เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 13 ตัวยุ่งยาก (1)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-10 20:15:34ฟู่ซูหนิงและเสี่ยวไป๋เดินทางมาถึงตัวเมืองก็เป็นเวลาบ่ายคล้อย เมื่อเช้าพวกเขาเร่งเดินทางจึงหยิบเพียงหมั่นโถวติดมือมาคนละสองลูก ดูเหมือนท้องไส้เริ่มส่งเสียงประท้วงเสียแล้ว
"ท่านอาจารย์ ข้าหิวแล้วขอรับ"
"เจ้าอยากกินอะไรเล่า"
"อืม..." เสี่ยวไป๋ครุ่นคิด พลางเหลียวมองซ้ายขวา "อ่า...นั่น ๆ เรากินบะหมี่กันนะขอรับ"
"ได้สิ"
เพราะเป็นร้านบะหมี่ขนาดย่อม จึงมีเพียงเจ้าของร้านมิได้มีเสี่ยวเอ้อร์บริการแต่อย่างใด เสี่ยวไป๋และฟู่ซูหนิงสอดส่องหาโต๊ะที่ยังว่าง จากนั้นจึงตัดสินใจเดินไปบริเวณโต๊ะมุมซ้ายของร้าน ยังมิทันได้นั่งลงเพื่อคลายความเหนื่อยล้า ก็มีเท้าใครบางคนเหยียบย้ำลงบนเก้าอี้ที่นางหมายตาเสียก่อน
ฟู่ซูหนิงแค่นยิ้ม
อีกแล้วหรือ ออกมาข้างนอกคราใดไม่เคยได้ใช้ชีวิตแสนสงบเสียที
นัยน์ตาดอกท้อช้อนมองอีกฝ่ายไม่สบอารมณ์ ฟู่ซูหนิงยังไม่อยากมีเรื่องกับใครในยามนี้ จึงพยายามสงวนท่าทีเดือดดาลเอาไว้ หนวดเคราปลอมซึ่งประดับเหนือริมฝีปากขยับยก "พี่ชาย ที่ตรงนี้พวกข้ามาถึงก่
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 13 ตัวยุ่งยาก (2)
นัยน์ตาคมหรี่ลงเล็กน้อย เขาเขม้นมองการวิวาทราวชมละครเรื่องหนึ่ง บุรุษร่างผอมบางกับเด็กชายไม่ประสากำลังบุกฝ่าพวกนักเลงด้วยสีหน้าขึงขัง ยิ่งสังเกตองคาพยพที่มีไรหนวดบดบัง เขาก็ยิ่งรู้สึกคุ้นตาอย่างน่าฉงน คิ้วดกดำเคลื่อนเข้าหากันแทบผูกเป็นปมเจ้าหนุ่มคนนั้น ไยจึงคุ้นหน้าข้านัก หรือข้าคิดถึงนางมากไป นับจากวันนั้นข้าก็ไม่อาจเข้าไปเหยียบหุบเขาร้อยโอสถได้เลย หนิงเอ๋อร์ เจ้าช่างแสบนักจู่ ๆ บุรุษที่เขามองแทบไม่ละสายตา ก็ล้วงบางอย่างออกมาจากสาบเสื้อ ผงฝุ่นสีขาวถูกซัดสาดเข้าดวงตาฝ่ายตรงข้ามจนลงไปร้องโอดครวญกองอยู่บนพื้น ชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นก็วางจอกสุราดังปึง ร่างสูงยืนขึ้นเต็มความสูง ม่านตาของเขาขยายกว้างในบัดดลซูหนิง! เป็นเจ้างั้นหรือเหตุการณ์อันคุ้นเคยผ่านมาแล้วนับปี เขาไม่เคยลืมเลือนแววตากระจ่างใสราวไข่มุกยามราตรี กับท่าทีก๋ากั่นของสตรีที่ตนคะนึงถึงได้เลย ความโอหังถือดีนี้ ต้องเป็นนางไม่ผิดแน่"พวกเจ้าไป ช่วยพวกเขาทั้งสองออกมาเร็วเข้า" เสียงสั่งการราวตื่นตระหนก ทำให้บรรดาลูกน้องต้องยกมือขึ้นเกาศีรษะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-11แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 14 สวนทาง (1)
