บทที่ 15 เลือดคนร่าน

วันทั้งวันเมษาคลุกตัวอยู่แต่ในห้อง มื้อเที่ยงเธอก็ไม่ลงไปทานโดยอ้างว่าไม่หิวทั้งที่ความจริงคือเกรงว่าจะเกิดเหตุการณ์เหมือนตอนเช้ามากกว่า

ก็อก! ก็อก!

เธอพลันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจครั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น หัวใจดวงน้อยอดเต้นแรงไม่ได้ด้วยระแวงว่าจะเป็นชายหนุ่ม ยอมรับเลยว่าตั้งแต่เกิดเรื่องเธอรู้สึกระแวงไปหมดจริง ๆ

"คุณลียาคะ คุณสาริกาให้มาตามลงไปทานข้าวค่ะ"

ลมหายใจถูกพ่นออกจากจมูกโด่งด้วยความรู้สึกโล่งอกพอได้ยินเสียงแม่บ้านที่ดังเล็ดลอดเข้ามา เมื่อรู้ว่าไม่ใช่ชายหนุ่มเธอก็ลุกจากเตียงเดินไปเปิดประตูทันที 

"ค่ะ" 

ส่งยิ้มให้แม่บ้านเล็กน้อย จากนั้นก็เดินลงไปยังชั้นล่างด้วยหัวใจตุ่ม ๆ ต่อม ๆ ลุ้นว่าเย็นนี้เธอจะโดนชายหนุ่มหาเรื่องอะไรอีก เอาจริง ๆ หากไม่เกรงใจสาริกาที่เป็นเจ้าของบ้าน และรู้สึกหิวเธอไม่อยากจะลงไปเลยด้วยซ้ำ

เธอลอบกลืนน้ำลายลงคอดังอึกสองมือน้อย ๆ ขย้ำกระโปรงชุดเดรสแน่นในตอนที่เดินมาถึงห้องอาหารแล้วเห็นชายหนุ่มนั่งทำหน้ายักษ์อยู่ สายตาจ้องมองเธอราวกับจะกินหัวกัน

เธอไม่ชอบเอาเสียเลย แต่ก็ทำได้แค่ข่มอารมณ์ และจิตใจให้สงบนิ่งเอาไว้ ก้าวเข้าไปหย่อนก้นนั่งบนเก้าอี้ข้างสาริกา

"อยู่บ้านคนอื่นไม่พอ ยังต้องให้เจ้าของบ้านอันเชิญลงมากินข้าวอีก..ดีเนาะ" เจ้านายที่นั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพูดแซะพลางจ้องมองด้วยแววตาดุดัน

ทำเอาคนถูกแซะอย่างเมษาถึงกับหน้าเจื่อนต้องรีบหลบแววตาดุดันที่จ้องมองมาด้วยความรู้สึกหวั่น รับรู้ได้ถึงรังสีอันตรายที่แผ่กระจายรอบ ๆ ตัว

"ลูกจะอะไรกับน้องนักหนาเจ้านาย" สาริกาที่นั่งทานข้าวเงียบ ๆ อดเงยหน้าขึ้นดุบุตรชายไม่ได้ เธอล่ะเหนื่อยใจจริง ๆ 

หากไม่คิดว่าต้องให้เด็กสาวอยู่เป็นไม้กันหมาต่อจนกว่าจะแน่ใจว่าบุตรชายไม่หวนกลับไปหาผู้หญิงมีตำหนิแบบส้มแล้ว เธออยากจะให้เด็กสาวออกจากบ้านไปตอนนี้เลยด้วยซ้ำเพื่อตัดความรำคาญ

"แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยนะครับ" เจ้านายเองก็อดค้อนขอดผู้เป็นแม่ไม่ได้เช่นกันด้วยคิดว่าท่านหวงหญิงสาวจนเกินเหตุ 

ส่วนตัวต้นเหตุก็เสแสร้งแกล้งเป็นผู้หญิงอ่อนแอเก่งเหลือเกินทั้งที่ความจริงคงจะเจนจัดใช่ย่อยไม่อย่างนั้นคงไม่ทำเรื่องต่ำ ๆ และผิดศีลธรรม

