บทที่เก้า

"เป็นเป็นไรเจ้าค่ะข้าเองก็ไม่อาจทนเห็นเด็กเล็กๆคนหนึ่งต้องมาตายต่อหน้าจากไอ้คนที่เห็นแก่ตัวนี้" ตัวมันคิดว่าถนนนี้เป็นของคนเดียวหรืออย่างไรนางคิดในใจด้วยความโกรธเช่นเดียวกัน

"ท่านน้าพาลูกของท่านไปที่โรงหมอเพื่อดูอาการก่อนเถอะเจ้าค่ะ เพราะข้าพานางกลิ้งออกมาคงจะเจ็บไม่น้อยเหมือนกันแต่ยังดีกว่าโดนม้าเหยียบนะเจ้าคะ"

ว่านลี่ถิงบอกมารดาของเด็กด้วยความเป็นห่วงในตัวเด็กหญิงเช่นเดียวกัน

"ข้าหวังซูซินขอบคุณคุณหนูมากเจ้าค่ะข้าเป็นสะใภ้ใหญ่ของจวนเสนาบดีฝ่ายขวามีอะไรไปหาข้าได้นะเจ้าคะข้าขอตัวพาบุตรสาวไปโรงหมอก่อนเจ้าค่ะแม่นางน้อย"

"ข้าว่านลี่ถิงบุตรสาวของท่านแม่ทัพว่านลี่หลงเจ้าค่ะถ้ามีโอกาสข้าจะไปเยี่ยมบุตรสาวของท่านท่านเสนาบดีที่จวนนะเจ้าคะ" จากนั้นสาวใช้ที่มาด้วยกับฮูหยินก็พากันประคองเจ้านายรีบไปที่โรงหมออย่างเร่งรีบเพราะคุณหนูน้อยยังไม่หยุดร้องให้เพราะตกใจมากๆนั้นเอง

"คุณหนูเจ้าคะเป็นเยี่ยงไรบ้าง" สาวใช้วิ่งมาประคองคุณหนูของตัวเองให้ยืนขึ้นจากที่ล้มเพราะกลิ้งหลบรถม้าพร้อมเด็กน้อย

"น้องสาวว่านลี่ถิงเจ้าเป็นเยี่ยงไรบ้างพี่สาวตกใจหมดเลยที่เจ้าใจกล้ากระโดนไปกลางถนนเพื่อช่วยเด็กคนนั้นอย่างไม่กลัวตายเลยสักนิด" ซูเมิ่งหลันจับตัวว่านลี่ถิงหมุนด้วยกลัวว่านางจะมีเลือดไหลตรงไหนบ้าง

"ข้าไม่เป็นอะไรมากเจ้าค่ะพี่สาวซูเมิ่งเพียงแต่ตอนที่กลิ้งมาชนขอบถนนจึงเจ็บที่แขนนี้เจ้าค่ะ" ว่านลี่ถิงตอบพี่สาวซูเมิ่งให้คลายความกังวลใจ

ก่อนที่นางจะได้ยินเสียงคนที่กระเด็นตกจากรถม้าที่ตอนนี้กำลังลุกขึ้นมาด่าให้นางเพราะลูกน้องช่วยกันประคองขึ้นยืนได้แล้ว

"เจ้าบังอาจมากนะที่กลัาขวางทางรถม้าของข้าเจ้าไม่รู้หรือว่าข้าคือใครวอนหาที่ตายเสียแล้วนังนี้"

หลี่เจ๋อฉางพูดขึ้นมาด้วยความโกรธที่โดนคนขวางทางการเดินทางไปเรียนที่สถานศึกษาของตัวเองเป็นเหตุให้รถม้าของเขาพังเสียหาย เพราะม้าสะบัดรถม้าอย่างแรงตัวเขาเองก็หัวกระแทกขอบถนนหัวแตกเช่นเดียวกัน 

"เจ้าต้องรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น"  หลี่เจ๋อฉางตะโกนด่าว่านลี่ถิงด้วยความโกรธ

