บทที่ 9

“นะ นั่นนายนะ ไอ้สารเลว!”

เมื่อโจวต้าฟาเห็นหลินเฟยออกมาจากตู้และโจมตีเขา เขาก็ด่าออกไปทันที!

ในเวลาเดียวกัน โจวต้าฟาก็โต้ตอบ!

เมื่อกี้เขาไม่ได้ฟังผิด พานเสี่ยวเหลียนอยู่กับหลินเฟยจริง ๆ!

“พี่เสี่ยวเหลียนโอเคไหม?”

หลินเฟยไม่สนใจเขา และรีบดึงพานเสี่ยวเหลียนขึ้นจากพื้น

“เสี่ยวเฟย พี่สบายดี นายออกมาทำไม? รีบซ่อนตัวอยู่ข้างหลังพี่!”

พานเสี่ยวเหลียนปกป้องหลินเฟยทันที โดยไม่อยากให้เขาได้รับบาดเจ็บ สิ่งนี้ทำให้หลินเฟยรู้สึกอบอุ่นในใจ

“พานเสี่ยวเหลียนพี่แกอยากได้ผู้ชายมากเลยสินะ หลินเฟยมันไร้ประโยชน์ มันไม่ใช่ผู้ชายด้วยซ้ำ อยากจะมีสัมพันธ์กับมันจริงๆ เหรอ? น่าตลก!”

น้ำเสียงของโจวต้าฟาเยาะเย้ย และเขาก็ถอดกางเกงออกแล้วพูดอย่างภาคภูมิใจ

“ฉันจะแสดงให้นายเห็นว่าผู้ชายที่แท้จริงคืออะไร!”

“พอเถอะ เล็กเท่านิ้วก้อยอย่างแกไม่ได้มีขนาดถึงหนึ่งในห้าของเสี่ยวเฟยด้วยซ้ำ รีบเก็บไปเถอะ อย่าทำตัวขายหน้าเลย!”

พานเสี่ยวเหลียนจิ๊ปาก แล้วพูดด้วยความดูถูก

“ไร้สาระ! แค่ผู้หญิงมันยังทำอะไรไม่ได้เลย ใหญ่กับผีสิ!”

ใบหน้าของโจวต้าฟาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เขาไม่เชื่อว่าหลินเฟยจะใหญ่มากกว่าเขาถึงห้าเท่า

ผู้ชายไม่สามารถยอมรับการดูถูกแบบนี้ได้ พานเสี่ยวเหลียนคงจงใจทำให้เขาโกรธ

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่เรื่องของนายโจวต้าฟา ออกไปจากที่นี่ตอนนี้ ตราบใดที่ฉันอยู่ที่นี่วันนี้ อย่าคิดแม้แต่จะแตะพี่เสี่ยวเหลียนแม้แต่ปลายนิ้วก้อย!”

หลินเฟยยืนขึ้นพูดว่า

“ลงนรกไปเถอะ! หาโอกาสจัดการแกอยู่แลวเชียว!”

“วันนี้ไม่เพียงแต่ฉันจะนอนกับพานเสี่ยวเหลียนเท่านั้น แต่ฉันยังไปนอนกับป้าของนายด้วย! ต่อหน้านาย!”

โจวต้าฟาหยิบขวดแก้วที่แตกแล้วแทงหลินเฟย!

“โจวต้าฟา ฉันจะฆ่านาย!”

เมื่อหลินเฟยได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เขาหยิบเก้าอี้ขึ้นมาแล้วรีบวิ่งไป!

โจวต้าฟาเป็นนักเลงชื่อดัง และการต่อสู้เป็นเรื่องปกติ

เมื่อเห็นหลินเฟยรีบวิ่งไปโดยไม่มีแผน ก็เดาได้ทันทีว่าเขาไม่เคยต่อสู้เลย

เขาสามารถเอาชนะมือใหม่แบบนี้ได้หลายคน!

“เจ้าสารเลว สู้กับกูอย่างมึงเนี่ยนะ? จัดการกับมึงแล้ว กูจะนอนกับพานเสี่ยวเหลียน!”

เมื่อมองหาโอกาสที่เหมาะสม ขวดแก้วในมือของโจวต้าฟาจึงถูกส่งไปยังหน้าอกของหลินเฟย!

“อ๊ะ! เสี่ยวเฟย!” จู่ ๆ พานเสี่ยวเหลียนก็กรีดร้องด้วยความตกใจ!

