น่ากลัว(2)

“พี่เขาจะมาดูแลธุรกิจแทนพ่อสักระยะ เพราะพ่อต้องไปรักษาตัวที่อเมริกา” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดลงอย่างเห็นได้ชัด ฉันเองก็พอจะรู้ว่าพ่อไม่สบาย แต่ไม่คิดว่าอาการจะหนักขนาดนี้

“ในเมื่อข้าวตัดสินใจจะดูแลบริหารงานแทนพ่อ พ่อก็เบาใจ แต่ข้าวยังเด็กและยังเรียนไม่จบ พ่อเลยให้พี่เขามาช่วยดูแลระหว่างที่พ่อไม่อยู่” พ่อยิ้มให้อย่างอบอุ่น

ฉันพูดอะไรไม่ออก ที่พูดออกไปแบบนั้นก็เพราะแค่อยากเอาชนะผู้หญิงคนนั้น ซึ่งตอนนี้เธอก็กำลังยิ้มอย่างพึงพอใจแปลกๆ พ่อเป็นคนไม่ไว้ใจใครง่ายๆ คนที่ท่านเลือกมาดูแลงานและสอนฉัน คงต้องเป็นคนดีและเก่งกาจจริงๆ ฉันจึงคิดว่าเรื่องนี้คงไม่มีปัญหาอะไร

“ค่ะ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงข้าวนะคะ” ฉันยิ้มให้พ่อเพื่อให้ท่านสบายใจจะได้ไม่ต้องคิดมาก

“ขอโทษครับที่ผมมาช้า”

ฉันตัวแข็งทื่อทันทีที่ได้ยินเสียง... เสียงนี้มัน... เหมือนกับเสียงเขาคนนั้น! หรือฉันจะคิดมากและกลัวเขาจนได้ยินเสียงใครก็เป็นเขาไปหมด?

“นี่ไงข้าว คนที่จะมาทำงานและสอนข้าว”

ฉันหันหน้าไปมองและยกมือไหว้ แต่แล้วก็ต้องตกใจจนเบิกตากว้าง... เขาจริงๆ!

“สวัสดีครับคุณลุง” เจเคทักทายพ่อฉันก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากมองมาที่ฉันอย่างเย็นชา เขาไม่ได้แสดงอาการตกใจหรือประหลาดใจที่ได้เจอฉันที่นี่เลยสักนิด มีแต่ฉันนี่แหละที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

“นั่งก่อนสิลูก ทานอะไรมารึยัง แม่สั่งให้มั้ย”

“ลูกเหรอ?” ฉันขมวดคิ้วมองพ่อกับผู้หญิงคนนั้นอย่างสับสน แต่ทำได้แค่คิดในใจ เพราะตอนนี้สายตาเย็นชาคู่นั้นจ้องมาที่ฉันไม่ละสายตา ทำเอาฉันต้องนั่งตัวแข็งแทบกลั้นหายใจ

“ข้าวเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าซีด ๆ” พ่อเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

ฉันรู้สึกเหมือนคนไร้สติ ตัวชา หูอื้อไปหมด รู้แค่ว่าเขาเป็นลูกติดของแม่เลี้ยง และกำลังจะเข้ามาบริหารงานแทนพ่อ ถึงพ่อจะเซ็นมอบอำนาจให้แล้ว แต่ด้วยอายุที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ฉันจึงต้องให้เขาเป็นคนดูแล

“ขะ... ข้าวรู้สึกไม่สบาย ข้าวขอตัวกลับก่อนนะคะ” ฉันบอกพ่อแล้วรีบลุกขึ้นทันที

“ให้พี่ไปส่งสิข้าว มันดึกแล้วเป็นผู้หญิงมันอันตราย” แต่ไม่ทันที่ฉันจะก้าวเท้าออกไป แม่เลี้ยงก็พูดขึ้นก่อน ¹

“พ่อว่าก็ดีเหมือนกัน คอนโดพี่เขาก็อยู่ทางเดียวกันกับข้าวด้วยนี่” พ่อเห็นดีเห็นงามไปกับแม่เลี้ยงด้วย โดยไม่รู้เลยว่าคนที่อันตรายที่สุดคือเขาคนนี้นี่แหละ

“ไม่เป็นไรค่ะ ข้าวเกรงใจ อีกอย่างคุณน้าคงอยากคุยกับลูกชาย ข้าวขอตัวนะคะ” ฉันหันไปพูดกับพ่อ ไม่กล้ามองหน้าเจเค แต่สายตาของเขาก็ยังคงจ้องมาที่ฉันตลอด จนทำตัวไม่ถูก รู้แค่ว่าต้องหนีออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

“เดี๋ยว!!”