ฟู่ซูหนิงเลื่อนมือเข้าหยิบของบางอย่างในแขนเสื้อ ก่อนจะทันส่งเข้าปาก บุรุษฝั่งตรงข้ามก็ยิ้มแฉ่งจ้องหน้าไม่ลดละ"น้องชาย กำลังคิดทำสิ่งใดงั้นหรือ"ฟู่ซูหนิงกระแอมกลบเกลื่อน ในเมื่อมิอาจหาจังหวะหยิบโอสถในสาบเสื้อออกมาได้ เช่นนั้นคงทำได้เพียงอาศัยปรับโทนเสียงให้ต่ำลงเสียหน่อย"นายท่าน ข้าและน้องชายเพียงผ่านมา ตอนนี้หิวมากเลยต้องการหาอะไรกินเพื่อรองท้อง เมื่อครู่เกิดเรื่องราวใหญ่โตต้องขออภัยที่ทำให้ท่านรู้สึกด้อยสุนทรีย์ไปด้วย เช่นนั้นข้าขอชดเชยกลับให้ท่านก็แล้วกัน"ฟู่ซูหนิงควานมือเพื่อหยิบก้อนตำลึงเงินออกจากถุงเงินข้างเอว"ไม่ต้อง ข้ายินดีชดเชยให้ด้วยความเต็มใจอีกอย่างข้าจำต้องดูแลความสงบสุขของทุกคนในเมืองเทียนหลันไม่นับว่าเป็นบุญคุณอันใด" บุรุษร่างสูงเอ่ยไปก็เยื้องย่างอ้อมโต๊ะใกล้เข้ามาเรื่อย ๆฟู่ซูหนิงถอยร่นไปเบื้องหลังแช่มช้า ก่อนที่เขาจะทันประชิดตัว นางจึงตัดสินใจค้อมศีรษะอีกครั้ง"เช่นนั้นหากหมดธุระแล้ว พวกเราขอลา"ฟู่ซูหนิงควานมือจับจูงศิษย์ที่ยืนอำพะนำเป็นเบื้อใบ้ก้าวแรกย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-12แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 14 สวนทาง (2)
"เจ้าควายถึก ก็ข้าน่ะสิ ทำเสียเรื่องหมดแล้ว ชีวิตอันสุขสงบของท่านหมอฟู่ เฮ้อ...ต้องมาพังเพราะพวกเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า อีกอย่างหนวดของข้ามิอาจดึงส่งเดชได้ ต้องใช้น้ำยาชะล้างโดยเฉพาะนะ คนโง่!" ฟู่ซูหนิงหน้างอ"ขอโทษเจ้าด้วยข้ามิได้ตั้งใจ" เหอหยางซื่อจื่อเขย่ามือที่ประสานเข้าหากันสองสามคราเป็นการหยอกล้อฟู่ซูหนิงตั้งท่าอ้าปากต่อว่าเขาอีกครา ทว่าเสียงดังจ้อกก็ร้องตัดบทขึ้นเสียก่อน ทุกคนพร้อมใจเมียงมองไปยังเด็กชายซึ่งยืนลูบท้องพลางส่งยิ้มแหยเป็นตาเดียว"แฮ่...ขออภัยขอรับ ข้าหิวนี่นา""ตายแล้ว ต้องโทษท่าน โทษท่านทีเดียวซื่อจื่อ ทำศิษย์ของข้าหิวจนไส้กิ่วแล้ว ท่านจะรับผิดชอบเช่นไร"เหอหยางซื่อจื่อรอจังหวะอันเหมาะสมอยู่ทีเดียว เขาชื่นชอบการรับผิดชอบฟู่ซูหนิงยิ่งนัก "ได้ ๆ เป็นข้าผิดเอง เช่นนั้นมื้อนี้ข้าเป็นเจ้ามือพวกเจ้าอยากกินอะไรสั่งเลยเต็มที่"ซื่อจื่อคนโง่งมอีกแล้ว ข้าจะสั่งไม่ยั้ง ปอกลอกท่านให้หมดตัว จะได้เลิกวอแวกับข้าเสียที..เสียงกระดิ่งดังขึ้นบริเวณทางเข้าหุบเขาร้อยโอสถ ทว่าเมื่อต่งควนออกมาสำรวจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-13แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 15 บุคคลต้องสงสัย (1)
"หนิงเอ๋อร์ เจ้าสั่งอาหารมากมายเพียงนี้กินหมดแน่หรือ"ฟู่ซูหนิงปรายตามองเหอหยางซื่อจื่อ ส่วนปากยังคาบน่องไก่รสจัดจ้านเอาไว้ "อำไอ อัวอ่ายไอ้ไอ๋อึ้! (ทำไม กลัวจ่ายไม่ไหวรึ)"ผ่านมาหนึ่งปีคนผู้นี้ยังตามราวีนางไม่เลิกเช่นนั้นฟู่ซูหนิงจะช่วยปอกลอกตามความประสงค์ของเขาเสียหน่อยเหอหยางยิ้มกริ่ม "เปล่า พวกเจ้าอยากกินเท่าไหร่ก็สั่งได้เลย หรืออยากเหมาทั้งร้านดีเล่า ข้าชอบยามเจ้าเคี้ยวอาหารแก้มตุ่ย ๆ เช่นกระต่ายน้อยอยู่พอดี"เหอหยางเท้าคางมองฟู่ซูหนิงตาเยิ้มแค่ก แค่กฟู่ซูหนิงสำลักเสียจนใบหน้าเขียวคล้ำ น่องไก่ถูกวางลงมือเรียวยกชาถ้วยเล็กขึ้นจิบพัลวัน"นะ...