บทที่ 11 รับผิดชอบการกระทำ

"เป็นยังไงบ้าง"

ทันทีที่เมษาย่างกรายเข้ามาถึงห้องโถงของบ้านวณิชกาญจนโชติเสียงของสาริกาที่นั่งอยู่ก็ถามไถ่ขึ้น 

เธอได้แต่ลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนเปล่งเสียงตอบพร้อมเดินเข้าไปหย่อนก้นนั่งบนโซฟาตัวตรงข้าม "คุณส้มไม่ได้พูดอะไรค่ะ แต่ฉันคิดว่าวิธีนี้น่าจะได้ผล"

"ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น ฉันเหนื่อยและเอือมระอากับเรื่องนี้เต็มทนแล้ว" สาริกาเอ่ยพร้อมกับถอนหายใจออกมา

"ทันทีที่คุณส้มยอมเลิกกับคุณเจ้านาย ฉันจะได้รับอิสระสามารถกลับไปอยู่กับแม่ และน้องสาวได้เลยใช่ไหมคะ" 

"ยัง..จนกว่าฉันจะแน่ใจว่าสองคนนั้นเลิกกันจริง ๆ เธอต้องอยู่เป็นไม้กันหมาสักระยะ"

"สักระยะนี่มันนานแค่ไหนคะ?" เมษาขมวดคิ้วมุ่น

"เธอจะถามอะไรเยอะแยะ ถึงเวลาก็รู้เองแหละ" 

สาริกาตวัดสายตามองหน้าเมษาที่เอาแต่ยิงคำถามไม่เลิกด้วยความรำคาญ ทำเอาคนถูกจ้องต้องรีบหลบสายตาพร้อมกับเอ่ยขอโทษไปด้วยน้ำเสียงเบาหวิว "ขอโทษค่ะ"

ภายในห้องโถงถูกความเงียบเข้าปกคลุมนานนับนาที ก่อนสาริกาจะเอ่ยปากไล่เด็กสาวที่นั่งขวางหูขวางตา "จะไปไหนก็ไปไป" 

สิ้นเสียงไล่เมษาก็ลุกเดินคอตกขึ้นไปยังห้องนอนตัวเองทันที 

เธอทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรงอุตส่าห์หวังไว้ว่าทันทีที่ทำงานสำเร็จก็จะได้ออกไปจากบ้านหลังนี้ แต่ที่ไหนได้ต้องอยู่ต่อโดยไม่มีกำหนดแล้วเธอจะต้องอดทนไปจนถึงเมื่อไรกัน 

นี่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหากชายหนุ่มรู้ว่าเธอไปพูดเรื่องคืนนั้นกับแฟนของเขาเธอจะโดนเขาฆ่าไหมเพราะทุกวันนี้เขาก็จะเขมือบหัวเธอแทบทุกครั้งที่เจอกันแล้ว

"เฮ้อ..มันเป็นเวรกรรมอะไรของเธอนะเมษา" 

พอคิด ๆ ก็อดตัดพ้อชีวิตตัวเองไม่ได้ ตั้งแต่จำความได้เธอก็ต้องพบเจอกับความลำบากตลอด ไม่รู้ว่าเมื่อไรฟ้าจะเมตตาดลบันดาลให้ชีวิตเธอสุขสบายอย่างคนอื่นเขาสักที

ไม่ต้องรวยมากก็ได้แค่มีบ้านอยู่ มีงานทำมั่นคง และมีกินมีใช้ก็พอ เธอนอนจมอยู่กับความคิดมากมายนานเกือบชั่วโมง ก่อนจะผล็อยหลับไปในที่สุด

ปัง! ปัง!

มาสะดุ้งตกใจตื่นก็ตอนที่ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น ไม่ใช่สิต้องเรียกว่าทุบประตูมากกว่าเพราะเสียงดังปังสนั่นหวั่นไหวไปหมดทำเอาเธอตาเหลือกตาลานลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจสุดขีด 

ขณะที่เสียงทุบประตูยังดังไม่ขาดสายตามด้วยน้ำเสียงเกี้ยวกราดของเจ้านาย "เปิดประตูเดี๋ยวนี้ลียา! ฉันบอกให้เปิดประตู"

บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าของเสียงกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน ไม่อยากคิดเลยว่าหากเปิดประตูออกไปจะต้องพบกับอะไรบ้างดูท่าแล้วไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต

"อึก.." 