"พอ ๆ นี่มันเวลากินข้าว อย่าทำให้เสียบรรยากาศ" สาริกาได้แต่ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะเอ่ยตัดบท แล้วก้มหน้าทานข้าวเพราะไม่อย่างนั้นบุตรชายคงพูดจาจิกกัดเด็กสาวไม่เลิก

เมษาเองก็รีบก้มหน้าทานข้าวในทันทีทำเป็นไม่สนใจร่างสูงตรงข้ามที่เอาแต่นั่งจ้องเธอด้วยแววตาดุดันสวนทางกับในใจที่โคตรอึดอัด

เมื่อทุกคนหมางเมินทำเป็นไม่สนใจเจ้านายจึงทำได้แค่เก็บความไม่พอใจเอาไว้ วางช้อนในมือกระแทกลงบนจานข้าวจนเสียงดังเคร้งทำเอาสาริกากับเมษาถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ก่อนเขาจะลุกพรวดออกจากโต๊ะอาหารไปทั้งที่ยังไม่ได้ทานข้าวเลยสักนิด

เขารู้สึกโกรธจนทานอะไรไม่ลงจริง ๆ

สาริกามองตามหลังบุตรชายจนลับสายตา ก่อนจะหันไปเอ่ยกับเด็กสาวอย่างอ่อนใจ "อย่าไปสนใจเลย"

"ค่ะ" 

เมษาทำได้แค่ขานรับในลำคอ สวนทางกลับในใจที่แย้งว่าจะไม่ให้เธอสนใจได้ยังไงกันในเมื่อชายหนุ่มจ้องเช่นงานเธอตลอดเวลา 

หลังจากทานข้าวเสร็จเธอก็รีบขึ้นห้องนอนทันทีพร้อมล็อคกลอนอย่างแน่นหนา และพอตกกลางคืนเธอก็ให้รสแม่บ้านมานอนเป็นเพื่อนด้วยกลัวว่าชายหนุ่มจะบุกเข้ามาเหมือนเมื่อคืนอีก 

มีแม่บ้านนอนเป็นเพื่อนอย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องนอนอย่างหวาดระแวง..

"ลียารบกวนพี่รสแล้ว ต้องขอโทษด้วยนะคะ" เธอบอกกล่าวรสที่เดินถือหมอนกับผ้าห่มเข้ามาในห้องด้วยความเกรงใจ

"ไม่เป็นไรเลยค่ะคุณลียา" รสแม่บ้านวัยสามสิบต้น ๆ ระบายยิ้มให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยนเป็นเพราะลียานิสัยดีมาก ๆ ไม่เคยแสดงท่าทีรังเกียจพวกแม่บ้านอย่างเธอเลยแม้แต่น้อย 

หนำซ้ำเมื่อมีเวลาว่างก็จะแวะมาช่วยงานครัวตลอดมีความเป็นกันเองไม่ถือตัวเลยสักนิดจึงทำให้แม่บ้านทุกคนเอ็นดูเธอเป็นพิเศษ

"พี่รสขึ้นมานอนบนเตียงด้วยกันเถอะค่ะ นอนบนพื้นปวดหลังแย่เลย" เธอบอกกล่าวรสด้วยน้ำเสียงนุ่มพร้อมทั้งใช้มือตบที่นอนข้าง ๆ เชิงเรียกให้ขึ้นมานอนด้วยกัน

"ไม่ดีกว่าค่ะคุณลียา รสนอนบนพื้นได้ค่ะ" รสส่ายหน้าปฏิเสธด้วยความเกรงใจยังไงหญิงสาวก็มีศักดิ์สูงกว่าเธอ 

ทั้งที่ความจริงไม่ใช่เลยเมษาพึ่งระลึกอยู่เสมอว่าเธอเองก็มีฐานะไม่ต่างจากแม่บ้านของที่นี่เลยเพียงแต่ไม่สามารถเปิดเผยความจริงได้

"งั้นตามใจพี่รสแล้วกันค่ะ" เธอไม่อยากทำให้รสอึดอัดใจจึงไม่ได้คะยั้นคะยอ ต่างคนต่างล้มตัวลงนอนเงียบ ๆ

ทว่าเมษาไม่สามารถข่มตาหลับได้เลยในสมองของเธอมีเรื่องให้คิดเต็มไปหมด เธอนอนพลิกตัวไปมาครั้งแล้วครั้งเล่าจนรู้สึกหิวน้ำขึ้นมาจึงหยัดกายลุกขึ้นนั่ง 

หันมองรสที่นอนหลับชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจลุกลงจากเตียงเดินไปเปิดประตูแง้มดูว่าภายนอกมีบุคคลอันตรายอยู่หรือเปล่า ครั้นเห็นว่าโล่งจึงรีบเดินออกจากห้องลงไปดื่มน้ำในครัวทันที

"ว้าย!" 