นี่ ซื่อจื่อ ข้าถามจริง ท่านไม่มีสหายหรือไร ไยต้องมาตามตอแยข้า ข้ามิได้อยากเป็นสหายกับท่าน""มี แต่ข้าไม่ชอบ หากเจ้าไม่อยากเป็นสหายข้า เช่นนั้นก็มาเป็นฮูหยินข้า ดีหรือไม่"ทุกคน ณ ที่แห่งนั้นตะลึงงัน เสี่ยวไป๋คาบขาหมูน้ำแดงในปากก็ปล่อยให้ร่วงลงทันควันพรวด...แค่ก แค่กชาที่ยังไม่ถูกกลืนโดนพ่นออกมา ทว่ามือหยาบระ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-14แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 15 บุคคลต้องสงสัย (2)
เสียงทุ้มกระซิบแผ่ว "เมืองเป่ยเหลียน หมู่บ้านฮุ่ยเหอ"ฟู่ซูหนิงนิ่วหน้า "หมู่บ้านนี้ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน""แน่นอนว่าแทบไม่เคยมีใครรู้จัก แต่ที่ข้าทราบก็เพราะว่าข้านั้นเปรียบดั่งหอกระจายข่าวขนาดย่อม หากเจ้าต้องการสอดส่องเรื่องใดสามารถปรึกษาสหายเช่นข้าได้ทุกเมื่อ... เป็นอย่างไรได้สหายแสนดีซ้ำยังชาญฉลาด เจ้านึกดีใจแล้วหรือไม่ที่ตอบตกลงคบหาข้า"ฟู่ซูหนิงเบ้ปากทำท่าอาเจียน อันที่จริงนางและเขาก็ศีลเสมอกัน ฟู่ซูหนิงส่ายหน้าระอิดระอา "ท่านเยินยอตนเองจบหรือยัง ว่ามา เรื่องราวหลังจากนั้นเล่าเป็นเช่นไร"เหอหยางซื่อจื่อจิ๊ปาก "หมู่บ้านฮุ่ยเหอประดุจหมู่บ้านร้าง เพราะที่นั่นมีแต่คนเจ็บป่วย แก่ชรา ว่ากันว่าเป็นหมู่บ้านอาถรรพ์ ส่วนใหญ่ผู้ชายจะตายโดยไร้สาเหตุ ได้ยินเช่นนี้แล้วเจ้ายังยืนยัน..."ฟู่ซูหนิงตบโต๊ะตัดบทเสียงดังปัง "ไป! ข้าจะไปที่นี่ล่ะ ขอเพียงท่านอย่าได้เปิดเผยร่องรอยของข้า หากมีคนถามหาก็บอกไม่รู้ไม่เห็น เข้าใจหรือไม่"ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้ม "อ่า...ผ่านมาตั้งหนึ่งปี เจ้ายังเกรงกลัวองครักษ์วังหลวงอีกหรือ""อะ... อะไรของท่าน รู้ได้อย่างไรว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-15แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 16 รายงานที่หายไป (1)
ณ หมู่บ้านฮุ่ยเหอ เมืองเป่ยเหลียน"ท่านหมอฟู่ขอบคุณท่านมากนะเจ้าคะ หากไม่ได้ท่านหลานข้าต้องตายแน่ ๆ"หญิงชราโขกศีรษะนับสิบครา ฟู่ซูหนิงรุดเข้าประคองอีกฝ่ายเดี๋ยวนั้น "ท่านยาย ไม่ต้องเกรงใจ ข้าเป็นหมอทุกอย่างคือหน้าที่ของข้าอยู่แล้วขอรับ""ได้อย่างไรเจ้าคะ เพราะท่านหมอมาที่หมู่บ้านของเราจึงทำให้พวกเราอยู่รอดจวบจนบัดนี้ หมู่บ้านฮุ่ยเหอเหลือเพียงเด็กเล็ก คนชรา และหญิงหม้าย ยามนี้แหล่งพึ่งพิงเดียวที่พวกเรามีก็คือท่านหมอฟู่"ฟู่ซูหนิงถอนหายใจแผ่ว นางมาลงหลักปักฐานเป็นหมอที่หมู่บ้านฮุ่ยเหอนับสามปีกว่าแล้ว ชาวบ้านที่นี่ต่างล้มป่วยไม่เว้นแต่ละวัน ฟู่ซูหนิงอำพรางกายอยู่ในคราบของหมอซึ่งเป็นบุรุษสกุลฟู่ นางมิได้เปิดเผยนามของตนแต่อย่างใดเหอหยางซื่อจื่อก็ยังเป็นสหายที่ดีของนางเสมอ ยามเขาว่างจากราชกิจก็มักแวะเวียนมาที่นี่บ่อยครั้ง พร้อมกับนำหยูกยาอาหารติดมือมาด้วยแม้การเดินทางช่างดูลำบนทว่าอีกฝ่ายยังอุตส่าห์เทียวมาเทียวไปราวไม่รู้เหน็ดเหนื่อยชาวบ้านที่นี่จึงคุ้นชินและรู้สึกชมชอบเขาไม่ต่างจากนางเช่นกัน"ท่าน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-16แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 16 รายงานที่หายไป (2)
โรงน้ำชาในย่านการค้าอันครึกครื้นของแคว้นซีฮัน บรรยากาศใจกลางเมืองหลวงยามค่ำคืน ตรอกแห่งนี้มักสว่างไสวดุจดั่งพระอาทิตย์สาดสะท้อนอยู่เสมอสตรีร่างบอบบางสูงสง่านั่งอยู่ด้านในม่านผืนโปร่ง ริมฝีปากแต้มชาดสีสดเนียนระยับ นางเป่าลมร้อนลงไปยังชาในมือแช่มช้า ควันสีจางพวยพุ่งขึ้นกลางอากาศส่งกลิ่นหอมกรุ่น มือเรียวยกถ้วยกระเบื้องเคลือบขึ้นจิบด้วยท่วงท่าสบายอารมณ์ชายชุดดำคุกเข่าลงเบื้องหน้า เขาค้อมศีรษะพร้อมประสานฝ่ามืออย่างนอบน้อม "นายหญิง สามปีมานี้ ชาวบ้านได้รับความลำบากจริง อีกทั้งเจ้าเมืองมิได้รายงานขึ้นตรงต่อราชวัง ทว่ากลับมีหมอผู้หนึ่งเข้ามาตั้งหลักปักฐานที่นั่นขอรับ"ริมฝีปากบางเฉียบกระตุกแผ่ว นางยังคงนั่งฟังการรายงานด้วยอาการนิ่งสงบ "แล้วหมอคนนั้น ยังมีชีวิตอยู่อีกหรือ""ดูเหมือนเขาเก่งกาจอยู่ทีเดียว ขณะที่ผู้อื่นต่างเจ็บป่วยล้มตาย ทว่าเขากลับมิได้เป็นอันใดเลย""หึ! รู้หรือไม่ว่าหมอคนนี้มีที่มาจากไหน"พวกเราพยายามตรวจสอบแล้ว แต่กลับไม่พบข้อมูลใดไปมากกว่า "เขาเป็นหมอ ซึ่งเดินทางมาจากเมืองเทียนหลัน แซ่ของเขาคือ หมอฟู่ขอรับ"คิ้วสวยดุจกระบี่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-17แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 17 สัญญาลูกผู้ชาย (1)
การเดินทางไปยังเมืองเป่ยเหลียนครั้งนี้ ฉืออิ้งเทียนออกเดินทางอย่างลับ ๆ โดยให้ปิดตำหนักของตนและบอกทุกคนว่าอาการทรุดหนัก เพราะพิษจากดวงตาได้แทรกซึมไปทั่วร่างกาย มิได้มีกำลังทหารติดตามแต่ทว่ายังมีองครักษ์เงานับสิบอารักขาความปลอดภัยให้พวกเขาโดยตลอดครั้นมาถึงที่หมาย ฉืออิ้งเทียนจึงแสร้งว่าตนเป็นพ่อค้า และได้พลัดหลงเข้ามายังหมู่บ้านฮุ่ยเหอโดยบังเอิญ"นายท่าน หมู่บ้านพวกเราแร้นแค้นมาช้านาน คงมิมีผู้ใดสามารถซื้อสินค้าของท่านได้"ฉืออิ้งเทียนแย้มยิ้มให้กับหญิงสาวชาวบ้าน เขากวาดตามองผู้คนเหล่านี้ด้วยความเวทนา เหตุใดหมู่บ้านฮุ่ยเหอจึงหลงเหลือเพียงเด็ก คนชรา และสตรีอ่อนแอไร้กำลังกันเล่า จวนแต่ละหลังล้วนซอมซ่อคล้ายถูกทิ้งร้างมาหลายแรมปี"ไม่เป็นไร พวกเจ้าเอาของเหล่านี้ไปแบ่งกันเถิด"ผู้อาวุโสสูงสุดใช้ไม้เท้าค้ำยัน นางประคองตนเดินผ่านฝูงชนออกมาด้วยท่าทีงก ๆ เงิ่น ๆ เพราะอายุของนางก็นับว่าเฉียดร้อยปีแล้ว"นายท่าน พวกเราคงทำเช่นนั้นไม่ได้ ของซื้อของขาย จู่ ๆ จะเอามาเลยได้อย่างไร""ที่ข้าให้มิได้ให้เปล่า ๆ เพี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-18
