กลัว... จะดูคนเดียวก็ไม่กล้า ชวนทอฝันทีไรนางก็ปฏิเ
“ทีหลังอย่าเชื่อใจใครง่ายๆ เข้าใจไหม!!”ผมยื่นโทรศัพท์คืนให้เธอหลังจากสั่งสอนเสร็จ“ปล่อยสิ!” เธอจ้องหน้าผมดุๆ พยายามออกแรงแย่งโทรศัพท์คืน“มีคนมาหา...” ผมยอมปล่อยมือ แต่ก้มลงกระซิบข้างหูพร้อมกับพยักพเยิดหน้าไปทางประตูห้องใบข้าวหันขวับไปมองตาม พอเห็นว่ามีคนยืนมองอยู่จริงๆ หน้าเธอก็แดงแปร๊ดขึ้นมาทันที“กรี๊ดดดด ไอ้บ้า!! พี่มัน...” เธอกำหมัดแน่นก่อนจะฟาดฝ่ามือลงบนอกผมแรงๆ แก้เขิน“หึ...” ผมกระตุกยิ้มอย่างชอบใจก่อนจะหันหลังเดินหนี“ให้เวลา 10 นาที... ฉันหิว!”ผมตะโกนสั่งเสียงดังก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอน การได้แกล้งเด็กนี่มันทำให้อารมณ์ดีจริงๆมันอดไม่ได้ที่จะยิ้มทุกครั้งที่ได้แหย่เธอ แปลก... ผมทำกับเธอขนาดนี้ แต่เธอยังยิ้ม ยังหัวเราะได้ เหมือนสิ่งที่ผมทำร้ายเธอเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย“เด็กบ้า...”ผมเผลอยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าจิ้มลิ้มที่มีแต่รอยยิ้มสดใส ไม่ได้ยิ้มแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ... นานจนลืมไปแล้วว่าหน้าตัวเองเวลายิ้มจริงๆ มันเป็นยังไงแต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับความจริงที่ว่า ความใสซื่อและมองโลกในแง่บวกของใบข้าวมันกำลังจะเป็นภัยต่อตัวเธอเองถึงใบข้าวจะดูเหมือนทันคน แต่เธอก็ยังเด็ก
12:00 น. เจเค“ไหนบอกไม่ง่วง...”ผมบ่นอุบหลังจากลุกไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ให้ลูกน้องนำมาส่งให้เรียบร้อยแล้ว สายตาเหลือบไปมองร่างเล็กบนเตียงแล้วอดไม่ได้ที่จะหลุดยิ้มออกมา... เด็กน้อยนอนขดตัวเปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่มท่าทางสบายอารมณ์เสียเหลือเกิน“ใบข้าว ตื่นไปอาบน้ำ จะได้ไปหาอะไรกิน” ผมเดินไปสะกิดเรียก“อือ... ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ” เธอทำเสียงงัวเงีย ไม่ยอมแม้แต่จะลืมตา“ไม่ได้!!”ผมดุเสียงเข้มพร้อมกับดึงแขนให้เธอลุกขึ้น เพราะนี่มันเที่ยงแล้ว เธอยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เช้า“ทำไมชอบบังคับข้าวจัง!!” เธองอแง หน้ามุ่ยใส่ผมก่อนจะทิ้งตัวลงนอนต่อ“จะไปดีๆ หรือจะให้ เอา ต่อ!” ผมเท้าเอวมองคนดื้อรั้นที่นอนนิ่ง“หยุดคิดเรื่องบนเตียงสัก 10 นาทีได้ไหม!!”ได้ผล... เธอลุกพรวดขึ้นมาจ้องหน้าผมอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะหอบผ้าห่มพันกายเดินกระแทกเท้าปึงปังหนีเข้าห้องน้ำไปเด็กนี่ดื้อไม่ใช่เล่น... แต่ก็ซื่อตรง ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมมารยา แบบนี้สิค่อยน่าเลี้ยงดูหน่อยกริ่ง!!!!!เสียงกริ่งหน้าห้องดังขัดจังหวะ ผมละสายตาจากโทรศัพท์มือถือของเธอที่วางทิ้งไว้—ซึ่งผมถือวิสาสะหยิบมาเช็กเพราะเห็นมีข้อความเข้า—ก่อนจ
