บทที่ 16 กัดไม่ปล่อย

จากเหตุการณ์ในคืนนั้นเป็นเวลาหนึ่งเดือน ๆ เต็ม ๆ ที่เมษาต้องอยู่อย่างหวาดระแวง จะขยับตัวหรือทำอะไรก็เหมือนถูกจับจ้องตลอดเวลา 

และเธอยังถูกชายหนุ่มรังแก พูดจาเหยียดหยามทุกครั้งที่มีโอกาส บอกตามตรงว่าเธอไม่มีความสุขเอาเสียเลย ขนาดจะไปหาแม่กับน้องสาวก็ยังไม่ได้ไปเพราะกลัวความลับแตกทำได้แค่โทรถามข่าวคราว

เธอตั้งใจว่าจะคุยกับสาริกาอีกครั้งเพราะนี่ก็ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วที่เจ้านายกับส้มเลิกกัน และไม่มีทีท่าว่าทั้งสองจะหวนกลับมาคบกันอีก ซึ่งมันน่าจะมั่นใจได้แล้ว

เธอลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะสลัดความคิดอันหนักอึ้งออก แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายไหล่เดินลงไปยังชั้นล่าง

"คุณลียาจะไปไหนครับ" ลุงดินที่ยืนสำรวจรถอยู่หน้าบ้านเอ่ยถามเมื่อเห็นเด็กสาวเหมือนกำลังจะออกไปข้างนอก "ให้ลุงไปส่งไหมครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะลุงดิน หนูไปเองดีกว่า" เมษาระบายยิ้มให้ลุงดินบาง ๆ แล้วเดินออกไปยืนรอรถที่โทรเรียกหน้ารั้วบ้าน

รอไม่นานรถก็มาถึง ที่ที่เธอจะไปก็คือห้างนั่นเองเพื่อซื้อของขวัญให้สาริกาสำหรับวันเกิดของท่านในวันพรุ่งนี้ 

ความจริงเธอไม่ได้อยากจะซื้อให้สักนิด แต่ติดที่เธออยู่ในฐานะว่าที่ลูกสะใภ้หากไม่มีอะไรมอบให้ว่าที่แม่ยายเลยคงจะดูแปลก ๆ ไปหน่อย

เธอเดินเลือกซื้อของอยู่ในห้างนานเกือบสองชั่วโมงก็ได้เป็นน้ำหอมแบรนด์ดังที่เธอเห็นสาริกาชอบใช้อยู่บ่อย ๆ ราคาแรงไม่เบาจนแอบเสียดายเงินเหมือนกันถึงแม้เงินที่ใช้ไปจะเป็นเงินสาริกาก็ตาม

"ถ้าเอาไปใช้ เอาไปใช้ซื้ออย่างอื่นได้ตั้งเยอะ" เธอพึมพำพลางมองถุงน้ำหอมแบรนด์ดังอย่างนึกเสียดาย ก่อนจะลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ 

"คุณเจ้านาย!"

วินาทีที่กำลังจะก้าวเท้าออกจากช็อปเมษาก็ต้องใจหล่นวูบ หน้าถอดสีเพราะสายตาดันเหลือบไปเห็นเจ้านายที่กำลังเดินอยู่ไม่ไกลจากที่เธอยืนมากนัก และดูเหมือนว่าชายหนุ่มก็หันมาเห็นเธอเข้าพอดี

"ลียา.." เจ้านายหน้านิ่วคิ้วขมวดทันทีที่เห็นหน้าหญิงสาว จากอารมณ์ดี ๆ ก็ขุ่นมัว ตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาทุกข์ใจมีหน้ามาเดินช้อปปิ้งอย่างมีความสุขมันน่าโกรธยิ่งนักแล้วคิดหรือว่าเขาจะยอม

คนที่ทำลายชีวิตคนอื่นพังไม่มีสิทธิ์จะมีความสุขสักนิดเดียวด้วยซ้ำ

เขาก้าวตรงไปที่หญิงสาวด้วยความเร็วไม่สนใจผู้ช่วยคนสนิทที่มากับตัวเองสักนิด ในขณะที่เมษารีบสับเท้าเดินหนีด้วยความเร็วเช่นกันใครจะอยู่รอให้เขามาหยุมหัวกันล่ะ 