"ขนาดตัวเจ้ายังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครแล้วยังกล้ามาถามกับคนอื่นอีกหรือช่างน่าขันเสียจริง ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็กลับไปถามบิดามารดาของเจ้าดูสิเจ้าเจ้าเป็นใครชื่ออะไรจะได้ไม่ต้องมาถามหาชื่อตัวเองกับคนอื่นมันน่าสมเพชทุเรศมากในสายตาข้า" ว่านลี่ถิงถิงดึงที่ช็อตไฟฟ้าแรงสูงออกมาถือเอาไว้ป้องกันตัวเองเพื่อเกิดอะไรขึ้นกระทันหันกับการแสดงออกของคู่กรณีตรงหน้า

"เจ้า!บังอาจมากที่กล้ามีเรื่องกับข้าหลานชายของเสนาบดีฝ่ายซ้ายข้าจะให้ท่านตาสั่งสอนครอบครัวของเจ้าให้หนักเลยคอยดูสิ"

"อ้อรู้จักตัวเองขึ้นมาแล้วหรือนึกว่าโง่จนไม่รู้อะไรที่แท้ทำตัวสูงเทียมฟ้าเพราะว่าอ้างตัวว่าเป็นหลานชายคนโปรดของท่านเสนาบดีนี้เอง แต่เอ๋ท่านตาของเจ้าจะรู้ไหมนะว่าหลานชายนั้นทำตัวใหญ่คับฟ้าจนเกือบทำให้เด็กบริสุทธิ์คนหนึ่งเกือบโดนรถม้าเหยียบตาย เพราะคิดว่าถนนในเมืองหลวงแห่งนี้เป็นของจวนของครอบครัวของเจ้าล่ะคุณชายบัดซบ บิดามารดาของเจ้าออกตำลึงคนเดียวสร้างถนนเอาไว้ให้บุตรชายอย่างเจ้าขี่ได้คนเดียวในเมืองนี้ละไม่แหกตาดูกระมังว่าตลาดคนเยอะเพียงใดถึงได้บังคับม้าเร็วเยี่ยงนี้!" ว่านลี่ถิงด่าด้วยน้ำเสียงที่ดังไปให้ได้ยินไปจนถึงเหลาอาหาร

ในห้องพิเศษตอนมีแม่ทัพเผิงเย่ห่าวกับองค์รัชทายาทกำลังคุยกันเรื่องที่ให้แม่ทัพเผิงไปสืบข่าวพึ่งกลับมานัดพูดคุยกันบนชั้นสองของเหลาอาหารแห่งนี้ ซึ่งทั้งสองคนเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ท่านแม่ทัพเผิงเกือบจะกระโดดลงไปช่วยเด็กคนนั้นเหมือนกันแต่เห็นสตรีน้อยนั้นเร็วกว่ากระโดดลงไปก่อนเพราะนางอยู่ใกล้

"นั้นมันคุณหนูว่านลี่ถิงคู่หมั้นของเจ้านี้นาเย่ห่าว"   องค์รัชมายาทพูดขึ้นมาเบาๆให้ได้ยินกันสองคนเพราะตอนนี้ทั้งหนุ่มนั้นยืนดูที่หน้าต่าง และได้ยินทุกถ้อยคำเพราะเปิดหน้าต่างเอาไว้ตอนได้ยินเสียงคนตะโกนหนีตายด้านล่าง

"พะย่ะค่ะเป็นนางจริงๆด้วยตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อสิบวันก่อนที่งานเลี้ยงกระหม่อมยังไม่ได้พบเจอนางอีกเพราะพึ่งกลับมาวันนี้ที่นัดพระองค์นี้ละพะย่ะค่ะ"  เผิงเย่ห่าวตอบคำถามขององค์รัชทารยาทไปตามตรง