เธอเผลอกลืนน้ำลายลงลำคออึกใหญ่พร้อมกับยกมือขึ้นทาบหัวใจที่เต้นแรงราวกับจะทะลุออกมานอกอกไว้ พยายามตั้งสติคิดว่าจะเอายังไงดีกับสถานการณ์ในตอนนี้ ดูทรงแล้วหากเธอไม่ยอมเปิดอีกคนก็คงไม่ยอมล่าถอย ดีไม่ดีอาจจะพังประตูเข้ามาด้วยซ้ำ

เสี้ยวนาทีต่อมาเธอก็ฉุกคิดอะไรขึ้นได้คนที่จะช่วยเธอได้คือสาริกาเท่านั้น แต่ก็น่าแปลกที่เสียงเคาะประตูดังสนั่นหวั่นไหวขนาดนี้ทำไมสาริกาถึงไม่มาดูว่าเกิดอะไรขึ้นจะว่าไม่ได้ยินก็คงไม่ใช่ หรือสาริกาจะไม่อยู่บ้าน 

คิดได้ดังนั้นเธอก็รีบหยิบมือถือที่วางบนหัวเตียงมาต่อสายหาสาริกาทันที แต่ก็ไร้การตอบรับจากปลายสายจึงกดโทรหาใหม่อีกครั้งด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึก พลางภาวนาขอให้สาริการับสายเธอทีเถอะ

(โทรหาฉันมีอะไรเมษา) 

วินาทีที่ปลายสายกดรับแล้วถามไถ่มาพลอยทำให้เธอคลายความกลัวได้บ้างรีบบอกกล่าวปลายสายไปด้วยน้ำเสียงสั่น

"คุณสาริกาช่วยด้วยค่ะ ตอนนี้คุณเจ้านายมาทุบประตูห้องฉันใหญ่เลยคงรู้เรื่องที่ฉันไปคุยกับแฟนเขาแล้วแน่ ๆ ค่ะ ดูท่าเขาจะโกรธมาก ๆ เลยค่ะ"

(ตอนนี้ฉันออกมาธุระข้างนอก ยังไงเธอก็อยู่ในห้องนั่นแหละไม่ต้องเปิดประตูออกมาจนกว่าฉันจะกลับไป)

"แล้วเกิดคุณเจ้านายพังประตูเข้ามาล่ะคะ"

(เธอก็หาวิธีเอาตัวรอดไปก่อน แล้วฉันจะรีบกลับไป)

"ค่ะ" 

เมษาได้แต่ขานรับด้วยความจำใจ แล้วจึงกดวางสาย ตวัดสายตามองไปยังประตูด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น 

อ่า..ให้ตายสิแล้วเธอจะรอดไหมล่ะงานนี้กว่าจะสาริกาจะกลับมา...

ปัง!

ขณะที่กำลังนั่งวิตกกังวลเธอก็ต้องสะดุ้งโหยงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจเพราะเสียงประตูที่ดังอึกกระทึกครึกโครมราวกับฟ้าผ่า มันทั้งดังและสั่นกว่าก่อนหน้านี้หลายเท่าเล่นเอาเธออกสั่นขวัญหายเข้าไปใหญ่

"ลียาเปิดประตูออกมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้ อย่าให้ฉันโมโหและหมดความอดทนกับเธอไปมากกว่านี้ เพราะหากฉันเปิดประตูเข้าไปได้จะไม่รับรองความปลอดภัยของเธอ"

ประโยคขมขู่ดังผ่านประตูเข้ามายิ่งทำให้เมษารู้สึกกลัวเป็นทวีคูณ เริ่มลังเลว่าจะเปิดให้เขาดีไหม ทว่าอีกใจก็แย้งขึ้นมาอย่าเปิดอย่าไปเชื่อคำขู่ของเขาเพราะฟังจากเสียงเกรี้ยวกราดที่ดังเข้ามาก็เดาได้แล้วว่าเขากำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หากเธอเปิดประตูออกไปจะเหลืออะไร

เธอนั่งคิดแล้วคิดอีก ก่อนจะรวบรวมความกล้าตะเบ็งเสียงตอบคนด้านนอกไป "ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ"

สิ้นเสียงของเธอก็ได้ยินเหมือนเสียงฝีเท้าคนเดินห่างออกไป ชายหนุ่มไปแล้วอย่างนั้นเหรอมันจะง่ายไปไหมเพื่อความแน่ใจเธอจึงเดินไปแนบหูฟังที่ประตู คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันด้วยความแปลกใจดูเหมือนเขาจะไปแล้วจริง ๆ ทำไมมันง่ายจัง

แต่ก็ช่างเถอะเธอเลือกจะทิ้งความสงสัยแล้วเดินกลับไปหย่อนก้นนั่งริมเตียง พ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

แกร็ก!