สายตาหันมองร่างสูงที่เดินทำหน้ายักษ์เป็นระยะ พลางพยายามเดินไปที่กลุ่มผู้คนพลุกพล่านหวังว่าจะบดบังการมองเห็นของอีกคนได้บ้าง 

'แต่ให้ตายสิ' เธอสบถในใจอีกคนตามไม่ยอมลดละเลยสักนิดแม้เธอพยายามหลบหลีกเพียงใดก็ไม่พ้นสายตาแหลมคมที่จ้องเธอไม่คาดสายตานั่นเลย

เธอเดินหนีเขาเดินตามอยู่แบบนั้นหากเป็นแบบนี้ต่อไปต้องแย่แน่ ๆ ดวงตากลมสอดส่องมองหาทางหนีทีไล่อย่างร้อนรน

มองเห็นด้านหน้าเป็นชั้นวางของซับซ้อนเริ่มมีความหวังขึ้นมา สองเท้าน้อย ๆ รีบเดินหลบเข้าไปด้วยความเร็ว เดินย่อตัวลัดเลาะไปตามช่องทางเล็กกระทั่งมาโผล่ที่ประตูเหล็กบานไม่ใหญ่มากนัก มีป้ายเขียนไว้เฉพาะพนักงานเท่านั้น

รอยยิ้มแห่งความดีใจผุดขึ้นบนใบหน้าเรียวเธอหนีรอดแล้ว ไม่รอช้ารีบเปิดประตูออกไปทันที

"เฮ้อ..เกือบไปแล้วไหมล่ะ" พอก้าวพ้นประตูก็พ่นลมหายใจหนัก ๆ พลางยกมือขึ้นลูบอกที่กระหน่ำเต้นด้วยความโล่งใจ แล้วรีบก้าวเท้าเดินออกไปจากตรงนั้น

ระหว่างเดินก็หันมองหลังเป็นระยะ ๆ ด้วยกลัวว่าอีกคนจะตามมาอีก และจังหวะนั้นเองทำให้เธอชนเข้ากับอะไรบางอย่างจัง ๆ 

ปึก!

"โอ๊ะ..!" 

แรงชนทำให้ตัวเธอเซถอยหลังเล็กน้อย ทว่าเมื่อหันกลับมามองดวงตากลมก็ต้องเบิกกว้าง หัวใจดวงน้อยหล่นวูบสู่ตาตุ่มเพราะคนที่เธอวิ่งหนีแทบตายยืนจ้องเขม็งอยู่

"คะ..คุณ" เขามาโผล่ที่นี่ได้ยังไงแล้วมาตั้งแต่เมื่อไรความสงสัยผุดในสมองพร้อมความหวั่นใจ สองเท้าเล็กขยับหมายจะวิ่งหนีตามสัญชาตญาณ แต่ก็ไม่ทัน

เจ้านายตวัดมือจับท่อนแขนคนที่กำลังตั้งท่าวิ่งหนีด้วยความเร็ว แล้วกระชากตัวเธอเข้าหา แววตาแข็งกร้าวจับจ้องใบหน้าเรียวเขม็ง

"เธอหนีฉันไม่พ้นรอดลียา อย่าพยายามให้เหนื่อยเปล่าเพราะไม่ว่าเธอจะหนียังไงฉันก็จะตาม ตามเป็นเจ้ากรรมนายเวรเธอ อย่าหวังจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเลย"

"ปล่อยนะ ปล่อยสิ" นาทีนี้เมษาไม่ได้ฟังที่ชายหนุ่มพูดใส่หน้าสักนิดพยายามคิดหาวิธีเอาตัวมากกว่า มือทั้งสองยกขึ้นดันร่างสูงพัลวัน สร้างความรำคาญให้อีกคนไม่น้อยจนเขาต้องจับมือทั้งสองของเธอไว้ ออกแรงบีบจนใบหน้าเรียวเหยเก