แต่แล้ว ไม่มีใครเห็นเกล็ดสีสันสดใสเช่นเงินราวกับหยกปรากฏบนร่างของหลินเฟย

รอยแตกในกระจกแตกกระจาย แต่หลินเฟยมีเพียงเสื้อผ้าฉีกขาดและไม่ได้รับบาดเจ็บเลย

“ปัง!”

ดวงตาของหลินเฟยแดงก่ำ เขาฟาดหัวโจวต้าฟาด้วยม้านั่ง!

ทันใดนั้น โจวต้าฟาก็เซและล้มลงกับพื้น มีเลือดไหลออกมาจากหัวของเขา

“แม่งเอ้ย ไอ้ชั่วนี่มึงไม่เป็นอะไรเลยเหรอคะ? เป็นไปได้ยังไง!”

โจวต้าฟาจ้องมองด้วยความเหลือเชื่อ เขาแทงหลินเฟยเข้าที่หน้าอกอย่างจัง!

“ไสหัวไปซะโจวต้าฟา!”

“ฉันขอเตือนนาย หากในอนาคตกล้าทำร้ายเสี่ยวเหลียนและคุณอาอีก ฉันจะฆ่านาย!”

หลินเฟยเตือนอย่างดุเดือด

หลังจากพูดจบ เขายังคงรู้สึกไม่พอใจ ดังนั้นเขาจึงทิ้งม้านั่งและกระทืบหัวไปหลายครั้ง!

จนกระทั่งโจวต้าฟาถูกเตะหมดสติเหมือนกับสุนัขที่ตายแล้ว พานเสี่ยวเหลียนจึงตระหนักและรีบหยุดเขา

“เสี่ยวเฟย หยุดสู้ได้แล้ว นายได้รับบาดเจ็บ ให้พี่ดูหน่อย!”

พานเสี่ยวเหลียนกังวลมากจนน้ำตาไหล เธอรีบยกเสื้อผ้าของหลินเฟยขึ้นมาและตรวจดูบาดแผลของเขา

“ผมได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?” หลินเฟยสงสัย แต่เขาก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ

“เมื่อกี้ฉันเห็นมันชัดเลย…ทำไมไม่เป็นอะไรเลยนะ!”

พานเสี่ยวเหลียนกำลังจะบอกว่าโจวต้าฟาแทงเขาที่หน้าอกด้วยขวดแก้ว แต่เมื่อเขาเปิดหลินเฟยออกและเห็นว่าไม่มีบาดแผลเลยแม้แต่น้อย เธอก็ต้องตกตะลึง!

“พี่สะใภ้ คิดผิดแล้ว ผมหลบไปทัน เมื่อกี้เขาไม่ได้ทำร้ายผม”

หลินเฟยคิดว่ามันต้องเป็นงูสีขาวตัวน้อยแน่ ๆ ที่ทำให้เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นเขาจึงหาเหตุผลมาปลอบพานเสี่ยวเหลียน

“บางทีพี่คงมองผิด...”

พานเสี่ยวเหลียนเองรู้สึกว่าเธอคงมองผิด ไม่เช่นนั้นหลินเฟยจะไม่ได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร

“เสี่ยวเฟย เราจะจัดการกับโจวต้าฟายังไง?”

พานเสี่ยวเหลียนมองดูโจวต้าฟาที่เป็นเหมือนสุนัขที่ตายแล้วอีกครั้ง ด้วยสีหน้าสับสน

“ถ้าเขาเห็นเราแบบนี้ มีหวังเอาไปพูดทุกที่แหง่ ๆ!”

“พี่ไม่เป็นไรหรอก แต่นายยังไม่ได้แต่งงานเลย ถ้าข่าวแพร่สะพัดใครจะกล้าแต่งงานกับนาย?”

“พี่สะใภ้ คุณ...”

หลินเฟยไม่คาดคิดว่าในเวลานี้ พานเสี่ยวเหลียนจะกังวลเกี่ยวกับเขาก่อน และเขาก็รู้สึกประทับใจขึ้นมาทันที

เมื่อเรื่องนี้คลี่คลาย ผลที่ตามมาของพานเสี่ยวเหลียนจะร้ายแรงกว่าหลินเฟยมากอย่างแน่นอน!