บทล่าสุด
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 44 ความรักช่างยากแท้หยั่งถึง (1)
ณ ตำหนักฮ่องเต้"อิ้งเทียนเจ้าแน่ใจแล้วหรือว่าต้องการเช่นนี้""พ่ะย่ะค่ะ ลูกแน่ใจ"ฮ่องเต้ฉือเจียฉีถอนหายใจแผ่ว "เจ้าต้องการไปเช่นนี้เสด็จแม่ของเจ้าเล่า ยินยอมงั้นหรือ""เรื่องนี้เสด็จแม่ทรงทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ ลูกจากไปเพียงกาย ใช่ว่ามิอาจหวนกลับมาเยี่ยมเยียน เสด็จพ่อโปรดอนุญาตด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ""ได้ เช่นนั้นก็ตามแต่ใจเจ้า"ฉืออิ้งเทียนเดินทางจากเมืองหลวงภายในวันที่ตนฟื้นขึ้นด้วยความเร่งร้อนฮ่องเต้หมายปูนบำเหน็จให้เขาหลังจากได้สติทว่าสิ่งที่ฉืออิ้งเทียนต้องการ กลับเป็นสิ่งที่ผู้เป็นบิดาล้วนลำบากใจยิ่ง แต่ในเมื่อเป็นเรื่องของหัวใจผู้ใดก็มิอาจบังคับ ราชโองการนี้จึงนับว่าสมควรแล้วกระมังอีกคนพยายามวิ่งหนีไม่ลืมหูลืมตาส่วนอีกคนพยายามไล่ตามอย่างไม่ย่อหย่อน ความรักหนุ่มสาวช่างยากแท้หยั่งถึงเหลือเกินเติ้งเหวยค้อมศีรษะ "ท่านอ๋อง ที่หุบเขาร้อยโอสถไม่มีผู้ใดอาศัยอยู่เลยพ่ะย่ะค่ะ เกรงว่าท่านหมอคงมิได้กลับมาที่นี่"คิ้วเข้มขมวดมุ่น "นางจะไปที่ใดได้"
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 43 อดีตที่เสมือนกระจกสะท้อนความจริง (2)
จู่ ๆ ฟู่ซูหนิงก็ถูกควบคุมตัวให้คุกเข่าลง "นี่เรื่องใดกัน อยู่ ๆ ก็มาจับกุมข้า อยากหัวขาดงั้นรึ"บุรุษผู้หนึ่งย่างกรายมาเบื้องหน้าของนาง พร้อมย่ามสุดรักในมือ เขาชูของสิ่งนั้นขึ้น ครั้นเห็นกระจะตาว่าเป็นผู้ใดนางก็เบิกตากว้าง"หมอชุย!"ชุยว่านเหวินเหยียดยิ้ม "พระชายา นี่ของท่านใช่หรือไม่"ฟู่ซูหนิงเมียงมองครู่หนึ่ง "ของข้า แล้วไปอยู่กับเจ้าได้อย่างไร""เป็นชายาชินอ๋องไม่ผิดแน่ นางสารภาพแล้วว่าคือของนาง"คิ้วสวยขมวดฉับ "หมายความว่าอย่างไร""พระชายา ท่านแสร้งทำตาใสเรื่องใดงั้นหรือ ลอบวางยาพิษฝ่าบาทรู้หรือไม่ว่ามีโทษสถานใด""ลอบวางยาพิษ! ไร้หลักฐานไยคิดปรักปรำข้า อีกอย่างข้าเป็นชายาชินอ๋อง ควบคุมตัวข้าทั้งที่ยังไม่ไต่สวน ทำเช่นนี้นับว่าถูกต้องแล้วรึ หากชินอ๋องรู้เข้า อย่าหมายว่าศีรษะของเจ้าจะยังอยู่บนบ่า"เสียงทุ้มหัวเราะร่วน "พระชายา หลักฐานคาตา ทุกคนก็เห็นกันหมด และนี่..." เขาเทของออกจากย่ามใบโปรดของฟู่ซูหนิง ยาพิษหลากชนิดร่วงกราวดั่งใบไม้แห้ง "ของพวกนี้ ยาพิษใช่หรือไม่""ก็ใช่ แต่นั่นข้าเอาไว้ศึกษาทดลอง และย่ามของข้
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 43 อดีตที่เสมือนกระจกสะท้อนความจริง (1)