เมษาทั้งเจ็บและกลัว แต่ก็ทำใจดีสู้เสือแหงนหน้าขึ้นมองสบแววตาแข็งกร้าว ขณะพยายามบิดข้อมือให้หลุดจากการจับกุม

"ถ้าไม่ปล่อยฉันจะร้องให้คนช่วย" ปากอิ่มพูดขู่ฟ่อทั้งที่ในใจโคตรหวั่น และไม่มั่นใจสักนิดว่ามันจะใช้ได้ผลไหมเพราะบริเวณที่ยืนอยู่เป็นลานจอดรถที่ค่อนข้างอับแสง และไร้ผู้คน

"เธอก็ลองแหกปากดูสิลียา" เสียงทุ้มเอ่ยลอดไรฟัน ดวงตาแข็งกร้าวจ้องใบหน้าเรียวราวกับจะเฉือนเนื้อแล้หนังเธอออกเป็นชิ้น ๆ 

คนถูกข่มขู่ด้วยสายตาหัวใจสั่นไหวอย่างหนัก แต่พยายามเก็บอาการไว้ หากไม่สู้ก็ไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะทำยังไงกับเธอ

แววตาหวาดหวั่นมองสบนัยน์ตาแข็งกร้าวเสี้ยวนาที ก่อนเสมองไปรอบ ๆ เมื่อเห็นคนก็ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือพลางพยายามสะบัดมือออกจากการจับกุม

"ช่วยด้วยค่ะ ผะ.." 

ตะโกนได้ไม่ทันไรเสียงก็ถูกกลืนหายไปในลำคอด้วยฝีมือของชายหนุ่มที่กระชากท้ายทอยเธอเข้าไปประกบจูบปิดปาก มือข้างหนึ่งของเขากดท้ายทอยแน่นจนไม่สามารถพาหน้าหนีได้ ขณะที่มืออีกข้างเปลี่ยนเป็นกอดรัดเอวคอดไว้

"อื้อ.." เธอพยายามดีดดิ้นสุดแรงพลางรัวกำปั้นทุบตีผลักไสอกแกร่ง แต่นอกจากจะไม่ช่วยอะไรแล้วกลับยิ่งถูกเขากดจูบแรงขึ้นจนแทบทรงตัวไม่อยู่ 

ความรู้สึกเจ็บแปลบแผ่ซ่านไปทั่วริมฝีปากในตอนที่ฟันคมขบกัด กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ ลอยคลุ้งแตะจมูก เธอเจ็บน้ำตาคลอเบ้ายิ่งออกแรงผลักไสอกแกร่งมากกว่าเดิม

เจ้านายไม่ได้สะทกสะท้านกับแรงผลักไสจากร่างบางสักนิด ยิ่งระบายอารมณ์ด้วยการขบกัดกลีบปากอิ่มแรงขึ้น ก่อนจะผละออกมองใบหน้าเรียวเขม็งพลางคลายมือจากท้ายทอยเล็กทุยมาปาดเลือดจากริมฝีปากอีกคนที่เลอะติดปากเขาอยู่

เลื่อนสายตาลงมองรอยเลือดที่ติดปลายนิ้วเสี้ยวนาที แล้วช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าเรียวต่อ

"โกรธมากเหรอ?" มุมปากหยักเหยียดยิ้มเย้ยหยันเมื่อได้เห็นแววตาไหวระริกที่จับจ้องหน้าเขาด้วยความโกรธ แต่กลับทำอะไรไม่ได้

"ฉันผิดก็จริง แต่คุณไม่เห็นต้องทำกันถึงขนาดนี้" เมษามองสบแววตาเย้ยหยันแล้วเอ่ยออกไป ขณะที่มือข้างหนึ่งออกแรงดันอกแกร่งหวังผลักร่างสูงให้ออกห่าง อีกมือเช็ดปากไปมาแรง ๆ 

"แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำลียาเมื่อเทียบกับความผิดที่เธอทำ หากไม่ใช่เพราะเธอป่านนี้ฉันกับคนรักคงจะได้แต่งงาน และใช้ชีวิตครอบครัวอย่างมีความสุขไปแล้ว"

"ฉัน..."