"ผี ๆๆ!!"

จังหวะที่เธอกำลังเก็บน้ำที่เอาออกมาดื่มใส่ไว้ในตู้เย็นดั่งเดิมแล้วเตรียมจะหันหลังกลับก็ต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจกับเงาตะคุ่ม ๆ ที่ยืนประชิดอยู่ด้านหน้า สองเท้าเล็กขยับถอยหลังเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ

"ไง! แม่ตัวดี"

ความตกใจยังไม่ทันหายไปความกลัวก็เข้ามาแทนที่เมื่อเสียงแข็งกระด้างอันคุ้นเคยดังขึ้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร

"คะ..คุณเจ้านายมะ..มาได้ยังไงคะ" 

เธอลอบกลืนน้ำลายลงคอดังอึกสองมือขย้ำชายกระโปรงชุดนอนผ้าซาตินแน่น สายตาก็กลอกกลิ้งไปมาเพื่อหาทางหนีทีไล่

"นี่บ้านฉันฉันจะเดินตรงไหนก็ได้" เจ้านายตอกกลับเสียงแข็งพร้อมเดินเข้าหาคนตัวเล็กช้า ๆ 

"งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ" เมษาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายไม่ดีจึงเลี่ยงการปะทะด้วยการขอแยกตัวออกไป แต่ทว่าเหมือนอีกคนจะไม่ยอมจบ

"จะรีบไปไหน"

"อ๊ะ!"

เจ้านายคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กในขณะที่เธอกำลังจะเดินผ่านไป แล้วกระตุกจนร่างน้อยเซถลาเข้าสู่อ้อมกอด โอบรัดเอวคอดแนบแน่นจนอีกคนไม่สามารถขยับตัวได้เลย

หัวใจดวงน้อย ๆ ของเมษาตุ่ม ๆ ต่อม ๆ ความกลัวเข้าครอบงำอย่างหนัก ในเวลานี้จะหาใครมาช่วยก็คงยากเพราะคงพากันหลับไปหมดแล้ว

มีเพียงพึ่งพาตัวเองเท่านั้น เธอพยายามดีดดิ้นใช้มือผลักไสอกแกร่งสุดแรงหวังให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่ก็ไร้ผล 

"ปล่อยนะ คุณจะทำอะไรปล่อยนะ"

"การเข้ามาหาฉันเป็นสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่เหรอ จะมาเล่นตัวทำไมลียาฉันอุตส่าห์ลดตัวลงมาสนองผู้หญิงร่านอย่างเธอให้แล้วไง" 

ยิ่งร่างบางออกแรงดีดดิ้นมากขึ้นเจ้านายก็ยิ่งกระชับวงแขนแน่นขึ้นเช่นกันราวกับจะกดให้เธอจมลงกับอก 

สองร่างแนบชิดแม้อากาศก็ไม่สามารถลอดผ่านได้

"ตอนนั้นฉันอาจจะหลงผิดไป แต่ตอนนี้ฉันรู้ตัวแล้วว่าตัวเองต้องการอะไร ฉันจะไม่ยุ่งวุ่นวายกับคุณและคุณส้มแล้ว ปล่อยฉันเถอะ" 

เมษาพยายามยกเหตุผลต่าง ๆ มาอ้างสุดฤทธิ์หวังให้ความโกรธของเขาทุเลาลงบ้างเพราะตอนนี้เธออยู่ในสถาการณ์ที่เสียเปรียบ

"ลิ้นที่ไม่มีกระดูกพูดอะไรไปก็เชื่อไม่ได้หรอกโดยเฉพาะคนตลบแตลงเก่งอย่างเธอลียา"

"แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงคุณถึงจะเชื่อ"

"อื้อ..."