รถม้าของราชวังเคลื่อนมาจอดที่หน้าตำหนักชินอ๋อง ฟู่ซูหนิงและเสี่ยวไป๋กำลังจะออกเดินทาง นัยน์ตาดอกท้อกวาดมองตำหนักชินอ๋องอย่างนึกอาลัย ชาติก่อนฟู่ซูหนิงอาศัยอยู่ในฐานะพระชายา ส่วนตอนนี้นางได้อาศัยบังแดดบังฝนในฐานะหมอแม้ใจไม่อยากจากไปแต่นางและเขาล้วนเลือกเดินคนละเส้นทางตั้งแต่แรกแล้ว"หมอฟู่"สตรีผู้สวมอาภรณ์งามสง่ากำลังมุ่งหน้ามาหานาง ฟู่ซูหนิงยอบกายค้อมศีรษะ"ถวายพระพรกุ้ยเฟยเพคะ"ขนาบข้างกุ้ยเฟยยังมีรั่วรั่วซึ่งยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับประคองอยู่ไม่ห่าง"กุ้ยเฟย ดูนางสิเพคะ รั่วรั่วบอกนางแล้วให้รอท่านพี่อิ้งเทียนฟื้นก่อนหมอฟู่ก็ไม่ฟัง"ฟู่ซูหนิงหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก รั่วรั่วถึงขั้นไปเชิญกุ้ยเฟยเพื่อมายื้อนางเชียวหรือ ช่างขัดกับรั่วรั่วในเมื่อก่อนยิ่งนัก"หมอฟู่ เจ้าเป็นหมอติดตามลูกของข้ามิใช่หรือ ยามนี้เขายังไม่ได้สติ เจ้านึกจะไปก็ไปนึกจะมาก็มาง่ายดายปานนี้เชียวหรือ" ซิ่วกุ้ยเฟยเปล่งวาจาวางอำนาจ แท้จริงในใจของซิ่วกุ้ยเฟยต้องการขอบคุณฟู่ซูหนิงมากกว่า แต่เพราะตนเป็นคนใหญ่คนโตก็ต้องวางท่าใ
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 42 บทสรุปที่เลือก (2)
เสียงแหลมเล็กดังจากทางเบื้องหลัง ฟู่ซูหนิงหมุนกายกลับตามเสียงร้องเรียก ส่วนองครักษ์ทั้งสองไม่อยากสอดมือเข้ายุ่งจึงขอตัวผละจาก"ท่านหญิงรั่วรั่ว มีเรื่องใดหรือเจ้าคะ"รั่วรั่วรู้สึกประดักประเดิดเล็กน้อย นางหันรีหันขวาง ท่าทีวางไม้วางมือรู้สึกเก้งก้างไปหมด "เอ่อ...ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า สะดวกสักครู่หรือไม่"ฟู่ซูหนิงเลิกคิ้วด้วยความฉงน นางไม่เคยเห็นรั่วรั่วในมุมของสาวน้อยขี้กังวลเช่นนี้มาก่อน "มีสิ่งใดก็ว่ามาเถิดเจ้าค่ะ"จู่ ๆ สตรีผู้สูงศักดิ์หน้าตาจิ้มลิ้มก็เดินเข้ามาจับมือฟู่ซูหนิงทั้งสองฝั่ง รั่วรั่วพยายามรวบรวมความกล้า "หมอฟู่ ข้ามาวันนี้ ก็เพียงอยากขอโทษเจ้า ที่เมื่อก่อนข้าริษยาและชอบต่อว่าเจ้า"เปลือกตาบางกะพริบถี่อย่างไม่เชื่อสายตารั่วรั่วเอียงคอมอง "เป็นอะไรไปเล่า เจ้าไม่เชื่อข้าหรือ ข้ามิได้มีอุบายใดนะ""ท่านหญิง ท่านกินยาผิดขนานหรือ"รั่วรั่วหน้างอง้ำ ใบหน้าของนางจิ้มลิ้มน่าเอ็นดูยิ่ง หากนางมิใช่ท่านหญิงผู้เอาแต่ใจก็คงจะดีไม่น้อย "เหตุใดพูดจาเช่นนี้กัน ข้าอุตส่าห์สำนึกได้แล้วเชียว"ฟู่ซูหนิงเลิกคิ้ว "อะไรเจ้าคะ
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 42 บทสรุปที่เลือก (1)
การจับกุมหลิวเฟยเกือบทำให้เกิดความเสียหายครั้งใหญ่ นับว่าโชคดียิ่งที่ฉืออิ้งเทียนเตรียมกำลังทหารปิดล้อมโรงน้ำชาแห่งนั้นเอาไว้ แม้เขาได้รับบาดเจ็บจนหมดสติ ทว่าองครักษ์ทั้งสองและไท่จื่อ และฉือเจิ้นหยู่สามารถกวาดล้างเหล่ากบฏ ได้จนสิ้นซาก ทุกอย่างล้วนเป็นการวางแผนอย่างรอบคอบของชินอ๋องหลิวเฟย เย่อ๋อง และหัวหน้าหมอหลวงชุยว่านเหวิน ถูกคุมขังอยู่ในคุกหลวงสามวันเพื่อทำการไต่สวนต่อเรื่องราวทั้งหมด