โล่งใจได้ไม่ทันไรก็ต้องสะดุ้งตกใจอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงคล้ายคนกำลังปลดล็อกลูกบิด รีบหันไปมองทางประตูปรากฏว่าใช่จริง ๆ และก่อนที่เธอจะได้ทำอะไรประตูก็ถูกเปิดเข้ามาโดยเจ้านายนั่นเอง 

อ่า..ให้ตายเถอะเธอว่าแล้วเชียวทำไมเขาถึงไปง่าย ๆ ที่แท้ก็ไปเอากุญแจมาไขประตูนี่เองเธอพลาดที่ชะล่าใจเกินไป 

เห็นสีหน้าเกรี้ยวกราด แววตาทอประกายวาวโรจน์ที่จ้องมองมายังเธอราวกับจะเขมือบหัวนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าความฉิบหายมาเยือนแล้วไงล่ะ..

เธอทำใจดีสู้เสือแม้ในใจจะรู้สึกกลัวจนขึ้นสมองก็ตาม หยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเตรียมพร้อมสำหรับวิ่งหนีหากเห็นท่าไม่ดี ก่อนจะข่มน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือพูดออกไปให้เป็นปกติที่สุด 

"คุณมีอะไรงั้นเหรอคะ ถึงได้ลงทุนไขกุญแจเข้ามาในห้องฉันแบบนี้"

"เธออย่ามาทำตีหน้าซื่อไม่รู้เรื่องราวลียา ผู้หญิงอย่างเธอนี่มันดื้อด้าน ไร้ยางอายที่สุดอยากได้ฉันจนตัวสั่นจนสามารถทำได้ทุกอย่าง" 

เจ้านายชี้หน้าต่อว่าหญิงสาวด้วยความโกรธพร้อมทั้งก้าวเท้าเข้าหาเธอช้า ๆ เขาโกรธจนอยากจะขย้ำเธอให้แหลกคามือให้สมกับที่เธอทำความรักของเขากับแฟนสาวพัง 

เขากับแฟนสาวกำลังจะแต่งงานกันแล้วแท้ ๆ แต่ทุกอย่างก็ต้องพังคลืนลงมา แฟนสาวขอลดสถานะจากคนรักกลับมาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมแม้เขาพยายามพูดขอให้เธอเปลี่ยนใจแค่ไหนก็ไม่อาจเปลี่ยนใจแฟนสาวได้ 

เพราะผู้หญิงแพศยาอย่างลียาที่ไปบอกกับแฟนสาวของเขาว่าเธอกับเขาพลาดมีอะไรกัน หนำซ้ำยังมีรูปถ่ายไปให้แฟนสาวเขาดูอีก พอรู้แบบนี้ยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเป็นฝีมือของเธอไม่อย่างนั้นเธอจะถ่ายรูปไว้ทำไมหากเมาแล้วพลาดมีอะไรกันจริง ๆ 

"ฉันไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่คุณบังคับให้ฉันต้องทำเองนะ" เมษาสวนกลับไปตามความจริง เธออยากจะบอกความจริงเขาไปเหลือเกินว่าคนที่ทำคือแม่เขาทั้งหมด แต่ก็พูดไม่ได้ 

สายตาจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความรู้สึกผิดระคนหวาดกลัว เท้าก็เริ่มขยับถอยหลังหนีร่างสูงที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ 

"ยังมีหน้ามาโทษฉันอีกเหรอลียา เธอนี่มันเกินเยียวยาจริง ๆ" 

คำตอบกลับจากเมษาเหมือนกระตุ้นอารมณ์โกรธของเจ้านายให้ประทุยิ่งกว่าเก่า ขบกรามเข้าหากันแน่นจนเสียงดังกรอด ใบหน้าแดงก่ำลามไปจนถึงใบหู แววตาทอประกายวาวโรจน์แข็งกร้าวจนดูน่ากลัวทำอีกคนหัวใจกระตุกวูบ เสียวสันหลังแปลบเพราะเธอไม่เคยเห็นเขาโกรธมากขนาดนี้มาก่อน

ในใจร่ำร้องว่าตายแน่เมษางานนี้ เธอต้องถูกเขาฆาตกรรมแน่ ๆ สัญชาตญาณมันบอกให้เธอวิ่งหนีสิจะรอให้เขาฆ่าหรือไงกัน ไวเท่าความคิดสองเท้าเล็กก็ก้าวกระโดดขึ้นบนเตียง 

"อย่าคิดหนีลียา เธอต้องรับผิดชอบในการกระทำของตัวเอง" 

เจ้านายรีบพุ่งเข้าไปที่เตียงหมายจะจับร่างบางที่กำลังหนี แต่ก็พลาดไปอีกแค่นิดเดียวเท่านั้นเขาก็จะจับข้อเท้าเล็กได้แล้วแต่อีกคนดันหลบทัน

เมษาสามารถวิ่งหนีชายหนุ่มลงมายืนที่ข้างเตียงอีกฝั่งได้สำเร็จ ก่อนจะหันไปสวนกลับร่างสูงด้วยน้ำเสียงหอบสั่น "ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องรับผิดชอบด้วย"