เจ้านายไม่ตอบอะไรกลับกระชากท้ายทอยคนตัวเล็กเข้ามาประกบจูบริมฝีปากอย่างไร้สัญญาณเตือนใด ๆ แรงกระทบรุนแรงทำเอากลีบปากอิ่มเป็นแผลจนได้กลิ่นคลาวเลือดลอยคละคลุ้งตีขึ้นจมูก

"อื้อ.." เมษาเจ็บจนน้ำตาคลอเบ้ารู้สึกพะอืดพะอมจนอยากจะอาเจียนออกมา แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะถูกอีกคนกดจูบปิดปากไว้แม้พยายามส่ายหน้าหนี รัวกำปั้นทุบตีอกแกร่งเท่าไรก็ไร้ผล

เจ้านายถอนจูบออกก็ตอนที่เขาพอใจไม่คิดสนใจความเจ็บปวดของอีกคนสักนิด 

เขาผละจูบออกจับจ้องนัยน์ตาไหวระริกราวกับแม่กว้างน้อยอย่างเย้ยหยัน มือหนายกขึ้นแตะมุมปากอิ่มที่มีเลือดซึมออกมา ก่อนจะแลบลิ้นออกมาเลียราวกับคนโรคจิต

"เลือดคนร่านแบบเธอมันรสชาติดีเหมือนกันนะ"

คำพูดและการกระทำของชายหนุ่มทำเมษาเบี่ยงหน้าหนีอย่างนึกรังเกียจและขยะแขยง เธอเคยมองว่าเขาเยือกเย็น สุขุมมีความเป็นผู้ใหญ่ และดูเป็นคนใจดีวันนี้เธอขอถอนคำพูดทั้งหมด

เขาตรงข้ามกับที่เธอคิดทุกข้อ..

"ปล่อยฉันนะ" เธอออกแรงผลักไสคนตัวโตมากกว่าเดิมเมื่อเห็นแววตามาดหมายที่จ้องมองริมฝีปากอยู่พลันรีบเม้มปากเข้าหากันแน่นด้วยกลัวว่าเขาจะทำอะไรพิเรนทร์อีก

และเธอคิดไม่ผิด..

"อ๊ะ!"

ริมฝีปากอิ่มเผยอหลุดร้องออกเบา ๆ ใบหน้าเรียวเหยเกด้วยความเจ็บเมื่อถูกมือหนาจิกทิ้งกลุ่มผมด้านหลังจนใบหน้าเธอเชิดขึ้นสบประสานสายตากับคนใจร้าย 

"ฉันเจ็บ!"

"เจ็บแค่นี้มันเทียบไม่ได้กับที่ฉัน และคนรักของฉันต้องเจ็บหรอก จำไว้ว่าหลังจากนี้ไปชีวิตของเธอก็ไม่ต่างอะไรจากอยู่ในนรก ในเมื่อฉันไม่มีความสุขตัวต้นเหตุอย่างเธอก็ไม่ควรมีความสุข"

สิ้นคำประกาศกร้าวใบหน้าหล่อเหลาก็โน้มลงขบกัดลำคอระหงระบายอารมณ์ที่กำลังปะทุในกาย

"ปล่อยนะ ปล่อย" เมษาพยายามดีดดิ้นต่อต้านสุดกำลังทั้งพาตัวหนีใช้มือทุบตีปัดปายมั่วไปหมด 

นาทีนี้เธอคิดเพียงว่าต้องเอาตัวให้รอด ทว่าแรงเพียงน้อยนิดของเธอไม่สามารถต่อกรกับคนตัวโตกว่าได้เลย

"ช่วยดะ.." 