ทั้งสองคนร่วมกันวางแผนเพื่อขุดบ่อน้ำมันท้ายหมู่บ้านฮุ่ยเหอมาช้านาน หนำซ้ำยังทำร้ายผู้บริสุทธิ์โดยเฉพาะผู้ที่ล่วงรู้ถึงแหล่งขุดเจาะ เพราะเหตุนี้บุรุษในหมู่บ้านฮุ่ยเหอ ที่มักออกหาของป่าเพื่อเลี้ยงชีพ หากบังเอิญพบสถานที่มรณะนั้นเข้าก็ถูกปลิดชีวิตตายทั้งหมดทำให้หลงเหลือเพียงสตรีอ่อนแอ คนแก่ชรา และเด็ก เย่อ๋องจึงวางแผนให้หมู่บ้านเกิดโรคระบาด หากชาวบ้านล้มตายจนหมด หมู่บ้านฮุ่ยเหอก็จะถูกทิ้งร้างและไม่มีรายงานส่งเข้าวังหลวง จนถูกหลงลืมในที่สุดแผนการทั้งหมดพังครืนไม่เป็นท่า เพราะอยู่ ๆ ก็มีหมอเช่นฟู่ซูหนิงยื่นมือเข้าช่วย ครั้นจะเร่งกำจัดก็เกรงจะเกิดเรื่องใหญ่ ก
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 41 ข้าขอโทษ
ฮ่องเต้ฉือเจียฉีใจเต้นระส่ำ ร่างกายสั่นเทา ดวงตาแดงก่ำ อารมณ์ยามนี้ทั้งโกรธแค้นและเจ็บปวดฉือเจิ้นหยู่คุกเข่าค้อมศีรษะ "เสด็จพ่อ องค์ชายสามคิดกบฏยึดบัลลังก์มังกร หมายช่วงชิงลัญจกรของพระองค์ เขาสังหารทหารกล้าไปนับร้อยชีวิต ทว่าชินอ๋องระแคะระคายเกรงว่าวังหลวงจะเกิดจลาจล จึงได้วางกองกำลังเพื่อดูสถานการณ์โดยให้ลูกเป็นทัพหน้า เพราะองค์ชายสามกระทำความผิดฐานก่อกบฏ การประหัตประหารนี้ก็นับว่าสมควรแล้ว ถูกต้องหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"ฮ่องเต้ฉือเจียฉีอึ้งงัน การที่เขามากภรรยาหลายบุตรมันช่างยุ่งเหยิงและแสนเจ็บปวดนักมือหยาบระคายเอื้อมลูบศีรษะฉือเจิ้นหยู่แผ่วเบา "เจิ้นหยู่ เป็นพ่อที่ละเลยเจ้า ทั้งที่เจ้าปกป้องบ้านเมืองมาโดยตลอด ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้าจะรู้จักรักผองพี่น้อง ลูกพ่อ..." ฮ่องเต้เหลียวมองรัชทายาท และฉืออิ้งเทียนร่วมด้วย "พวกเจ้าล้วนแล้วแต่เหมาะสมกับการเป็นโอรสของข้า เจิ้นหยู่ อิ้งเทียน พวกเจ้าตัดสินใจได้อย่างชาญฉลาดและเฉียบขาดยิ่ง เรื่องวันนี้คนเลวจะต้องถูกลงทัณฑ์โทษทัณฑ์ที่ลู่ถงได้รับก็สาสมแล้ว"ฮ่องเต้ฉือเจียฉีกัดฟันกรอด "จับตัวพวกมันไปตัดหัวให้หมด!"
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 40 เปิดโปง (2)
ทุกคนต่างให้ความสนใจฟู่ซูหนิง และแน่นอนฉืออิ้งเทียนทราบว่าฟู่ซูหนิงลอบให้การรักษาซีผินอย่างลับ ๆ กระทั่งเขาสืบทราบความจริงว่าซีผินมิใช่ศัตรูตัวจริง ซีผินก็แค่ริษยาแต่ไม่เคยคิดกระทำการชั่วช้าหมายเอาชีวิตเขาแต่อย่างใด ทว่าคนที่สุขุมเยือกนิ่งกลับร้ายกาจที่สุด ฉืออิ้งเทียนจึงทราบว่าทั้งหมดเป็นแผนของหลิวเฟยและโอรสของเขา องค์ชายสามฉือลู่ถงซีผินเอ่ยต่อ "ขอบคุณหมอฟู่ หากไม่ได้ท่าน ข้าคงตายไปนานแล้ว"ฟู่ซูหนิงหลุกหลิก แท้จริงนางก็มิได้ต้องการให้ใครมาขอบคุณ นางเองก็อยากรู้ว่าคนร้ายตัวจริงจะใช่คนที่นางคิดหรือไม่หลิวเฟยตวัดตามองฟู่ซูหนิงฉับ "เจ้านี่มัน! หอกข้างแคร่ของข้าทุกเรื่อง"ฉืออิ้งเทียนสาวเท้าเข้ามาบังหน้าฟู่ซูหนิงไว้ในบัดดล ฟู่ซูหนิงเอ่ยเสียงแผ่ว "ท่านอ๋องกังวลมากเกินไปแล้วเพคะ""ข้าไม่อนุญาตให้ใครทำร้ายเจ้า กระทั่งสายตาก็ไม่ได้!!"