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวข้าวจะออกไป...”ฉันชะงักคำพูดไว้แค่นั้น ลืมไปสนิทเลยว่าถ้าขืนบอกว่าจะออกไปซื้อยาคุมกำเนิด เขาต้องฆ่าฉันแน่“ไปไหน?” สายตาคมตวัดมองมาทันที“หยุดความคิดนั้นซะ!! อย่าแม้แต่จะคิดไปหาซื้อยากิน หรือแอบไปฉีดยาคุมเด็ดขาด ถ้าฉันรู้เมื่อไหร่... ฉันเอาเธอตายแน่!!”เขาตวาดเสียงแข็ง นัยน์ตาดุจนน่ากลัว นี่เขาอ่านความคิดคนอื่นได้หรือไงกัน!“แต่ข้าวไม่อยากท้อง! ข้าวยังเรียนไม่จบเลยนะ!! แล้วอีกอย่างข้าวก็ไม่ได้เป็นอะไรกับคุณด้วย!!” ฉันโมโหจนลืมกลัว จ้องหน้าเขาเขม็งแล้วเถียงกลับเสียงแข็ง“แต่ฉันอยากให้เธอท้อง! จบนะ!” เขาตัดบทดื้อๆ“หยุดพูด!! ฉันเหนื่อย จะนอน”พอฉันอ้าปากจะเถียงต่อ เขาก็พูดแทรกขึ้นมาดักคอทันที“งั้นก็ปล่อยสิ ข้าวจะไปใส่เสื้อผ้า” ฉันพยายามแกะมือเขาออก เพราะตอนนี้เขากอดรัดฉันไว้แน่นจนแทบจะจมหายไปกับอกแกร่ง“ไม่ต้องใส่... หายเหนื่อยเดี๋ยวเอาอีก วันนี้ฉันว่าง!!”พูดจบเขาก็กระชับอ้อมกอดแน่นกว่าเดิมตุ๊บ!!!“นี่คุณ!!! จะบ้าหรือไง ข้าวเป็นคนนะ ไม่ใช่ตุ๊กตายางหรือผู้หญิงที่คุณชอบนอนด้วย!!” ฉันเหลืออด ทุบกำปั้นลงบนอกเขาเต็มแรง“เป็นเมียทำร้ายร่างกายผัว... มันบาปนะรู้ไหม!”“ข้
ตอนเช้า“อื้อ... โอ๊ย!”ฉันเผลอลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจเต็มแรง จนลืมไปว่าเมื่อคืนผ่านศึกหนักมาขนาดไหน ความเจ็บร้าวแล่นพล่านไปทั่วร่าง คิดแล้วมันน่าแค้นใจนัก!“ไม่อยู่!” ฉันกวาดตามองไปที่เตียงว่างเปล่า ก่อนจะรีบเดินออกไปดูนอกห้อง “ไม่มี!”รอยยิ้มดีใจผุดขึ้นบนใบหน้าทันทีเมื่อมั่นใจว่าเขาออกไปแล้ว ฉันไม่รอช้ารีบกลับเข้าห้องนอน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความรวดเร็ว“ไว้ใจไม่ได้... ถ้าเขากลับมาอีกจะทำยังไง”ฉันบ่นพึมพำอย่างกระวนกระวาย เดินวนไปวนมาครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเด็ดขาด หยิบกระเป๋าขึ้นมาเก็บเสื้อผ้ายัดลงไปลวกๆ ต้องย้ายไปอยู่กับทอฝันสักพัก ขืนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ปลอดภัยแน่“เรียบร้อย!!” ฉันรูดซิปกระเป๋า ลากมันไปวางเตรียมไว้ข้างประตู มือสั่นเทาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อนสนิท“รับสิฝัน!” ฉันบ่นอุบเมื่อปลายสายไม่ยอมรับ รีบพิมพ์ข้อความทิ้งไว้ในแชตแทน //ฝัน ข้าวขอไปอยู่ด้วยสักสองสามวันนะ//โชคดีที่วันก่อนฉันไปห้องทอฝันมา แล้วยัยนั่นดันให้คีย์การ์ดสำรองกับรหัสห้องไว้เผื่อฉุกเฉิน“ลาก่อนนะออเดรย์” ฉันหันไปบอกลาที่นอนของเจ้าตัวโปรด ก่อนจะสูดหายใจลึกแล้วเอื้อมมือไปเปิดประตูแอ๊ด...“เฮือก!!!”ดว