ครั้นทำท่าจะร้องตะโกนขอความช่วยเหลือกลับถูกเขาล็อคคอแล้วประกบจูบปิดปากอย่างแนบแน่นไร้เสียงใด ๆ หลุดรอดออกมาได้ 

"อื้อ ๆ"

ทุกการกระทำของชายหนุ่มสร้างความเจ็บปวดให้เมษาไม่น้อยเขาดันตัวเธอจนติดผนังเย็นเฉียบ ขณะที่ปากยังคงขบกับดูงดึงกลีบปากเธอไม่หยุดหย่อน มือทั้งสองก็พยายามดึงทึ้งเสื้อคลุมผ้าซาตินออกจนมันหลุดรุ่ยลงตามลาดไหล่เผยให้เห็นผิวขาวเรียบเนียนที่มันลอยเด่นท่ามกลางความมืดสลัว

เขาไม่มีท่าทีจะยอมหยุดการกระทำใด ๆ กลับกลายเป็นเธอเองที่เริ่มตัวอ่อนปวกเปียกหมดแรงต่อต้าน ตอนนี้เหมือนเธอจะเอามือไปแตะ ๆ ที่ตัวเขามากกว่าการผลักด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นท่าทางสงบนิ่งของหญิงสาวเจ้านายก็พลันชะงักตามไปด้วยเพราะผิดจากที่เขาคิดไว้เยอะ แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความอคิต และเกลียดชังที่มีต่อเธอหมดไป ยังพูดจาด้วยคำพูดจิกกัดอีก

"แค่นี้ก็หมดแรงแล้วเหรอ ฉันยังไม่ทำอะไรเลยนะไม่สมกับเป็นลียาผู้หญิงหน้าด้านเลยสักนิด"

เมษาได้แต่เก็บความโกรธเอาไว้ไม่อยากจะทำให้ความโกรธเขาปะทุขึ้นมาอีกระลอก แต่เหมือนการเมินเฉยของเธอจะกระตุ้นอารมณ์อีกคนเสียอย่างนั้น

มือหนาจับหมับเข้าที่ปลายคางมนแน่นก่อนจะกระแทกจูบลงบดเรียวปากอิ่มอย่างป่าเถื่อนจนแผลมุมปากก่อนหน้านี้มีเลือดซิบออกมาอีกครั้ง

เมษาทั้งเจ็บและโกรธจนไม่สามารถทนได้อีกต่อไปเช่นกัน เธอพยายามคว้าของที่วางอยู่ใกล้มือหวังช่วยเป็นเครื่องป้องกันตัว แต่ด้วยความไม่ทันระวังเลยทำให้มือปัดไปโดนกะละมังทำให้หล่นบนพื้นเสียงดัง

วินาทีต่อมาแสงไฟในห้องครัวก็สว่างวาบขึ้นตามด้วยเสียงเดินกึ่งวิ่งลงมาของใครบางคน และเหมือนกับสวรรค์มาโปรดเมษาเพราะคนที่วิ่งมาในครัวคือรสนั่นเอง

เธอรีบใช้โอกาสนั้นผลักชายหนุ่มออกแล้ววิ่งไปแอบหลังรสด้วยเนื้อตัวที่สั่นน้อย ๆ รสเองก็พอจะเดาออกว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นก่อนหน้านี้เมื่อเห็นสายตาเอาเรื่องของเจ้านายหนุ่มที่จ้องมาจนเธอทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว

"จุ้น! ไม่เข้าเรื่อง" เจ้านายกดเสียงเอ่ยใส่แม่บ้านอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนจะก้าวดุ่ม ๆ เดินผ่านทั้งสองคนออกไปจากห้องครัว

หลังจากชายหนุ่มหายหลังไปเมษากับรสถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งออก แต่รสก็มิวายตกใจไม่ได้พอเห็นแผลบนมุมปากหญิงสาว และรอยแดงจากการโดนบีบเต็มแขนไปหมด ไม่เว้นแม้แต่ซอกคอ เนินอกที่มีรอยขบกัด

"รสไม่คิดเลยว่าเจ้านายตัวเองที่ดูอ่อนโยนขนาดนั้นจะมีมุมแบบนี้ด้วย" 

รสบ่นเปรย ๆ ในฐานะผู้หญิงด้วยกันเธอก็นึกเห็นใจไม่น้อยจนเมษาต้องรีบรวบเสื้อคลุมมาปกปิดร่องเอาไว้ 

แค่นี้เธอก็อับอายจะแย่อยู่แล้ว

"ไม่เป็นไรนะคุณลียา" รสพยายามปลอบใจหญิงสาวสุดฤทธิ์พลางพากันเดินขึ้นห้องนอนไปเพื่อพักผ่อน