นัยน์ตาดอกท้อแดงก่ำ ฟู่ซูหนิงมองตามแผ่นหลังกว้างของบุรุษเบื้องหน้าด้วยจิตใจสับสน เสียงใสเปล่งวาจาเบาหวิว "ขอบพระทัยเพคะ"ซีผินบอกเล่าวีรกรรมต่ำช้าของหลิวเฟยต่อไป "วันนั้นที่ฝ่าบาทประชวรหนัก ข้าเข้าไปยังห้องบร
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 40 เปิดโปง (1)
ห้องรับรองพิเศษของโรงน้ำชา ณ ย่านกลางเมือง เดิมทีใช่ใครจะเข้าออกสถานที่แห่งนี้ได้โดยง่าย ทว่าคนเฝ้าทางเข้าเพียงหยิบมือไหนเลยจะสู้ทหารกล้าผู้เจนสนามรบ ขณะที่ด้านในมิได้ระแคะระคายใด พวกเขาก็แฝงกายเข้าไปอย่างง่ายดาย"นายหญิง พวกเราได้วางกู่พิษชนิดพิเศษไว้ในห้องเครื่องของตำหนักชินอ๋องเป็นที่เรียบร้อย ทุกคนที่นั่นจะยอมรับว่าตำหนักชินอ๋องก่อกบฏทุกประการ"การรับพิษกู่เข้าสู่ร่างกายจะส่งผลให้ทุกคนกลายเป็นหุ่นเชิด หากผู้สั่งการประสงค์ให้ทำสิ่งใดคนเหล่านั้นก็จะทำตามโดยไร้สติ ฟู่ซูหนิงลอบฟังก็กำหมัดแน่น หากยามนั้นผู้อาวุโสฟางซินไม่ยื่นมือเข้าช่วย ชาวบ้านคงไม่ต่างจากศพเดินได้ ประหนึ่งผีดิบดี ๆ นี่เอง โชคดีที่นางยังเก็บจินฉานเอาไว้ [1] เพราะต้องการศึกษาต่อ ไม่เช่นนั้นจวนชินอ๋องต้องถึงกาลวิบัติแน่แท้ก่อนออกมาฟู่ซูหนิงย้อนกลับไปเก็บกวาดของสกปรกเหล่านั้นทั้งหมด เพราะนางลอบมองการกระทำของมือสังหารอยู่นานจึงเห็นว่าเขาลอบวางกู่พิษในห้องเครื่องจริงฉืออิ้งเทียนยังแอบชื่นชมฟู่ซูหนิงเป็นมิได้ ขณะที่เขาเป็
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 39 ทรยศหัวใจตน (2)
ฟู่ซูหนิงใจเต้นโครมคราม นางกลัวเหลือเกิน กลัวตัวเองจะตัดใจจากเขาไม่ได้ข้าไม่อยากคุยกับท่าน ข้าขี้เกียจรบกับแม่สามี กับสตรีนับสิบ ท่านไม่เข้าใจบ้างหรือ ฉืออิ้งเทียนฟู่ซูหนิงทำได้เพียงระบายความอัดอั้นภายในใจ ฉืออิ้งเทียนหัวรั้นเพียงนี้ หากนางไม่เต็มใจอยู่กับเขา เขาเองก็คงตามตื๊อนางไม่เลิกรา ฟู่ซูหนิงไม่รู้ควรทำเช่นไร ครั้นคิดจะมีสามีให้จบ ๆ ไป แต่ใครจะสามารถแต่งงานกับบุรุษที่ตนไม่ได้รักลงกันเล่า ตลกร้ายเกินไปหน่อยแล้วมือสังหารสองนายมีระแคะระคายอยู่บ้างที่การคุ้มกันของตำหนักฮ่องเต้หละหลวม แต่ด้วยความเร่งร้อนหวังจบภารกิจของตนโดยเร็ว จึงมิได้จับสังเกตใดอีกย่ามคู่ใจของฟู่ซูหนิงถูกวางทิ้งไว้ข้างเตากำยาน มือสังหารทั้งสองลอบวางยาพิษชนิดที่ว่าสูดดมเข้าไปภายในครึ่งชั่วยามก็สามารถคร่าชีวิตคนได้ทันที โชคดีที่ทุกคนได้รับยาสลายพิษของฟู่ซูหนิง กระทั่งทุกอย่างเป็นไปตามแผนการที่วางไว้ มือสังหารทั้งสองก็กระโจนหายไปท่ามกลางความมืดมิดเติ้งเหวยและเกาซีรับหน้าที่ติดตามมือสังหารทั้งสอง ส่วนฟู่ซูหนิงและฉืออิ้งเทียน รุดเข้ามาในห้องบรรทม ทั้งสอ