เมษาถึงกับพูดไม่ออก แววตาที่มองใบหน้าคมคายด้วยความโกรธเปลี่ยนเป็นไหวเอนด้วยความรู้สึกผิด แม้ที่ผ่านมาภายนอกเธอจะดูเหมือนไม่ได้สึกอะไรกับสิ่งที่ทำลงไป แต่ใครจะรู้เลยว่าความรู้สึกผิดบาปมันกัดกินใจเธอตลอดเวลา

ไม่เคยสบายใจ หรือมีความสุขเลยสักวัน

"ไม่ต้องมาเสแสร้งแกล้งตีหน้าเหมือนรู้สึกผิดลียา มันไม่ได้ช่วยทำให้ฉันใจอ่อน ยังไงเธอก็ต้องชดใช้สิ่งที่ทำไว้" 

ว่าจบเจ้านายก็ฉุดกระชากร่างบางบังคับให้เดินตามไปที่รถ 

"ปล่อยนะ คุณจะพาฉันไปไหน" คนถูกลากพยายามดิ้นรนหนีสุดแรง ทั้งสะบัดมือหวังให้หลุดพ้นการจับกุมทั้งขืนตัวไม่เดินตาม กลับไร้ผลแรงของชายหนุ่มมันเยอะจนเธอต่อต้านไม่ไหวตัวลอยไปตามแรงลากอย่างง่ายดาย

มาถึงรถหรูที่จอดอยู่เจ้านายก็เปิดประตูหมายจะยัดร่างบางเข้าไปในรถ แต่อีกคนกลับขัดขืนก้มกัดมือหนาที่จับกุมอยู่อย่างแรง พร้อมทั้งยกเท้าแตะเข้ากลางหว่างขาเขา

"อึก.."

โดนกัดที่มือไม่เท่าไรแต่โดนแตะเฉียดกลางเป้าเล่นเอาเจ้านายจุกจนตัวงอ ต้องใช้มือข้างหนึ่งจับขอบประตูรถที่อ้าออกพยุงตัวไว้ อีกมือกอบกุมเจ้าลูกชายสุดห่วงแน่น 

สายตาตวัดมองไปยังร่างบางที่วิ่งหนีไปยืนไกล ๆ ด้วยความโมโหสุดขีด

"ลียา!"

นี่นับเป็นครั้งที่สองแล้วที่หญิงสาวทำให้เขาเจ็บตัว และคราวนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยผ่านไปเหมือนครั้งก่อนแน่ ๆ 

เมษารู้เต็มอกว่าทำแบบนี้ยิ่งจะทำให้ชายหนุ่มโกรธแค้นเธอเพิ่มขึ้นไปอีก แต่หากเธอไม่สู้เอาตัวรอดก็ไม่รู้เลยว่าครั้งนี้จะถูกเขาลากไปทำอะไรมิดีมิร้ายหรือเปล่าเพราะเคยมีตัวอย่างมาแล้ว

เธอต้องทำเพื่อป้องกันตัว..

"ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำคุณเจ็บนะ แต่ฉันต้องป้องกันตัวเอง" เธอเปล่งเสียงขอโทษไปแม้รู้ว่ามันไม่ช่วยอะไรเลย ก่อนจะรีบหันหลังเดินกึ่งวิ่งออกจากลานจอดรถไปด้วยความเร็ว

เจ้านายมองตามร่างบางที่วิ่งหนีไปด้วยแววตาหมายมาดแรงกล้าพร้อมทุบหลังคารถหรูอย่างแรงระบายอารมณ์ไม่สนในว่ารถจะบุบสลายหรือไม่ จากนั้นก็เดินดุ่ม ๆ ไปขึ้นฝั่งคนขับ

สตาร์ทเครื่องเหยียบคันเร่งขับออกจากลานจอดด้วยความเร็วเพื่อตามอีกคนไป ยังไงวันนี้เขาต้องจัดการเธอให้ได้