“ไม่เป็นไร พี่ ผมมีวิธีทำให้เขาลืมสิ่งที่เกิดขึ้นคืนนี้”

หลินเฟยคิดอยู่ครู่หนึ่งและนึกถึง 'วิธีการฝังเข็มและการขัดจังหวะความทรงจำ' ที่บันทึกไว้ในหนังสือโบราณที่เขาเพิ่งอ่าน

เพียงพอที่จะใช้กับโจวต้าฟา

เป็นวิธีการฝังเข็มที่อาจทำให้คนสูญเสียความจำระยะสั้นได้

“จริงเหรอ? เยี่ยมมาก!”

พานเสี่ยวเหลียนมีความสุขเมื่อได้ยินสิ่งนี้: “แบบนี้พี่จะได้นอนกับนายต่อ!”

หลินเฟยนับถือเธอจริง ๆ พานเสี่ยวเหลียนผู้นี้แค่อยากนอนกับเขาจริงๆ

แต่ว่า สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการจัดการกับปัญหาของโจวต้าฟาก่อน

หลินเฟยไม่ตอบคำถาม เขาหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงและแทงหัวของโจวต้าฟาทีละคนตามจุดฝังเข็มที่บันทึกไว้ในหนังสือทางการแพทย์โบราณ

ในระหว่างกระบวนการ หลินเฟยดูมีสมาธิอย่างมาก มือของเขาไม่สั่นเลย

ไม่ว่าจุดฝังเข็ม ความแข็งแกร่ง ความลึก และแม้แต่ท่าทางการจับเข็มเงินจะเป็นอย่างไร ก็เหมือนกับที่บันทึกไว้ในหนังสือโบราณทุกประการ

นี่เป็นความพยายามครั้งแรกของหลินเฟย เขาไม่มีความมั่นใจมากนัก ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่กัดฟันทำไป

หากพ่อของหลินเฟยยังมีชีวิตอยู่ เขาจะต้องประหลาดใจอย่างมากอย่างแน่นอน เพราะแม้แต่เขาก็ไม่สามารถทำการฝังเข็มเทคนิคนี้ได้!

สิบห้านาทีผ่านไป ซึ่งเท่ากับหนึ่งในสี่ของชั่วโมงในหนังสือโบราณ หลินเฟยก็ค่อย ๆ ดึงเข็มเงินออกมา

“เสี่ยวเฟย เป็นไปได้จริงเหรอ? เขาจะลืมสิ่งที่เกิดขึ้นคืนนี้ไหม?”

ในระหว่างกระบวนการทั้งหมดพานเสี่ยวเหลียนไม่กล้าหายใจเพราะกลัวว่าจะรบกวนหลินเฟย

“ลองแล้วจะรู้เองครับ ถ้ามันสำเร็จ โจวต้าฟาจะจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นคืนนี้ ตราบใดที่เขาไม่ได้รับการกระตุ้น”

“พี่ก็อย่าเพิ่งตามมา รอที่บ้านก่อน ผมจะกลับมา”

หลินเฟยลองดู เขาสามารถอุ้มโจวต้าฟาไว้บนบ่าของเขาได้อย่างง่ายดายและเดินออกจากประตูอย่างรวดเร็ว

“เสี่ยวเฟย ระวังตัวด้วย!” พานเสี่ยวเหลียนเตือนอย่างกังวลขณะที่เธอมองดูแผ่นหลังของหลินเฟยหายไป

จากนั้นก็เริ่มทำความสะอาดคราบเลือดในบ้าน เพื่อป้องกันไม่ให้พ่อแม่สามีพบสิ่งผิดปกติเมื่อพวกเขากลับมา

ในไม่ช้า หลินเฟยก็อุ้มโจวต้าฟาไปที่ป่าบริเวณเชิงเขาหน้าหมู่บ้านและวางเขาลง

จากนั้นหลินเฟยก็ซ่อนตัวอยู่หลังก้อนหิน หยิบก้อนหินขึ้นมาแล้วขว้างมันอย่างแรง ปลุกโจวต้าฟาให้ตื่น!

“โอ๊ย! เจ็บชะมัด!”

โจวต้าฟาลุกขึ้นนั่งด้วยความเจ็บปวด เหลือบมองไปรอบ ๆ เขา และกรีดร้องทันทีราวกับว่าเขาเห็นผี!

“แม่งเอ้ย กูเพิ่งออกมาจากคลินิกไอ้สารเลวหลินเฟยไม่ใช่เหรอ?”

“ทำไมจู่ ๆ มันถึงมืดและกูยังมาถึงเชิงเขาได้วะ?”

“ร้ายกาจจริง ๆ ? เจอผีหรือไงวะ!”