ฉันที่กำลังจะก้าวเท้าหนี ต้องหยุดนิ่งด้วยความตกใจ ไม่รู้ว่าเขามายืนอยู่ข้างๆ ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่

“งั้นผมขอตัวกลับเลยแล้วกันครับ” เจเคหันไปพูดกับพ่อ ก่อนจะใช้สายตาดุดันมองมาที่ฉัน “เดี๋ยวผมไปส่งเธอให้ ดึกแล้วมันอันตราย!!” เขาย้ำคำว่า ‘อันตราย’ แล้วหันมาทางนี้

“ไม่เป็นไรค่ะ ข้าวกลับเองดีกว่า” ฉันรีบปฏิเสธและเดินออกไปทันที

“...บอกว่าจะไปส่ง!!” เขาคว้าแขนฉันไว้แน่น พ่นลมหายใจแรงๆ ออกมาด้วยน้ำเสียงดุดันอย่างไม่สบอารมณ์

“ข้าวให้พี่เขาไปส่งดีแล้วลูก พ่อจะได้สบายใจ” พ่อเดินเข้ามาหา “ฝากดูน้องด้วยนะ ลุงไม่อยู่คงต้องฝากเราดูแลน้องด้วย” พ่อพูดและยิ้มให้เจเค

“ครับคุณลุง ผมจะดูแลเธอให้เป็นอย่าง... ดี!!” เจเคพูดและยิ้มให้พ่อ ก่อนสายตาเลือดเย็นจะจ้องมาที่ฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“ไป ฉันจะไปส่ง” เขาพูดเรียบๆ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูแล้วเดินออกไป

ฉันยืนนิ่ง ไม่กล้าขยับ ขาอ่อนแรง สายตาดุดันเย็นยะเยือกของเขาจ้องมาเหมือนกำลังสั่งให้เดินตามไป ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะกลั้นใจเดินออกจากห้อง เพราะพ่อกำลังมองอยู่ และฉันก็ไม่อยากให้พ่อคิดมากจนอาการแย่ลง

ก่อนสองเท้าจะเดินออกจากห้อง ฉันหันไปมองแม่เลี้ยงที่ยิ้มอย่างพอใจ แล้วตัดสินใจเดินตามเจเคไป

“จะไปไหน!!”

เหมือนเขารู้ว่าฉันคิดจะทำอะไร เมื่อฉันกำลังจะวิ่งไปขึ้นรถแท็กซี่ แต่เขากลับคว้าแขนฉันไว้แล้วลากไปที่รถสปอร์ตของเขา

“อย่าคิดทำอะไรที่จะทำให้ตัวเองเจ็บตัว”

“ยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้น” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ พูดสั่งเสียงแข็ง ก่อนจะปิดประตูรถอย่างแรงแล้วเดินอ้อมไปขึ้นอีกฝั่ง

ฉันมัวแต่นั่งอึ้งกำลังจะเปิดประตูรถหนี แต่เจเคก็เข้ามานั่งก่อน

“พูดไม่รู้เรื่อง?” เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม จ้องหน้าฉันตาเขม็ง

“ข้าวกลับเองได้” ฉันรีบเปิดประตู แต่เขาล็อกไว้

“เรื่องมาก!!” เขาจ้องหน้าอย่างหงุดหงิด ก่อนจะโน้มตัวเอื้อมมือไปดึงเข็มขัดนิรภัยให้ฉัน

“......” ฉันนั่งนิ่งแทบไม่หายใจ เพราะตอนนี้ใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันมาก จนลมหายใจอุ่นๆ ที่เขาพ่นรดทำเอาผมหน้าผากฉันปลิว

“กลัว?” เขาเลิกคิ้วจ้องหน้าถาม ทั้งที่รู้ดีว่าตัวเองน่ากลัวแค่ไหน

“อย่านะ!!” ฉันรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง เมื่อเขาทำท่าจะจูบ

ฟอด!!

“หึ….” เขาหอมแก้มฉันอย่างแรง ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากแล้วขับรถออกไปด้วยความเร็วสุดขีด