"ข้าไม่เห็นว่านางจะเป็นเหมือนข่าวลือเลยนี้ข้าเห็นนางยุติธรรมดีออกนั้นไงด่าหลายชายเสนาบดีฝ่ายซ้ายซะไม่มีเหลือหึนางน่าสนใจไม่น้อย"   เผิงเย่ห่าวมองหน้าเจ้านายกึ่งเพื่อนด้วยสายตาเขม่นทันที

"ข้าล้อเล่นไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่นเสียหน่อยข้ารู้หรอกนะว่าเป็นคู่หมั้นของท่านแม่ทัพใหญ่"   องค์รัชทายาทรีบแก้ตัวทันทีที่เห็นสายตาของแม่ทัพคู่กายมองมาด้วยความไม่พอใจ

เผิงเย่ห่าวเองยืนคิดในใจนางเปลี่ยนไปมากตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องที่งานเลี้ยงน้ำชา ผ่านมาสิบกว่าวันเขายังจำแววตาของนางที่มองเขาด้วยความเฉยชาอีกทั้งบอกให้เขาเข้าไปที่จวนยกเลิกงานหมั้นจากนางได้เลย นางจะไม่ตามตอแยเขาอีกต่อไปนี้ก็สิบกว่าวันแล้ว พบนางที่ไหนต้องมีเรื่องก่อนตลอดแต่พึ่งจะมีที่เห็นด้านล่างนี้ละที่นางทำเรื่องที่ดีไม่ใช่ตบดีกับคุณหนูฟางเจี้ยนผิงให้เขาเห็น

"รอดูไปก่อนถ้านางจัดการไม่ได้ค่อยลงไปช่วยนาง"  องค์รัชทายาทบอกแม่ทัพคู่กายที่ยืนมองคู่หมั้นด้านล่างอย่างไม่คาดสายตาไหน บอกไม่สนใจนางแต่ที่เห็นวันนี้มันไม่ใช่แล้วเขายกยิ้มมุมปากเรื่องของแม่ทัพเผิงช่างน่าสนใจเสียแล้วสิ

"เจ้านี้วอนหาเรื่องตายเสียแล้วจับตัวนางเอาไว้ข้าจะตบปากสั่งสอนนางให้คนพวกนี้ได้ดูว่ากล้ามีเรื่องกับข้าแล้วจุดจบมันเป็นเยี่ยงไร!"   หลี่เจ๋อฉางสั่งคนขับรถม้ากับคนสนิทที่ตามมาด้วยกันจับว่านลี่ถิง

ไอ้นี้วอนตายเสียแล้วทำให้คนอื่นเดือนร้อนยังไม่สำนึกยังคิดจะตบตีผู้หญิง นี้เขาเลี้ยงลูกมาเยี่ยงไรไม่เห็นหัวคนอื่นนางคิดในใจในเมื่อมันสั่งให้คนจับตัวนางไว้ใครจะโง่ให้มันทำร้ายก่อนวันนี้ข้าจะสั่งสอนคนให้มันกลับจวนไปไม่ถูกเลยคอยดู

จบคำสั่งของนายน้อยลูกน้องคนสนิทก็เดินเข้ามาจะจับตัวหญิงสาว เผิงเย่ห่าวเตรียมตัวจะกระโดดลงมาช่วยคู่หมั้นเขาต้องตกใจกับการเผชิญหน้าที่นางเข่าใส่ชายสองคนด้านหน้าด้วยความรวดเร็ว ว่านลี่ถิงไม่เคยให้คนทำร้ายตัวเองก่อนนางใช้ที่ช็อตไปฟ้าจิ้มเข้าใส่จุดอ่อนของคนสนิทของคุณชายน้อยหลี่ด้วยความรวดเร็ว ส่วนคนขับรถม้านางถีบกระเด็นไปก่อนหน้าแล้ว ชายคนนั้นชักกระตุกแล้วสลบไปทันทีอย่างทันไม่ตั้งตัวว่านลี่ถิงเลือกชนิดที่รุนแรงที่สุดพอซ็อตถูกตัวและตรงจุดคนนั้นจะหมดสติทันทีมีของดีไม่ใช้เสียดายแย่เลยนางคิดในใจ