"เธอเป็นต้นเหตุทำให้ฉันกับคนรักต้องเลิกกัน จะไม่ผิดได้ยังไงเพราะเธอคนเดียวลียาไม่รู้สึกละอายแก่ใจ หรือรู้สึกผิดบาปบ้างเหรอที่ทำให้คนอื่นเขาเลิกกัน"

"คุณกับแฟนเลิกกันแล้วเหรอ" 

แทนที่เมษาจะรู้สึกสลดเมื่อได้รู้ว่าชายหนุ่มเลิกกับแฟนสาวแล้วเธอกลับแสดงท่าทางดีใจออกมาเพราะคิดว่าตัวเองกำลังจะได้รับอิสระจนลืมนึกถึงข้ออื่นไป 

ทว่าเพียงเสี้ยวนาทีที่นึกขึ้นได้กลับกลายเป็นความรู้สึกผิดเข้ามาแทนที่ ใบหน้าเรียวพลันเศร้าหมองลงทันใด สายตาจ้องมองร่างสูงที่ยืนข้างเตียงอีกฝั่งอย่างคนรู้สึกผิด

"ฉันขอโทษที่ทำให้คุณกับแฟนต้องเลิกกัน แต่ฉันมีเหตุผลที่ต้องทำ" ความรู้สึกผิดที่เปี่ยมล้นอยู่ในอกทำให้เธอกล่าวขอโทษอีกคนไป ใจเหม่อลอยนึกถึงภาพของส้มและบุตรสาวที่กำลังเล่นกับเจ้านายอย่างมีความสุข

ทั้งสามเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่เป็นเธอที่ทำให้ความสุขของคนทั้งสามพังลง ยิ่งตอกย้ำให้รู้สึกผิด และย้ำเตือนว่าเธอมันเลวมากแค่ไหน

น้ำตาแห่งความเสียใจค่อย ๆ เอ่อคลอดวงตาอย่างกลั้นไม่อยู่จนเธอต้องรีบยกมือขึ้นเช็ดพลางเชิดหน้าสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสะกดกลั้นก้อนน้ำตาเอาไว้

"นอกจากเธอจะหน้าด้าน ไร้ยางอายแล้วยังเสแสร้งแกล้งทำเก่งอีกด้วยนะลียา" 

สิ่งที่หญิงสาวแสดงออกมาเจ้านายกลับมองว่าเป็นการแสดง เขาไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะรู้สึกผิดจริง เพราะถ้าเธอมีจิตสำนึกคงไม่ทำเรื่องทุเรศแบบนี้

เมษาไม่คิดจะต่อปากต่อคำ หรือพูดอะไรอีกหันมองไปที่ประตูแล้วหันกลับมามองคนที่ยืนข้างเตียงอีกฝั่งเพื่อประมวลว่าหากวิ่งหนีออกไปจะถูกเขาจับได้ไหม 

ซึ่งเหมือนเจ้านายจะรู้ทันความคิดของหญิงสาว แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปยืนมองหน้าเธอนิ่ง ๆ 

ทันทีที่ร่างบางพุ่งตัวไปที่ประตูเขาก็รีบวิ่งเข้าตะครุบด้วยความเร็ว

"กรี๊ดด!" 

เมษากรีดออกมาด้วยความตกใจในตอนที่ถูกร่างสูงพุ่งเข้าตะปบรวบร่างเข้าสู่วงแขน เธออุตส่าห์กะระยะไว้อย่างดีแล้วเชียวทำไมถึงยังโดนเขาจับได้ก็ไม่รู้ พยายามดีดดิ้นพลางใช้มือผลักไสร่างสูงสุดแรงที่มีแต่ก็มิอาจหลุดพ้นจากวงแขนแกร่งได้ หนำซ้ำยังถูกโอบรัดแน่นขึ้นจนลำตัวแนบสนิทกัน 

"ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ"

"เธออยากได้ฉันจนตัวสั่นไม่ใช่เหรอ แล้วจะวิ่งหนีทำไม" เจ้านายจ้องหน้าร่างบางที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนเขม็ง

"แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากได้แล้วไง ปล่อยสิ" ความกลัวที่มีจนมากล้นทำให้เมษาพูดออกไปแบบนั้น นาทีนี้เธอคิดเพียงอย่างเดียวว่าต้องออกไปให้ห่างชายหนุ่มเขามันน่ากลัวเกินไปสำหรับเธอ 

ทว่ายิ่งเธอปฏิเสธยิ่งทำให้เจ้านายโกรธมันเหมือนว่าเธอกำลังเล่นตลกกับความรู้สึกของเขา และคนรัก พอทำลายทุกอย่างได้สำเร็จก็มีท่าทีเปลี่ยนไป คิดเหรอว่าเขาจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